ตอนที่ 4 EP : 3 ฉันเกลียดผู้หญิงไร้ยางอายแบบเธอ

บทที่ 3 เปลือกตาหนาค่อยๆ ลืมขึ้นหลังจากแสงที่สอดส่องผ่านม่านกระจกหน้าต่างบานใหญ่ คนตัวโตพยุงร่างกายของตนเองลุกขึ้นนั่งก้มมองภายใต้ผ้าห่มปกคลุม "เชี้ยเกิดอะไรขึ้นวะ!" ใบหน้าหนาหันมองซ้ายและขวาไม่มีใครอยู่ในห้องกับของเขามีเพียงแต่รอยคราบเลือดที่ติดอยู่บนผ้าปูที่นอนสีขาวเท่านั้น "ธนดลอยู่ข้างนอกหรือเปล่าเข้ามาหน่อย" เขาพยายามคิดอยู่พักใหญ่แต่ก็คิดไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อคืนจึงเอ่ยเรียกลูกน้องคนสนิทตนเองนั้นเข้ามาในห้อง "ครับนาย" "เมื่อคืนนี้ผู้หญิงที่ไหนมานอนกับฉันหรือเปล่า??" "ไม่มีครับนายนายฝันไปหรือเปล่า" เขาจับจ้องมองหน้าของธนดลแต่ไม่ได้พูดอะไรต่อได้เพียงแต่พยักหน้าและรีบลุกขึ้นโดยมีผ้าห่มพันเอว "นายครับรีบอาบน้ำแต่งตัวนะครับ...คุณท่านให้นายกลับบ้านเดี๋ยวนี้" "โอเค" เขารู้ตัวเองดีว่าทำผิดเพราะกลับมายังไม่เข้าบ้านหม่ามี๊ของเขาคงรอแย่แล้ว หลังจากที่หมอณธีอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเขานั้นรีบกลับมาบ้านของตนเอง "ณธีลูกหม่ามี๊คิดถึงที่สุดเลย" ร่างบางของผู้เป็นแม่พุ่งตัวเข้าโอบกอดลูกชายคนโตด้วยความคิดถึง "ผมก็คิดถึงหม่ามี๊ที่สุดเลยครับ" หลังจากที่เพลงมีนาแม่ของเขานั้นทั้งกอดและหอมลูกชายจนพอใจก็พาลูกชายมาที่โต๊ะอาหารเพื่อทานอาหารเช้า ส่วนสายตาของธารามผู้เป็นพ่อก็มองลูกชายคนโตด้วยความไม่พอใจเขายังไม่บอกความจริงกับภรรยาที่ลูกชายของเขานั้นมาแต่ยังไม่เข้าบ้าน "หลังจากทานข้าวเสร็จอาบน้ำแต่งตัวเราจะไปบ้านของคุณหญิงราตรีกัน" "ผมยังไม่อยากไปผมพึ่งกลับ..." "ไม่ได้ณธีจะต้องไปบ้านคุณหญิงราตรีหลังจากที่ทานข้าวเสร็จในเช้านี้ จะไม่มีการขัดคำสั่งของป๊าเด็ดขาดและจำเอาไว้ว่าณธีจะต้องแต่งงานกับหนูยี่หวา!" ธารามลุกขึ้นจากโต๊ะอาหารโดยการใช้มือทั้งสองข้างตบฝ่ามือลงด้วยความไม่พอใจ "คุณคะค่อยๆ พูดกับลูกก็ได้" "ไม่เป็นไรหรอกครับหม่ามี๊...ป๊าเขาก็ไม่เคยพูดดีกับผมอยู่แล้วนอกจากลูกชายสุดที่รักของเขา" ใบหน้าของผู้เป็นพ่อหันกลับมามองหน้าลูกชายที่พูดประชด "โตแล้วนะเป็นถึงหมอ แต่คิดได้แค่นี้เหรอถ้าฉันไม่รักแก..." เขาชะงักคำพูดของตนเองและส่ายหน้าไปมาก่อนที่จะเดินออกจากโต๊ะอาหาร ถ้าอยู่ตรงนี้แน่นอนที่เขาจะควบคุมอารมณ์เอาไว้ไม่อยู่ "ทำไมป๊า..." "ป๊าเขารักณธีนะลูก...อย่าคิดอะไรแบบนั้นกับป๊า ป๊าเลือกทางเดินที่ดีที่สุดให้กับลูกนะ" "แต่ผมมีคนรักอยู่แล้วหม่ามี๊ก็รู้นี่" "แต่ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว ถือว่าหม่ามี๊ขอร้องนะแต่งงานกับหนูยี่หวาเถอะ" "เหตุผลอะไรของหม่ามี๊และป๊า ทำไมถึงอยากให้ผมแต่งงานกับยี่หวาอะไรนั่นผมไม่เข้าใจ" "หนูยี่หว่าเป็นคนดีฐานะดีมีชาติตระกูลสูงส่ง เธอจะดึงให้ลูกชายของหม่ามี๊ขึ้นไปสูงจนเท่าที่ลูกชายหม่ามี๊จะเป็นได้" "ผมไม่ได้อยากได้อะไรอย่างนั้นเลย...ผมไม่ได้อยากอยู่สูงส่งหรืออยู่เหนือหัวใคร แค่ผมมีป๊าบารมีของผมก็คับฟ้าแล้วไหมยังมีใครที่จะใหญ่ไปกว่าป๊าอีกเหรอ" "มี๊ว่าณธีพูดไม่เข้าใจแล้วนะลูก...มันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น..." "อย่างนั้นก็บอกกับผมมาสิว่าทำไมผมจะต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นด้วย" "เพราะป๊าไม่อยากให้ณธีคบกับคนที่ไม่รักไงเข้าใจไหมลูก มี๊พูดได้แค่นี้ป๊าเขารักณธีนะ" "หึ! เขารักผมอย่างนั้นเหรอครับ ถ้าเขารักผมจริงๆ เขาต้องเข้าใจในความรู้สึกของผม" ณธีรีบลุกขึ้นจากโซฟาโดยการปล่อยมือของแม่ตนเอง "รีบอาบน้ำและลงมานะลูก อย่าให้ป๊าต้องขึ้นไปตามมี๊ไม่อยากให้ทั้งสองคนทะเลาะกัน" ตัดมาที่บ้านของคุณหญิงราตรี คุณหญิงราตรีที่มีแต่คนรู้จักอยู่ในสมาคมคุณหญิงและเขาก็คือรองนายกของสมาคมที่ร่ำรวยและมีชื่อเสียง "สวัสดีค่ะคุณหญิง" เพลงมีนายกมือไหว้อย่างสง่าพร้อมกับกระเช้าผลไม้ที่นำมาฝาก "ขอบคุณค่ะ คุณเพลงมีนาจริงๆ ไม่น่าลำบากเลยนะคะ แค่มาทานข้าวด้วยก็ดีใจแล้ว ลูกชายของคุณหล่อสมคำร่ำลือจริงๆ" คุณหญิงราตรีรับไหว้หมอณธีพร้อมกับเอ่ยชมด้วย "แล้วหนูยี่หวาไปไหนล่ะครับ" "นั่นไงคะ...ลูกสาวของดิฉันเดินลงมาพอดีเลย" สายตาของทั้ง 3 คน จับจ้องมองไปยังบันไดชั้น 2 จึงเห็นหญิงสาวสวมใส่ชุดราตรีสีชมพูอ่อนผิวพรรณผุดผ่องใบหน้าน้อยแต่งเติมไปด้วยเครื่องสำอางราคาแพงพร้อมทั้งจัดแจงทรงผมได้อย่างเข้ากัน "สวัสดีค่ะคุณลุงคุณป้า" มือน้อยยกมือสวัสดีธารามและเพลงมีนา "สวัสดีค่ะ คุณหมอณธี" ณธีคิ้วขมวดเข้าหากันเพราะเมื่อคืนนี้ยี่หวาไปหาตนเองและเข้าไปคุยในขณะที่ดื่มเหล้า เขาไม่เคยเอะใจว่าเป็นคนเดียวกันเพราะเคยได้ยินชื่อที่พ่อตนเองนั้นบอกก่อนจะกลับมาไทย "เธอนี่เอง" เพลงมีนารีบจับแขนของลูกชายที่เอ่ยพูดเรียกด้วยคำไม่ดี "ณธีพูดกับน้องดีๆ สิลูกคุณหญิงเขามองอยู่นะ "ไม่เป็นอะไรหรอกดูเหมือนว่าเด็กทั้งสองคนจะเคยเจอกันแล้วนะ แต่ก็ดีที่เคยเจอกันแล้วเพราะยังไงสิ้นเดือนนี้ทั้งสองคนจะต้องแต่งงานเป็นสามีภรรยากัน" "ผมมีคนรักอยู่แล้ว" ธารามไม่คิดว่าลูกชายของเขานั้นจะกล้าพูดกับคุณหญิงราตรีว่าตนเองนั้นมีคนรัก "แกพูดอะไรณธี....ฉันไม่ตลกนะบอกคุณหญิงราตรีดีๆ" "ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ คุณธารามเพราะต่อให้ลูกชายของคุณจะปฏิเสธอย่างไร เขาก็ต้องแต่งงานกับยี่หวาลูกสาวของฉันอยู่แล้วต่อให้จะมีคนรักกี่คนก็ต้องเลิก" คำพูดของคุณหญิงราตรีเป็นเพียงคำพูดนิ่มๆ แต่สามารถเฉือนใจได้อย่างมีดมีคม เพลงมีนาจับแขนของลูกชายตนเองเอาไว้เพราะกลัวว่าจะเอ่ยเถียงคุณหญิงราตรี "ครับ...คุณหญิงผมต้องขอบคุณคุณหญิงมากๆ เลยนะครับที่เอ็นดูลูกชายของผม ผมจะจัดงานแต่งให้อย่างสมเกียรติคุณหญิงราตรีรองนายกสมาคมคุณหญิงแห่งประเทศ" "ดีมาก...ฉันก็ต้องขอบคุณที่เอ็นดูหนูยี่หวาลูกสาวของฉัน ฝากน้องด้วยนะหมอณธี" เขาไม่ตอบตกลงและไม่แม้แต่จะหันมองหน้าคุณหญิงราตรีด้วยซ้ำ มือหนากำมัดเอาไว้พยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองเพราะมีแม่นั่งคอยจับแขนอยู่ด้านข้าง "ไหนๆ วันนี้ก็มาแล้วเรามาร่วมฉลองที่พวกเราทั้งสองครอบครัวจะเป็นทองแผ่นเดียวกันเถอะ" "ได้สิครับคุณหญิง" "หนูยี่หว่าลูก...พาพี่เขาไปเดินดูรอบๆบ้านสิจะได้คุยกัน" ยี่หวาเธอพยักหน้าให้อย่างว่าง่ายก่อนที่จะลุกขึ้นเดินตรงมาหาณธี "คุณณธีคะไปดูสวนดอกไม้ด้านนอกไหมคะ" เขาไม่พูดและโต้ตอบยี่หวาได้เพียงแต่ลุกขึ้นพรวดพร้อมกับใบหน้าที่จับต้องมองด้วยความไม่พอใจ "ยี่หวาตามพี่เข้าไปเถอะลูกดูเหมือนพี่เขาจะเขินนะ" คุณหญิงราตรีพูดประชดลูกสาวของตนเองเพราะเขาดูออกว่าหมอณธีนั้นไม่ชอบยี่หวาลูกสาวของตัวเอง เมื่อยี่หวาเดินนำมาที่สวนดอกไม้หลังบ้าน หมอณธีเดินตามหลังมาเขาหันซ้ายและขวาไม่เห็นใครอยู่แถวๆนี้จึงคว้าจับแขนของยี่หวาตรงช่วงข้อศอกของเธอพร้อมทั้งดึงกระชากจนร่างบางนั้นหันกลับมา "อุ้ย~คุณหมอทำไมถึงทำกับยี่หวาแรงจัง" ใบหน้าน้อยคิ้วขมวดเข้าหากันจ้องมองและต่อว่าให้กับชายร่างท้วมตรงหน้า "เมื่อคืนนี้เธอไปหาฉันทำไม แล้วเธอรู้อยู่แล้วใช่ไหมว่าฉันจะแต่งงานกับเธอ หรืออาจจะเป็นเพราะว่าเธอจงใจให้งานแต่งนี่มันเกิดขึ้น" "คุณหมอคะ...ยี่หวาเจ็บนะ" มือน้อยข้างซ้ายที่ไม่ได้ถูกมือหนานั้นจับพยายามปัดมือเขาออกจากแขนด้านขวาตนเอง "จำเอาไว้นะ...ว่าฉันไม่มีวันแต่งงานกับผู้หญิงไร้ยางอายแบบเธอ" ร่างบางถูกผลักด้วยมือหนาของเขาจนล้มลงไปกับพื้น สายตาของเขาจับจ้องมองเธอด้วยความเกลียด