ตอนที่ 6 ปู่ย่าจะมาเยี่ยมบ้านเร็วๆ นี้?

ภายในศาลากลาง ขั้นตอนการจดทะเบียนหย่าเป็นไปอย่างเรียบง่าย แต่เสื้อผ้าลำลองของเอมิลี่ดึงดูดสายตาหลายคู่ในที่แห่งนั้น ผู้คนแอบมองพวกเขาเงียบๆ แล้วหันไปจ้องเควินด้วยสายตาสงสัยและตัดสิน แอมเบอร์ที่สังเกตเห็นทุกอย่าง ยืนอยู่ข้างเอมิลี่ไม่ห่าง เควินที่คุ้นชินกับการเป็นจุดศูนย์กลางของความสนใจ รู้สึกไม่สบายใจกับสายตาที่จ้องมองมาอย่างตำหนิ ความหงุดหงิดของเขาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ “ช่วยรีบหน่อยได้ไหม?” เขาเร่งเจ้าหน้าที่เสียงห้วน เจ้าหน้าที่มองเขาแวบหนึ่งแต่ยังคงทำงานด้วยความเร็วปกติ เอมิลี่ตอบคำถามของเจ้าหน้าที่อย่างใจเย็น และเซ็นเอกสารที่ส่งมาให้เธอ พอถึงตาเควินจะเซ็น โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เขาขมวดคิ้ว วางปากกาลง แล้วดูชื่อคนโทรเข้า ใบหน้าของเขาแข็งค้างไปชั่วขณะ เควินเดินเลี่ยงออกไปรับสาย แอมเบอร์จับมือเอมิลี่ไว้เงียบๆ เพื่อเป็นการปลอบโยน ผ่านไปไม่กี่อึดใจ สีหน้าของเควินเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่พูดอะไรสักคำ จากนั้นก็รีบเดินออกไปที่ประตู แอมเบอร์ตกใจ จึงรีบวิ่งตาม แต่เขากลับเร่งฝีเท้า ด้วยความหงุดหงิด เธอเร่งฝีเท้าตาม แต่ก็ตามไม่ทัน “เควิน!” แอมเบอร์ตะโกนเรียกอย่างโกรธจัด นี่มันอะไรกัน? พวกเขากำลังจะเซ็นใบหย่าอยู่แล้ว แต่ตอนนี้เขากลับหนีไป? อย่างน้อยก็น่าจะทำเรื่องให้เสร็จสิ้นก่อนสิ! เธอหันมาหาเอมิลี่ด้วยน้ำเสียงร้อนรน “ซันนี่ รออยู่ที่นี่นะ เดี๋ยวแม่ไปตามไอ้คนบ้าใจร้ายนั่นกลับมาเอง!” ไม่รอคำตอบจากเอมิลี่ แอมเบอร์ก็หันหลังและรีบวิ่งตามเควินออกไป ด้านนอก เควินขึ้นรถโรลส์รอยซ์สีดำ รถแล่นออกไปอย่างรวดเร็วราวกับเงามฤตยู มันหายไปในพริบตา โดยทิ้งแอมเบอร์ไว้ข้างหลัง แอมเบอร์โบกรถที่วิ่งผ่านอย่างรวดเร็ว “ตามรถโรลส์รอยซ์คันนั้นไป!” เธอสั่งเสียงแข็ง โชเฟอร์ลังเล แต่พอเห็นเงินที่เธอยื่นให้ ความลังเลก็หายไปทันทีโดยไม่ต้องพูดอะไร เขาสตาร์ทรถและขับตามโรลส์รอยซ์ไป แต่รถธรรมดาไม่มีทางตามโรลส์รอยซ์แฟนทอมทันได้ ภายในสองนาที รถก็หายไปจากสายตา คนขับรู้สึกผิดจึงหันมาพูดกับแอมเบอร์ “เอ่อ... ผมตามไม่ทันครับ มีอีกสักหมื่นไหมครับ?” เขาพูดด้วยสีหน้าละอายใจ แอมเบอร์โกรธแต่ก็พยายามสงบสติอารมณ์ เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโอนเงินอีกหมื่นให้คนขับ เมื่อเห็นเงิน สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นยิ้มแย้ม เขาพยักหน้าให้เธอ โดยมีท่าทางชื่นชมเธออย่างเห็นได้ชัด “กลับไปศาลากลางก่อน!” แอมเบอร์พูดเสียงหนักแน่น ซันนี่ยังคงรออยู่ที่นั่น หลังจากคลอดลูกได้ไม่นาน เอมิลี่ยังต้องการการดูแล แอมเบอร์จะทิ้งเธอไว้คนเดียวไม่ได้ “ได้เลยครับคุณผู้หญิง!” คนขับรับคำอย่างกระตือรือร้น หมื่นนึงแน่ะ เขาคิดในใจว่า ไม่เพียงแค่จะพาเธอกลับ ฉันไปส่งเธอได้ทุกที่ ต่อให้ไกลแค่ไหนก็ยอม! คนขับรีบพาแอมเบอร์กลับไปศาลากลาง ภายในนั้น เอมิลี่ยังคงนั่งรออย่างอดทนจนกระทั่งแอมเบอร์กลับมา เมื่อแอมเบอร์เห็นเอมิลี่ ความหงุดหงิดทั้งหมดก็ละลายกลายเป็นความสงสารและรู้สึกผิด “ขอโทษนะลูก แม่ตามเขาไม่ทัน” เธอพูดเสียงอ่อน พลางจับมือเอมิลี่เพื่อปลอบโยน “ไม่เป็นไรค่ะ” เอมิลี่ตอบเสียงเบา ดวงตาเธอเหม่อลอย แอมเบอร์มองเอมิลี่ด้วยความกังวล “ซันนี่ เรากลับบ้านกันก่อนดีไหม? เรื่องหย่าเอาไว้ค่อยว่ากันวันหลังก็ได้” เธอคิดจะถามบางอย่าง แต่ก็กลืนคำพูดนั้นลงไปเมื่อเห็นแววตาเศร้าของเอมิลี่ บางเรื่องปล่อยไว้ก่อนน่าจะดีกว่า อย่างน้อยก็ในตอนนี้ เพราะการถามอาจจะทำให้ซันนี่รู้สึกแย่ลงไป ดังนั้น เธอจึงเปลี่ยนคำพูดไปเป็นการปลอบใจลูกสาวแทน “ค่ะ” เอมิลี่พยักหน้าเบาๆ แอมเบอร์เรียกรถอีกคัน และพวกเธอก็กลับบ้านด้วยกัน ที่บ้าน โซฟีกำลังดูแลเด็กแฝดอยู่ เมื่อเห็นเอมิลี่และแอมเบอร์กลับมา เธอก็เดินเข้ามาพร้อมกับเด็กๆ ในอ้อมแขน “เด็กๆ เป็นยังไงบ้างคะ?” เอมิลี่ถาม “เด็กๆ สบายดีค่ะ ไม่งอแงเลย” พี่เลี้ยงโซฟียิ้ม “ฉันกำลังคิดว่าจะป้อนนมชงให้ ถ้าคุณไม่กลับมา แต่ดูเหมือนคุณกลับเร็วกว่าที่คิดนะคะ” ขณะที่เธอพูด เด็กในอ้อมแขนของพี่เลี้ยงโซฟีก็มองเอมิลี่ตาแป๋ว พร้อมกับยื่นมือเล็กๆ ออกมาราวกับอยากให้แม่อุ้ม หัวใจเอมิลี่ละลายทันที เธอรีบเดินเข้าไปอุ้มลูกอย่างทะนุถนอม เด็กน้อยซุกหน้าเข้าที่อกของเธอ สงสัยจะหิวแล้วสินะ? โซฟีหัวเราะเบาๆ “ดูเหมือนเจ้าตัวน้อยจะพร้อมกินนมแล้วค่ะ” “นอนพักและทำให้ร่างกายอบอุ่นไว้” แอมเบอร์เร่งเร้าด้วยความห่วงใยเอมิลี่มากกว่าห่วงเด็ก “อย่าปล่อยให้เป็นหวัดนะ” เอมิลี่จึงยอมให้แอมเบอร์ประคองเธอไปนอนบนเตียง และห่มผ้าหนาๆ ก่อนจะอุ้มลูกทั้งสองเตรียมให้นม หัวใจของแอมเบอร์ปวดร้าวเมื่อมองเอมิลี่ ครอบครัวแอฟเฟล็กและเวสตันทำกับลูกสาวที่แสนดีของฉันได้ยังไง? เอมิลี่ช่างอ่อนโยนและจิตใจดี แต่พวกเขากลับทำร้ายเธออย่างแสนสาหัส “ซันนี่ ไม่ต้องกังวลนะ พอลูกฟื้นตัว เราจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย การหย่าจะต้องสำเร็จแน่นอน แม่สัญญา” แอมเบอร์ปลอบใจหลังจากเอมิลี่ให้นมลูกเสร็จ เอมิลี่ยิ้มบางๆ ให้แอมเบอร์ “ค่ะ” แอมเบอร์ยิ้มตอบ แล้วพูดเสริมว่า “พอหย่าเรียบร้อยแล้ว ไม่ต้องกังวลเรื่องแต่งงานใหม่หรอกนะ ด้วยเส้นสายของตระกูลมอลเลอร์ ยังมีผู้ชายดีๆ อีกมากที่พร้อมสำหรับลูก แม่รับรองว่าลูกจะไม่ต้องทนกับใครที่แย่กว่าเควินอีก” เอมิลี่ชะงักไปเล็กน้อย เธอดูประหลาดใจ “แอมเบอร์คะ ฉันไม่อยากแต่งงานใหม่อีกแล้ว” เอมิลี่พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนล้า แค่เควินคนเดียวก็ทิ้งรอยแผลลึกไว้ในใจเธอเกินพอ เธอไม่อาจทนคิดถึงการมีผู้ชายอีกคนในชีวิตได้ หัวใจแอมเบอร์แทบแตกสลาย ซันนี่เพิ่งอายุยี่สิบต้นๆ เท่านั้น แต่เธอกลับผ่านเรื่องราวแสนเจ็บปวดมามากมาย ชีวิตของเธอควรจะได้รับความรักและการดูแล ไม่ใช่ความทุกข์ทรมานแบบนี้ “ไม่เป็นไร” แอมเบอร์ปลอบ “ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปนะ ถ้าลูกไม่เจอใคร ก็อยู่แบบนี้ได้ ไม่เป็นไรหรอก แต่ถ้าลูกเจอใครสักคนเมื่อไร คนในครอบครัวทุกคนจะอยู่ข้างลูกเสมอ!” เอมิลี่รู้สึกซาบซึ้งกับคำพูดของแอมเบอร์ เธออดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปกอดแอมเบอร์ไว้แน่น ช่วงบ่ายวันนั้น เควินโทรมาอีกครั้ง คราวนี้เขาบอกเธอว่า ไซม่อนกับซูซานมาถึงแล้วและตั้งใจจะมาพักที่บ้านของพวกเขา “เอมิลี่” เควินพูดผ่านโทรศัพท์ “สุขภาพของย่าซูซานไม่ค่อยดีนัก ท่านรู้เรื่องทุกอย่างเมื่อเช้านี้และเกิดอาการกำเริบ คืนนี้ปู่ไซม่อนกับย่าซูซานจะไปที่บ้านของเธอ ช่วยดูแลพวกเขาให้ดี และอย่าทำให้พวกเขาไม่สบายใจ”