ตอนที่ 5 เธอขอหย่า

ที่บ้าน เอมิลี่จ้องมองหน้าจอโทรศัพท์ที่แสดงว่าถูกตัดสาย หัวใจเธอจมดิ่งลง แอมเบอร์ขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ “เขาตัดสายลูกงั้นเหรอ?” เอมิลี่ไม่สนใจคำพูดนั้น เธอเปิดรายชื่อผู้ติดต่อแล้วโทรหาเควินอีกครั้ง ในห้องประชุม เควินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้งด้วยสีหน้าเยาะเย้ย เมื่อเห็นชื่อเอมิลี่บนหน้าจอ เขากดปฏิเสธทันที โดยไม่ปล่อยให้เสียงเรียกเข้านานเกินไป เอมิลี่ไม่ได้ไร้เดียงสา การปฏิเสธสายอย่างรวดเร็วเป็นการยืนยันได้ชัดเจนว่าเขาทำโดยเจตนา เธอลังเลเล็กน้อยก่อนจะพิมพ์ข้อความส่งไปว่า “เควิน เราต้องไปทำเรื่องหย่าให้เสร็จนะ เราเซ็นข้อตกลงมาหลายเดือนแล้ว แต่ยังไม่ได้ไปจดทะเบียนหย่าที่ศาลากลาง ถ้าคุณว่างในอีกสองสามวัน มาจัดการให้เรียบร้อยเถอะ ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่รบกวนคุณอีกแล้ว” เธอวางโทรศัพท์ลงพร้อมกับถอนหายใจ แอมเบอร์มองเอมิลี่อย่างสงสาร ที่ออฟฟิศ เควินกำลังจะกลับมาสนใจการประชุมต่อ แต่โทรศัพท์ของเขาสั่นเพราะข้อความแจ้งเตือน เขาหยิบมันขึ้นมาด้วยความรำคาญ คาดว่าจะเป็นความพยายามอีกครั้งของเอมิลี่ที่จะรบกวนเขา แต่เขากลับชะงักไปชั่วขณะเมื่ออ่านข้อความเรื่องการหย่า ความนิ่งนั้นกินเวลาเพียงเสี้ยววินาที รอยยิ้มเย็นเยียบปรากฏขึ้นบนใบหน้า เควินลุกขึ้น เขาเดินออกจากห้องประชุม และกดโทรหาเอมิลี่ ที่บ้าน โทรศัพท์ของเอมิลี่ดังขึ้นอีกครั้ง เมื่อเห็นชื่อเควินบนหน้าจอ เธอก็สูดหายใจเข้าลึกก่อนจะรับสาย “คราวนี้เล่นเกมอะไรอีกล่ะ เอมิลี่?” น้ำเสียงเยาะเย้ยของเควินดังขึ้นก่อนที่เธอจะพูดอะไรได้ เอมิลี่มองลูกน้อยที่นอนหลับอยู่ข้างๆ ความเศร้าแล่นแปลบในใจ พวกเขาช่างเงียบสงบและแสนบริสุทธิ์ แต่พ่อแม่ของพวกเขากำลังเตรียมจะหย่ากัน “ฉันไม่ได้เล่นเกม เควิน มันผ่านมาแล้วหกเดือนตั้งแต่เราเซ็นข้อตกลงหย่า ฉันคิดว่าควรทำให้เสร็จสักที ยืดเยื้อไปแบบนี้ไม่มีประโยชน์” เธอพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า “เธอหมายความว่าไง?” เควินถามเสียงแข็ง เอมิลี่ยิ้มอย่างขมขื่น “ไม่มีอะไรซับซ้อนหรอก ฉันแค่อยากให้คุณกลับมาเพื่อไปจดทะเบียนหย่าที่ศาลากลาง จะได้เสร็จสิ้นภายในเดือนหน้า” ตอนนั้น เธอจะได้พักฟื้นจากการคลอด และย้ายไปอยู่ที่เมืองริเวอร์มัวร์พร้อมกับพ่อแม่และพี่ชายของเธอ เธอไม่อยากอยู่ที่มาร์โบโรห์อีกต่อไป มันเหนื่อยเกินไปแล้ว สายถูกตัดไปก่อนที่เอมิลี่จะได้ยินคำตอบ แต่เธอรู้จักเขาดีพอจะเดาคำตอบได้ เขาจะกลับมาเพื่อการหย่าเท่านั้น คืนนั้น เควินกลับมาตามที่คาดไว้ เขาสวมสูทเนี้ยบมาก เสื้อเชิ้ตติดกระดุมถึงคอ ร่างสูงสง่าและท่าทางเย็นชาแฝงไปด้วยอำนาจ เขาก้าวผ่านประตูเข้ามา แอมเบอร์ที่กำลังถือแก้วน้ำให้เอมิลี่หยุดอยู่ที่บันไดเมื่อเห็นเควิน สายตาของพวกเขาสบกันเพียงแวบเดียว แต่ไม่มีใครพูดอะไร เควินเป็นฝ่ายเบือนหน้าหนี เขาเดินผ่านเธอไปและขึ้นบันได ในห้องนอน เอมิลี่นั่งอยู่บนเตียง เธออุ้มลูกน้อยไว้ในอ้อมแขน เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า ก็คิดว่าเป็นแอมเบอร์ จึงเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นว่าเป็นเควิน มือเธอกำแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว “พรุ่งนี้ ที่ศาลากลาง” เควินพูดเสียงห้วน สั้นกระชับ หัวใจเอมิลี่เจ็บแปลบ แต่เธอรักษาความสงบไว้ได้ เธอพยักหน้า “ได้ค่ะ” เควินขมวดคิ้วกับคำตอบของเธอ สายตาจับจ้องเอมิลี่อย่างพยายามมองทะลุความคิดของเธอ นี่ผู้หญิงที่เคยร้องไห้และอ้อนวอนขอไม่ให้หย่ากับฉันไม่ใช่เหรอ? เขามองเธอนานขึ้นเล็กน้อย ก่อนสายตาจะเลื่อนไปมองเด็กน้อยในอ้อมแขนของเธอ และอีกคนที่นอนอยู่บนเตียง ทั้งสองตัวเล็กและเปราะบาง พวกเขาเพิ่งเกิดได้ไม่กี่วัน เขาลังเลเหมือนจะก้าวเข้าไปใกล้ แต่สุดท้ายก็หันหลังเดินออกไป คืนนั้น เควินไม่กลับไปห้องนอนหลัก เขาอยู่ในห้องทำงาน โดยทำงานจนดึกก่อนจะเผลอหลับไปตรงนั้น เช้าวันรุ่งขึ้น เควินยังไม่ออกไปทำงาน เมื่อถึงเวลาเก้าโมงเช้า เขาก็ไปเคาะประตูห้องของเอมิลี่ เพื่อเตือนเรื่องนัดที่ศาลากลาง แอมเบอร์โกรธจัด เกือบจะแสดงความไม่พอใจออกมา แต่ก็อดกลั้นไว้ เธอเตือนตัวเองว่าเอมิลี่กำลังจะหลุดพ้นจากการแต่งงานที่แสนเลวร้ายนี้ เธอห้ามใจร้อนเด็ดขาด ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลาที่จะเปิดเผยความจริงว่าเอมิลี่เป็นลูกสาวของตระกูลมอลเลอร์ ถ้าเควินรู้ เขาอาจไม่ยอมหย่าเพราะความโลภหรือทิฐิ แอมเบอร์จะไม่ยอมให้เรื่องนั้นเกิดขึ้น เธอจึงสงบใจและรอให้เอมิลี่ได้ใบหย่ามาก่อน จากนั้นค่อยจัดการกับเควินตามที่เธอเห็นสมควร เมื่อเห็นเอมิลี่เลิกผ้าห่มออก แอมเบอร์ก็รีบหยิบเสื้อคลุมหนาๆ มาคลุมให้เธออย่างอ่อนโยน คุณแม่มือใหม่ต้องดูแลตัวเองให้ดี เธอจะป่วยไม่ได้ ไม่มีอะไรต้องเตรียมมาก มีแค่ไม่กี่อย่าง เอมิลี่สวมเสื้อผ้าที่อบอุ่นและสบาย พร้อมจะออกไปกับเควิน แอมเบอร์เป็นห่วงเอมิลี่ จึงยืนยันจะไปด้วย เควินขมวดคิ้ว มองแอมเบอร์อย่างงุนงง “คุณเป็นใคร?” เขาถาม เอมิลี่หันไปมองแอมเบอร์ แอมเบอร์ตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ฉัน... ฉันเป็นเพื่อนของเอมิลี่ ฉันมาดูแลเธอตั้งแต่คลอด” เควินเลิกคิ้วขึ้นอย่างงุนงง แอมเบอร์แม้จะดูแลตัวเองดี แต่ก็ไม่ใช่คนหนุ่มสาวอีกแล้ว เอมิลี่เพิ่งจะอายุยี่สิบต้นๆ เธอจะมีเพื่อนที่ดูเหมือนเป็นผู้ใหญ่คอยแนะนำได้อย่างไร? สายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยของเควินหันไปมองเอมิลี่โดยไม่รู้ตัว ซึ่งเธอรีบอธิบายว่า “เราบังเอิญเจอกัน แล้วก็สนิทกันค่ะ” เควินพยักหน้า ไม่รู้สึกว่ามีเหตุผลจะต้องถามต่อ และปล่อยผ่านเรื่องนี้ไป พวกเขาเดินออกไปข้างนอกและขึ้นรถโรลส์รอยซ์ที่จอดรออยู่ที่ประตู รถที่อบอุ่นช่วยกันลมหนาวไม่ให้เอมิลี่รู้สึกเย็นเกินไป เธอจึงรู้สึกสบายตลอดทาง ไม่นานนักพวกเขาก็มาถึงศาลากลาง แอมเบอร์แทบจะระงับความตื่นเต้นไว้ไม่อยู่ อีกไม่นาน เอมิลี่จะได้หลุดพ้นจากการแต่งงานที่เป็นพิษนี้ และไม่ต้องผูกพันกับเควินอีกต่อไป เมื่อรถหยุด แอมเบอร์รีบลงจากรถและประคองเอมิลี่อย่างระมัดระวัง สายตาของเควินมองสลับไปมาระหว่างเอมิลี่กับแอมเบอร์ สีหน้าของเอมิลี่ยังคงสงบ แต่แอมเบอร์แสดงออกชัดเจนถึงความตื่นเต้น แทบจะปล่อยความยินดีออกมาจนสัมผัสได้ เธอดูเหมือนจะดีใจเสียเหลือเกินกับการหย่านี้ เควินขมวดคิ้ว เพื่อนของเอมิลี่ดูจะยินดีกับเรื่องนี้เกินไปหรือเปล่า? เอมิลี่สวมเสื้อผ้าหนาๆ และหมวกที่ปิดศีรษะอย่างมิดชิด ทำให้เธอดูอบอุ่นและสบาย แต่แอมเบอร์ก็ยังหยิบผ้าห่มอีกผืนมาคลุมให้เธออีกชั้น กฎข้อแรกของการพักฟื้นคือการรักษาร่างกายให้อบอุ่น และหลีกเลี่ยงลมเย็น “รีบเข้าไปข้างในกันเถอะ เดี๋ยวจะเป็นหวัด” แอมเบอร์เร่งอย่างห่วงใย ขณะที่เอมิลี่เตรียมก้าวลงจากรถ เอมิลี่มองแอมเบอร์ ความอบอุ่นในหัวใจท่วมท้น เธอพยักหน้า “ค่ะ” ทั้งสองรีบเดินไปยังศาลากลาง เกือบจะเป็นการวิ่งเหยาะๆ เพื่อหนีความหนาวเย็น เควินยืนอยู่ข้างรถด้วยความรู้สึกไม่สบายใจ ฉันมาทำอะไรที่นี่? แต่หลังจากนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็สลัดความคิดนั้นออกไป ก้าวลงจากรถ และเดินตามพวกเธอเข้าไปในศาลากลาง