ตอนที่ 5 EP : 4 ผลักลงสระบัว

บทที่ 4 เสียงโทรศัพท์ของเขดังาดังขึ้นในขณะที่เดินออกมาจากยี่หวาสายตาของเขาก้มมองหน้าจอมือถือในมือตนเองและรีบกดรับสายทันที "ฮัลโหลครับคุณรินดา" รินดาคือพี่สาวของลลิตา "พี่มีเรื่องที่จะรบกวนหน่อย" "มีอะไรเหรอครับแล้วลิตาเป็นยังไงบ้าง ตอนนี้ไปรักษาตัวที่ไหนผมต้องการไปหา" "พี่ยังไม่สะดวกให้มาเยี่ยมค่ะ...อาการของลิตายังไม่ดีขึ้นคุณหมอสั่งงดเยี่ยมแม้แต่พี่ยังเข้าไปไม่ได้เลยขอให้อยู่ในความดูแลของหมอที่เชี่ยวชาญก่อนนะคะ" "ผมคิดถึงลิตามากผมอยากเจอหน้าเขา พี่ช่วยเอาโทรศัพท์ให้กับคุณหมอพาผมไปเจอกับลิตาได้ไหม" "อย่าเลยค่ะ...ถ้าลิตารู้ตัวก็คงไม่อยากให้คนรักของตนเองเห็นหน้าที่สภาพแย่ที่เกิดจากอุบัติเหตุหรอกคะที่พี่โทรมาในวันนี้คือพี่ต้องการที่จะขอความช่วยเหลือ" "ขอความช่วยเหลืออะไรเหรอครับ" "ลิตาเคยบอกกับพี่เอาไว้ว่าถ้าต้องการความช่วยเหลือให้โทรหาคุณณธีและพี่ก็ต้องการความช่วยเหลือ" "บอกกับผมมาตรงๆ เลยครับว่าพี่ต้องการอะไร" "พี่จะฝากน้องชายของพี่ให้เข้าร่วมทำงานที่โรงพยาบาลของพ่อคุณณธีได้ไหมคะ" "เรื่องแค่นี้เองครับ...น้องชายของพี่รินดาอยู่ไหนเหรอครับ" "อยู่ที่บ้านค่ะ...ฝากน้องชายด้วยนะคะ ช่วยสอนงานเขาด้วย หลังจากที่ลิตาฟื้นตัวและหายกลับมาเป็นปกติพี่กับลิตาจะกลับไปอยู่ที่ไทยและจะเปิดโรงพยาบาลสาขาใหม่ พี่อยากให้น้องชายของพี่ศึกษาดูงานเพื่อเป็นแนวทางค่ะ" "ผมยินดีที่จะช่วยคนรักของผมนะครับ น้องชายของลิตาก็เหมือนน้องชายของผมให้เขาเข้ามาหาผมได้เลยในวันพรุ่งนี้ที่โรงพยาบาล... นะครับ" "ขอบคุณค่ะ" ณธีวางสายจากรินดาเสร็จก็เห็นยี่หวายืนอยู่ตรงหน้า "คุณณธีคะ...คุณติดต่อกับพี่สาวคนลิตาด้วยเหรอ" "เธอมายุ่งเรื่องอะไรของฉัน! แล้วเธอรู้จักพี่รินดาได้ยังไง" "คุณเลิกติดต่อพวกเขาเถอะค่ะ...เพราะคุณกำลังจะแต่งงานกับฉัน" "เธอนี่มันเป็นผู้หญิงไร้ยางอายจริงๆ ผู้หญิงอะไรหน้าด้านพยายามที่จะจับผู้ชายแต่งงานด้วย เธอคิดว่าการแต่งงานกับฉันมีความสุขอย่างนั้นเหรอ คนที่มันไม่ได้รักกันยังไงมันก็ไม่มีวันมีความสุข" "แต่ฉันรักคุณนะคะ" "หน้าด้าน!!" "คุณจะว่ายังไงฉันก็ได้ แต่ฉันยังยืนยันคำเดิมว่าฉันรักคุณและอยากให้คุณหลุด...." ยี่หวาชะงักคำพูดของตนเองหลังจากประโยคสุดท้ายที่ดูเหมือนว่าเธอนั้นจะพูดบางอย่างออกมาแล้วครึ่งคำ "ผู้หญิงแบบเธอไม่เพียงแต่ไร้ยางอายยังเป็นโรคประสาทที่ปั้นเรื่องเป็นตัวอีกนะ ฉันเกิดมาฉันไม่เคยอยากด่าใครเท่ากับเธอเลย" "ถ้าคุณด่าฉันแล้วคุณสบายใจก็เชิญค่ะ" "เธออยากให้ฉันสบายใจใช่ไหม ได้! ฉันอยากสบายใจมากกว่านี้" มือหนาคว้าจับแขนบางกระชากเดินกลับหลังมาทางสระน้ำของสวนหย่อมซึ่งเป็นสระไม่ใหญ่มากนัก แต่เป็นสระดอกบัวที่เป็นสระธรรมชาติไม่ใช่สระว่ายน้ำ "อย่านะคะ...คุณหมอคุณจะทำอะไร" "ผู้หญิงไร้ยางอายแบบเธอมันก็ต้องลงไปล้างความสกปรกในน้ำสกปรกแบบนั้นนั่นแหละ" เขาออกแรงเขวี้ยงเธอเหมือนกับเขวี้ยงของลงไปในน้ำแต่นั่นยี่หวาหญิงสาวร่างบางถูกโยนลงไปในน้ำสระบัว "คุณหมอคะ" น้ำในสระน้ำไม่ลึกมากอยู่ในระดับตรงช่วงหน้าอกของยี่หวาพอดี เธอมองหน้าเขาด้วยความไม่พอใจแต่คนด้านบนนั้นกลับหัวเราะอย่างสะใจ "อย่าคิดว่าฉันจะชอบเธอเพราะฉันไม่มีวันชอบเธอจำเอาไว้ยี่หวาว่าฉันไม่มีวันชอบเธอ ฉันมีคนที่ฉันรักอยู่แล้ว" เขาหันหลังให้กับเธอโดยที่ไม่ช่วยให้เธอนั้นขึ้นมาจากน้ำพร้อมทั้งเดินกลับเข้าไปในบ้าน "อ้าวณธีแล้วน้องล่ะ" เพลงมีนาผู้เป็นแม่เอ่ยถามลูกชายพร้อมกับมือหนาที่ลูบต้นแขนลูก "เห็นบอกว่าอยากเก็บดอกบัวอะครับคงจะเก็บดอกบัวอยู่" "ทำอะไรน้องหรือเปล่า" ธารามผู้เป็นพ่อจับจ้องมองหน้าลูกชายตนเองและคิ้วผู้หมวดเข้าหากันก่อนที่จะเอ่ยถาม "ดูเหมือนป๊าจะจับผิดผมมากเกินไปแล้วนะครับ" สายตาของหมอณธีจับจ้องมองธารามสู้ตอบทั้งสองคนดั่งเสือที่ไม่พอใจกัน "มาแล้วนู่น" คุณหญิงราตรีใช้ใบหน้าสวยพยักหน้ามองไปด้านหน้าประตูเห็นยี่หวาเข้ามาในบ้านด้วยสภาพที่มอมแมมและเปรอะเปื้อนโคลน "หนูยี่หวาหมอณธีทำอะไรหนูหรือเปล่า ทำไมถึงอยู่ในสภาพแบบนั้น" ยี่หวาส่ายหน้าไปมาให้กับธารามที่เอ่ยถาม "คุณหมอไม่ได้ทำอะไรค่ะ...คือยี่หวาต้องการดอกบัวดอกสวยๆ ที่อยู่ใกล้ๆ ตรงกลางของสระเลยเผลอลงไปคิดว่าจะเก็บดอกบัวมาค่ะ" ณธีทำท่าทีเบะปากต่อให้เธอจะปกป้องและปฏิเสธว่าเขาไม่ได้แกล้งก็ไม่มีวันทำให้เขาชอบเธอได้ "ต่อให้เธอช่วยฉัน...ฉันก็เกลียดเธอ ฉันไม่ชอบผู้หญิงไร้ยางอายแบบเธอจำเอาไว้" ณธีเดินเข้ามาใกล้ๆ ยี่หวาพร้อมกับกระซิบเข้าข้างหูเบาๆ "ขอตัวก่อนนะคะ...ยี่หวาขอตัวก่อนนะคะ ป๊าหม่ามี๊" ยี่หวาไม่สนใจในคำต่อว่าของณธี เธอรีบเดินตรงขึ้นไปบนห้องของตนเอง เพื่ออาบน้ำและปรับเปลี่ยนเสื้อผ้าร่างกายของเธอเกิดผื่นแดงและเริ่มคันสาเหตุที่เกิดขึ้นน่าจะเป็นน้ำในสระที่สกปรก "ไม่ไหวแล้วคันมาก" เนื้อตัวของเธอเป็นผื่นแดงด้วยน้ำสกปรกหลังจากที่อาบน้ำเสร็จยี่หวานั่งเกาทั้งแขนและขาจนเธอทนมันไม่ไหวจึงคว้าเสื้อคลุมสวมใส่พร้อมกับรีบเปิดประตูลงมาด้านล่าง "เกิดอะไรขึ้นลูก" คุณหญิงราตรีแม่ของยี่หวารีบพุ่งตัวหาลูกสาวทันทีเมื่อเห็นเนื้อตัวของลูกแดง "คันค่ะคุณแม่...คุณแม่ช่วยพาไปโรงพยาบาลทีค่ะไม่ไหวแล้วค่ะ" ธารามและเพลงมีนามองยี่หวาที่กำลังคันและหันกลับไปมองหน้าลูกชายตนเองที่ทำท่าทีไม่รู้ร้อนรู้หนาว "เกิดอะไรขึ้นทำไมหนูยี่หวาถึงคันแบบนี้" "ผมไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย" "ไปดูน้องเดี๋ยวนี้" เขาอยากจะถอนหายใจออกมาเสียงดังเมื่อถูกพ่อของเขาบังคับให้ไปดูยี่หวา มือหนาคว้าจับแขนของยี่หวามาดูและก็รู้ว่าเกิดจากน้ำสกปรกอย่างแน่นอน "หมอณธีลูกสาวของแม่เป็นยังไงลูก...ทำไมถึงเกิดผื่นแดงขึ้นขนาดนี้" "คงจะแพ้น้ำสกปรกครับ เดี๋ยวผมไปหยิบยามาให้" เขาปล่อยมือจากเธอราวกับว่าขยะแขยงก่อนที่จะหันหลังและเดินมาที่รถ โชคดีที่พบกล่องยาส่วนตัวมาด้วย "โคตรน่ารำคาญเลย" เขาส่ายหน้าไปมาให้กับตนเองในขณะที่ถือหลอดยาทาเดินกลับเข้าไปในบ้านอีกครั้ง "ณธี...หนูยี่หวาไปรออยู่บนห้องเอายาไปทาให้น้อง" เมื่อมาถึงที่เดิมก็เจอคำสั่งของผู้เป็นพ่อให้เอายาขึ้นมาทาให้กับยี่หวาความคิดของเขานั้นทำไมยี่หวาถึงไม่รอรับยาจากเขาด้านล่างหรือว่าเธอตั้งใจที่จะอ่อยเขาเพื่อให้ขึ้นไปบนห้อง ในความคิดของณธีที่ผุดขึ้นมาหลายอย่างนั้นทำให้เขาเริ่มรู้สึกเกลียดผู้หญิงคนนี้มากขึ้น "ต่อให้เธอนอนให้ฉันเอา ฉันก็ไม่มีวันเอาเธอจำไว้" เขาสูดลมหายใจเข้าอีกครั้งก่อนที่จะเดินตรงไปห้องของยี่หวา เขาไม่เคาะประตูเรียกเธอให้เปิดแต่ร่างหนาจับลูกบิดและเปิดพรวดเข้าไปทันทีสายตาของเขาต้องเบิกกว้างเมื่อเห็นเรือนร่างบางปลดชุดคลุมตนเองออก "ว้าย!พี่หมอตกใจหมดเลยค่ะ" เขาสะดุ้งเล็กน้อยแต่ยังใช้ความนิ่งของตนเองยืนจ้องมองยี่หวาที่รีบสวมใส่เสื้อคลุม "เธอคิดว่าเธอจะอ่อยฉันและหลอกให้ฉันขึ้นมาเพื่อที่จะมีอะไรกับเธออย่างนั้นเหรอ ไม่มีทางเธอคิดผิดแล้วแหละเพราะตัวเธอไม่น่ามีอะไรพิศวาสเลย สวยก็ไม่สวยเนื้อตัวก็ดูไม่ได้ทุเรศที่สุด นี่ยา! ทาเองเพราะฉันจะไม่มีวันถูกเนื้อต้องตัวของเธอ" หลอดยาในมือของเขานั้นกระเด็นลงที่นอนเพราะเขาโยนมันให้กับเธอ "ที่ยี่หวาคันแบบนี้ก็เพราะพี่หมอหรือเปล่าคะ" "อย่ามาเรียกฉันว่าพี่กรุณาให้เกียรติฉันด้วยเพราะฉันไม่มีน้องสาว" "ค่ะ...คุณณธี" "ดี! แล้วฉันก็ยังมีอีกเรื่องที่อยากจะพูดกับเธอตรงๆ ฉันไม่อยากแต่งงานกับเธอ ฉันมีคนรักอยู่แล้วเธอเข้าใจไหม เธอไม่เคยมีความรักบ้างเหรอ เธอก็ต้องอยากอยู่กับคนที่รักไม่ใช่ใครก็ได้" "เรื่องนี้คุณต้องคุยกับพ่อของคุณเองค่ะ" "มันไม่ใช่พ่อของฉันหรอกที่ต้องการให้ฉันแต่งงานกับเธอเป็นเพราะเธอนั่นแหละ ทำไมเธออยากได้ฉันจนตัวสั่นขนาดนั้นเลยเหรอ" มือหนาคว้าจับเข้ายังต้นแขนของร่างบางกระชากเข้าหาตนเองจนเธอต้องลุกขึ้นจากที่นอน "ฉันเจ็บนะคะ" ใบหน้าน้อยคิ้วขมวดเข้าหากันพยายามปัดมือของเขาออก "ถ้าเธอไม่ยกเลิกงานแต่ง...เธอได้เจ็บมากกว่านี้แน่จำเอาไว้!!" "พรึ่บ" เสียงเรือนร่างบางล้มลงบนที่นอนเพราะเขาผลักเธอจนเสียหลักส่วนเขานั้นรีบเปิดประตูและออกไปทันที "แล้วคุณจะรู้ค่ะว่าสิ่งที่ฉันทำไป...ฉันมีแต่ความหวังดีและความรักให้กับคุณ" เอ๋~เอ๊ มันมีความลับอะไรและทำไมยี่หวาถึงต้องแต่งงานกับณธี เรื่องนี้มีlงี่ยนงำแน่นอน รี้ดข๋าไรท์ขอสติ๊กเกอร์คนละอันน๊าช่วยคอมเม้นท์กดใจกดให้ไรท์ตัวอ้วนๆหน่อยน๊าา อ้อนๆ