ตอนที่ 9 ครอบครัวไร้ยางอายมาเยือน

เอมิลี่มองดูเด็กๆ อย่างอ่อนโยน หัวใจสงบลงเมื่อเห็นใบหน้าเล็กๆ ของพวกเขา ไม่นานนักความง่วงก็พาเธอกลับเข้าสู่นิทราอีกครั้ง จนกระทั่งเช้าวันใหม่มาถึง เสียงร้องไห้จ้าของฝาแฝดทำลายความเงียบยามเช้า เด็กทั้งสองหิวจนร้องไห้ไม่หยุด แอมเบอร์เดินวนไปมาด้วยความกระวนกระวายใจ เธอลังเลที่จะปลุกเอมิลี่เพราะรู้ว่าลูกสาวจำเป็นต้องพักผ่อน นี่พวกหนูจะรออีกสักหน่อยไม่ได้เลยเหรอ? เธอคิดอย่างเหนื่อยใจ เสียงร้องปลุกเอมิลี่ให้ตื่นขึ้น เธอกะพริบตาและหันไปหาแอมเบอร์ พลางถามด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจว่า “เด็กๆ หิวใช่ไหมคะ?” แอมเบอร์พยักหน้าและรีบส่งเด็กคนหนึ่งให้เอมิลี่อุ้ม เอมิลี่เริ่มให้นมลูก ความสนใจทั้งหมดของเธอจดจ่ออยู่ที่การปลอบโยนลูกน้อย เสียงอึกทึกนอกห้องทำให้ไซม่อนและซูซานตื่น แม้จะอายุมากแล้ว ทั้งสองก็รีบลุกขึ้นเดินมาที่ห้องของเอมิลี่ด้วยความเป็นห่วง เควินที่นอนอยู่ในห้องทำงานก็ออกมาพร้อมกัน เขาประสานสายตากับไซม่อน แล้วทั้งคู่ก็หันไปมองที่ประตูห้องของเอมิลี่ ซูซานยกมือขึ้นเตรียมจะเคาะประตู แต่ก่อนที่เธอจะเคาะ เสียงร้องก็เงียบลง กลายเป็นเสียงอ้อแอ้เบาๆ พวกเขาคงกำลังกินนมอยู่ เธอคิดพลางลดมือลง หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ซูซานก็เรียกอย่างแผ่วเบา “เอมิลี่ ตื่นหรือยังจ๊ะ?” เอมิลี่ได้ยินเสียงจากนอกประตู เธอมองหน้าแอมเบอร์ที่กลอกตาเล็กน้อย เป็นที่รู้กันว่าแอมเบอร์ไม่ชอบตระกูลแอฟเฟล็ก โดยเฉพาะหลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด “ตื่นแล้วค่ะ ซูซาน” เอมิลี่ตอบหลังจากนิ่งคิดเล็กน้อย น้ำเสียงของเธอสุภาพแต่หนักแน่น “ฉันกำลังให้นมลูกอยู่” เธอลังเลที่จะตอบในตอนแรก กลัวว่าพวกเขาจะเข้ามาโดยไม่ได้รับเชิญและทำให้สถานการณ์อึดอัด โดยเฉพาะถ้าไซม่อนเข้ามาด้วย ที่ด้านนอกห้อง ไซม่อนและซูซานถอนหายใจโล่งอกเมื่อรู้ว่าเด็กๆ ได้รับการดูแลเป็นอย่างดี เควินเองก็รู้สึกโล่งใจโดยไม่รู้ตัว แต่ความหงุดหงิดก็กลับมาอีกครั้งเมื่อเขาเห็นไซม่อนและซูซานยังยืนอยู่ที่ประตู เขาตรวจดูเวลาบนโทรศัพท์แล้วพูดอย่างราบเรียบว่า “คุณปู่ คุณย่า ผมจะไปทำงานแล้วนะครับ” ทั้งสองหันมามอง แต่ก่อนที่พวกเขาจะตอบโต้ เควินก็เดินจากไปโดยไม่พูดอะไรอีก ข้างในห้อง เอมิลี่ให้นมเสร็จ ขณะที่โซฟีเตรียมอาหารเช้าไว้ให้ มันเป็นอาหารบำรุงสำหรับช่วงพักฟื้นซึ่งเต็มไปด้วยสารอาหารเพื่อช่วยให้เอมิลี่ฟื้นตัวและเพิ่มน้ำนมให้เพียงพอกับการเลี้ยงแฝดน้อย หลังอาหารเช้า ไซม่อนและซูซานใช้เวลาเล่นกับเด็กๆ อย่างมีความสุข ใบหน้าเล็กๆ ของฝาแฝดทำให้พวกเขาหลงใหลไม่หยุด เด็กทั้งสองยังตัวเล็กและมีผิวออกเหลืองเล็กน้อยจากอาการดีซ่าน โซฟีจึงแนะนำให้ออกไปตากแดดอ่อนๆ ในตอนเช้า ไซม่อนและซูซานก็ตามไปด้วยรอยยิ้มที่เปี่ยมสุข เมื่อห้องกลับมาเงียบ แอมเบอร์ก็นั่งลงข้างเอมิลี่ สีหน้าเธอสดใส “ซันนี่” เธอพูดยิ้มๆ “ลูคัสส่งข้อความมาว่าเขากำลังคิดจะขยายร้านเครื่องประดับของเราไปที่มาร์โบโรห์” เอมิลี่กะพริบตาอย่างแปลกใจ แอมเบอร์พูดต่อ “ถ้าการหย่าของเธอเรียบร้อยภายในเดือนหน้า เราจะกลับไปที่เมืองริเวอร์มัวร์ทันที แต่ถ้ามีปัญหา นี่ก็เป็นโอกาสดีที่เธอจะได้เรียนรู้งานที่ร้านใหม่ เมื่อพร้อมแล้ว ร้านทั้งหมดก็จะเป็นของเธอ” เอมิลี่มองเธออย่างตกใจ “แม่…” แต่ก่อนจะพูดจบ แอมเบอร์รีบเอามือปิดปากเธอ พลางส่งสายตาเตือนว่าพวกเขายังอยู่ในบ้านตระกูลแอฟเฟล็ก ไม่ปลอดภัยที่จะเปิดเผยความสัมพันธ์ที่แท้จริง เอมิลี่พูดอย่างไม่มั่นใจ “มันไม่มากไปเหรอคะ?” เธอถามอย่างประหม่า แอมเบอร์ยิ้มอบอุ่น “ไม่เลย เจ้าลูกชายในตระกูลเราไม่มีใครสนใจธุรกิจ ถ้าเธอไม่รับช่วงต่อ สิ่งที่เราสร้างมาก็จะตกไปอยู่ในมือคนอื่น” “แบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด” เอมิลี่ตอบอย่างหนักแน่น แอมเบอร์พยักหน้า “ถูกต้อง ลูคัสกับฉันเคยกังวลเรื่องนี้ แต่พอเจอเธอ ทุกอย่างก็ลงตัว ซันนี่ เธอไม่รังเกียจที่จะสืบทอดธุรกิจใช่ไหม? เรามีทรัพย์สินหลายอย่างในต่างประเทศ รวมถึงเหมืองด้วย ในเมืองริเวอร์มัวร์ ร้านเครื่องประดับกว่าครึ่งเป็นของเรา ฉันอยากพาเธอไปดูเมื่อถึงเวลา บางทีอาจจะพาไปประมูลพลอยดิบ เธอน่าจะชอบความตื่นเต้นในการลุ้นว่ามีอะไรซ่อนอยู่ข้างใน!” เอมิลี่รู้สึกท่วมท้นจนพูดไม่ออก นี่สินะความรู้สึกของการมีพ่อแม่ที่แท้จริง หัวใจเธอเต็มตื้น พ่อแม่ของเธอดีขนาดนี้ มันแทบไม่น่าเชื่อ เธอโผเข้ากอดแอมเบอร์อย่างแผ่วเบา ซบศีรษะกับไหล่ของแม่ ความอบอุ่นที่โอบล้อมนั้นไม่มีวันถูกเข้าใจผิดไปได้ นี่สินะคือความรักของแม่ที่ฉันโหยหามานาน แอมเบอร์กอดเอมิลี่แน่น น้ำตาคลอเบ้า หลังจากตามหาเธอมานานหลายปี ในที่สุดก็เจอลูกสาวที่หายไป มันยังคงรู้สึกเหมือนฝัน แต่การได้กอดเอมิลี่ทำให้ทุกอย่างเป็นจริง ซันนี่... ในที่สุดลูกก็ได้กลับบ้าน ช่วงเวลาแห่งความอ่อนโยนถูกขัดจังหวะเพราะเสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้ทั้งสองสะดุ้ง แอมเบอร์ลุกไปเปิดประตู พบโซฟียืนอยู่ “คุณเอมิลี่คะ มีแขกอยู่ข้างล่างค่ะ พวกเขาบอกว่าเป็นครอบครัวของคุณ” โซฟีพูดพลางมองเอมิลี่ “ครอบครัวเหรอ?” เอมิลี่กับแอมเบอร์สบตากันอย่างกังวล “ให้พวกเขาเข้ามาเถอะ” เอมิลี่ตอบหลังจากนิ่งคิดไปครู่หนึ่ง โซฟีพยักหน้าแล้วเดินออกไป เอมิลี่เริ่มลุกขึ้น หัวใจเต้นแรงด้วยความกังวล หรือว่าจะเป็นลูคัสกับพี่ชายของเธอ? หรือว่าทอมจะมา? แต่เมื่อเธอเดินลงบันได หัวใจก็พลันหายวูบ เพราะคนที่นั่งอยู่ในห้องรับแขกคือพ่อแม่บุญธรรมของเธอและลิลี่ ไซม่อนและซูซานอยู่ในห้องรับแขกเช่นกัน พวกเขาพยายามต้อนรับแขกด้วยความสุภาพ แต่สีหน้าเคร่งเครียดบ่งบอกถึงความไม่พอใจ แม้จะยังรักษามารยาทไว้ เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าบนบันได ทุกคนก็หันไปมอง เอมิลี่และแอมเบอร์เดินลงมาพร้อมกัน สายตาของลิลี่จับจ้องไปที่เอมิลี่ แววตาดูแคลนวาบผ่านก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มหวาน เธอลุกขึ้น ทำให้เห็นท้องที่นูนชัดเจน “เอมิลี่ ในที่สุดเธอก็มา” ลิลี่พูดเสียงแหลม “ฉันได้ยินว่าลูกๆ ของเธอคลอดแล้ว เลยมาเยี่ยม” เอมิลี่ชะงักไปครู่หนึ่ง แต่ก็รีบตั้งสติ เดินลงบันไดด้วยท่าทางสงบ สก็อตและเทย์เลอร์ เวสตัน พ่อแม่บุญธรรมของเธอ หันมามองเช่นกัน เอมิลี่เดินเข้าไปใกล้ แต่หยุดเว้นระยะไว้ สีหน้าสงบนิ่ง “ฉันจะไปดูเด็กๆ ก่อนนะคะ” เธอพูดอย่างชัดเจน โดยแสดงความไม่สนใจจะคุยต่อ เทย์เลอร์ทำหน้าบึ้งด้วยความโกรธเมื่อเอมิลี่หันหลังจะเดินออกไป “เอมิลี่!” เธอขึ้นเสียง “พวกเรามาเยี่ยมถึงที่นี่ นี่คือการต้อนรับของเธอเหรอ?” เอมิลี่หยุดแล้วหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มเย็นชา “แล้วลิลี่มาที่นี่ ทั้งที่ท้องกับลูกของเควิน ในช่วงที่ฉันกำลังพักฟื้นน่ะเหรอ? นั่นคือมารยาทแบบไหนกันคะ?” แอมเบอร์ที่ได้ยินถึงกับอดกลั้นความโกรธไม่ไหว เธอก้าวมายืนข้างหน้าเอมิลี่ จ้องมองท้องของลิลี่ด้วยสายตาเฉียบคม สายตาที่ทำให้ลิลี่รู้สึกไม่สบายใจ เหมือนการตัดสินนั้นพุ่งตรงไปยังเด็กในท้อง “มองอะไรนักหนา?” ลิลี่แหวเสียงเขียว พลางชี้นิ้วไปที่แอมเบอร์ เสียงของแอมเบอร์เย็นชาและเฉียบคม “ฉันมองท้องของเธอและความไร้ยางอายของเธอไงล่ะ ขนาดสามีของพี่สาวยังไม่เว้น น่าละอายทั้งสองตระกูล! เรื่องแบบนี้มันควรถูกฝังกลบไปตลอด ถ้าหลุดออกไป จะทำให้ชื่อเสียงของเราพังหมด เธอมันน่ารังเกียจสิ้นดี!” “กล้าว่าฉันเหรอ?” ลิลี่ตะโกนด้วยความโกรธ หน้าแดงก่ำ แอมเบอร์แสยะยิ้ม “คนไหนร้อนตัวก็คนนั้นแหละ” เธอหัวเราะเยาะ “เมื่อก่อนฉันคิดว่าเธอแค่บ้า แต่เอาเถอะ อย่างน้อยเธอก็รู้ว่าตัวเองมันแค่ขยะ” สก็อตและเทย์เลอร์ขมวดคิ้ว มองหน้ากันอย่างสับสน ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน? พวกเขาสงสัย ไม่รู้จะตอบสนองอย่างไร ขณะเดียวกัน ไซม่อนและซูซานนั่งอยู่บนโซฟา เฝ้าดูสถานการณ์ด้วยสีหน้าที่พยายามวางเฉย หลังจากเคยเจอแอมเบอร์มาก่อน ทั้งคู่รู้ดีถึงความปากร้ายของเธอ และไม่คิดจะเข้าไปยุ่ง พวกเขาเองก็ไม่ชอบครอบครัวบุญธรรมของเอมิลี่ โดยเฉพาะหลังจากรู้เรื่องที่ลิลี่มีความสัมพันธ์กับเควิน มันเป็นเรื่องน่าขายหน้า และพวกเขากลัวว่ามันจะกลายเป็นเรื่องอื้อฉาวต่อสาธารณะ แต่เพราะเอมิลี่ถือว่าพวกนั้นเป็นครอบครัว ไซม่อนและซูซานจึงจำเป็นต้องอดทนต่อความอึดอัดนี้ไปก่อน ลิลี่ไม่เคยถูกดูถูกต่อหน้าเช่นนี้มาก่อน มือของเธอสั่นด้วยความโกรธ ชี้ไปที่แอมเบอร์ พลางพูดเสียงสั่นเครือ “แก...กล้าดียังไง!” เธอพุ่งตัวไปข้างหน้า ยกมือขึ้นหมายจะตบแอมเบอร์ เอมิลี่เบิกตากว้าง รู้เจตนาของลิลี่ทันที จึงก้าวไปขวางหน้าแอมเบอร์โดยไม่ลังเล มือของเอมิลี่เคลื่อนไหวเร็วกว่าลิลี่ “เพี้ยะ!”