Chapter 8 ของหวง

“น้องมิ้นท์ครับทางนี้” “พี่วิทย์” มินตราอุทานเรียกขานชื่อรุ่นพี่เมื่อหันไปตามเสียงเรียกแล้วพบว่าเป็นใคร หญิงสาวหันรีหันขวางด้วยไม่แน่ใจว่ารุ่นพี่หนุ่มจะทันเห็นเธอลงจากรถเจ้านายจอมโหดหรือไม่ “น้องมิ้นท์มาทำอะไรตรงนี้ครับ มาขึ้นรถก่อนเถอะ” “เอ่อ... คือ... ” มินตราอึกอักละล้าละลังจนตรีวิทย์ต้องส่งเสียงเร่งเร้าให้รีบตัดสินใจ “เร็วๆเถอะครับ รถข้างหลังบีบแตรไล่แล้ว” “ค่ะ” หญิงสาวรีบมุดตัวเข้าไปในเก๋งคันงามที่จอดรับทันทีเมื่อเห็นว่ารถด้านหลังเริ่มติดกันยาวเหยียดและเริ่มมีเสียงตะโกนต่อว่า หญิงสาวหันมายิ้มแห้งๆให้รุ่นพี่ราวจะขอลุแก่โทษ “มิ้นท์ขอโทษนะคะ” “ไม่เป็นไรหรอกครับ ว่าแต่บ้านมิ้นท์อยู่แถวนี้เหรอพี่ไม่ยักรู้” ตรีวิทย์ยิ้มให้อย่างไม่ถือสา สายตาคู่คมมองรุ่นน้องอย่างเอ็นดูยามเอ่ยถาม “ปะ...เปล่าค่ะ คือมิ้นท์มาทำธุระให้คุณแม่น่ะค่ะ แล้วมิ้นท์ก็หลงทาง” มินตรารีบปฏิเสธรัวเร็ว หยิงสาวแอบพ่นลมหายใจระบายออกมาอย่างโล่งอกในความหัวไวของตัวเอง “อ๋อ... นี่นับว่าโชคดีนะที่พี่ผ่านมาพอดี ไม่งั้นน้องมิ้นท์ไปเรียนสายแน่ๆ ” ตรีวิทย์พยักรับอย่างเข้าใจเพราะเขาขับรถผ่านเส้นทางนี้แทบทุกวันแต่ไม่เคยเห็นมินตราสักครั้ง จึงนึกสงสัยที่ได้เจอในวันนี้ “มิ้นท์ต้องขอบคุณพี่วิทย์อีกครั้งค่ะ” มินตราเอ่ยขอบคุณด้วยรู้สึกเกรงใจกึ่งซึ้งใจที่ได้รับความเอื้ออาทรจากรุ่นพี่ที่เคารพ “ไม่เป็นไรเราเป็นรุ่นน้อง ส่วนพี่เป็นรุ่นพี่ ถือซะว่าเป็นหน้าที่พี่ที่ต้องดูแลน้องละกันนะ” ตรีวิทย์หันมาส่งยิ้มแสนอบอุ่นให้จนมินตรายิ้มตอบรับอัตโนมัติ “ขอบคุณค่ะ” “พอๆ เลิกขอบคุณได้แล้ว กว่าจะถึงมหาวิทยาลัยเดี๋ยวได้ขอบคุณพี่จนนิ้วไม่พอนับกันพอดี” ตรีวิทย์รีบออกปากห้ามด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ “ค่ะ” มินตรายิ้มให้อย่างเก้อเขินหลังจากรับคำนั้นเบาๆ หญิงสาวลอบมองรุ่นพี่หนุ่มอย่างชื่นชม โดยไม่ล่วงรู้เลยว่าทุกอย่างอยู่ในสายตาของใครคนหนึ่ง และยามนี้เขาคนนั้นก็กำลังขุ่นเคืองใจที่ได้เห็นความสนิทสนมระหว่างเธอกับตรีวิทย์ ชิส์!! บังอาจนัดผู้ชายมารับงั้นเหรอ ยิ้มหน้าระรื่นเชียวนะยัยกระต่ายตื่น ภาคินได้แต่เข่นเขี้ยวด้วยอารมณ์ขุ่นมัวเมื่อมองผ่านกระจกหลังแล้วพบว่ามีรถมาจอดรับหญิงสาวไป ทายาทหนุ่มตระกูลดังชะลอรถแอบหลบข้างทางรอให้รถที่ตามหลังมาแล่นผ่านไป ภาพที่เห็นแม้จะไม่ชัดเจนนักแต่เขาก็สัมผัสได้ว่าชายหนุ่มหญิงสาวที่นั่งเคียงคู่กันไปนั้นสนิทชิดเชื้อกันมากแค่ไหน ภาคินแทบอยากขับรถปราดหน้าแล้วกระชากร่างบอบบางที่เจ้าของกำลังยิ้มระรื่นอยู่นั่นออกมาซะให้พ้นๆจากชายหนุ่มแปลกหน้านั่น ‘ฝันไปเถอะไอ้หน้าอ่อนริอาจจะมาขโมยกระต่ายน้อยของฉันรึไง ไม่มีทาง’ ‘เอ๊ะ!! แล้วยัยนั่นมาเป็นกระต่ายน้อยของนายตั้งแต่เมื่อไรกันนายภาคิน’ ‘แต่ช่างปะไร ก็ยัยนั่นเป็นเด็กรับใช้นายนะ ภาคิน นายมีสิทธิ์เต็มที่ที่จะให้ยัยนั่นเลิกคบใครก็ได้ กลับถึงบ้านเมื่อไรเราได้เห็นดีกัน ยัยกระต่ายตื่น’ ************************************* “ทำไมวันนี้กลับบ้านเร็วได้ล่ะลูก” ผู้เป็นย่าเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นหลานชายสุดรักเดินนวยนาดเข้ามานั่งลงข้างๆ “ก็วันนี้คินอยากมาอยู่กับคุณย่านี่ครับ คินคิดถึงคุณย่ามากที่สุดในโลกเลยครับ” ทายาทคนเดียวยื่นใบหน้าหล่อเหลาเข้าไปหอมแก้มผู้เป็นย่าอย่างเอาใจ ริมฝีปากรูปกระจับคลี่ยิ้มกว้างส่งสายตาออดอ้อน “ฮื้อ... อย่ามาปากหวานกะคนแก่ คิดถึงย่าแต่ชายคาติดกันแค่นี้ นับวันได้ละมั้งที่คินจะมาหาย่าน่ะลูก” ประมุขหญิงของบ้านพิบูลย์โยธินไม่วายค่อนขอดหลานรัก “ก็คินเรียนหนักนี่ครับคุณย่า” หลานรักรีบออดอ้อนทันทีที่ถูกค่อแคะ “ฝนต้องตกแน่ๆเจ้าค่ะ ที่วันนี้นายน้อยกลับบ้านแต่หัววัน” ย่าหลานไม่ทันได้โต้ตอบกันยืดยาวเสียงของแม่นมกิตติมศักดิ์ก็ลอยมาแต่ไกล “ว่าแต่หนูมิ้นท์ไปไหนล่ะคะ” คุณนมอุ่นเรือนเอ่ยถามหลังจากที่สอดส่ายสายตามองหาแล้วไม่เห็นมินตรา “แล้วทำไมต้องถามถึงยัยกระต่ายตื่นนั่นด้วยล่ะครับนมอุ่น” นายน้อยของบ้านเกิดอาการตีรวน ภาพหญิงสาวยิ้มระรื่นนั่งรถไปกับชายแปลกหน้าฉายชัดขึ้นมา อารมณ์ขุ่นมัวที่มีทีท่าสงบลงก็ก่อตัวขึ้นอีกรอบ “ก็ทุกวันเห็นตามกันเป็นเงาตามตัวนี่คะ นายน้อยอยู่ไหนหนูมิ้นท์ อยู่นั่น” คุณนมกิตติมศักดิ์ยังคงเอื้อนเอ่ยออกไปด้วยไม่ทันสังเกตอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของชายหนุ่ม “นมอุ่น” ประมุขหญิงปรามเสียงดุส่งสายตากำราบแม่นมกิตติมศักดิ์ เมื่อสังเกตเห็นอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของหลานรัก “ประทานโทษเจ้าค่ะคุณท่าน” แม่นมกิตติมศักดิ์รีบเอ่ยขอโทษเมื่อรู้ตัวว่าพลาดพลั้งพูดผิดไป “วันนี้ยัยนั่นเลิกเรียนค่ำน่ะครับคุณย่า นมอุ่น แล้วคินก็คิดถึงคุณย่าก็เลยกลับเร็วก็แค่นั้น” นายน้อยของบ้านตอบด้วยเสียงเนือยๆ พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ แต่ก็ยังมีแววไม่พอใจฉายชัดในดวงตาคู่คม “งั้นเย็นนี้กินข้าวกับย่านะลูก เดี๋ยวให้นมอุ่นทำของโปรดให้” ประมุขหญิงของบ้านรีบเอาใจเมื่อเห็นท่าทียอมเย็นลงง่ายๆของหลานรัก “ครับคุณย่า” หลานรักรับคำขณะเอนกายลงนอนใช้ตักของผู้เป็นย่าแทนหมอน “แล้วคินจะให้หนูมิ้นท์ทำงานชดใช้ค่าเสียหายอีกนานเท่าไหร่ ย่าว่า” “ก็ยัยนั่นผลงานยังไม่ถูกใจคินเลยนี่ครับ” ผู้เป็นย่ายังไม่ทันพูดจบหลานรักก็ชิงพูดขึ้นก่อน เขายังไม่อยากได้ยินได้ฟังว่าผู้เป็นย่าไม่เห็นด้วยที่เขาจะมีมินตราคอยรับใช้ใกล้ชิด เขายังอยากให้เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ แต่มีหรือที่คนอย่างนายน้อยของบ้านเจ้าของฉายาซาตานร้ายจอมโหดจะยอมรับว่าถูกใจและชื่นชอบผลงานของหญิงสาว ...จะให้ยอมรับกันง่ายๆน่ะ มันเสียฟอร์มซาตานร้ายจอมโหด “ก็ถ้าไม่ถูกใจแล้วทำไมนายน้อยไม่ให้นังนิ่มไปทำเหมือนเดิมล่ะคะ” คุณนมกิตติมศักดิ์ขัดขึ้นเมื่อได้ฟังคำตอบที่ชวนหมั่นไส้ของนายน้อยของบ้าน แหม... ยังไม่ถูกใจแต่ทำไมถึงเรียกใช้ไม่ยอมให้ห่างสักนาที ยกเว้นเวลานอน “นั่นสิลูก คินไม่สงสารน้องบ้างหรือลูก” ประมุขหญิงของบ้านส่งเสริมความคิดแม่นมคนสนิท แต่ไม่วายส่งสายตาดุมาให้เป็นการกำชับว่าอนุญาตให้พูดได้เท่านี้ “ทำไมต้องสงสารล่ะครับคุณย่า” นายน้อยของบ้านถามกลับแทนคำตอบ ศีรษะทุยได้รูปผงกขึ้นก่อนที่ชายหนุ่มจะชันตัวลุกขึ้นนั่งเปลี่ยนท่ามาเป็นโอบกอดผู้เป็นย่า “หือ... ” หญิงสูงวัยทั้งสองประสานเสียงกันเป็นเชิงถาม “คินไม่เห็นว่ายัยกระต่ายตื่นนั่นจะน่าสงสารตรงไหน ไปมหาวิทยาลัยก็มีรถนั่งแถมคินขับรถให้ รายงานต้องใช้เงิน คินก็สนับสนุน หนังสือคินก็ให้ยืม แล้ว... ” “เอาล่ะจ้ะ... ย่าพอเข้าใจแล้วล่ะ คินกำลังจะบอกว่าคินมีใจเมตตาช่วยเหลือหนูมิ้นท์อยู่ใช่ไหมลูก” ผู้เป็นย่ารีบร้องห้ามก่อนที่หลานรักจะสาธยายยาวเหยียดถึงสิ่งที่เมตตาช่วยเหลือหญิงสาว แต่เท่านางเห็นมักจะเป็นภาพยัยกระต่ายตื่นของหลานรักถูกกลั่นแกล้งมากกว่า ยิ่งกว่านั้นประมุขหญิงของบ้านกำลังกังวลเรื่องความใกล้ชิดกันเกินงามของสองหนุ่มสาว “แน่นอนครับคุณย่า” หลานรักรีบตอบพร้อมด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าคุณย่าของเขาต้องการจะสื่อความหมายอะไร เพียงแต่เขาไม่อยากรับรู้ แค่คิดว่าจะต้องห่างไกลใจเขามันก็ร้าวลึกเสียแล้ว ยิ่งเห็นภาพเมื่อเช้านั่นแล้วเขาตระหนักได้ทันทีว่าไม่ควรวางใจ อาจมีวันใดวันหนึ่งที่มีคนอาจหาญมาพรากหญิงสาวไปจากเขา ซึ่งนายน้อยอย่างเขายอมไม่ได้ “งั้นย่าขออะไรอย่างหนึ่งได้ไหม” ผู้เป็นย่าเอ่ยถามอีกครั้งเมื่อเห็นสีหน้าทำทองไม่รู้ร้อนของหลานรัก “อะไรเหรอครับ” หลานรักขานรับยิ้มประจบอย่างเต็มที่เพื่อตั้งรับกับสิ่งที่จะได้ฟัง เขารู้ว่ามันอาจเป็นประโยคที่เชือดเฉือนใจเขาก็เป็นได้ “เลิกใช้งานหนูมิ้นท์ดึกๆดื่นๆได้ไหมลูก ย่าว่ามันหนักไป” ผู้เป็นย่าเอ่ยเตือนอย่างอ้อมๆ หวังไม่ให้ไก่ตื่น แม้ว่าในใจอยากจะพูดให้ตรงประเด็น แต่ก็ต้องหลบเลี่ยงเพราะหากเพลี่ยงพล้ำไปเรื่องราวอาจบานปลาย “คินก็ไม่เคยเห็นยัยนั่นบ่นสักคำนี่ครับ” หลานรักออกอาการหน้ายุ่งเมื่อได้ยินได้ฟัง ราวกับว่าเรื่องที่ผู้เป็นย่าพูดหาได้เป็นความจริงไม่ “รับปากย่าสิ” ผู้เป็นย่าค่อยๆตะล่อมคาดคั้นอย่างใจเย็น “เอาเป็นว่าเรื่องนี้คินขอตกลงกะยัยกระต่ายตื่นนั่นก่อนนะครับ เพราะถ้าเกิดคินสั่งลดงานไม่มีเหตุมีผลเดี๋ยวยัยนั่นจะเข้าใจหาว่าคินจงใจไล่ออก ...คินว่าคินไปช่วยคุณนมอุ่นในครัวดีกว่า ไม่ได้ทำมานานแล้ว เดี๋ยวคินทำของโปรดคุณย่าให้ทานนะครับ” นายน้อยของบ้านรีบพูดยาวเหยียดพร้อมยกเหตุผลประกอบเพื่อหลีกเลี่ยงที่จะรับปาก ก่อนที่คุณย่าจะสนทนายืดยาวมากไปกว่านี้หลานรักก็หลบหายเข้าไปในครัวเสียแล้ว “คินเดี๋ยวลูก” คุณบุษบาประมุขหญิงของบ้านพิลบูลย์โยธินส่ายหัวในความดื้อรั้นของหลานรัก จะโทษว่าเป็นความผิดใครคงไม่ได้ เพราะนางเองที่เลี้ยงดูหลานชายแบบตามใจอยากได้อะไรก็ต้องได้ ภาพที่นางเห็นทุกวันทำให้นึกสงสารหญิงสาวที่ต้องทำงานแทบไม่มีเวลาว่างเว้น ใช่ว่าเธอจะดูไม่ออก คนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวอาบน้ำร้อนมาก่อนรู้ดีแก่ใจว่าทุกสิ่งที่หลานชายสั่งให้หญิงสาวทำนั่นเป็นเพราะต้องการกลั่นแกล้งมากกว่า แต่ที่คุณบุษบาสัมผัสได้มันลึกซึ้งกว่านั้น รู้ว่าแท้จริงแล้วหลานชายสุดรักคิดอย่างไรกับหญิงสาวที่ชื่อมินตรา