ตอนที่ 6 โซ่สวาทจอมมาร

“เฮ็คเตอร์...ปล่อยค่ะ...ฉันจะกลับ” “ผมยังไม่อนุญาตให้คุณกลับ! ไม่รู้รึยังไงว่าตอนนี้ใครมีอำนาจสั่งการได้ที่นี่” “ถ้าอย่างนั้นกรุณาไล่ฉันออก!” ณชนกพยายามสะบัดข้อมือข้างที่ถูกกุมไว้แน่นแต่ไม่เป็นผลซ้ำข้อมืออีกข้างยังถูกฉวยเอาไว้ได้ เฮ็คเตอร์ดึงร่างเล็กเข้าไปชิดตัวเขาแล้วโน้มใบหน้าคมคายที่ในดวงตาทั้งคู่มีแต่ประกายความเคียดแค้นลงมาหาหญิงสาว “ผมจะไม่ไล่คุณออกหรอกนะลีแอน...มองหน้าผมสิ! เราไม่ได้เจอกันตั้งหลายปีแล้วนี่ คุณไม่คิดถึงผมเลยอย่างนั้นเหรอ” หญิงสาวนิ่งงัน น้ำตาไม่อาจนับหยดไหลร่วงลงบนผิวแก้มที่ตอนนี้ซีดเหมือนกระดาษขาว ริมฝีปากสวยสั่นระริก เธออยากตะโกนให้เฮ็คเตอร์ได้ยินด้วยซ้ำว่าความคิดถึงที่มีต่อเขานั้นมากมายแค่ไหน ตลอดเวลาหลายปีที่ผ่านมาเธอมีความรักที่คงมั่นเป็นน้ำหล่อเลี้ยงหัวใจ แต่เมื่อได้พบเขา เฮ็คเตอร์กลับแสดงความหยาบร้ายเหมือนเอาน้ำกรดมาสาดใส่ตัวเธอ ชั่วแวบหญิงสาวคิดถึงคลีโอ แม่นางฟ้าตัวน้อยขึ้นมาจับหัวใจ หากแต่ตอนนี้เธอกำลังเผชิญหน้ากับจอมมารร้ายที่แสยะยิ้มใส่อย่างหมิ่นแคลน “หรือเพราะคุณมีผู้ชายไม่เลือกหน้า ถึงได้ลืมไปแล้วว่าลีลาของผัวเก่ามันเป็นยังไง!” “เฮ็คเตอร์! อย่ามาหยาบคายกับฉันนะคะ...อ๊ะ!” ณชนกไม่ทันได้หลุดคำอุทานออกมาใบหน้าคร้ามคมก็ฉกลงมาหาอย่างรวดเร็ว เรียวปากอิ่มสวยถูกบดขยี้จากปากหยักหนาอย่างจาบจ้วงรุนแรง เพียงแค่อึดใจเท่านั้นที่เขาแสดงความกักขฬะด้วยปากอย่างที่เธอคาดไม่ถึง “เฮ็คเตอร์!” “คิดว่าตัวเองสูงส่งแค่ไหนกัน หรือคิดว่าผมจะยังพิศวาสผู้หญิงใจง่ายใจโลเลอย่างคุณ!” ชายหนุ่มคำรามใส่หลังจากถอนริมฝีปากออกอย่างรวดเร็วก่อนที่ร่างบางจะถูกผลักออกห่าง เขาออกแรงเพียงน้อยแต่ก็ทำให้ณชนกถึงกับเซไปข้างหลังจนเกือบล้มแต่เธอก็ยังทรงตัวอยู่ได้ หญิงสาวยกมือขึ้นแตะบนริมฝีปากที่เป็นรอยบวมช้ำและมองเขาด้วยแววตาเจ็บปวด “เฮ็คเตอร์...เราเคยรู้จักกันนี่ไม่ใช่หรือคะ...แล้วทำไมคุณถึงได้...” “ผมเคยรู้จักคุณ!...ลูกสาวเจ้าของโรงแรมหรูที่สูงส่งยิ่งกว่าเจ้าหญิงในนิยาย และคุณก็เคยรู้จักผู้ชายคนหนึ่ง...ลีแอน...ผู้ชายต้อยต่ำคนหนึ่งที่ไม่มีอะไรจะให้นอกจากหัวใจ หึ... มันคงน่าหัวเราะใช่มั้ยสำหรับความฝันของผู้ชายไร้เกียรติคนหนึ่งที่สุดท้ายแล้วมันก็แค่ฝุ่นผงธุลีที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของคุณ!” “ฉันไม่รู้ว่าคุณพูดเรื่องอะไร แต่ฉันไม่เคยมีความคิดอย่างที่คุณพูดอยู่ในสมองของฉัน ฉันแค่ดีใจที่ได้เจอคุณที่นี่” เพราะจู่ ๆ เขาก็หายไปจากชีวิตของเธอเมื่อห้าปีที่แล้ว เฮ็คเตอร์หายไปโดยที่เธอพยายามตามหาและติดต่อเขาหากก็พบเพียงความว่างเปล่าและความเดียวดายซึ่งเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาทิ้งไว้ วันนี้เป็นวันที่เธอดีใจอย่างที่สุดที่ได้พบผู้ชายที่เธอรักสุดหัวใจอีกครั้งหากทว่าทุกอย่างกลายเป็นภาพสะท้อนต่างมุมเหมือนโลกที่กำลังกลับด้านจนเธอเองตั้งรับแทบไม่ทัน “ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมอาจจะเชื่อว่าคุณรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ...คุณดีใจที่ได้เจอผม ในฐานะเจ้าของโรงแรมพันล้านไม่ใช่ไอ้คนไม่มีหัวนอนปลายเท้าที่คุณอยากจะเฉดหัวส่งเมื่อไหร่ก็ได้!” “ฉันว่าเราคงจะพูดกันไม่รู้เรื่องแล้วล่ะค่ะ...เฮ็คเตอร์” ณชนกกลืนเก็บความปวดร้าวกลับเข้าไปในอกและแม้แต่น้ำรอบเบ้าตาก็พลอยเหือดแห้งไปด้วย ถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมการพบกันอีกครั้งระหว่างเธอกับผู้ชายที่เคยรักถึงได้กลายเป็นปฏิปักษ์ต่อกัน ทั้งที่เธออยากถามถึงช่วงเวลาที่เขาหายไป และอยากบอกอะไรหลาย ๆ อย่างที่เฮ็คเตอร์ไม่มีวันรู้ หากทว่าหญิงสาวก็ต้องกลั้นเก็บทุกอย่างที่กำลังจะหลั่งไหลออกมาและกดมันจนจมหายลงไปในที่ที่ลึกที่สุดในหัวใจอันบอบช้ำ เธอได้แต่มองเขา สบนัยน์ตาสีฟ้าประกายมรกตที่ฉายความเกลียดชังอย่างที่เธอก็หาสาเหตุของความหยาบร้ายนั่นไม่ได้ ณชนกถอนหายใจเบา ๆ ก่อนตัดสินใจพูดออกไป “ถ้าคุณไม่พอใจที่เห็นฉันอยู่ที่นี่...พรุ่งนี้ฉันจะขอยื่นใบลาออกจากบีช เบย์ คลับ หวังว่าคุณคงพอใจ” หญิงสาวแทบจะกลั้นใจพูดออกไปก็ว่าได้ แต่แล้วเมื่อเธอหันหลังให้และกำลังจะเดินจากไปก็ต้องชะงักอีกครั้งเมื่อเฮ็คเตอร์ใช้กำลังกระชากแขนของเธอจนร่างเล็กเซกลับเข้าไปหาอกกว้าง