Chapter 4 ยัยกระต่ายตื่น

บัดซบ!! นี่นายจะมาคิดเรื่องนี้อีกทำไมเนี่ยนายภาคิน… “ตกลงเธอพูดประโยคอื่นเป็นไหมฮะ! ” ภาคินต้องเสแสร้งแสดงความเกรี้ยวกราดออกไปเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกปั่นป่วนที่เริ่มก่อตัวขึ้นอีกครา “เป็นค่ะ” เสียงหวานตอบกลับอัตโนมัติด้วยความตระหนกตกใจ ดวงตากลมโตชำเลืองขึ้นสบตาคมเพียงแวบเดียวก็ก้มงุดหลบหลีก ภาคินเลิกคิ้วเข้มขึ้นสูงเมื่อได้ยินคำตอบที่รวดเร็วยิ่งกว่าเครื่องตอบรับอัตโนมัตินั่น อาการยืนตัวลีบด้วยความหวาดกลัวของคนตรงหน้าสร้างความขบขันให้เขาไม่น้อย ยัยนี่...ท่าทางจะบ้าจี้ไม่เบา อย่างนี้น่าปั่นหัวเล่นชะมัด ทายาทหนุ่มตระกูลดังครุ่นคิดอย่างขบขัน “นี่เธอคิดจะกวนประสาทฉันรึไงฮะ! ” ‘ปัง!’ เสียงเข้มดุดันพร้อมเสียงฝ่ามือหนาตบลงบนโต๊ะข้างๆหน้าต่างแสดงอาการกราดเกรี้ยว ...นายนี่แสดงละครได้เยี่ยมมากนายภาคิน ทายาทตระกูลดังแอบกระหยิ่มในใจ แต่อาการปวดแปลบที่กลางฝ่ามือก็ทำให้เขาสำนึกได้ว่าการให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นจะถึงตัว โอ๊ย... เจ็บ! กระดูกจะแตกไหมเนี่ย ...ไม่น่าตบแรงเลยเรา ชายหนุ่มแอบโอดโอยในใจแต่สีหน้ายังคงขึงขังดุดัน “มิ้นท์เปล่านะคะ มิ้นท์ก็แค่ตอบตามที่นายน้อยถาม” มินตรารีบตอบกลับอย่างรนรานหลังจากสิ้นเสียงคำรามกับเสียงตบโต๊ะที่ดังสนั่นบ่งบอกถึงอารมณ์กราดเกรี้ยวของอีกฝ่าย หญิงสาวออกอาการหน้าซีดตัวสั่น “แล้วตกลงเธอเป็นใคร มาทำอะไรในนี้ฮะ! ” ชายหนุ่มถามด้วยเสียงดุเข้มอีกครั้งหลังจากที่แอบเก็บกลั้นอารมณ์ขันไว้เมื่อได้เห็นท่าทีหวาดกลัวของอีกฝ่าย ยัยนี่กระต่ายตื่นตูมดีๆ นี่เอง ...สนุกล่ะงานนี้ “มิ้นท์มาทำความสะอาดแทนคุณแม่บ้านน่ะค่ะ พอดีวันนี้คุณแม่บ้านลากลับบ้านต่างจังหวัดกะทันหัน คุณนมอุ่นเรือนเลยให้มิ้นท์มาทำหน้าที่แทนค่ะ” หญิงสาวตอบรัวเร็วรนรานแทบไม่เว้นช่องว่างให้หายใจ ทายาทหนุ่มเลิกคิ้วเข้มขึ้นเชิงถามอย่างสงสัยอีกครั้ง ยัยนี่เป็นเด็กในบ้านงั้นเหรอ ทำไมเขาไม่เคยเห็นหน้า นมอุ่นมีเด็กรับใช้สวยขนาดนี้เลยหรือนี่ บัดซบ! หยุดคิดซะทีนายภาคิน... “ชิส์!! ” ทายาทหนุ่มสบถออกมาอย่างหัวเสีย แต่อาการที่แสดงออกมากลับทำให้มินตราเข้าใจว่าหลงพูดอะไรผิดออกไปอีกแน่นอน หญิงสาวรู้สึกอยากหายตัวไปจากตรงนี้ยิ่งนัก เขาไม่รู้หรือไงนะว่าเธอกลัวจนอยากจะบ้าตายอยู่แล้ว “มิ้นท์ขอโทษค่ะ มิ้นท์... ” “นี่! เลิกพูดประโยคซ้ำๆ นี่ซะทีได้ไหมฮะ! ขอโทษแล้วจะได้สวรรค์วิมานอะไรขึ้นมา ขอโทษแล้วกรอบรูปฉันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม” ภาคินตวาดดุขึ้นมาอย่างขัดอารมณ์และเพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกที่ยากจะควบคุม ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำให้เขาสูญเสียความสามารถในการควบคุมตัวเองได้เท่าผู้หญิงตรงหน้านี้มาก่อน ยิ่งมองใบหน้าจิ้มลิ้มนั่น เขาก็ยิ่งอยากกระชากร่างบางเขามาแนบชิด หากที่ทำได้ก็เพียงแค่แกล้งกราดเกรี้ยวออกไปให้หญิงสาวตกใจเล่น เพราะอาการหวาดผวานั่นมันสร้างความขบขันให้เขาและช่วยฉุดดึงเขาออกมาจากอารมณ์หวามไหว “มิ้นท์จะรับผิดชอบเองค่ะ” “รับผิดชอบรึ! นี่เธอจะเสกให้มันกลับมาเหมือนเดิมได้รึไง ถึงเธอจะซื้อมาใช้ฉันใหม่ เธอก็คงไม่มีปัญญาหรอกรู้ไว้ซะ” “นายน้อย! ” มินตราอุทานอย่างตกใจ ดวงตากลมโตจ้องมองด้วยอาการตื่นตะลึงกับคำพูดดูถูกกึ่งเหยียดหยาม นั่นสินะ! ของราคาแพงอย่างนี้เธอจะมีปัญญาที่ไหนไปซื้อมาคืนเขา แต่เขาก็ไม่ควรใช้สายตาเหยียดหยามให้เธอรู้สึกต่ำต้อยด้อยค่าเช่นนี้ “เธอรู้ไหม ...ว่ากรอบรูปนี่มันราคาเท่าไหร่” เสียงดุเข้มกังวานขึ้นอีกครั้ง นายน้อยของบ้านยิ่งเพิ่มทวีความกราดเกรี้ยวเมื่อดวงตากลมโตคู่นั้นวาววับขึ้นฉายแววไม่พอใจ แต่ก็เพียงแวบเดียวเท่านั้นก็จางหายไปเหลือไว้แต่แววกังวล หญิงสาวส่ายหน้าแทนคำตอบ ก่อนที่จะก้มหน้างุดไม่กล้าสบตาคมจึงไม่ทันเห็นแววขบขันที่เผลอฉายออกมาทางแววตา ชายหนุ่มดูจะพอใจที่ได้กลั่นแกล้งให้จำเลยหวาดกลัว ความจริงกรอบรูปนั้นมันไม่ได้มีราคาสูงมากมายอะไร เขาเองก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก แต่ที่ดุดันในคราแรกเพราะไม่สบอารมณ์ที่มีคนแปลกหน้าเข้ามาในอาณาเขตหวงห้ามและที่สำคัญยังทำข้าวของของเขาเสียหาย แต่ทว่าตอนนี้... จำเลยตรงหน้านี่มีบางอย่างที่ทำให้เขาอยากหาเรื่องยืดเวลาออกไป ทั้งที่ความจริงเขาควรไล่ตะเพลิดหญิงสาวให้ออกไปให้พ้นตั้งแต่แรกแล้ว นายน้อยของบ้านพยายามหาทางกลั่นแกล้งต่อไป นายลองคิดซิว่านายควรทำยังไงกับยัยนี่ดีภาคิน “แล้วเธอจะชดใช้ยังไงล่ะสาวน้อย” “มิ้นท์... ” หญิงสาวพยายามคิดหาคำตอบแต่ทว่าต้องผงะถอยหลังอย่างตกใจเมื่อพบว่าร่างสูงขยับเข้ามาใกล้...ใกล้เสียจนแทบชิดกัน แล้วมินตราก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อพบว่าบัดนี้แผ่นหลังบอบบางแนบชิดติดผนังไม่อาจถอยห่างไปกว่านี้ได้ นั่นยังไม่เลวร้ายเท่าท่อนแขนแข็งแรงที่ยื่นมากางกั้นเธอไว้ทั้งสองข้าง ใบหน้าคมโน้มต่ำลงมากระตุ้นความหวั่นไหวในใจสาวแรกรุ่นได้อย่างดีทีเดียว มินตรารู้สึกราวใจดวงน้อยเต้นรัวเร็วแทบระเบิด อาการปั่นป่วนในช่องท้องเกิดขึ้นอย่างไม่อาจยับยั้งได้ หญิงสาวหลับตาแน่นเมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่รินรดตรงหน้าผาก ริมฝีปากอวบอิ่มขบเม้มเข้าหากันแน่น มินตรารู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้าและตลอดทั้งตัว ลมหายใจเริ่มติดขัดจากอาการกลั้นใจจนแทบลืมหายใจ ลำคอแห้งผากราวกระหายน้ำมาเป็นเวลานาน “ตามฉันไปที่เรือนคุณย่า” เสียงเข้มกังวานออกคำสั่งดุดัน มินตรารับรู้ได้ว่าร่างสูงของนายน้อย ทายาทตระกูลดังไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้ว เพราะเพียงสิ้นเสียงออกคำสั่งหญิงสาวก็ได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวห่างออกไปอย่างรวดเร็ว ตามติดด้วยเสียงเปิดปิดประตูดังปังบ่งบอกอารมณ์ของผู้กระทำ มินตราค่อยๆ เผยอเปลือกตาขึ้นเพื่อสำรวจว่านายน้อยเจ้าของฉายา ซาตานร้ายจอมโหด ไม่ได้อยู่ในบริเวณนี้แล้วจริงๆ หญิงสาวพ่นลมออกจากปากอย่างโล่งใจเมื่อไม่เห็นแม้เงาของซาตานร้าย แต่อาการวาบหวามที่เกิดขึ้นยังไม่จางหาย มินตรามั่นใจว่าเป็นใครก็ต้องหวั่นไหว ในเมื่อซานตานร้ายนั่นรูปโฉมเข้าขั้นหล่อกระชากวิญญาณ ยัยมิ้นท์บ้า นี่มันไม่ใช่เวลามานั่งคิดเรื่องนี้นะยะ เอาสมองไปคิดเรื่องปัญหาที่เกิดขึ้นดีกว่า ไป๊! มินตรายกกำปั้นน้อยๆทุบเข้าที่ศีรษะอย่างแรงเพื่อเตือนสติ หญิงสาวรีบสลัดศีรษะเร็วๆ เพื่อขับไล่ความหวามไหวที่ยังไม่จางหาย รีบเก็บเศษแก้วที่แตกละเอียดและอุปกรณ์ทำความสะอาด แล้วตามนายน้อยของบ้านไปยังเรือนคุณบุษบาประมุขของบ้านตามคำสั่งทันที เมื่อห่างออกมาทายาทตระกูลดังก็ได้แต่ระบายอารมณ์กับสิ่งของที่วางขวางกั้นระหว่างทางเดิน เสียงดังโครมครามตามด้วยข้าวของล้มระเนระนาดสร้างความหวาดกลัวให้เด็กรับใช้ในบ้านพิบูลย์โยธินจนต้องแอบหลบซ่อนกันพัลวัน ถึงแม้ว่าเสียงที่ได้ยินจะมีอยู่เป็นประจำแต่ก็ไม่มีใครเคยชินสักคน เพราะนั่นแสดงว่านายน้อยของบ้านได้กลายร่างเป็นซาตานร้ายจอมโหดเข้าแล้ว ...แล้วใครกันล่ะที่เป็นตัวต้นเหตุให้นายน้อยอารมณ์ขุ่นมัวในวันนี้ โธ่โว้ย!! ภาคินแทบอยากตะโกนก้องให้สุดเสียงแต่ที่ทำได้คือตะโกนก้องอยู่ในใจแล้วระบายอารมณ์หงุดหงิดออกมากับสิ่งของที่ขวางทาง ให้ตายเถอะ!! บัดซบที่สุดนายภาคิน นี่นายกำลังจะทำลายกฎเหล็กของตัวเองชัดๆ นายกำลังทำตัวเป็นสมภารจะกินไก่วัดอยู่รอมร่อ แล้วยัยนั่นก็ช่างไม่รู้ตัวเอาเสียเลยว่าได้ทำลายตบะเขาไปแล้ว นี่ถ้าเขาไม่หลีกหนีออกมาก่อนเขาคาดเดาล่วงหน้าได้ทันทีว่าเรื่องจะไปจบลงตรงไหน ให้ตายเถอะ! นายภาคินกำลังริอาจจะกินเด็ก แถมดูจากหน้าตาแล้วยังเด็กมากเสียด้วย แม้ทรวดทรงจะเกินเลยความเป็นเด็กไปมากโข แต่ผู้หญิงสมัยนี้โตเร็วจะตาย ที่สำคัญยัยนั่นยังเป็นเด็กในความปกครองของคุณนมอุ่นเรือนที่เขารักและเคารพเหมือนแม่อีกด้วย เขาต้องถามคุณย่าและคุณนมอุ่นเรือนให้รู้เรื่องว่าส่งเด็กคนนี้เข้าไปในอาณาเขตของเขาจริงตามคำบอกเล่าหรือไม่ แล้วค่อยคิดหาทางจัดการยัยกระต่ายตื่นตูมนี่ทีหลัง