ตอนที่ 1 ทัณฑ์ร้าย : บทนำ

ทัณฑ์ร้ายนายมาเฟีย บทนำ เสียงดนตรีไพเราะดังขึ้นในร้านอาหารหรูแห่งหนึ่งทั้งสองครอบครัวกำลังนั่งรับประทานอาหารร่วมกันคุยกันสนุกเฮฮาทั้งเด็กๆและคนโตมีเพียงหนึ่งคนที่เขาไม่สนุกกับการมาทานอาหารครั้งนี้ "เฮียเดย์เป็นอะไรหรือเปล่าลูก" ผู้เป็นแม่เอยถามขึ้นเพราะเห็นลูกชายถอนหายใจเข้าออกแรงหลายครั้งเหมือนกับเขากำลังเบื่อหน่ายกับสิ่งที่อยู่ตอนนี้ "ผมขอออกไปสูดบรรยากาศด้านนอกนะครับ" เขากระซิบบอกกับผู้เป็นแม่ว่าต้องการออกมาด้านนอก "หนูไปด้วยนะคะเฮีย" น้องคณินมักจะแทนตนเองว่าหนูกับทุกคนที่อายุเยอะกว่าเธอ เธอเป็นเด็กที่น่ารักพูดเพราะเรียนเก่งและเธอก็ยังไม่เลิกตามตื๊อเฮียเดย์จนถึงวันนี้ที่เฮียเดย์กลับมาประเทศไทยได้สักพัก "น่าเบื่อ" เขาถอนหายใจและบ่นออกมาทางคำพูดพร้อมกับแววตาที่จ้องมองน้องคณิน "อย่าเสียมารยาทสิเฮีย" แม่ของเขาชื่อว่าโรสขยับจับมือลูกชายตนเองกลัวว่าลูกชายของเขาจะเสียมารยาทพูดไม่ดีกับลูกสาวของลริน "รอหนูด้วยค่ะเฮีย" เขาลุกขึ้นไปโดยที่ไม่หันหลังรีบเดินออกไปจากร้านอาหารและยืนอยู่ด้านข้าง เขาถอนหายใจเหมือนเบื่อหน่ายเป็นครั้งที่ 3 น้องคณินเดินมาทางด้านหลังเธอรีบจับแขนของเฮียเดย์และเอ่ยคำทักทายเหมือนกับเด็กทำท่าทีเอียงหน้าจ้องมองเขา "จ๊ะเอ๋" "ปล่อยฉัน!!!" เขาสะบัดแขนให้มือของเธอนั้นหลุดออกแต่ดันเสียหลักจึงทำให้น้องคณินล้มลงที่พื้นหญ้า เขาไม่แม้แต่จะช่วยพยุงเธอขึ้นได้เพียงแต่ยืนกอดอกมอง "เฮีย" เธอยังฉีกยิ้มให้กับเขาไม่มีทีท่าว่าจะโกรธเขาเลยสักนิด และยังยื่นมือให้กับเขาเพื่อให้ดึงเธอลุกขึ้น "ล้มลงไปเองเธอก็ลุกขึ้นมาเอง" เฮียเดย์หันหลังเตรียมที่จะเดินกลับเข้าไปในร้าน เเต่น้องคณินนั้นไม่หยุดที่จะตามตื๊อเธอรีบดีดตัวเองลุกขึ้นจากพื้นและวิ่งขวางด้านหน้าของเฮียเดย์ไว้ "หยุดนะคะเฮียยังไม่ขอโทษหนูเลย" "ถอยออกไปนะที่ฉันเดินออกมาจากด้านในก็เพราะว่าฉันรำคาญเธอยังตามออกมาอีก" เขาส่ายหน้าไปมา จ้องมองเด็กสาวตรงหน้าด้วยความไม่พอใจเอ่ยคำพูดที่เสียมารยาทใส่แต่น้องคณินไม่โกรธแถมยังฉีกยิ้มให้กับเขา "ผู้ชายรำคาญแปลว่าผู้ชายรัก ฮั่นแน่เฮียแอบรักหนูใช่ไหม" เธอยังชี้นิ้วหยอกล้อเขาอยากให้เขาหัวเราะกับตัวเอง แต่เขานั้นไม่ชอบการกระทำของเธอมากยิ่งมองก็ยิ่งน่ารำคาญสำหรับเขา "เธอมันโคตรน่ารำคาญเลยรู้ไหม ฉันไม่อยากเสียมารยาทใส่เธอเพราะว่าพ่อกับแม่ของเรารู้จักกัน" "ทำไมเฮียถึงไม่ชอบหนูล่ะหรือว่าเฮียมีคนที่เฮียรักอยู่แล้ว" "อืมมีเมียแล้ว" เขาตอบเธอด้วยคำโกหกและคิดว่าเธอนั้นจะหยุดตามตื้อเขา "อย่ามาโกหกค่ะ หนูรู้ว่าเฮียยังไม่มีใครหรอกและเฮียจะมีใครไม่ได้นอกจาก"เธอทำท่าทีชี้นิ้วเข้าหาตัวเองยิ้มกรุ้มกริ่มดั่งคนมีความสุขซึ่งแตกต่างจากคนตรงข้าม เขามองเธอด้วยความน่าเบื่อและหงุดหงิดจึงเดินแทรกดันตัวเธอออกด้านข้างกลับเข้ามาในร้านอาหาร "แล้วน้องล่ะลูก" ท่านรองเอ่ยถามถึงลูกสาวที่เดินตามไปเฮียเดย์ฉีกยิ้มให้กับท่านรองโดยที่ไม่เสียมารยาท "กำลังเดินตามเข้ามาครับ" "ลูกชายของนายนี่หล่อจริงๆอลัน" "ก็ต้องแน่นอนอยู่แล้วดูพ่อสิ" บนโต๊ะอาหารยังมีความครึกครื้นและหยอกล้อคุยกันอย่างสนุกส่วนเด็กๆนั้นก็คุยด้วยกัน อลิสลูกสาวของโรสก็เริ่มโตเป็นสาวเธอนั่งเงียบกินอาหารอยู่บนโต๊ะไม่สนใจใคร "อลิสทำไมถึงนั่งเงียบจัง" เฮียเดย์ก้มลงไปถามน้องสาวตนเองแต่กลับได้คำตอบโดยการส่ายหน้า "เป็นอะไรหรือเปล่า" "ทำไมน้องคณินถึงยังไม่เข้ามาอีกนะ" ลรินเธอเริ่มเป็นห่วงลูกสาวจึงทำท่าทีชะเง้อมอง เพราะว่าผ่านมาหลายนาทีแล้วน้องคณินยังเดินกลับมาไม่ถึงโต๊ะอาหาร "เฮียเดย์ไปดูน้องสิลูก" อลันเอ่ยบอกกับลูกชายให้ลุกไปดูน้องคณินทำไมถึงยังไม่กลับเข้ามาที่โต๊ะ เฮียเดย์ได้เพียงแต่พยักหน้าและรีบเดินออกไปถึงแม้ว่าในใจจะไม่อยากออกมา แต่ด้วยความที่พ่อของตนเองนั้นสั่งและไม่อยากเสียมารยาทกับครอบครัวของน้องคณิน "เป็นบ้าอะไรนักหนาวะทำไมไม่เดินกลับเข้าไปเรียกร้องความสนใจมากนักเหรอ เธอมันโคตรน่ารำคาญเลยรู้ตัวบ้างเปล่า" เมื่อเควินเดินออกมาเจอน้องคณินที่นั่งอยู่กับพื้น เขากลับจับแขนของเธอกระชากขึ้นโดยที่ไม่สนใจว่าเธอเป็นอะไร ส่วนน้องคณินนั้นแววตาแดงก่ำเมื่อเธอถูกกระชากจึงร้องโอ๊ยเสียงดังลั่น "โอ้ย" "เธอจะร้องเสียงดังทำไม" "หนูเจ็บไหมคะ"เธอก้มมองที่เท้าของตนเองและบอกกับเขาว่าเจ็บ "เป็นอะไรเมื่อกี้เธอยังไม่เป็นอะไรเลย" "คือว่าหนูเดินชนบันไดจึงทำให้.." "ทำไมกูต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยวะ เจอแต่ความน่ารำคาญ"เขาถอนหายใจเสียงดังบ่งบอกถึงความเบื่อหน่าย "หนูทำตัวน่าเบื่อขนาดนั้นเลยเหรอค่ะ" "ใช่ รู้ตัวไว้ด้วยนะว่าเธอทำตัวน่าเบื่อน่ารำคาญ" "ใช่ค่ะหนูทำตัวน่าเบื่อน่ารำคาญและหนูก็เดินไม่ไหว เฮียต้องอุ้มหนูกลับไปที่โต๊ะถ้าไม่อย่างนั้นหนูจะนั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้" เธอนั่งลงกับพื้นอีกครั้งและยืนยันว่าถ้าเขาไม่อุ้มเธอกลับไปที่โต๊ะ เธอก็จะไม่ไปเฮียเดย์จึงอุ้มเพื่อตัดความรำคาญ "อ้าวน้องน้องคณินหนูเป็นอะไรลูก" ผู้เป็นแม่เห็นลูกสาวถูกอุ้มมาตกใจจึงลุกขึ้นจากเก้าอี้รีบเดินมาหาลูกสาว เฮียเดย์จึงวางน้องคณินลงที่เก้าอี้ตัวเดิมของเธอ "ไม่เป็นอะไรมากค่ะหม่ามี๊หนูเดินชนบันไดจึงทำให้เท้าเจ็บ เฮียจึงช่วยอุ้มหนูกลับมาที่นี่ค่ะ" เธอยิ้มหวานบ่งบอกถึงความสุขผ่านใบหน้าน้อยๆส่วนคนตรงข้ามส่ายหน้าไปมามองเธอด้วยความไม่พอใจ "ขอบคุณนะคะเฮีย" น้องคณินหันกลับมาขอบคุณเฮียเดย์และยิ้มหวานให้ "อลิสขอตัวไปเข้าห้องน้ำนะคะ" น้องอลิสวางช้อนกับส้อมลงเสียงดังจนคนบนโต๊ะหันมองและเธอก็รีบลุกจากเก้าอี้ขอไปเข้าห้องน้ำ แต่อาการและสีหน้าของอลิสบ่งบอกถึงความไม่พอใจอะไรสักอย่าง "เดี๋ยวผมไปดูน้องนะครับ" "ไม่ต้องเฮียเดย์ไปหายามาทาให้น้องคณินอลิสแค่ไปเข้าห้องน้ำ" เขาเตรียมที่จะลุกจากเก้าอี้เพื่อไปดูอลิสที่ลุกออกไป แต่ถูกผู้เป็นพ่อนั้นเอ่ยห้ามและสั่งให้ไปหายามาทาให้ผู้หญิงที่เขาไม่ชอบ "ครับ" เฮียเดีย์ไม่สามารถขัดคำสั่งผู้เป็นพ่อได้จึงได้เพียงแต่ทำตามคำสั่ง ส่วนในใจของเขานั้นเป็นห่วงน้องสาวมากกว่าอื่นใด