ตอนที่ 6 ทัณฑ์ร้าย : EP 5 โดนบังคับ

บทที่ 5 วันนี้เป็นวันหยุดเสาร์อาทิตย์อลิสเธอไม่ได้ไปเรียนจึงนั่งอยู่ที่ริมขอบสระดื่มน้ำหวานไปด้วยฟังเพลงไปด้วย ผู้เป็นพี่ชายเห็นจึงรีบลงมาจากบนห้องวันนี้เขามีงานที่จะต้องทำแต่น้องสาวของเขาสำคัญกว่าจึงเลือกที่จะเดินมาหาน้อง "อลิส" "เมื่อคืนนี้เป็นไงบ้างคะ ไปกับคณินเฮียคงมีความสุขมากสินะ" คำพูดและอาการของอลิสเหมือนกับคนที่กำลังหึงพี่ชายตัวเอง เธอไม่แม้แต่จะหันมองหน้าเฮียเดย์ด้วยซ้ำเธอพูดประชดเขาใส่เขา "อลิสหิวไหมกินข้าวข้างนอกกันดีเปล่า ป๊ากับหม่ามี๊ไม่อยู่ด้วย เดี๋ยวเฮียพาไปช็อปจ่ายไม่อั้นเลยนะ" เขาไม่มีคำแก้ตัวให้กับน้องสาวแต่เลือกที่จะเปลี่ยนคำพูดและพาเธอไปช้อปปิ้งแทน อลิสลุกขึ้นจากเก้าอี้หยิบน้ำในแก้วของเธอนั้นสาดเข้าหน้าพี่ชายตนเอง "เฮียทำแบบนี้ได้ยังไงคะไหนเราสัญญากันไว้แล้วไงว่าเราจะไม่มีใคร" ทั้งสองพี่น้องเคยสัญญากันไว้ว่าจะไม่มีแฟนและดูเหมือนว่าทั้งสองคนจะคิดกันเกินเลยมากกว่าพี่น้อง "เฮียไม่ได้มีใคร" "ต่อให้เฮียจะมีใครหรือว่ามีผู้หญิงคนไหนอลิสไม่ควรทำแบบนี้กับพี่ชายตัวเอง!" อยู่ๆโรสเธอเดินออกมาจากมุมๆหนึ่งของบ้านซึ่งเธอแอบดู ลูกสาวกับลูกชายกำลังคุยกันและไม่อยากฟังอะไรที่มากไปกว่านี้จึงแสดงตัวออกมา และทำให้ทั้งสองพี่น้องนี้ตกใจมาก "หม่ามี๊" "ทั้งสองคนเป็นพี่น้องกันจำเอาไว้ว่าทั้งสองคนคือพี่น้องอย่าคิดอะไรให้มันมากไปกว่านี้หม่ามี๊รับไม่ได้ เฮียเดย์ก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้วคงไม่ต้องให้หม่ามี๊พูดออกมาจากปากแล้วนะ อย่าคิดนะว่าหม่ามี๊ไม่รู้ว่าทั้งสองคนคิดอะไรกัน มันเป็นไปไม่ได้ที่พี่กับน้องจะมารักกัน จำเอาไว้ว่ามันเป็นไปไม่ได้" โรสโกรธมากยิ่งพูดเนื้อตัวของเธอยิ่งสั่นน้ำตาของเธอไหลรินออกมาไม่คิดว่าลูกเลี้ยงกับลูกของตัวเองนั้นจะแอบรักกัน เธอระแวงตั้งแต่เลี้ยงพวกเขาในตอนเด็กๆแล้วพยายามห้ามและสอนทั้งสองคนให้อยู่กันแบบพี่น้องและในวันนี้ก็มาถึงโชคดีที่ทั้งสองคนยังไม่เกินเลยกันไปมากกว่านี้ "หม่ามี๊ๆ" ผู้เป็นแม่นั้นเป็นลมลงและหมดสติเฮียเดย์จึงรีบพุ่งตัวประคองโชคดีที่เขาประคองแม่ของเขาไว้ได้ทัน ถ้าไม่อย่างนั้นคงจะล้มลงไปและหัวฟาดขอบกระถางต้นไม้อย่างแน่นอนทั้งสองคนตกใจมากอลิสเธอร้องไห้กอดผู้เป็นแม่ไว้ "อย่าเพิ่งพูดอะไรนะอลิส" เฮียเดย์อุ้มแม่ของเขาเข้ามาในบ้านและวางนอนลงบนโซฟารีบให้แม่บ้านหายาดมมาให้กับเขา "โอ้ย" โรสได้สติและดีดตัวลุกขึ้นนั่งเธอจับเข้าที่หัวของตนเอง ด้านซ้ายคือลูกสาวส่วนด้านขวาคือลูกชาย เขาเหมือนกับว่าจะฝันร้ายแต่ความเป็นจริงคือมันเกิดขึ้นจริง "หม่ามี๊" เธอไม่อยากคุยกับลูกทั้งสองคนจึงเลือกที่จะลุกขึ้นจากโซฟา "หม่ามี๊คะ" อลิสจับมือของผู้เป็นแม่ร้องไห้แต่ต้องถูกผู้เป็นแม่นั้นสะบัดมือออก เธอเดินขึ้นไปบนห้องโดยที่ไม่สนใจลูกทั้งสองเมื่อเข้ามาในห้องได้ เธอปิดประตูและนั่งร้องไห้อยู่ที่เตียงในใจของเธอขื่นขมแล้วไม่รู้จะทำยังไงกลัวว่าทั้งสองพี่น้องนั้นจะเกินเลยกันจนกระทั่งเสียงมือถือของเธอดังขึ้น "ฮัลโหล" ลรินเธอโทรมาหาโรสทั้งสองคนคือพี่น้องต่างสายเลือ-ดซึ่งไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกันเป็นญาติกันเลยสักนิดโรสเธอเช็ดน้ำตาและกดรับสาย "สะดวกคุยหรือเปล่า" เสียงลรินจากปลายสายนั้นเอ่ยถามโรสริน "สะดวกคุยค่ะมีอะไรหรือเปล่าคะ" "ฉันขอพูดตรงๆเลยนะฉันไม่อยากอ้อมค้อม" "เกิดอะไรขึ้น" ลรินเธอตัดสินใจเล่าให้กับโรสฟังเรื่องที่น้องคณินลูกสาวของเธอและทั้งสองคนก็คิดเหมือนกันว่าต้องมีเรื่องเกิดขึ้นแน่ๆแต่เหตุการณ์นี้ทำให้โรสเธอดีใจที่ลูกชายตนเองนั้นมีอะไรกับน้องคณินและเหมือนโชคเข้าข้างเธอที่ลูกชายตัวเองนั้นมีอะไรกับลูกสาวของฝั่งนู้นไม่ใช่อลิส "ถ้าเป็นอย่างนั้นเราต้องให้เด็กทั้งสองคนนี้แต่งงานกัน" โรสรีบเอ่ยพูดถึงเรื่องงานแต่งทันที "ลูกชายของเธอจะยอมเหรอเฮียเดย์เขาดูไม่ชอบลูกสาวของฉันตั้งแต่เด็กๆ" "ไม่รู้ แต่เฮียเดย์ต้องรับผิดชอบน้องคณิน" เป็นความโชคดีของผู้เป็นแม่อย่างโรสที่ไม่ต้องจัดการลูกเลี้ยงและลูกของตัวเองที่กำลังจะรักกัน หลังจากวางสายโรสก็ยังไม่ออกจากห้องจนกระทั่งถึงตอนกลางวัน "ก๊อกๆๆ" "คุณเป็นอะไรหรือเปล่าน้องอลิสโทรหาผมว่าคุณไม่ยอมลงไปด้านล่างเกิดอะไรขึ้น" อลันสามีของเธอเคาะประตูเธอจึงรีบลุกขึ้นแล้วเปิดประตูให้กับสามีเมื่อเห็นหน้าของสามีแล้ว เธอจึงพุ่งตัวโอบกอดร้องไห้ก่อนที่จะปิดประตูเพราะรู้ว่าลูกทั้งสองอยู่ด้านหน้า "เกิดอะไรขึ้นครับใครทำอะไรคุณห้ะโรส" "คุณอลันคุณจำในสิ่งที่โรสบอกได้ไหมคะ" "หมายความว่ายังไง" ไม่เพียงแต่โรสที่คิดอลันเองก็คิดเหมือนกันแต่เขาไม่แสดงออกและจับตามองลูกสาวกับลูกชายอยู่ เมื่อโรสพยักหน้าให้อลันยกมือกุมขมับของตนเองทันที "ผมยอมไม่ได้หรอกนะ" "ตอนนี้มันมีทางออกแล้วค่ะ แต่คุณต้องช่วยฉันและบังคับเขา" หลังจากนั้นเธอเล่าเหตุการณ์ที่ลรินโทรมาบอกให้กับอลันฟังและเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับพวกเขา อลิสนั่งอยู่ฝั่งซ้ายเฮียเดย์นั่งอยู่ฝั่งขวา ทั้งสองคนนั้นไม่กล้าที่จะมองหน้ากันเพราะว่าอยู่ในความผิดเป็นความผิดที่ร้ายแรงมาก เมื่อผู้เป็นพ่อกับผู้เป็นแม่เดินลงมายิ่งทำให้พวกเขากลัว "เฮียเดย์" "ครับป๊า" "เฮียเดย์เป็นลูกผู้ชายใช่ไหมกล้าทำกล้ายอมรับใช่ไหม" เฮียเดย์พยักหน้าให้กับผู้เป็นพ่อ "ครับ" "เมื่อคืนนี้เฮียเดย์ทำอะไรน้องคณินแบบนั้นใช่ไหม!!" เฮียเดย์เงยมองหน้าผู้เป็นพ่อกับผู้เป็นแม่ทันทีและไม่คิดว่าคณินจะบอกความจริง "ป๊าถามไม่ได้ยินหรือยังไง!!!" เขาไม่มีคำที่จะแก้ตัวเพราะว่าทุกคนนั้นรู้หมดแล้วเขาคิดว่าคงจะเป็นเธอที่ป่าวประกาศ "ครับผมขอโทษ" ทั้งสองสามีภรรยาหันมองหน้ากันและยิ้มส่วนอลิสน้ำตาไหลรินออกมาทั้งสองข้าง เมื่อรับรู้ว่าคนที่ตนเองรักนั้นมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นเธอได้เพียงแต่ยืนกุมมือเอาไว้ "เป็นลูกผู้ชายกล้าทำก็ต้องกล้ายอมรับ และต้องรับผิดชอบหนูคณินด้วย" "แต่..." "มันจะไม่มีคำว่าแต่อะไรทั้งนั้น เฮียเดย์ต้องแต่งงานกับหนูคณินให้เร็วที่สุด" เขาไม่มีทางที่จะปฏิเสธพ่อและแม่ของเขาได้นอกจากก้มหน้ายอมรับ