ตอนที่ 6 มันขึ้นอยู่กับคุณ

ช่วงบ่ายร่างกายของฉันเพิ่งโดนรถไฟบดทับไปรอบหนึ่ง นี่ผ่านไปได้เพียงไม่กี่ชั่วโมงก็มาอีกรอบแล้ว กลีบดอกซากุระสีขาวร่วงหล่นลงบนแผ่นหลังของสีชิงชวน ฉันหยิบออกมาดมกลิ่นหนึ่งกลีบ มันช่างหอมเหลือเกิน ทันใดนั้นเขาก็หยุดการกระทำของตัวเองลง สองมือดันโต๊ะหินอ่อนเอาไว้แล้วมองมาที่ฉัน “มันคืออะไร?” “ดอกซากุระ” “เอามาจากไหน?” “บนหลังคุณ” ทันใดนั้นเขาก็ดึงซากุระในมือกลีบนั้นมาวางลงบนกลีบปากของฉัน จากนั้นก็กดจูบลงมา ริมฝีปากของเขาที่ผนวกเข้ากับกลิ่นหอมของดอกซากุระนั้นทำให้ฉันรู้สึกว่าเขานี่ช่างช่ำชองจริงๆ ระยะเวลาที่ซากุระออกดอกนั้นสั้นมาก แต่ระยะเวลาของสีชิงชวนนั้นช่างยาวนาน ฉันยอมรับว่าหลังจากนั้นฉันรู้สึกลุ่มหลงอยู่บ้าง ลืมความกังวลเรื่องที่ว่าอาจมีคนอื่นผ่านมาเห็นเข้า แล้วจะรู้สึกกระอักกระอ่วนใจไหม กระทั่งซากุระหล่นร่วงลงเต็มแผ่นหลังของเขา เจ้าตัวถึงจบฉากรักอันยาวนานหวานชื่นนี้ลง จากนั้นเขาก็โยนเสื้อโค้ตของตัวเองมาให้ ฉันจึงห่อตัวเองเอาไว้ในนั้น หลังจากสิ้นสุดเหตุการณ์นั้นลง เขาก็สวมเสื้อเชิ้ตแล้วจุดบุหรี่ขึ้นสูบ ปลายบุหรี่สว่างวาบและดับลงเป็นครั้งคราวในความมืดมิดของค่ำคืน ทันใดนั้นเองฉันก็รู้สึกถึงความเศร้าอย่างหนึ่ง ความโศกเศร้าที่มาจากการที่ฉันถูกเขาทำอะไรแบบนั้นอย่างงงๆ ในสวน และยังรู้สึกถึงความเศร้าที่เขาถูกนอกใจ เดาว่าในใจของสีชิงชวนคงคล้ายกับกระจกใสๆ มีคนเจนโลกอย่างเขาอยู่ จะโง่ขนาดนี้ได้ยังไง? ฉันขยับร่างอันสั่นเทาที่ห่อตัวอยู่ในเสื้อโค้ตให้ลุกขึ้นจากโต๊ะหินอ่อนแล้วเคลื่อนตัวลงมาใส่รองเท้าส้นสูงของตัวเอง ฉันมองเงาของเขาแล้วเอ่ยขึ้น “หรือว่าคุณเป็นไบเซ็กชวล?” ตามที่ฉันวิเคราะห์ ปกติเกย์จะไม่สนใจผู้หญิง ที่เขายังมีใจสู้กับฉันอย่างเต็มเปี่ยมได้ขนาดนี้ คงไม่ใช่แค่ได้รับการกระทบกระเทือนจิตใจเท่านั้นแน่ๆ เขาทิ้งก้นบุหรี่ลงแล้วหันมาชำเลืองสายตามองฉัน “คุณนี่ช่างพูดคำพูดชวนทึ่งจริงๆ นะ” ฉันพูดความจริงเหอะ เขายังไม่ยอมรับอีก มันเป็นแบบนั้นชัดๆ เขาก้าวเท้าเดินไปข้างหน้า ส่วนฉันเดินตามเขาอยู่ข้างหลัง “แม่คุณเล่นไพ่นกกระจอกอยู่กับสมาคมแม่บ้าน สภาพฉันแบบนี้คงไม่น่ามองสักเท่าไร” เขาหยุดยืนนิ่งแล้วขมวดคิ้วมุ่น “คุณนี่น่ารำคาญจริงๆ” ถ้าไม่ใช่เพราะเขา แล้วฉันจะอยู่ในสภาพนี้ได้ยังไง? เขายังจะโทษฉันอีกเหรอเนี่ย? เขาเดินกลับมาหยุดลงตรงหน้าฉัน และทันใดนั้นเขาก็ก้มตัวลงแล้วอุ้มฉันขึ้น ฉันร้องออกมาอย่างตกใจ “คุณจะทำอะไร?” “คุณก็คิดไปนั่น” เขายิ้มเย็น “คุณไม่ได้มีเสน่ห์ชวนหลงขนาดนั้น” เขาอุ้มฉันเดินไปทางนอกสวน เพราะรูปร่างของเขาสูงเกินไปและฉันก็กลัวว่าเขาจะทิ้งตัวเองลงพื้น ฉันจึงรีบกอดคอเขาเอาไว้ บนร่างกายของเขามีกลิ่นบุหรี่จางๆ เมื่อกลิ่นของมันไม่ได้แรงขนาดนั้น ฉันก็กลับรู้สึกว่ามันไม่ได้เหม็นแล้ว แปลกจริง ในระยะเวลาครึ่งปีที่ฉันแต่งงานกับสีชิงชวน และหลังจากที่ฉันได้รู้ความลับของเขาเข้า ระหว่างเราก็เกิดความใกล้ชิดขึ้นมาทันตา ความจริงการที่เขามองข้ามฉันมาตลอดมันก็ดีเหมือนกัน ยังดีซะกว่าการถูกเขาทำอะไรแบบนั้นอย่างงงๆ ในสถานการณ์งงๆ แบบตอนนี้เยอะเลย เขาอุ้มฉันเข้าไปในห้องโถง เหล่าสมาคมแม่บ้านที่เห็นว่าฉันถูกสีชิงชวนอุ้มอยู่ต่างก็พากันเบิกตากว้างอย่างประหลาดใจและหมดความสนใจจากไพ่นกกระจอกลง สีชิงชวนไม่แม้แต่จะทักทายพวกเขาเลยสักนิด เขาอุ้มฉันตรงขึ้นไปยังชั้นบนทันที โดยที่ฉันได้แต่ซุกหน้าเข้ากับเสื้อเชิ้ตของเขาและไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง แต่ก็รู้สึกได้เลยว่าหลังของตัวเองมันร้อนๆ อย่างไรชอบกล สายตาของแม่ของสีชิงชวนนั้นเหมือนกับแสงรังสี เดาว่าหลังของฉันคงถูกเธอแผ่รังสีใส่จนทะลุไปหมดแล้ว ฉันถูกเขาอุ้มเข้ามาในห้องแล้วโยนลงบนเตียงนอน นี่เป็นห้องของเราสองคน แต่เขาแทบจะไม่เคยอยู่ในห้องนี้เลยเสียด้วยซ้ำ เพราะเขามักจะไปนอนที่ห้องอื่น ฉันหยิบชุดนอนแล้วเดินเข้าห้องน้ำเพื่อไปอาบน้ำ เมื่อฉันอาบเสร็จและออกมาจากห้องน้ำก็พบว่าสีชิงชวนยังอยู่ในห้องของฉันเหมือนเดิมไม่ได้ไปไหน ฉันยืนกำคอเสื้อชุดนอนอย่างหวาดหวั่นอยู่หน้าประตูห้องน้ำ โดยที่เขานั่งไขว้ขาทั้งสองข้างอยู่บนโซฟาด้วยท่าทางหยิ่งยโส โทรศัพท์ของฉันวางอยู่บนโต๊ะน้ำชา ซึ่งมันกำลังส่งเสียงของเฉียวอี้ออกมา “เซียวเซิง ฉันกับเซินเราแลกเบอร์กับวีแชตกันแล้ว เรานัดเจอกันคืนพรุ่งนี้ เขาสนใจฉันมากเลยล่ะ แถมยังชมฉันด้วยว่าฉันสวยเหมือนผู้หญิง ฮ่าๆๆๆ พ่อหนุ่มคนนี้นี่น่ารักจริงๆ” ฉันหน้าซีดเผือดทันที เฉียวอี้โทรมาทำไมดึกๆ ดื่นๆ พอรับสายปุ๊บก็เริ่มพูดพร่ำเพ้อเลย ไม่ถามให้แน่ใจสักหน่อยว่าอีกฝ่ายใช่ฉันหรือเปล่า สีชิงชวนวางสายลงแล้วกอดอกมองหน้าฉัน ฉันพูดอย่างเย้ยหยัน “ดึกขนาดนี้แล้ว ยังไม่นอนอีกเหรอ?” “คืนนี้ คุณกับเฉียวอี้ไปบาร์เกย์มาเหรอ?” เขาถามออกมาในที่สุด สมองฉันทึ่มจนทำได้เพียงแค่การพยักหน้ารับ “อาฮะ” เขาลุกขึ้นแล้วเดินตรงมาทางฉัน จากนั้นก็บีบไหล่ฉันไว้มั่น “คุณสนใจเกย์ขนาดนั้นเลยเหรอ?” “เอ่อ” ฉันขยี้จมูกเล็กน้อย “เฉียวอี้ลากฉันไปน่ะ เธอบอกว่าที่บาร์เกย์มีหนุ่มหล่อๆ” เขามองฉันอย่างมีความหมาย “หล่อเท่าผมเหรอ?” ถึงเขาจะถือดีไปหน่อย แต่ว่าประโยคนี้ก็พูดได้ไม่ผิดนัก เพราะเขาหน้าตาดีมากจริงๆ เมื่อก่อนเขาเป็นลูกผู้ดีมีเงินที่สาวๆ อยากครอบครองมากที่สุดในเมืองฮวา แต่ตอนนี้เป็นเกย์ที่หล่อที่สุดในเมืองฮวา เขาเหลือบมองฉันแวบหนึ่งแล้วหมุนตัวออกไปอย่างรวดเร็วจนสัมผัสได้ถึงแรงลมที่มาจากตัวเขา ฉันมองด้านหลังของเขาอย่างลังเล ในตอนที่เขากำลังจะเปิดประตูออกไปนั้นเอง ฉันก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากออกมา “สีชิงชวน” เขาหยุดตัวลงแต่ไม่ได้หันกลับมา ภาพด้านหลังของเขาช่างดูเย่อหยิ่งเหลือเกิน “คืนพรุ่งนี้คุณพ่อให้ฉันกลับไปทานข้าวที่บ้าน คุณ… ว่างไหม?” ตั้งแต่แต่งงานมา วันที่เรากลับไปบ้านครั้งแรกเขาโผล่หน้าไปให้เห็นแค่ครั้งนั้นครั้งเดียว จากนั้นพ่อฉันให้ฉันกลับบ้านไปทานข้าวอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่เห็นเงาเขาเลยสักครั้ง ฝ่ามือของเขาวางลงบนลูกบิดประตู จากนั้นก็หยุดชะงักไปครู่หนึ่งแล้วหันกลับมามองฉัน มองเสียจนฉันเหงื่อตก “มันก็ขึ้นอยู่กับคุณ” “ฉันต้องทำไง?” เขายิ้มออกมา ยิ้มจนฉันรู้สึกขนพองสยองเกล้า “ผมกลับไปเอาชุดนอนที่ห้อง คุณรอผมก่อน” หมายความว่าไง? ในสวนเมื่อกี้ไม่ใช่ทำอะไรแบบนั้นไปแล้วเหรอ? ฉันมองสีชิงชวนเดินออกจากห้องของฉันไปด้วยสมองที่เต็มไปด้วยการฟ้องร้องหาความ ผ่านไปไม่นานเขาก็กลับมาพร้อมกับชุดนอนในมือ จากนั้นก็โยนมาให้ฉัน “ผมไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวผมเรียกแล้วคุณค่อยเอาเข้ามาให้ผม” “ข้างในมีชั้นวางนะ” ฉันเอ่ยบอก “ผมรู้ งั้นคุณจะมีโอกาสอะไรให้คุณทำอีกล่ะ?” เขายิ้มจนเห็นฟันซี่ขาวๆ นั่น มันเป็นอารมณ์ที่ดูมีความสุข แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกว่ามันช่างเหมือนกับปีศาจร้ายอย่างไรอย่างนั้น ไอ้โรคจิตนั่นเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำแล้ว ส่วนฉันได้แต่นั่งกอดชุดนอนเขาอย่างกระวนกระวายอยู่บนเตียง จู่ๆ ก็รู้สึกว่าชีวิตต่อจากนี้ของฉันจะไม่สงบสุขอีกแล้ว ตอนที่ฉันกับสีชิงชวนแต่งงานกันคืนนั้น เขาโยนสัญญาข้อตกลงมาให้ฉันหนึ่งใบ โดยในนั้นเขียนไว้ว่าระยะเวลาในการแต่งงานของเราถูกกำหนดไว้หนึ่งปี เมื่อครบหนึ่งปีก็จะหย่ากัน จากนั้นก็จะมอบผลประโยชน์บางอย่างแก่ฉันจำนวนหนึ่ง ตอนแรกฉันคิดว่าเราจะอยู่ร่วมกันอย่างสงบสุขจนครบหนึ่งปี ตอนนี้ผ่านมาแล้วครึ่งปี แต่ดูๆ ไปแล้วตอนนี้มันเริ่มจะไม่ใช่เรื่องแล้วล่ะ ฉันที่ยังอยู่ในความงุนงงได้ยินเสียงสีชิงชวนเรียกชื่อตัวเองดังมาจากในห้องน้ำ “เซียวเซิง!” ฉันกระโดดลงจากเตียงในทันใด กอดชุดนอนแล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำอย่างลุกลี้ลุกลน ห้องน้ำของฉันมีห้องอาบน้ำและอ่างอาบน้ำ ฉันหรี่ตาสำรวจแวบหนึ่งแล้วพบว่าเขาไม่ได้อยู่ในอ่างอาบน้ำ ถ้างั้นเขาก็คงอยู่ในห้องอาบน้ำ ฉันวางชุดไว้ที่ชั้นวางแล้วเอ่ยขึ้น “ฉันวางไว้นี่แล้วนะ” “เอาผ้าเช็ดตัวให้ผม” เสียงของเขาที่อยู่ในห้องอาบน้ำค่อนข้างเลือนราง ฉันหาผ้าเช็ดตัวออกมาจากในตู้แล้วแง้มประตูห้องอาบน้ำออก จากนั้นก็ส่งมันให้เขา แต่ทันใดนั้นเขาก็จับข้อมือของฉันไว้แล้วออกแรงดึงเข้าไปในนั้น ด้านในยังเปิดน้ำอยู่ หยดน้ำจากฝักบัวจึงรดโปรยปรายอยู่บนศีรษะฉันไม่ขาดสาย ฉันมองฝ่าละอองน้ำไปยังสีชิงชวนที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขายืนอยู่ในสายน้ำโดยที่หยดน้ำตกกระทบลงบนศีรษะเขาและไหลลงสู่เบื้องล่าง สายตาของเขาที่อยู่ท่ามกลางละอองน้ำดูเลือนรางยิ่งขึ้นกว่าเดิม ฉันไม่กล้ามองต่ำลงไปด้านล่าง แต่ฉันสัมผัสได้ถึงแววตาของเขา และยังรู้สึกได้ถึงแรงไฟฟ้าสถิตจากการใส่เสื้อไหมพรมคุณภาพต่ำ ฉันถอยไปด้านหลังหนึ่งก้าวก็ชนเข้ากับประตูกระจกจนรู้สึกเจ็บไปทั้งหลัง เขาโอบเอวด้านหลังของฉันไว้แล้วกระซิบเสียงเบาที่ข้างหูฉัน “วันนี้คุณพูดถูกอยู่ประโยคหนึ่ง”