ตอนที่ 4 โซ่สวาทจอมมาร

“ยินดีต้อนรับทุกท่านสู่ บีช เบย์ คลับ...โรงแรมที่มีมูลค่าการก่อสร้างสูงสุดและสวยงามที่สุดบนเกาะภูเก็ตครับ” ชายชาวต่างชาติผู้หนึ่งซึ่งเป็นตัวแทนของคณะบริหารโรงแรมลุกขึ้นกล่าวท่ามกลางเสียงปรบมือต้อนรับของทุกคนในที่นั้น บรรยากาศภายในห้องอาหารกลับเข้าสู่ความเงียบอีกครั้งเมื่อชายคนเดิมกล่าวขึ้นว่า “และสำหรับวันนี้ ผม...ลอเรนโซ่ ราฟเนอร์ ผู้ช่วยผู้บริหารบีช เบย์ คลับ คือคุณแพทริก แม็คเคนน่า ซึ่งในวันนี้ท่านติดธุระด่วนไม่ได้มาร่วมรับประทานอาหารด้วย ขอแนะนำทุกท่านให้รู้จักกับผู้บริหารคนใหม่ของโรงแรมบีช เบย์ คลับ และโรงแรมในเครือทั่วโลก คุณเฮ็คเตอร์ แม็คเคนนา” ทันทีที่ลอเรนโซ่กล่าวจบ ชายหนุ่มเจ้าของร่างสูงใหญ่ซึ่งได้รับการแนะนำในฐานะของผู้บริหารสูงสุดของโรงแรมจึงลุกขึ้นยืนพร้อมทั้งก้มศีรษะเพื่อน้อมรับเสียงปรบมือของคณะกรรมการผู้บริหารระดับสูงของโรงแรม และในช่วงจังหวะที่เขาลุกขึ้นยืน นัยน์ตาประกายสีฟ้าอมเขียวบนใบหน้าคร้ามคมก็เหลือบมองไปยังพนักงานสาวในชุดเสิร์ฟที่ก็ยืนมองเขาอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องอาหารก่อนที่สายตาคู่นั้นจะเลื่อนกลับมายังกลุ่มคนท่านั่งร่วมโต๊ะอาหารในค่ำคืนอันชื่นมื่นสำหรับทุกคนในที่นั้น ยกเว้นเพียงคนเดียวคือณชนกที่เฝ้ามองบุรุษผู้ซึ่งได้ชื่อว่าเป็นผู้มีอำนาจสูงสุดของสถานที่แห่งนี้ด้วยความรู้สึกที่แตกต่างออกไป เธอได้ยินเสียงเฮ็คเตอร์กล่าวแนะนำตัวเองเป็นสั้น ๆ ท่าทีของเขาสุขุมและเยือกเย็น สมกับเป็นผู้บริหารสูงสุดขององค์กร ณชนกมองทุกท่วงทีของเขาด้วยหัวใจที่เป็นสุขอย่างประหลาด กระทั่งเสียงของพรเทพดังขึ้นข้าง ๆ “แนนนี่...ช่วยเสิร์ฟน้ำให้ท่านประธาน...คุณเฮ็คหน่อยสิจ๊ะ” “เอ้อ...ค่ะ” ณชนกรีบรับคำแต่ในเวลานั้นหญิงสาวรู้สึกถึงความเย็นเยียบบนฝ่ามือทั้งสองข้าง หัวใจของเธอเริ่มเต้นรัวเร็วแม้พยายามควบคุมความตื่นเต้นที่จู่ ๆ มันก็พุ่งปรี่ขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล เธอรู้สึกว่ามือสั่นเล็กน้อยตอนที่รับถาดเล็ก ๆ ที่มีแก้วน้ำแล้วนำมันไปยัง ท่านประธาน ซึ่งเขานั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ ในหูของหญิงสาวอื้ออึงตอนที่เดินเข้าไปใกล้ร่างสูงใหญ่ ราวกับไม่ได้ยินเสียงใด ๆ ในโลกทั้งนั้น แล้วเธอก็ไม่สามารถบังคับร่างกายตัวเองได้ในที่สุด “โอ๊ะ!” ณชนกอุทานออกมาท่ามกลางสายตาของคณะผู้บริหารที่มองมาเป็นตาเดียวเมื่อทุกอย่างไม่เป็นไปตามที่เธอตั้งใจ มือของเธอสั่นตอนหยิบแก้วน้ำแล้วตั้งใจจะวางมันลงบนโต๊ะ ข้างหน้าท่านประธาน แต่กลับทำมันหกใส่เสื้อสูทของเขาจนหมดซ้ำแก้วยังตกลงพื้นแตกกระจาย “ขะ...ขอโทษค่ะ...ขอโทษค่ะ” ณชนกละล่ำละลักด้วยความตระหนกและทำถาดเล็กในมือตกลงพื้นไปเสียด้วย ทุกคนในที่นั้นมองมาที่หญิงสาว ทุกอย่างเงียบกริบจนพรเทพที่ยืนมองอยู่รีบเข้ามาดู “ตายละ...ขอโทษด้วยครับคุณเฮ็คเตอร์...ต้องขอโทษด้วยที่พนักงานเสิร์ฟ...” “ไม่เป็นไร” เฮ็คเตอร์ตอบกลับไปสั้น ๆ ขณะนัยน์ตาคู่นั้นจ้องมองร่างของพนักงานเสิร์ฟสาวที่ยืนกุมมืออันสั่นเทาทั้งสองไว้ด้านหน้า ใบหน้าสวยใต้กรอบเรือนผมเป็นลอนอ่อนสีน้ำตาลประกายซึ่งถูกรวบไว้ด้านหลังซีดขาวลงถนัดตา ชายหนุ่มปัดรอยน้ำที่หกเลอะบนเสื้อสูทราคาแพงระยับเบา ๆ แม้ใบหน้าของเขาจะไม่สำแดงความโกรธเกรี้ยวทว่าณชนกก็เห็นประกายบางอย่างวาบขึ้นมาในดวงตาสีฟ้าอมเขียวคู่นั้น “ดิฉันขอโทษด้วยค่ะ...ท่านประธาน...ดิฉันขอโทษ” ณชนกรีบยกมือไหว้ด้วยดวงตาแดงก่ำ พรเทพรีบพูดขึ้นว่า “เดี๋ยวจะให้พนักงานมาเสิร์ฟน้ำแก้วใหม่ ให้นะครับคุณเฮ็คเตอร์” “คงไม่ต้อง” เฮ็คเตอร์กล่าวกับพรเทพแต่ดวงตาคู่นั้นยังไม่ละไปจากพนักงานสาวเสิร์ฟที่ซุ่มซ่ามทำน้ำหกใส่เสื้อสูทราคาแพงของเขา “ผมขอเป็นไวน์แดงแทนก็แล้วกัน แต่อยากจะบอกคุณว่า ช่วยอบรมเรื่องมารยาทการทำงานแบบเข้มให้กับพนักงานที่นี่หน่อย ผมไม่รู้ว่าพ่อของผมท่านบริหารงานที่นี่ยังไง แต่ถ้าผมเข้ามาอยู่ บีช เบย์ คลับ นี่เมื่อไหร่...ทุกอย่าง...จะไม่เหมือนเดิม” น้ำเสียงหนัก ๆ ในตอนท้ายทำให้พรเทพถึงกับเสียววาบ แต่คนที่ตกอยู่ในสภาวะของความกดดันยิ่งกว่าผู้จัดการห้องอาหารคือณชนก หญิงสาวกลืนก้อนแข็งในคอกลับเข้าไป ตีบตันจนแทบจะลืมหายใจในวินาทีนั้น เธอกลั้นน้ำตาไว้แทบไม่ได้ แต่จะร้องไห้ต่อหน้าทุกคนก็คงไม่มีใครเห็นใจในความซุ่มซ่ามของพนักงานเสิร์ฟที่มีตำแหน่งเพียงต่ำต้อย