ตอนที่ 7 EP : 6 ไม่ว่ายังไงก็ต้องแต่งงาน

บทที่ 6 เขาปักใจเชื่อว่าเธอนั้นเข้ารีสอร์ทกับผู้ชายและไม่เข้าไปดูให้เห็นกับตาหลังจากวางสาย ณธีขับรถกลับบ้านของตนเองทันที ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่ชอบใจถึงแม้ว่าจะยังไม่ได้มีอะไรกัน เมื่อณธีมาถึงบ้านเขาเดินตรงเข้าไปห้องทำงานของพ่อตนเองโดยที่ไม่ได้เคาะประตูห้อง "ขอโทษครับป๊าผมคิดว่าไม่มีแขก" พ่อของเขาพยักหน้าให้กับแขกในห้องที่กำลังคุยธุระบางอย่างและอยู่ๆลูกชายของเขาพรวดพราดเข้าไปโดยที่ไม่เคาะประตู ส่วนผู้ชายคนนั้นยกมือไหว้ธารามพร้อมทั้งรีบเดินออกจากห้องไป "มีอะไรณธีทำไมถึงพรวดพราดเข้ามาในห้องป๊าแบบนี้แล้วประตูทำไมไม่เคาะ" "ขอโทษครับป๊าแต่ผมมีเรื่องด่วน" ใบหน้าของณธีจริงจังมาก เขากล้าที่จะสบตาของพ่อเขาโดยที่ไม่กลัวก่อนที่จะหยิบมือถือในกระเป๋าเสื้อตนเองยื่นให้กับธาราม "อะไร" สายตาของผู้เป็นพ่อจับจ้องมองหน้าลูกชายพร้อมทั้งยื่นมือรับโทรศัพท์มือถือของลูกชายนั้นมาดูเป็นคลิปวีดีโอทางเข้ารีสอร์ทโดยที่คลิปนั้นถ่ายอยู่หลังรถยนต์คันหนึ่ง "ขับรถตามยี่หวาไปเหรอ???" ณธีดูตกใจที่พ่อของตนเองนั้นรู้เรื่องก่อนหรือเป็นเพราะว่ายี่หวาโทรแก้ตัวแล้ว "ฉลาดจริงๆ ผู้หญิงคนนี้แก้ตัวน้ำขุ่นๆ หมายความว่ายังไงครับป๊า ยี่หวาโทรหาป๊าแล้วใช่ไหม" ธารามส่ายหน้าให้กับลูกชายตนเองและเขานั้นนั่งลงกับเก้าอี้โดยที่ไขว่ห้างทำท่าทีชิวๆ พร้อมทั้งดันมือถือคืนให้ "รถยนต์คันนี้เป็นของเพื่อนหนูยี่หวาและเพื่อนของหนูยี่หวาไม่ได้ชอบผู้หญิงที่เขาเข้าไปในรีสอร์ทก็เพราะว่าเอาขนมไปให้แฟนของเขาที่เป็นผู้ชาย??" "ป๊าเข้าข้างยี่หวาต่างหาก" "ป๊าไม่ได้เข้าข้างแล้วป๊าก็รู้ดีว่าทำอะไรอยู่ หมอณธีอย่าพยายามหาข้ออ้างที่จะไม่แต่งงานกับหนูยี่หวา จำเอาไว้เจ้าสาวของแกคือหนูยี่หวาคนเดียวเท่านั้นมีเรื่องแค่นี้ใช่ไหม" ฝ่ามือหนาของผู้เป็นพ่อนั้นทุบลงยังโต๊ะทำงานจนเสียงดังและเขาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินออกไปจากห้องทำงานทันที "เหอะ! หลักฐานตำตาขนาดนี้ยังหลับหูหลับตาเชื่อผู้หญิงคนนั้น" หมอณธีถอนหายใจเขารู้สึกน้อยใจที่พ่อของตนเองนั้นไม่ยอมฟังแถมยังกีดกันในเรื่องความรัก "ครืดด!!" สายตาที่ก้มมองหน้าจอมือถือนั้นเต็มไปด้วยความเหนื่อยหน่ายและไม่อยากรับสายแต่พอเขาเห็นเบอร์ที่โทรเข้ามาจึงรีบกดรับสายทันทีหลังจากที่เขารู้ว่าเป็นเบอร์พี่สาวของคนรัก "สวัสดีครับ" "คือพี่มีเรื่องจะรบกวนหน่อย...ลิตาอาการไม่ค่อยดีและหมอก็เล่นตัวโก่งราคาค่ารักษาพี่อยากวานให้หมอณธีช่วยโอนเงินให้กับพี่จ่ายค่าหมอก่อนได้ไหม" "เท่าไหร่เหรอครับ" "สามล้าน" "ไม่ใช่ปัญหาครับพี่ทิ้งเลขบัญชีไว้เลยเดี๋ยวผมจัดการให้ ทำไมพี่ถึงไม่บอกว่าลิตารักษาตัวอยู่ที่ไหนทำไมพี่ถึงเก็บเป็นความลับ" "ในตอนนี้พี่ยังไม่กล้าบอกอะไรบางอย่าง...พี่ขอให้หมอณธีเก็บเป็นความลับได้ไหมเพราะพี่กลัวคนใกล้ตัวของหมอณธีจะไหวตัวทัน" คิ้วหนาขมวดเข้าหากันพี่ของลิตาพูดออกมาแปลกๆ จนเขาสงสัย "พี่พูดแบบนี้หมายความว่าคนใกล้ตัวของผมทำให้ลิตาเป็นแบบนั้นเหรอ??" "พี่ขอไม่พูดนะ พี่ไม่อยากพูดหรอกเพราะถ้าเป็นอย่างที่ลิตาเคยบอกพี่ไว้พี่กลัว..." "พี่ไม่ต้องกลัวนะไม่มีใครทำอะไรพี่ได้หรอกครับ ช่วยบอกผมหน่อยได้ไหม" "คือว่าคุณหญิงราตรีมีส่วนเกี่ยวข้องกับอุบัติเหตุของลิตาพี่พูดได้แค่นี้จริงๆ พี่ไม่อยากพูดต่อพี่กลัว" สิ้นสุดคำพูดของพี่รินดาเขาก็ตัดสายจากหมอณธีพร้อมทั้งส่งเลขบัญชีมาทางห้องแชทแอปไลน์เพื่อให้หมอณธีโอนเงิน "หมายความว่ายังไงคุณหญิงราตรี??" หมอณธีอยากรู้ความจริงหลังจากโอนเงินเสร็จ เขาเดินออกมาจากห้องทำงานพ่อตนเอง เขาตั้งใจที่จะตามหาผู้เป็นพ่อแล้วถามหาความจริง "หม่ามี๊ตกใจหมดเลยลูก ทำไมถึงพรวดพราดออกมาจากห้องป๊าแบบนั้นแล้วป๊าไปไหนเหรอ" เพลงมีนาผู้เป็นแม่กำลังจะเอาน้ำและขนมเข้าไปให้สามีตนเอง แต่ในขณะที่ยืนอยู่หน้าประตูอยู่ๆ ประตูเปิดพรวดและคนด้านในคือลูกชายคนโต "ผมก็กำลังตามหาป๊าเหมือนกัน หม่ามี๊ไม่เห็นใช่ไหมครับ" "ถ้ามี๊เห็นมี๊จะถามกับณธีเหรอลูกมีอะไรกันหรือเปล่า" "หม่ามี๊ครับผมอยากรู้สาเหตุที่แท้จริงว่าทำไมป๊าถึงบังคับผมแต่งงานกับยี่หวาผู้หญิงไร้ยางอายคนนั้น" "ความจำเป็น" "ผมไม่รู้สาเหตุและผมก็อยากรู้เหตุผลว่าความจำเป็นคืออะไร ถ้าจะบอกว่าต้องแต่งงานกับยี่หวาเพื่อความปลอดภัยของผมนั่นมันไม่ใช่ชีวิตในนิยายนะครับ หม่ามี๊ความเป็นจริงป๊ามีทั้งเงินทั้งอำนาจซึ่งไม่แตกต่างอะไรจากคุณหญิงราตรีเลยทำไมจะต้องกลัวเขาด้วย" สายตาของหมอณธีนั้นจับจ้องมองหน้าแม่ของตนเองที่กำลังหลบสายตาของลูก "หม่ามี๊เงยหน้าขึ้นมาสิครับ...ผมอยากรู้ความจริงช่วยบอกผมได้ไหม ผมมีคนรักอยู่แล้วทำไมถึงไม่ปล่อยให้ผมมีความสุขล่ะ ตลอดชีวิตผมไม่เคยได้อยู่กับหม่ามี๊และป๊าเลย จำความได้ก็ส่งผมไปเรียนไกลๆ หรือว่าผมมัน...." "หยุดนะหมอณธีอย่าพูดแบบนี้กับป๊าเหตุผลที่ป๊าทำทุกอย่างก็เพราะว่าณธีนะ" "ใช่เหรอครับเป็นเพราะผมเหรอ ผมไม่เข้าใจ" "แกไม่ต้องเข้าใจอะไรทั้งนั้นแกต้องทำในสิ่งที่ป๊าบอก" ทั้งคู่หันไปมองยังด้านหน้าประตูเจอธารามกำลังก้าวฝีเท้าเดินตรงเข้าไปหาทั้งสอง "แล้วทำไมทุกคนถึงบอกเหตุผลไม่ได้ว่าเป็นเพราะอะไรทำไม ผมจะต้องแต่งงานกับผู้หญิงไร้ยางอายคนนั้น" "หยุดพูดดูถูกหนูยี่หวาเดี๋ยวนี้นะณธี" "ผมพูดแค่นี้ป๊ายังปกป้องผู้หญิงคนนั้นเลย...ผมใช่ลูกของป๊าหรือเปล่า??" "เพี๊ยะ!! ว้ายคุณ" มือหนาของผู้เป็นพ่อนั้นฟาดลงยังใบหน้าหล่อของลูกชาย เขาตบหน้าลูกก็เพราะความโมโหและโกรธในคำพูดท้ายที่ลูกชายตนเองเอ่ยถาม เพลงมีนาสะดุ้งตกใจที่เห็นสามีตนเองนั้นตบลูกจึงผวาตัวเข้าไปโอบกอดลูกชายทันที "ตั้งแต่เล็กจนโตคุณไม่ได้เลี้ยงผมแบบที่พ่อกับแม่คนอื่นเลี้ยง พอโตขึ้นมาคุณก็ยังบังคับให้ผมแต่งงานกับคนนั้นคนนี้ เมื่อไหร่ผมจะมีความสุขสักที" น้ำเสียงสั่นเปล่งออกมาจากลำคอแข็งพยายามตะเบ็งเสียงใส่ผู้เป็นพ่อตัวเอง "ไม่เอานะลูกอย่าเถียงป๊าแบบนั้น เขาเป็นพ่อของลูกนะ" "ปล่อยเลยในเมื่อไม่เห็นหัวกันแล้วก็ไปเถอะ...ฉันก็ทำเต็มที่แล้วเหมือนกัน" ดูเหมือนว่าธารามนั้นก็น้อยใจลูก แต่ยังมีบางอย่างที่เขาไม่บอกกับลูกชาย "อย่าไปนะณธี หม่ามี๊ขอร้อง" ดวงตาของผู้เป็นแม่เต็มไปด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นจนอาบแก้มใบหน้าน้อยร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความน่าสงสารพร้อมทั้งมือทั้งสองโอบกอดลูกชายเอาไว้ "ก็ได้ผมจะแต่งงานตามที่ป๊าต้องการ! แต่ผมขอเวลาเพียงแค่ 3 เดือน เท่านั้นผมจะอยู่กับผู้หญิงไร้ยางอายคนนั้นเพียงแค่ 3 เดือน หลังจากนั้นผมขออิสระ" หมอณธีตาแดงก่ำกัดฟันและกำหมัดเอ่ยพูดข้อเสนอของตนเองที่จะแต่งงานกับยี่หวาเพียงแค่ 3 เดือน "ก็ได้ 3 เดือนก็ 3 เดือน แต่วันแต่งงานแกต้องจดทะเบียนสมรสกับหนูยี่หวา" "อะไรนะครับ " หมอณธีตกใจที่ตนเองนั้นจะต้องจดทะเบียนสมรสกับยี่หวา