ตอนที่ 7 โซ่สวาทจอมมาร

“จะรีบไปไหน ลีแอน!...เราพึ่งเจอกัน ผมเองยังไม่ทันจะได้พูดคุยอะไรกับคุณด้วยซ้ำ” “คงไม่จำเป็นกระมังคะ...เฮ็คเตอร์...ปล่อยค่ะ...ฉันเจ็บ” ณชนกนิ่วหน้าเมื่อแขนทั้งสองถูกบีบจากมือหนาหนักเหมือนคีมเหล็กจนเจ็บร้าวไปถึงหัวไหล่ นี่เขาเป็นอะไรไป ทำเหมือนจอมซาตานที่กำลังจะขย้ำเธอให้แหลกเป็นเสี่ยง ใบหน้าคร้ามคมก้มลงมาจนเกือบชิด เสียงห้าวลึกราวกับถูกเค้นออกมาจากลำคอดังอยู่ที่ข้างหูของหญิงสาว “ทำไมคุณอยากจะให้ทุกอย่างระหว่างเราจบลงง่าย ๆ ล่ะ ในเมื่อนี่มันแค่เริ่มต้น!” “คุณพูดเรื่องอะไร...เฮ็คเตอร์...ปล่อยนะคะ” เรียวปากอิ่มที่ยังเป็นรอยบวมเจ่อสั่นระริก ความกลัวอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนแทรกซึมขึ้นมาและแผ่ไปทั่วร่างจนทำให้ณชนกเหมือนถูกยาชาจากมือแกร่งที่กำลังบีบแขนเธอไว้แน่น ลมหายใจร้อนผ่าวของเขาราดรดลงบนแก้มซีดขาว “ผมกำลังพูดเรื่องระหว่างเรา...ฟังไว้นะลีแอน เรื่องระหว่างผมกับคุณมันจะไม่มีวันจบลงง่าย ๆ ผมมันเจ็บจำแล้วฝังใจ แต่ก็รอได้เสมอสำหรับการเอาคืน!” “เฮ็คเตอร์...ฉันเจ็บนะคะ...” “พรุ่งนี้คุณต้องกลับมา!” เขาผลักเธอออกห่างอีกครั้ง ดวงตาคู่นั้นจ้องมองหญิงสาวที่ยืนตัวสั่นขณะเอามือลูบที่แขนและนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ รอยปากหยักบนใบหน้าคร้ามเข้มเหยียดออก แววตาคู่นั้นหยามเยาะอย่างไม่คิดสงสารคนตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย “ห้ามลาออกจากบีช เบย์ คลับ...ถ้าคุณคิดจะทำ บอกได้เลยว่าคุณลำบากแน่!” “เฮ็คเตอร์...ฉันไม่เข้าใจคุณเลย...มีอะไรตั้งหลายอย่างที่ฉันอยากจะถามคุณ คุณหายไปไหนเมื่อห้าปีก่อน...คุณหายไปไหน” “ถ้าอยากรู้...พรุ่งนี้...คุณต้องกลับมา” ชายหนุ่มเอามือทั้งสองล้วงกระเป๋า แต่ท่าทีของเขาไม่ได้ลดทอนความร้ายกาจอย่างที่เธอไม่เคยเห็นลงเลยแม้แต่น้อย แม้เขาจะแสดงท่าทีหยามหมิ่นเธอมากแค่ไหน แต่เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูดณชนกก็ใจชื้นขึ้นมา หญิงสาวฝืนพูดกับเขาอีกครั้ง “พรุ่งนี้คุณจะบอกฉันใช่มั้ยคะ เฮ็คเตอร์...ว่าห้าปีที่แล้วที่คุณหายไป...คุณไปไหนมา” ไม่มีคำตอบใดหลุดลอดออกมาจากปากของเขา เฮ็คเตอร์หันหลังให้ก่อนจะเดินจากไปราวกับไม่แยแส ทิ้งไว้แต่ความฉงน แปลกประหลาดใจให้แก่หญิงสาวที่ยืนมองเบื้องหลังของเขากับความหวังที่เหลืออยู่เพียงน้อยนิด หากเธอรู้ว่าเขาไปไหนและทำอะไร บางที...เธออาจจะบอกเขาถึงสิ่งที่เขายังไม่รู้เกี่ยวกับตัวเธอ “กลับมาแล้วเหรอคะคุณแนน” ป้าวิไลถามขึ้นทันทีที่ประตูห้องเปิดออกและร่างบอบบางของณชนกก้าวเข้ามาภายในห้องเช่า ของอพาร์ทเมนท์ตอนเวลาเกือบสี่ทุ่ม หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาและรับกระเป๋าสะพายจากหญิงสาวโดยไม่ทันสังเกตเห็นใบอันอิดโรยของอีกฝ่าย ณชนกชะเง้อมองเข้าไปในห้องของเธอก็เห็นว่าหนูน้อยคลีโอนอนหลับอยู่บนเตียง ภาพนั้นทำให้หัวใจที่แห้งโหยชุ่มฉ่ำขึ้นมาและจุดรอยยิ้มบนใบหน้าซีดยามเมื่อได้เห็น “คลีโอหลับนานแล้วเหรอคะ” “พึ่งหลับค่ะคุณแนน” ป้าวิไลกล่าวพลางเอากระเป๋าสะพายเข้าไปวางไว้บนโต๊ะเครื่องแป้งในห้องของณชนกซึ่งเป็นสิ่งที่นางทำให้หญิงสาวจนเคยชินตั้งแต่เป็นแม่บ้านรับใช้บิดามารดาของเธอมาเกือบสามสิบปี ร่างบอบบางเดินตามเข้าไปและอดที่จะมองร่างเล็ก ๆ ของลูกสาววัยกำลังซนที่นอนหลับปุ๋ยใต้ผ้าห่มไม่ได้ ยิ่งเห็นคลีโอในยามนี้ยิ่งทำให้เธอรู้สึกตีบตันเมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนหัวค่ำ “วันนี้กลับดึกนะคะ งานยุ่งเหรอคะคุณแนน” “ค่ะ...งานค่อนข้างจะยุ่ง ป้าวิไลรู้ไหมคะว่าวันนี้แนนได้เจอใคร” “ใครเหรอคะคุณแนน” “เฮ็คเตอร์ค่ะ...แนนเจอเฮ็คเตอร์” คำบอกเล่าทำให้หญิงวัยกลางคนชะงักไป ชื่อนั้นทำให้วิไลแทบไม่ต้องครุ่นคิดเพราะนางเองก็ยังจำชายหนุ่มผู้นั้นได้เสมอ “จริงเหรอคะคุณแนน” เสียงของวิไลลดต่ำลงขณะจูงมือหญิงสาวออกมายังห้องรับแขกเพราะกลัวว่าเสียงพูดคุยจะรบกวนการหลับของแม่หนูน้อย “คุณแนน...เจอเขาที่ไหนเหรอคะ” “แนนเจอเขาที่โรงแรมค่ะ” “เขาไปทำอะไรที่นั่นเหรอคะ...แล้ว...คุณแนนเจอเขาได้ยังไง”