ตอนที่ 2 ทัณฑ์ร้าย : EP 1 หนีคนใจร้ายที่จะข่มขืน

บทที่ 1 "โถ่เว้ย" เฮียเดย์กำหมัดทุบลงที่โซฟาด้วยความไม่พอใจ เขาโกรธให้กับน้องคณินที่ทำตัวจุ้นจ้านและวุ่นวายกับชีวิตของเขา "ขอบคุณนะคะที่พา...." "ถ้าเสร็จแล้วก็กลับอย่าทำตัววุ่นวายและเป็นภาระคนอื่นให้มากรู้ตัวหรือเปล่าว่าเธอมันน่ารำคาญ" ในขณะที่น้องคณินนั้นกำลังเอ่ยขอบคุณที่เขาพามาโรงพยาบาลเพื่อทำแผล แต่ต้องถูกมือหนาจับเข้าที่ต้นแขนและกระชากให้ลุกจากรถเข็นต่อหน้าบุรุษพยาบาลและคนอีกหลายๆคนที่กำลังจับตามองเขา ไม่รับคำขอบคุณจากเธอแถมยังโวยวายใส่ด้วยความไม่พอใจต่อว่าเธอต่อหน้าคนอื่น "เจ็บนะคะ" เธอมองเขาน่าสงสารมือของเธออีกข้างพยายามจับและแกะมือของเขาออกจากแขน "เมื่อไหร่เธอจะเลิกทำตัววุ่นวายกับชีวิตของฉันสักที ยิ่งทำแบบนี้ฉันยิ่งเบื่อรู้ไว้ซะด้วยนะว่าฉันไม่มีวันชอบผู้หญิงแบบเธอคณิน" เขาตะเบ็งเสียงใส่หน้าของเธอและยังพูดตัดขาดกับน้องคณินอย่างไร้เยื่อใย "ฮึ๊ก...โอ้ย" น้องคณินก้มหน้าลงและหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความเสียใจ แต่ทันใดนั้นเธอถูกจับและกระชากเดินออกจากโรงพยาบาลเธอพยายามที่จะให้เขาปล่อยแต่ดูเหมือนว่าคนที่โมโหนั้นไม่ยอมฟังอะไรเลยจนกระทั่งถึงรถ "ขึ้นรถซะอย่ามัวแต่ร้องไห้มันน่าเบื่อ" เขาออกแรงเหวี่ยงเธอจนกระทั่งตัวนั้นชนประตูรถ "ทำไมเฮียถึงทำแบบนี้" "บอกให้ขึ้นรถไงเล่า! จะถามอะไรมากมายนักหนา" เขาไม่ฟังและสนใจเธอไม่ว่าจะพูดอะไรเขานั้นมักจะพูดตัดบทไปก่อน "ถ้ายังไม่ขึ้นรถก็เดินกลับเอา" เธอยกมือปาดน้ำตาของตนเองน้อยใจในการกระทำของคนที่เธอแอบรักและเขาก็ขับรถหนีโดยที่เธอยังไม่ทันได้ขึ้น "เอี้ยด!!!" เธอได้เพียงมองเขาขับรถออกไปทั้งน้ำตามือทั้งสองข้างโอบกอดตัวเอง มือถือและกระเป๋านั้นไม่ได้เอามาเพราะไม่คิดว่าจะมาที่โรงพยาบาลจึงฝากคุณแม่ของเธอไว้ไม่มีเงินติดตัวสักบาท "เดินกลับก็ได้ค่ะ" ด้วยความน้อยใจเธอจึงตัดสินใจเดินตามฟุตบาทมาเรื่อยๆเพราะคิดว่าบ้านของตนเองนั้นไม่ไกลมากนัก "ซ่าาา" และแล้วท้องฟ้าก็ซ้ำเติมเธอด้วยการหลั่งไหลน้ำฝนตกลงมาแรงๆ ทำให้เนื้อตัวของเธอนั้นเปียกปอน "ฮึ๊ก" มือทั้งสองข้างโอบกอดกันไว้พยายามหลบเม็ดฝนที่ตกลงมาเยอะจนทำให้เนื้อตัวของเธอแสบและในช่วงที่เธอเดินมาถึงนั้นเป็นช่วงที่เปลี่ยวไร้ผู้คนมีเพียงแต่เสาไฟที่ส่องสว่างตามทาง ยิ่งในช่วงฝนตกมักจะไม่มีใครผ่านไปมามีเพียงแต่รถใหญ่เท่านั้น เฮียเดย์ ด้วยความวู่วามและอารมณ์ร้อนจึงทำให้เขาขับรถหนีเธอออกจากโรงพยาบาล แต่ไม่ได้ตั้งใจที่จะมาจริงๆแค่อยากจะทำโทษให้เธอนั้นเลิกยุ่งกับเขาจึงแกล้งขับรถออกมา เขาไม่คิดว่าขับรถย้อนกลับไปแล้วจะไม่เจอเธออยู่ที่เดิมและด้วยในตอนนี้ฝนกำลังตกแรงเขามาที่หน้าเคาน์เตอร์ของโรงพยาบาลเธอก็ไม่ได้อยู่ที่นี่แล้ว พยาบาลบอกว่าเธอเดินออกไปเฮียเดย์รู้สึกแปลกๆและคิดว่าเธออาจจะขึ้นแท็กซี่กลับบ้าน เขาขับรถกลับมาที่บ้านแต่ก็ยังไม่สบายใจไม่รู้ว่าน้องคณินนั้นกลับถึงบ้านจริงหรือเปล่าแต่พอเดินกลับเข้ามาในบ้าน โรสผู้เป็นแม่เดินออกมาพร้อมกับน้องอลิสน้องสาวของเขา "ไปส่งน้องคณินแล้วใช่ไหมเฮียเดย์"เฮียเดย์เงียบเขาไม่ได้ไปส่งเธอจึงส่ายหน้าให้กับผู้เป็นแม่ "ผมไม่ได้ไปส่งครับ" "หมายความว่ายังไงเฮียเดย์ ทางบ้านโน้นเขาโทรมาถามป๊าว่าติดฝนกันหรือเปล่าเพราะลูกสาวของเขายังไม่ถึงบ้าน" เขาคิ้วขมวดเข้าหากันจ้องมองหน้าผู้เป็นแม่ คิดในใจว่าน้องคณินเธอหายไปไหน "คือยังไงน้องอยู่ไหนเฮีย" ผู้เป็นแม่นั้นเอ่ยย้ำถามลูกชายอีกครั้ง "คือว่าผมขับรถหนีคณินออกมาจากโรงพยาบาล และขับรถกลับเข้าไปหาก็ไม่เจอน้องแล้วเป็นช่วงที่ฝนตกหนักด้วย ผมคิดว่าน้องเรียกแท็กซี่กลับบ้าน" "โถ่!!!" อลันร้องออกมาเสียงดังจนลูกสาวและภรรยาสะดุ้งส่วนเฮียเดย์นั้นได้เพียงแต่ก้มหน้าลง อลันจึงรีบกดโทรหาท่านรองถามถึงน้องคณินว่าถึงบ้านหรือยังแต่ปลายสายตอบกลับมาว่าลูกสาวของเขานั้นยังไม่ถึง "ไปตามหาน้องให้เจอเดย์!! และทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกป๊าจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ถ้ายังไม่ฟังกันเราคงไม่ต้องคุยกัน" เฮียเดย์เดินก้มหน้าออกมาจากบ้านมือทั้งสองข้างกำหมัดเข้าหากันตั้งแต่เล็กจนโตผู้เป็นพ่อของเขาไม่เคยโมโหและต่อว่าให้เขาขนาดนี้ "ทำไมยุ่งวุ่นวายกับชีวิตคนอื่นจังวะแม่ง!!" เมื่อเข้ามานั่งในรถเขาทุบเข้าที่พวงมาลัยรถตนเองเริ่มเกลียดผู้หญิงที่สร้างความวุ่นวายให้กับชีวิตของเขา "อย่าให้เจอนะทำตัววุ่นวายดีนัก" เขาขับรถออกจากบ้านด้วยความเร็วย้อนกลับไปทางที่ตนเองนั้นขับมาจากโรงพยาบาลอีกครั้ง ฝนก็ตกแรงขึ้นมองไปข้างทางก็ไม่ถนัด "เอี๊ยดด!!!" อยู่ๆมีคนพุ่งออกมาจากข้างทางและเขาก็เหยียบเบรครถได้ทัน มีผู้ชายกำลังไล่ผู้หญิงคนนี้มา ซึ่งไฟหน้ารถกับฝนที่ตกหนักทำให้เขามองผู้หญิงคนนั้นไม่ชัดแต่ดูก็รู้แล้วว่าเธอกำลังหนีภัยมาจึงลงมาช่วยโดยการที่หยิบปืนในรถลงมาด้วย "ชะช่วยด้วยฮื่อๆ" เมื่อเขาลงมาเธอคนนั้นวิ่งเข้ามาในอ้อมอกของเขาและไม่คิดว่าเธอคือน้องคณินมีผู้ชายพยายามที่จะจับเธอถึง 3 คนเขาจึงเล็งปืนไปที่พวกมัน "พวกมึงเป็นใครอยากตาeใช่ไหม" "อย่าๆ"เมื่อพวกมันเห็นปืนที่เขาจึงรีบวิ่งแจ้นออกไปดั่งหมา "ฮื่อๆช่วยด้วย" เสื้อผ้าของน้องคณินถูกฉีกขาดเนื้อตัวเปียกปอนสภาพมอมแมมเปรอะเปื้อนไปหมด "คณิน" เขาจับไหล่ของเธอเขย่าให้รู้สติเพราะเธอนั้นกำลังร้องไห้หนัก เมื่อคณินลืมตาขึ้นมาเห็นว่าคนตรงหน้านั้นคือเฮียเดย์จึงพุ่งตัวโอบกอดทันที "เฮียฮื่อๆ" ความรู้สึกของหญิงสาวที่พ้นอันตรายและอยู่กับคนที่ตนเองชอบเธอยิ้มทั้งน้ำตา "ชอบทำตัววุ่นวายนั่นแหละสาเหตุที่ทำให้เธอเกือบโดนพวกมันข่มขืนขึ้นรถ" เขาจับเธอเข้ามาในรถของเขาและขับรถออกสองมือของเธอโอบกอดตัวเองยังคงร้องไห้หวาดกลัวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น "อย่าร้องมากฉันรำคาญเสียงของเธอ" เฮียเดย์ส่ายหน้าไปมา เขาใช้สายตาจ้องมองเธอด้วยความไม่พอใจจึงเอ่ยพูดขึ้นว่ารำคาญเสียงร้องไห้