ตอนที่ 8 EP : 7 ขอเวลาแค่ 3 เดือน

บทที่ 7 ร่างหนาสวมใส่ชุดกาวน์หมอเดินเข้ายังห้องทำงานของตนเอง พร้อมกับถอนหายใจจับจ้องมองเพียงแต่ปลายปากกาในนิ้วมือเท่านั้น สายตาของเขามองไปยังหน้าจอคอมที่มีรูปภาพของลิตาคนรักแสดงขึ้นหน้าจอ "ทำไมพี่สาวของคุณถึงปิดบัง" ณธีขอร้องให้พ่อตัวเองช่วยหาว่าลลิตารักษาตัวอยู่ที่ไหนแต่ถูกปฏิเสธจากธารามเพราะเขาต้องการให้ลูกชายของเขาเลิกยุ่งและติดต่อกับผู้หญิงคนนี้ เหลืออีกเพียงแค่ 1 อาทิตย์งานแต่งที่เขาไม่อยากให้มันเกิดขึ้นก็มาถึงส่วนผู้หญิงคนนั้นไม่ว่าจะพูดอะไรพ่อกับแม่ของตนเอง เชื่อทุกอย่างต่อให้เขาจะเอาหลักฐานว่าเธอเข้ารีสอร์ทไปกับผู้ชายคนอื่น พ่อของเขาก็ไม่ฟังแถมยังมีเหตุผลมาอ้างแทน ยิ่งทำให้เขาเกลียดเธอมากจนไม่อยากมองหน้าแม้กระทั่งในวันลองชุดเขาก็ไม่ไป "ก๊อกๆๆ" "นายครับคุณยี่หวามาขอพบ" ลูกน้องคนสนิทยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูห้องเคาะประตูของเขาพร้อมกับเอ่ยพูดจากทางด้านนอกว่ายี่หวามา "กล้าดีมากนะยี่หวา" ร่างหนาลุกขึ้นพรวดพราดจากเก้าอี้ทันทีและบอกกับลูกน้องอนุญาตให้เธอเข้ามา ร่างบางสวมใส่ชุดเดรสสีฟ้าอ่อนอมชมพูดูน่ารักสดใสพร้อมทั้งยิ้มหวานให้กับเขา แต่ใบหน้าหนานั้นแสดงความไม่พอใจแถมทั้งแววตาเหมือนกับว่าคนที่เกลียดกันมานาน "เธอจะมาที่นี่ทำไม" "หม่ามี๊บอกว่า...." "แม่ของฉันจะบอกอะไรมันเกี่ยวอะไรกับเธอ ร่านนักเหรออยากได้ฉันเป็นผัวจนตัวสั่นขนาดนั้นเลยเหรอ หึ จำเอาไว้ยี่หวาว่าฉันจะไม่มีวันแตะต้องผู้หญิงแบบเธอ" ยี่หวายังพูดไม่ทันจบเธอต้องหยุดชะงักเพราะเขาพูดแทรกขึ้นโดยที่ไม่ฟังเหตุผลแถมทั้งยังต่อว่าและด่า "ทำไมคุณถึงไม่ฟังก่อนล่ะคะว่าฉันจะพูดอะไร ไม่ว่าเจอหน้ากันกี่ครั้งคุณก็ทั้งด่าทั้งว่าพูดอยู่คำเดียวว่าไม่แต่งงานกับฉัน" "แล้วเธอทำไมถึงไม่หยุดหน้าด้านล่ะ...รู้ว่าผู้ชายเขาไม่อยากแต่งงานด้วยเธอก็ยังใช้พ่อกับแม่ของฉันเป็นเครื่องมือเพื่อบังคับให้ฉันแต่งงานกับเธอ ผู้ชายมีเป็นร้อยเป็นพันทำไมถึงไม่ไปหาเอา ไม่สิฉันใช้คำนี้กับเธอไม่ได้หรอกเพราะว่าเธอก็เอาไม่เลือก" ยี่หวาใจเย็นพอที่จะไม่วู่วามต่อให้คำพูดของเขาจะทำให้เธอโกรธ "คุณไม่ต้องหาข้ออ้างหรอกค่ะ....เพราะยังไงคุณก็ต้องแต่งงานกับฉันและเหลือเวลาอีก 1 อาทิตย์เท่านั้นที่คุณจะตัดใจจากผู้หญิงคนนั้น" มือหนาพุ่งเข้าจับต้นแขนของเธอหลังจากที่เธอเอ่ยถึงคนของเขา "เธอไม่มีสิทธิ์มาพูดถึงคนรักฉันแบบนี้" "ยี่หวาเจ็บนะคะ" "ถ้าเธอยังไม่ออกไปจากชีวิตของฉัน...เธอได้เจ็บมากกว่านี้แน่" "ไหนคุณบอกว่าขอเวลา 3 เดือนไง คุณรีบไล่ฉันไปในตอนนี้ก็ผิดกติกานะคะ" เขาปล่อยแขนของเธอทันทีหลังจากที่เธอพูดถึงเรื่องเวลา 3 เดือนและเรื่องนี้หมอณธีพูดกับพ่อและแม่ตัวเองโดยที่ไม่มียี่หวาอยู่ด้วย คิ้วหนาขมวดเข้าหากันรู้สึกไม่พอใจที่ผู้หญิงคนนี้รู้เรื่องราวในครอบครัวของเขาไปซะทุกอย่าง "เธอนี่มัน...ฉันจะเปรียบเทียบเธอเหมือนอะไรดีแม้กระทั่งฉันคุยกับพ่อแม่ของฉันเป็นเรื่องส่วนตัวเธอยังรู้" "คุณจะว่ายี่หวาก็ไม่สนใจหรอกค่ะ...ว่าคุณจะพูดอะไรหรือทำอะไร" "เธออย่ามาแสดงทำท่าทีเหมือนนางเอกไปหน่อยเลย....เพราะเธอมันไม่ใช่นางเอกเธอมันผู้หญิงไร้ยางอาย" "ผู้หญิงไร้ยางอายก็คนที่คุณเคย...." ดวงตาคู่นั้นจับจ้องมองเธอที่หยุดชะงักคำพูดของตนเอง "เคยอะไรเหรออย่าบอกนะว่าเธอจะใช้ข้ออ้างและพูดว่าเธอกับฉันมีอะไรกันแล้วหรือว่าเธอใช้ข้ออ้างนี้ไปบอกป๊ากับหม่ามี๊ฉันทุกอย่างเห็นเป็นแบบนี้" "เปล่าค่ะ" "ถ้าไม่มีอะไรออกไปได้แล้วฉันเกลียดขี้หน้าเธอ" "มีค่ะ" { หลบนะฉันจะเข้าไปหาน้องเขยของฉัน } ร่างบางรีบขยับเข้าหาร่างหนาโดยที่ใช้สองมือนั้นโอบกอดคอดึงคนตัวสูงให้โน้มลงมายังบนใบหน้าของตนเองที่หงายขึ้น เมื่อเธอทำสำเร็จเธอจึงประกบจูบปากของเขาทันทีเพราะรู้ว่าคนที่กำลังผลักประตูเข้ามานั้นเป็นใคร "พรึ่บ! กรี๊ดด หมอณธี! ทำแบบนี้ได้ยังไงคะ คุณทำแบบนี้กับน้องสาวของฉันได้ยังไง สายตาของณธีที่จับจ้องมองไปยังตรงหน้าผู้ที่เป็นพี่สาวของคนรัก ยืนกรี๊ดและต่อว่าให้กับเขาตรงหน้าประตู "คุณเป็นใครเหรอคะ เข้ามาในห้องส่วนตัวที่สามีกับภรรยากำลังทำอะไรกันอยู่ไม่น่ารักเลยนะคะ" ยี่หวาแสดงท่าทีเหมือนกับเป็นตัวร้ายแสยะยิ้มพร้อมทั้งยืนมองคนตรงหน้าของเธอด้วยความสะใจ "หยุดทำกิริยาอย่างนี้ใส่พี่รินนะยี่หวา" เธอถูกจับแขนกระชากออก "เธอนี่มันหน้าด้านจริงๆ นะยี่หวาทำทุกอย่างที่จะได้ของคนอื่นไปครองใช้ครอบครัวของเขาบีบบังคับ หึ" "คนหน้าด้านกับคนเลวมันต่างกันนะ" "หยุดก้าวร้าวกับพี่รินเดี๋ยวนี้นะ...เธอออกไปจากห้องของฉัน" เขาชี้ปลายนิ้วมือไปยังหน้าประตูเพื่อไล่ยี่หวา "ไม่ค่ะ...ฉันกำลังจะเป็นเจ้าสาวของคุณกำลังจะเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายฉันมีสิทธิ์ คนที่ต้องออกไปคือคนที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับครอบครัวของเราเชิญค่ะ" ใบหน้าน้อยแสดงท่าทีก้าวร้าวใส่คนตรงหน้าพร้อมทั้งชี้นิ้วไปยังหน้าประตูเพื่อไล่พี่สาวของลิตาออกไป "เธอมีสิทธิ์อะไรมาไล่ฉัน...ฉันเป็นพี่สาวของคนรัก..." "ฉันบอกให้ออกไปหรือว่าจะให้ลูกน้องลากตัวเธอออกไปแล้วโยนลงไปหลังตึก" "ยี่หวาเธอมานี่!!" หมอณธีไม่พอใจที่ยี่หวาก้าวร้าวกับพี่สาวของคนรักตนเองจึงคว้าแขนของเธอกระชากเดินมาเปิดประตูห้องด้านในพร้อมกับผลักเธอเข้ามายังในห้อง นี่คือห้องรับรองหรือว่าห้องนอนส่วนตัวอยู่ในห้องทำงานของหมอณธี ร่างบางถูกผลักเข้ามาด้วยความแรงและเธอเสียหลักพร้อมทั้งล้มลงไปกับพื้น "ฉันบอกกับเธอแล้วใช่ไหมว่าอย่ายุ่งกับเรื่องของฉัน" ฝีเท้าหนากระทบกับพื้นซึ่งดังแรงเหมือนโดนกระแทกก้าวขาตรงเข้าหาเธอจนระยะใกล้ชิด "โอ้ย" มือหนาถูกคว้าจับเข้าที่ข้อแขนและกระชากดึงขึ้นพร้อมทั้งถูกรวบมือเอาไว้เหมือนกับผู้ต้องหาเขาใช้เชือกที่อยู่บนโต๊ะนั่นมัดเธอเอาไว้ "คุณหมอณธีคะ...คุณจะทำอะไร" "ยุ่งวุ่นวายกับเรื่องคนอื่นมากนักใช่ไหมอย่างนั้นเธอก็อยู่ในนี้แหละ" เธอถูกจับมัดไว้ยังหัวเตียงและเชือกที่มัดเธอนั้น มัดแน่นจนไม่สามารถแกะออกได้หลังจากที่เขามัดเธอเสร็จก็เปิดประตูเตรียมที่จะออกไป "คุณหมอคะมาปล่อยให้ยี่หวาเดี๋ยวนี้นะ...อย่าทำแบบนี้นะคะ คุณหมอปล่อยนะคะ คุณหมอ คุณณธี" ณธีส่ายหน้าไปมาพร้อมกับถอนหายใจหลังจากนั้นเขาปิดประตูให้เธออยู่ใต้ความมืดโดยที่ไม่เปิดไฟห้อง "จะอธิบายเรื่องนี้ยังไงณธี พี่รู้ข่าวมาสักพักแล้วนะ เรื่องที่ณธีกำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่น้องสาวของพี่ แล้วถ้าน้องสาวของพี่ฟื้นขึ้นมาเขาจะรับได้ยังไง" "ผมขอเวลาแค่ 3 เดือน ผมจะจัดการทุกอย่างเพราะผมไม่สามารถขัดคำสั่งของพ่อผมได้" "ก็ได้แต่แค่ 3 เดือนเท่านั้น" "แล้วอาการของลิตาเป็นยังไงบ้าง...ผมต้องการเจอหรือวีดีโอคอลคุยด้วย" "ในตอนนี้อยู่ในความดูแลของหมออย่างใกล้ชิด แม้แต่พี่ยังไม่สามารถเข้าไปดูน้องสาวตัวเองได้เลยได้เพียงแต่อยู่หน้าห้อง" "แล้วพี่เอาลิตาไปรักษาตัวอยู่ที่ไหน ทำไมพี่ถึงไม่บอก" "อย่ามาคาดคั้นพี่เรื่องนี้เลยเคลียร์ตัวเองให้จบก่อนแล้วค่อยมาเจอน้องสาวของพี่ เพราะพี่ไม่อยากให้น้องสาวของพี่ตื่นมาเจอความเจ็บปวดที่คนรักตนเองแต่งงานไปแล้ว" "ก็ได้ครับอย่างนั้นผมฝากดูแลคนรักของผมด้วย ขาดเหลืออะไรพี่โทรขอผมได้ตลอด" "ที่พี่มาในวันนี้พี่ก็จะมาขอความช่วยเหลือ คือแฟนของพี่อยากได้รถใหม่สักคันเพื่อที่ไปรับไปส่งพี่ไปสนามบิน" สายตาของพี่สาวลิตานั้นเต็มไปด้วยความโลภความอยากได้และในครั้งนี้เขาก็มาขอรถให้กับแฟนตัวเอง "อยากได้รุ่นไหนพี่ไปจองได้เลย...เดี๋ยวผมให้ลูกน้องไปจัดการให้" "ขอบใจมากนะ" เมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการเธอหันหลังเตรียมที่จะเดินออก แต่หยุดชะงักและเอียงคอหันกลับมาเล็กน้อย "ลลิตารักคุณณธีมากนะคะ...อย่าทำให้น้องสาวของพี่เสียใจนะ" "ครับ"