ตอนที่ 15 เพลงเปิดงาน

ฉันมองตามสายตาสาวที่คลั่งไคล้เขาไปที่ประตูของงาน จึงเห็นสีชิงชวนในชุดราตรีสีดำขลับ เนคไทสีม่วง มิน่าล่ะ คุณย่าถึงให้ฉันใส่ชุดราตรีสีม่วง ที่แท้ก็จะให้ฉันใส่เสื้อคู่กับเขานี่เอง คนบางคนจะพกความความสดใสมาด้วยจริงๆ อาทิเช่นสีชิงชวนเป็นต้น ทันทีที่เขาก้าวเท้าเข้าสู่งาน ห้องโถงที่สว่างแพรวพราวก็ยิ่งละลานตามากขึ้น ฉันได้ยินสาวๆแอบกระดี๊กระด๊ากันด้วย “สีชิงชวน สีชิงชวน สีชิงชวน” เสียงร้องอันเป็นจังหวะนี้เปี่ยมไปด้วยความหลงใหลอย่างล้นหลาม ทว่าฉันฟังแล้วเหมือนมีเสียงโครงเคร้งอยู่ในสมอง ฉันถอยเข้าไปในฝูงชน หวังว่าเขาจะไม่เห็นฉันนะ จากนั้นฉันก็ถอยมาถึงโซนของว่าง จุดนี้มีแต่ของอร่อยๆ ทว่าชุดราตรีของฉันรัดรูปมาก ฉันเลยไม่กล้ากินตะกละตะกลาม ไม่งั้นพออิ่มแปล้แล้วหน้าท้องจะโผล่ และชุดก็จะขาดลุ่ยได้ แบบนั้นจะขายหน้ากันไปใหญ่ ฉันกำลังเดินเล่นท่ามกลางอาหารเลิศรส ทันใดนั้นเซียวซือก็ปรากฏตรงหน้าฉัน ต่อด้วยมองสำรวจฉันตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า สุดท้ายก็พยักหน้าหงึกๆ “สวยมาก” “ขอบคุณ” “ฉันไม่ได้มาเพื่อชมเธอโดยเฉพาะหรอกนะ คุณป้าสีให้ฉันมาถามเธอว่าถ้าเธอเต้นเพลงเปิดงานไม่ได้ ฉันจะช่วยเต้นแทนให้ แน่นอน ฉันไม่ได้คิดจะแย่งซีนเธอนะ แต่คุณป้าสีท่านไหว้วานฉันน่ะ” “ดีๆๆ พี่ช่วยฉันเต้นเลย” ฉันปรารถนาสิ่งนี้สุดหัวใจ เซียวซือกล่าวจบก็หมุนกายจากไป แผ่นหลังของเธอช่างงดงามราวกับภาพวาดรูปหนึ่ง ทันใดนั้นบริเวณเอวของฉันก็ส่งกระแสความเจ็บปวดมา ฉันหันขวับไปมองก็เห็นเฉียวอี้กำลังหยิบเอวของฉัน “เจ็บนะ เธอทำอะไรน่ะ?” “ทำไมเธอถึงให้ยัยเซียวซือเต้นแทน?” “ฉันไม่เต้นนานแล้ว ถ้าเต้นผิดขึ้นมาแล้วขายหน้าจะทำยังไง?” “ไม่ขายหน้าหรอก อีกอย่างสีชิงชวนจะนำเธอเต้นด้วย” “ไม่เอาแล้ว” ฉันนวดจมูก “ทางนี้มีของอร่อยๆ เต็มไปหมดเลย” “ไม่ได้เรื่องเลยเธอ” เฉียวอี้กระเทือนเท้าอย่างไม่สบอารมณ์ ท่าทางเธอราวกับอยากโผเข้ามากัดฉันสักคำอย่างไรอย่างนั้น เมื่องานเลี้ยงเริ่มแสงไฟในงานก็มืดสลัว จึงมองใบหน้าของผู้อื่นไม่ค่อยชัดเจนนัก ตั้งแต่ที่สีชิงชวนมาถึงก็ไม่ได้มาทักทายฉันเลย มันจึงเข้าทางฉันเลย ฉันรู้สึกผ่อนคลายและทำตัวได้อย่างสบายๆ ทันทีที่เสียงดนตรีเริ่มบรรเลง ผู้คนก็แหวกทางตรงกลางของห้องโถงให้มีช่องว่าง จากนั้นก็มีแสงชุดหนึ่งฉายบนฟลอร์เต้นรำ สีชิงชวนเดินเข้าไปในฟลอร์เต้นรำ เขาพึ่งยืนนิ่ง เสียงปรบมือก็ดังขึ้นไม่ขาดสาย พิธีกรพูดเสียงร่าเริง “คุณชายสีจากสีซื่อกรุ๊ปให้เกียรติเต้นเปิดงานครับ แล้วคู่เต้นของท่านจะเป็นใครครับ?” แสงไฟอีกสายหนึ่งหมุนเหนือศีรษะ ทุกคนพากันแหงนหน้ามอง คล้ายกับกำลังเล่นพนันที่เครื่องหยอดเหรียญ ดูว่าวงล้อจะหยุดที่ภาพใด ส่วนฉันแค่แฝงตัวเข้าฝูงชนแล้วแอบมองสีชิงชวนเงียบๆ เขายืนใต้แสงไฟอันสว่างเจิดจ้า ฉันจึงเห็นทุกอารมณ์ทางสีหน้าเขาอย่างละเอียด เขายังคงสุขุมเช่นเดิม สุขุมจนเหมือนพวกเราไม่ได้อยู่ ณ ที่แห่งนี้ ฉันยอมรับว่าสีชิงชวนโดดเด่นและเก่งกาจมาก ทุกคนที่เอ่ยถึงเขาต้องรู้สึกเลื่อมใสหรือไม่ก็อิจฉาริษยากันทุกราย เหมือนอย่างที่เฉียวอี้ตำหนิฉันว่ามีแค่ฉันคนเดียวที่ได้ใกล้ชิดสีชิงชวน แต่ยังทำหน้าจะเป็นจะตายอีก คนเป็นโชคดีแล้วไม่รู้จักภาคใจซะเลย เธอไม่เข้าใจฉันหรอก หากคนข้างกายสว่างเกินไปมันจะทำให้ฉันยิ่งไร้แสงประดับกายมากขึ้น แสงเหนือศีรษะเป็นประกายระยิบระยับ ส่วนฉันก็แฝงตัวให้กลมกลืนกับคนอื่น อย่างไรเสียงวันนี้ฉันก็คือกินๆ ดื่มๆ งานเลิกเมื่อไหร่ก็ตามกลับบ้านไปเท่านั้นเอง แสงไฟหยุดเหนือศีรษะของเซียวซือในท้ายที่สุด ดอกลิลลี่ในสายตาผู้คนมากมายยิ่งขับเน้นให้สูงศักดิ์และงดงามมากขึ้น ท่ามกลางแววตาอิจฉาของผู้อื่น เธอก้าวไปด้านหน้าหนึ่งก้าว ส่วนฉันเตรียมปรบมือตามคนอื่น แต่จู่ๆ ฉันก็ถูกคนผลักจากด้านหลัง จากนั้นฉันก็โซเซไปด้านหน้าหลายก้าว ผลสุดท้ายคือเซียวซือยังไม่ทันเดินไปถึงฟลอร์เต้นรำ แต่ฉันกลับนำหน้าเธอซะงั้น ฉันหันไปมองมือที่อยู่ไม่เป็นสุขด้วยแววตาตกใจ จากนั้นก็เห็นเฉียวอี้ยิ้มแก้มฉีกให้ฉัน ทั้งยังอ้าปากพูดแบบไร้เสียงด้วย และฉันก็อ่านคำพูดเธอออก เธอบอกว่า “เธอไหวอยู่แล้ว” ฉันไหวบ้าอะไรกัน！ เกิดเสียงวิจารณ์เซ็งแซ่ในกลุ่มคน ฉันได้ยินมีคนถามว่า “เธอเป็นใคร” ในช่วงเวลาอันสั้นๆนี้ ฉันเห็นใบหน้าของคนจำนวนมาก ฉันเห็นใบหน้าแม่เลี้ยงที่กำลังหน้านิ้วคิ้วขมวด หน้าที่เธอทาแป้งให้ขาวเกินพอดีถูกแสงไฟส่องแล้วยิ่งขาวเข้าไปใหญ่ อย่างกับผีตนหนึ่งเลย ด้านข้างเธอก็คือเซียวซือ หล่อนใช้สายตาดูแคลนมองมาที่ฉัน ยังมีคุณแม่สีอีกคน เธอกรุ่นโกรธมาก เพราะฉันริอ่านปรากฏตัวต่อหน้าธารกำนัล และการปรากฏตัวของฉันก็ทำให้เธอรู้สึกอับอายขายหน้า ถ้าเกิดฉันวิ่งกลับไปก็แค่ใช้เวลาไม่กี่วินาที จากนั้นก็ขอโทษกับทุกคนว่าฉันยืนไม่นิ่งก็สิ้นเรื่อง ทว่าสายตาของคนเหล่านี้ทิ่มแทงตัวฉันให้รู้สึกปวดจี๊ด มีแต่เฉียวอี้พยักหน้าและโบกมือให้ฉันเดินเข้าไป อาจเป็นเพราะฉันใช้ชีวิตอยู่ในบ้านตระกูลเซียวนานหลายปี ตอนที่คุณพ่อไม่อยู่บ้าน ทุกคนจะหมางเมินต่อฉัน รวมไปถึงพ่อบ้านและคนรับใช้ด้วย จะมีก็แต่คนทำสวนที่ปฏิบัติดีกับฉัน ฉันหันไปมองสีชิงชวน เขาไม่ได้ทำหน้าอะไร แค่เอื้อมมือออกมาทำท่าเชื้อเชิญเท่านั้น แต่ไม่ได้ทำท่าเชิญฉันหรือเชิญเซียวซือ ฉันหลับตาพริ้ม ถึงแม้ฉันจะต้องใช้ชีวิตวัยเด็กอย่างอกสั่นขวัญแขวน เพราะการขู่เข็ญและตามล่าของแม่เลี้ยง คุณแม่ฉันจึงต้องพาฉันหลบซ่อนไปทั่ว ทว่าคุณแม่ฉันก็ยังคงเห็นคุณค่าของการศึกษาฉัน ท่านส่งฉันเข้าเรียนพิเศษหลายด้าน ซึ่งหนึ่งในนั้นคือการเรียนเต้นรำ และท่านก็เต้นเก่งด้วย จึงสอนฉันเต้นเป็นประจำ หลังจากที่คุณแม่เสียชีวิต ฉันก็ไปเต้นในโรงเรียนสอนเต้นรำของเพื่อนท่าน แต่ฉันไม่ใช่นักเรียนฝึกเต้นนะ ฉันเป็นผู้ช่วยของครูสอนเต้น หารายได้เพื่อใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน ทว่าไม่มีใครรู้เรื่องนี้หรอก แม้แต่เฉียวอี้ฉันก็ไม่ได้บอก เพราะถ้าฉันบอกเธอว่าฉันขาดสนเงินทอง เธอก็จะเอาธนบัตรเป็นปึกๆ มาให้ฉันทันที คุณพ่อไม่ค่อยอยู่เมืองฮวา ดังนั้นคิดจะเอาเงินจากพ่อบ้านนั้นยากคูณสองเลย ทุกครั้งที่คุณพ่อถามฉันว่าเงินพอใช้ไหม ฉันก็จะตอบว่าพอใช้เสมอ ฉันยืดตัวตรง เดิมทีคิดจะหลบอยู่ไปอยู่ในมุมหนึ่ง ทว่าสายตาอันเหยียดหยามมากมายกระตุ้นให้ฉันแสดงศักยภาพของตัวเองออกมา ฉันก้าวเท้าไปยังสีชิงชวน ก่อนจะยื่นมือของตัวเองไว้ที่ฝ่ามือของเขา เขาปรายตามองฉันปราดหนึ่งอย่างเรียบเฉย ต่อด้วยการโอบแขนไปรอบเอวบางของฉัน ก่อนจะถามขึ้นมาว่า “เต้นจังหวะวอลซ์เป็นไหม?” ความสามารถพิเศษที่สุดแสนพิเศษของฉันก็คือเวียนนิสวอลซ์ คุณแม่ของฉันมักจะชมฉันติดปากว่าฉันเต้นรำได้ปราดเปรียวราวกับนกยูงตัวหนึ่ง เสียงดนตรีอันรื่นรมย์ใจบรรเลงต่อไปเรื่อยๆ ฉันเงี่ยหูฟังชั่วครู่ ก่อนจะบอกเขาว่า “จังหวะวอลซ์หรือเรียกอีกชื่อหนึ่งว่าควิกวอลซ์” เขาเลิกคิ้วแล้วใช้มือข้างที่ว่างจับมือฉัน พลางกดเสียงพูดข้างหูฉันว่า “หวังว่าคุณจะเต้นได้ดีเหมือนที่พูดเก่งในตอนนี้นะ” เขาไม่เชื่อว่าฉันเต้นเป็น ทว่าก็ไม่ได้ผลักฉันออก นับว่าเป็นบุญของฉันแล้วละ ฉันแค่เต้นตามจังหวะของสีชิงชวนไม่กี่ก้าว แววตาของสีชิงชวนก็เปี่ยมไปด้วยความตกตะลึง และไม่ใช่เขาคนเดียวเท่านั้น ทุกคนในงานก็มีความรู้สึกเดียวกัน รวมทั้งเฉียวอี้ก็ไม่คิดว่าฉันจะเต้นได้ดีขนาดนี้ด้วย ฉันกับสีชิงชวนวาดลวดลายการเต้นอยู่กลางห้องโถง ฉันเห็นสีหน้าที่แตกต่างไปของแต่ละคน สีหน้าของเซียวซือกับแม่เลี้ยงนั้นเป็นไปในลักษณะเดียวกันคือตกตะลึง ส่วนสีหน้าของคุณแม่สีนั้นคลุมเครือ อ่านใจไม่ออก จากนั้นก็เห็นใบหน้าริษยาของพี่สะใภ้ใหญ่กับพี่สะใภ้รอง มีเพียงเฉียวอี้คนเดียวที่ยกหัวแม่มือให้ฉัน ฉันหันหน้าไปแล้วโน้มตัวอย่างงดงาม และตอนที่สีชิงชวนก้มหน้าตามจังหวะการเต้นของฉัน ฉันพูดเสียงเบากับเขาว่า “คุณเต้นผิดไปหนึ่งสเต็ป ฉันช่วยคุณแก้ไขให้”