ตอนที่ 3 โซ่สวาทจอมมาร

“แนนไม่ได้หวังอย่างนั้นหรอกนะคะพอลลี่ ถ้าเป็นคำสั่งของคุณแนนก็ต้องทำมันอย่างดีที่สุดอยู่แล้ว” “เธอน่ารักมากจ้ะแนนนี่...เดี๋ยวเชฟจะเตรียมอาหารและเครื่องดื่มไว้ เจ้าของโรงแรมคนใหม่จะมาถึงที่นี่ตอนสองทุ่มนะจ๊ะ” “สองทุ่มเหรอคะ...เอ้อ...แต่มันเลยเวลางานของแนนไปแล้วนะคะ” “น่า...วันนี้พิเศษสักวัน” ณชนกหน้าเจื่อน พรเทพมอบหมายงานให้เธอตอนสองทุ่มซึ่งทำให้เธอเป็นกังวล อย่างน้อยเธอก็ต้องรีบไปรับคลีโอให้ตรงเวลาเย็นนี้ “พอลลี่คะ...ไม่ทราบว่ามีใครที่พอจะ...” “แทนเธอได้อย่างนั้นเหรอ...แนนนี่ ฟังฉันนะ” พรเทพจับมือหญิงสาวทั้งสองและก้มหน้าลงมาทำท่ากระซิบเหมือนไม่อยากให้คนแถวนั้นได้ยินสิ่งที่เขาพูด “ที่ฉันเลือกเธอเพราะว่าเธอน่ะ...เอ้อ...หน้าตาดี พูดตรง ๆ ว่าสวยมากกว่าพนักงานสาว ๆ คนไหนในห้องอาหาร แต่นั่นก็ไม่สำคัญเท่ากับที่เธอรู้งาน รู้ว่าควรจะให้บริการผู้บริหารระดับสูงได้ยังไง ฉันไม่อยากเลือกคนที่ทำงานไม่เป็น กลัวเหลือเกินว่าจะทำพวกเราเสียหน้ากันหมด...เข้าใจนะจ๊ะ” “ค่ะ...พอลลี่” “โอเค...แนนนี่...เธอน่ารักมาก เป็นพนักงานที่น่ารักสำหรับฉันเสมอ” พูดจบพร้อมรอยยิ้มพอใจพรเทพก็ผละไปจากหญิงสาว ณชนกมองตามและถอนหายใจก่อนจะหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าสะพายขึ้นมาแล้วโทรหาป้าวิไล “ค่ะ...ป้าวิไลเหรอคะ วันนี้แนนติดงานที่โรงแรมอาจจะกลับค่ำหน่อย ป้าวิไลช่วยไปรับคลีโอที่เนอร์สเซอรี่หน่อยนะคะ...ค่ะ...ขอบคุณค่ะ” พูดกับป้าวิไลจบหญิงสาวก็เงยหน้าขึ้นมองไปรอบ ๆ ห้องอาหารที่ตอนนี้เต็มไปด้วยพนักงานของโรงแรมซึ่งกำลังวุ่นวายอยู่กับการจัดสถานที่และดอกไม้อย่างสวยงาม ดูเหมือนวันนี้ทุกคนจะให้ความสำคัญกับการต้อนรับผู้บริหารโรงแรมคนใหม่เป็นพิเศษ บทที่ 2 ณชนกเคยรู้ว่า บีช เบย์ คลับ มีเจ้าของเป็นชาวต่างชาติสายเลือดอเมริกัน ยูเครน นั่นคือ แพทริก แม็คเคนน่า ซึ่งอายุอานามใกล้เลขหก เขาอาจต้องการเกษียณตัวเองเพื่อส่งต่อกิจการโรงแรมและรีสอร์ทในเครือที่มีอยู่ทั่วโลกให้คนหนุ่มบริหารต่อไป จวบจนกระทั่งถึงเวลาเกือบสองทุ่มหลังจากที่ณชนกทำงานของเธอเสร็จเรียบร้อยแล้วและต้องอยู่คอยช่วยพรเทพในการจัดเตรียมต้อนรับคณะผู้บริหารที่กำลังเดินทางจากสนามบินด้วยเครื่องบินส่วนตัวที่บินตรงจากสหรัฐมาที่นี่ หญิงสาวแทบไม่ได้สนใจหันไปมองเมื่อได้ยินเสียงเหล่าพนักงานต่างเซ็งแซ่ถึงการมาของคณะผู้บริหารซึ่งหนึ่งในนั้นคือลูกชายบุญธรรมของเจ้าของโรงแรมคนเก่าที่ทำให้ทั้งพรเทพและใครหลาย ๆ คนต่างตื่นเต้นไปตาม ๆ กัน เธอแค่รอเวลาที่พรเทพจะเข้ามาสั่งงานแล้วก็ได้ยินเสียงของเขาในที่สุด “แนนนี่...ผู้บริหารคนใหม่มาถึงแล้วนะจ๊ะ ตอนนี้เขาอยู่ที่ล็อบบี้ของโรงแรม เดี๋ยวเธอเข้าไปคอยต้อนรับในห้องอาหารพิเศษของโรงแรมก็แล้วกัน” “ค่ะ..พอลลี่” ณชนกรับปากพรเทพ แต่ในใจของเธอไม่ได้ตื่นเต้นกับการเตรียมการต้อนรับผู้บริหารโรงแรมคนใหม่แม้แต่น้อย ตอนนี้เธอกำลังพะวงถึงแม่หนูน้อยคลีโอ ลูกสาวตัวน้อยจะงอแงหรือเปล่าเพราะโดยปกติเธอจะกลับบ้านเป็นเวลา ร่างบางเดินตรงไปยังห้องอาหารที่ถูกจัดไว้พิเศษเฉพาะแขกคนสำคัญของโรงแรมซึ่งภายในห้องนั้นสามารถมองเห็นทัศนียภาพของท้องทะเลภายนอกในยามค่ำคืนได้ ในห้องนั้นไม่มีพนักงานคนอื่นนอกจากเธอ ณชนกตั้งใจจะเดินออกไปถามพรเทพอีกครั้งว่าจะมีพนักงานคนอื่นอีกไหม แต่เมื่อหันกลับไปก็ต้องชะงักเมื่อประตูถูกเปิดออกและมีพนักงานต้อนรับเดินนำเข้ามาก่อนที่กลุ่มชายชาวต่างชาติในชุดสูทจะเดินตามเข้ามาในห้องหลายคน ร่างเล็กหยุดนิ่งและรีบก้มศีรษะลงพร้อมวางมือไว้ที่ด้านหน้าอยู่ในท่าที่สำรวม ทว่าเมื่อเธอเงยหน้าขึ้นกลับต้องชะงักอีกครั้งเมื่อหนึ่งในชายชาวต่างชาติที่ก้าวเข้ามาเป็นบุคคลที่เธอคุ้นหน้า...ไม่สิ...เธอรู้จักเขาต่างหาก “เฮ็คเตอร์...” เสียงนั้นไม่ได้หลุดออกจากริมฝีปากของหญิงสาวที่เผยอออกจากกันด้วยยังอยู่ในอาหารตะลึงงันและแสงพร่าพรายจากม่านน้ำรื้นบนดวงตาแสนงาม แต่แล้วเหมือนทุกอย่างถูกกระชากกลับออกไปจากหัวใจดวงนั้นเมื่อร่างสูงใหญ่ของบุรุษใบหน้าคร้ามเข้มในชุดสูทผ้าไหมสีดำนั่งลงที่โต๊ะรับรอง และ...เขาหันมายังร่างบอบบางในชุดพนักงานเสิร์ฟที่จ้องมองเขาราวเป็นสิ่งอัศจรรย์