Chapter 7 สาวใช้คนใหม่

“เร็วๆหน่อยสิยัยกระต่ายตื่น” เสียงดุเข้มดังกังวานขึ้นก่อนที่จะได้ยินเสียงหวานเจื้อยแจ้วตะโกนขานรับมาพร้อมๆ ร่างบอบบางของเจ้าของฉายากระต่ายตื่นวิ่งออกมาจากตัวตึกอย่างรวดเร็วในอ้อมแขนมีสัมภาระของผู้เป็นเจ้านายเต็มไปหมด ภาพนี้ทุกคนในบ้านพิบูลย์โยธินเห็นจนชินตาตลอดเวลากว่าสองเดือนที่ผ่านมา “มาแล้วค่ะๆ นี่ค่ะหนังสือ แทปเล็ต รายงานที่ต้องส่งอาจารย์แล้วก็” “พอได้แล้วไม่ต้องสาธยายมาก ไปขึ้นรถ” คำพูดตัดบททำเอามินตราได้แต่ยืนอ้าปากค้าง เมื่อถูกเบรกการรายงานประจำวัน ในเมื่อทุกเช้าเธอต้องรายงานว่าเตรียมอุปกรณ์ที่เขาต้องใช้ในการเรียนแต่ละวันครบหรือไม่ ไหนจะเป็นตารางกิจกรรมที่นอกเหนือจากการเรียน รวมถึงการนัดหมายกับหญิงสาวที่เข้ามารายล้อม มินตราต้องตรวจสอบและรายงานให้เขารับทราบราวกับเป็นเลขาส่วนตัวก็ไม่ปาน แต่จะให้ถูกน่าจะเรียกทาสรับใช้เสียมากกว่า เพราะทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับนายน้อยของบ้านไม่มีสิ่งใดที่มินตราไม่ต้องทำ เหลือก็เพียงอย่างเดียวคือ ...ไม่ต้องไปอาบน้ำให้เขาเท่านั้นแหละ ทุกๆเช้ามินตราต้องตื่นตั้งแต่ไก่ยังไม่ทันโห่ ทั้งที่เพิ่งหลับตาลงไปได้ไม่ถึงสามชั่วโมงด้วยซ้ำ เพื่อปฏิบัติภารกิจให้เสร็จสิ้นก่อนไปเรียน ที่ร้ายยิ่งกว่านั้นคือบางคืนที่เธอต้องทำรายงานมินตราแทบไม่ได้หลับนอนเลยก็ว่าได้ นี่ก็กว่าสองเดือนแล้วที่มินตราใช้ชีวิตแบบนี้ หญิงสาวไม่เห็นทีท่าว่าเธอจะสิ้นสุดการรับใช้นายน้อยของบ้าน แม้ว่าป้านิ่มแม่บ้านส่วนตัวจะกลับมานานโขแล้ว แต่นายน้อยของบ้านก็ให้เหตุผลว่าป้านิ่มอายุเยอะแล้วไม่ควรมาทำงานหนักๆแบบนี้ ที่สำคัญผลงานที่มินตราทำก็ยังไม่ค่อยน่าพอใจเท่าไหร่ ดังนั้นหญิงสาวจึงต้องทำงานรับใช้เขาต่อไปจนกว่าเขาจะพอใจจึงจะถือว่าสิ้นสุดการชดใช้ค่าเสียหาย แต่มินตราก็ไม่ได้เดือดร้อนนัก เพราะมันกลายเป็นกิจวัตรประจำวันที่เธอทำจนเคยชิน นอกเหนือจากนี้แม้นายน้อยของบ้านจะยังคงความโหดไว้อย่างคงเส้นคงวา แต่ทว่าก็มีหลายครั้งที่นับครั้งแทบไม่ถ้วนที่นายน้อยของบ้านมีใจเมตตาหยิบยื่น น้ำใจ มาให้ ไม่ว่าจะเป็นอุปกรณ์การเรียน หนังสือ ตลอดจนค่าใช้จ่ายที่เธอต้องใช้ในการทำรายงาน ซึ่งเขาให้เหตุผลว่ามันเป็นสินน้ำใจเล็กๆน้อยๆ เขาไม่อยากให้ใครตราหน้าว่า เขี้ยวลากดิน คราแรกมินตรายิ้มรับอย่างดีใจที่เจ้าของฉายาซาตานร้ายจอมโหดมีน้ำใจโอบอ้อมอารี แต่เมื่อได้ฟังประโยคถัดไปริมฝีปากอวบอิ่มที่กำลังคลี่ยิ้มถึงขนาดต้องหุบฉับลงทันควัน ‘เอาเป็นว่าทุกรายการทุกบาททุกสตางค์ ฉันจดบันทึกไว้ว่าเธอเบิกล่วงหน้า ฉะนั้นเธอก็ทำงานให้ฉันต่อไปจนกว่าจะใช้หนี้ครบละกันนะกระต่ายน้อย’ เจ้าของฉายาซาตานร้ายจอมโหดคลี่บันทึกรายการสิ่งของและจำนวนเงินที่เขาหยิบยื่นให้เธอเองโดยที่เธอไม่ได้ร้องขอ มินตราแทบเป็นลมเมื่อเห็นว่ารายการมันยาวเหยียดเป็นหางว่าว แม้แต่ข้าวและอาหารว่างที่เธอกินระหว่างไปนั่งรอเขาออกเดตกับสาวๆ ก็ถูกบันทึกลงไปด้วย ตั้งแต่นั้นมา ซาตานร้ายจอมโหด เขี้ยวทะลุโลก ก็เป็นฉายาใหม่ที่มินตราแอบตั้งให้ในใจ “เอ้า! รีบๆขึ้นรถสิ ยืนบื้ออยู่ได้” “ค่ะๆ ” เสียงเข้มดุที่กังวานมาฉุดให้มินตราหลุดจากภวังค์ มือบางพยามยามยื่นไปเปิดประตูรถอย่างทุลักทุเลเพื่อเอาสิ่งของที่อยู่ในอ้อมกอดยัดเข้าไปวางบนเบาะหลังของรถ ก่อนที่จะวิ่งเร็วปรื๋อไปยังอีกด้านฝั่งตรงข้ามคนขับรีบเปิดประตูและแทรกกายเข้าไปรวดเร็ว ยังไม่ทันที่จะได้ปิดประตูรถด้วยซ้ำสปอร์ตคันโก้ก็ทะยานออกไปอย่างไม่รีรอ “กรี๊ดดดด!! นายน้อย! ” “แค่นี้ก็ทำสะดีดสะดิ้งไปได้” นายน้อยเจ้าของฉายาซาตานร้ายจอมโหดหันมาแสยะยิ้มให้หญิงสาวที่นั่งอกสั่นขวัญหายอยู่ด้านข้างก่อนที่จะมองตรงไปยังถนนข้างหน้าพาสปอร์ตคู่ใจทะยานไปยังมหาวิทยาลัยจุดหมายปลายทาง “วันนี้นายน้อยมีเรียนถึงบ่ายสอง จากนั้นตั้งแต่บ่ายสองโมงครึ่งไปจนถึงบ่ายสี่โมงเย็นนายน้อยมีซ้อมดนตรีที่ชมรม หลังจากนั้น... ” “เย็นนี้ฉันไม่มีนัดที่ไหน” “ค่ะ” มินตรารายงานตารางกิจกรรมยังไม่ทันจบเสียงเข้มก็กังวานขึ้นก่อน แต่ที่แปลกไปก็คือ น้ำเสียงไม่แฝงแววดุเช่นที่ผ่านมา หญิงสาวตอบรับอัตโนมัติราวทหารที่ถูกฝึกมาอย่างดี “เธอกลับเองได้ใช่ไหม” “คะ” อีกครั้งที่มินตราต้องตะลึงด้วยความมึนงง ส่งเสียงขานรับด้วยความสงสัย ไม่อยากจะเชื่อว่าน้ำเสียงเอื้ออาทรนั้นจะเปล่งออกมาจากปากเจ้าของฉายาซาตานร้ายจอมโหดที่นั่งอยู่ข้างๆ หญิงสาวจ้องมองเจ้านายหนุ่มด้วยแววตาบ้องแบ๊ว นับจากวันที่เธอต้องมารับใช้ใกล้ชิดทายาทตระกูลดัง มินตราก็ลืมไปเลยว่าเขาเป็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเกินเทพ ภารกิจที่ยุ่งเหยิงในแต่ละวันทำให้มินตราไม่มีเวลานั่งคิดเรื่องเหล่านี้ “เธอนี่มันพวกย้ำคิดย้ำทำรึไง ฉันถามว่ากลับเองได้ใช่ไหม วันนี้เธอมีเรียนถึงค่ำนี่แล้วฉันก็ไม่มีนัดที่ไหน จะให้มานั่งรอเธอรึไงไม่ทราบ” “มิ้นท์ขอโทษค่ะ มิ้นท์ไม่ทันฟังเอง” มินตรารีบขอโทษรนรานเมื่อน้ำเสียงที่แสดงความเอื้ออาทรกลายเป็นดุร้ายอีกครั้ง หญิงสาวก้มหน้าหลบสายตาคมดุที่จ้องมองมาอย่างหงุดหงิดรำคาญใจ หาเรื่องจนได้ยัยมิ้นท์เอ๊ย! “งั้นก็ลงไปได้แล้ว ฉันไม่อยากเข้าเรียนสาย” “ค่ะ” และก็อีกครั้งที่มินตรารีบรนรานออกมาจากสปอร์ตคันโก้ ทุกครั้งเขาจะให้เธอติดรถออกมาด้วยเสมอ แต่เมื่อใกล้ถึงมหาวิทยาลัยเขาก็จะปล่อยเธอลงจากรถเรียกได้ว่าแทบไล่ลงก็ว่าได้ และแต่ละวันก็จอดไม่ซ้ำที่กันซะที ทำให้มินตราต้องหาวิธีเดินทางเข้ามหาวิทยาลัยเองประจำ แต่เมื่อหมดเวลาเรียนแล้วไม่ว่าเจ้านายหนุ่มจะมีนัดเดตที่ไหนก็ตาม มินตราจะต้องติดตามไปด้วยทุกหนแห่ง จะเรียกว่าติดตามดีไหม... ในเมื่อคำสั่งที่ได้รับคือให้เธอนั่งรถตามไปยังสถานที่ใกล้ๆ ที่เขาพาสาวๆ ไปสวีทกันสองต่อสอง หญิงสาวต้องหาอะไรทำเป็นการฆ่าเวลาระหว่างรอเจ้านายจอมโหด มินตราได้แต่คิดสงสัยว่าเขาจะให้เธอติดตามมาทำไม สู้ให้กลับไปบ้านแล้วดูแลความเรียบร้อยก่อนเขาจะกลับบ้านยังจะดีกว่า และนี่ก็คือสาเหตุที่มินตราต้องนอนดึกทุกวัน หรือบางวันก็แทบนั่งหลับคาชั่วโมงเรียน “อะไรของเขาเนี่ย ผีเข้าผีออกรึไงนะ” มินตราแอบบ่นเมื่อคล้อยหลังสปอร์ตคันโก้ที่แล่นจากไปอย่างรวดเร็ว หญิงสาวหันรีหันขวางพยายามจับต้นชนปลายว่าเธอจะไปมหาวิทยาลัยอย่างไรดี ก็วันนี้นายน้อยของเธอเล่นไล่เธอลงซะไกลโขขนาดนี้ มินตราไม่รู้ว่าทำไมเธอต้องมาทนรองรับอารมณ์ปรวนแปรของทายาทตระกูลดังด้วย แต่จะว่าไปแล้วเธอเองก็เกิดความคุ้นชินกับสิ่งที่ต้องทำทุกๆวัน มันเร่งรีบซะจนไม่มีเวลาคิดอะไร