ตอนที่ 2 ครอบครัว

เซียร่าเหลือบตามองแผ่นหลังของแบรดลีย์ที่เดินลิ่วไปข้างหน้า แววตาของเธอฉายแววเย็นชาอยู่บางเบา ก็ดี... เธอเองก็เลิกคาดหวังอะไรจากพวกเขาไปนานแล้ว ไม่อย่างนั้นคงต้องรู้สึกเจ็บปวดอีกเป็นแน่ เธอเดินตามแบรดลีย์เข้าไปในบ้าน และเป็นไปตามที่เขาบอก ทุกคนอยู่กันครบ ยกเว้นแฟรงคลิน แซนเดอร์ อีวานกับฌอนพี่ชายของเธอนั่งอยู่บนโซฟา กำลังพูดคุยกับเดนิสอย่างออกรส “ฌอน ชุดนี้ดูดีมากเลยนะ พี่ซื้อให้ฉันได้ไหม?” “แน่นอน ไม่มีปัญหา ฉันจะโทรให้แบรนด์นี้ส่งคอลเลกชันของฤดูกาลนี้ทั้งหมดมาให้เธอเลย” ฌอน แซนเดอร์ตอบอย่างเอื้อเฟื้อ “อีวาน ฉันทำวิทยานิพนธ์ไม่เสร็จเลย พี่ช่วยดูให้หน่อยได้ไหม ได้ไหมนะ นะอีวาน?” “ได้สิ” อีวาน แซนเดอร์ตอบอย่างใจดี แอลีนอร์ แม่ของเซียร่าที่นั่งอยู่ข้างพวกเขากำลังมองดูสามพี่น้องด้วยสายตาเอ็นดู ภาพครอบครัวแสนอบอุ่นและเปี่ยมด้วยความรัก แต่มันไม่เคยเป็นบ้านของเซียร่า ก็เหมือนเมื่อหกปีก่อนตอนที่เธอถูกพากลับมาที่นี่ใหม่ๆ เธอยังคงเป็นคนนอกที่ไม่เคยเข้าพวก วันนั้น เดนิสร้องไห้ไม่หยุด แล้วทั้งครอบครัวก็พากันปลอบเธอ ไม่มีสักคนที่จะหันมามองเซียร่า ปล่อยให้เธอยืนอยู่คนเดียวเป็นชั่วโมงๆ ครั้งนี้ อย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องยืนนานขนาดนั้น แอลีนอร์หันมาเห็นพวกเธอและรีบลุกขึ้นยืนด้วยท่าทีตื่นเต้น “เซียร่า ลูกกลับมาแล้ว!” แอลีนอร์จับมือเซียร่าแน่นด้วยความตื้นตัน “มาให้แม่ดูหน่อยสิ ลูกดูผอมลงนะ แต่ผิวกลับขาวขึ้นเยอะเลย” เซียร่ายกมือออกอย่างสุภาพ พลางพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “คุณแอลีนอร์ ขอบคุณที่เป็นห่วงค่ะ” “พอได้แล้ว!” แบรดลีย์ที่อดกลั้นมาตลอดทางระเบิดเสียงขึ้นมาในที่สุด “ทุกคนรอต้อนรับเธอกลับบ้านอยู่ แล้วเธอจะทำตัวเย็นชาไปเพื่ออะไรกัน? คิดว่าตัวเองกำลังแสดงละครให้ใครดู?” สีหน้าของแอลีนอร์หม่นลงทันที ดูเหมือนเธอจะรู้สึกเจ็บปวด “เซียร่า ลูกกำลังโทษพวกเราอยู่เหรอ?” พอเห็นแอลีนอร์ทำหน้าเสีย ทั้งครอบครัวก็พากันลุกลี้ลุกลนเข้ามาปลอบเธอ ดวงตาเดนิสเริ่มแดงด้วยความร้อนใจ “คุณแม่ อย่าเศร้าไปเลยนะคะ” “เซียร่า ทุกอย่างเป็นความผิดของฉันเอง! ถ้าเธอจะโทษก็โทษฉันเถอะ แต่อย่าทำกับคุณแม่แบบนี้เลย คุณแม่คิดถึงเธอมาตลอดสามปีนี้นะ คิดถึงทุกวัน ถ้าเธอทำแบบนี้ ท่านคงเสียใจมากแน่ๆ” เซียร่ามองภาพตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา น่าขันเสียจริง คนที่ต้องถูกขังอยู่สามปีคือตัวเธอแท้ๆ แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นเธอที่ถูกมองว่าใจจืดใจดำ “พอที่เถอะ เพิ่งกลับมาถึงก็ทำลายบรรยากาศซะแล้ว หยุดได้หรือยัง?” ฌอนพูดอย่างหงุดหงิด “รีบขอโทษคุณแม่ซะ” เซียร่าแย้มยิ้มเล็กน้อยก่อนหันไปมองฌอน “คุณฌอน คุณไม่ได้ประกาศกับสื่อว่าตัดความสัมพันธ์กับฉันตั้งแต่ฉันโดนตัดสินโทษไปแล้วเหรอ? แล้วฉันต้องขอโทษทำไมล่ะ?” การจะเรียกเธอว่า “คุณแอลีนอร์” ผิดตรงไหน? ทันทีที่คำพูดของเซียร่าหลุดออกมา บรรยากาศทั้งห้องก็เงียบกริบ แอลีนอร์มองเซียร่า ดูเหมือนอยากจะพูดอะไรออกมา แต่กลับไม่รู้จะเริ่มอย่างไร สุดท้ายเป็นแบรดลีย์ที่เอ่ยปาก “ตอนนั้นหุ้นบริษัทตกฮวบ คุณพ่อไม่มีทางเลือก เลยต้องตัดสินใจชั่วคราว เดี๋ยวเรื่องทุกอย่างจะกลับมาเหมือนเดิม ไม่ต้องห่วง” เขาพูดต่อ “เธอคงเหนื่อยแล้ว ขึ้นไปอาบน้ำ แล้วลงมากินข้าวเย็นกันเถอะ” เมื่อเทียบกับก่อนหน้านี้ น้ำเสียงของแบรดลีย์ดูอ่อนลงมาก ถ้าเซียร่าไม่พูดขึ้นมา เขาเองก็คงลืมเรื่องนั้นไปแล้วจริงๆ ตอนที่มีข่าวว่าอุบัติเหตุเกี่ยวข้องกับคนในครอบครัวหลุดออกไป หุ้นบริษัทตกอย่างหนัก แฟรงคลินถึงได้ออกแถลงการณ์ตัดความสัมพันธ์กับเซียร่า ซึ่งเป็นแผนที่แบรดลีย์คิดขึ้นมาเอง แผนเดิมคือ พอทุกอย่างสงบจะให้เซียร่ากลับเข้ามาในครอบครัวอีกครั้ง แต่สุดท้ายพวกเขาก็ลืม แบรดลีย์หันไปมองเซียร่าด้วยความรู้สึกผิดอย่างประหลาด แต่สิ่งที่ทำให้เขาหนักใจยิ่งกว่านั้นคือสีหน้าของเธอ ความเคารพชื่นชมหรือความโหยหาที่เคยเห็นหายไปหมดแล้ว ตอนนี้ เธอมองพวกเขาด้วยสายตาว่างเปล่า แววตาที่ไร้ความรู้สึกของเธอ ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก เซียร่าไม่สนใจใครทั้งนั้น เธอเดินตามสาวใช้ขึ้นไปบนห้องเงียบๆ เธออยากอาบน้ำ ล้างทุกสิ่งทุกอย่างออกไปให้หมด แต่พอเห็นเสื้อผ้าที่เตรียมไว้ให้ เธอก็ชะงัก มันเป็นเสื้อผ้าในแบบที่เดนิสชอบ ลูกไม้ฟูฟ่อง สไตล์น่ารักแบ๊วๆ ซึ่งเธอไม่เคยชอบเลยสักนิด ตั้งแต่มาอยู่บ้านนี้ ตู้เสื้อผ้าของเธอก็มีแต่เสื้อผ้าแบบนี้ ตอนแรกเธอโง่ คิดว่านี่คือความรักจากแม่ ฉะนั้นถึงแม้เธอจะไม่ชอบแต่ก็ยังฝืนใส่ จนกระทั่งมารู้ความจริงทีหลัง เสื้อผ้าเหล่านี้คือของเหลือจากเดนิส ทุกฤดูกาล เดนิสจะได้เสื้อผ้าคอลเลกชันใหม่ก่อนเสมอ ส่วนของที่เดนิสไม่เอา พวกเขาก็โยนมาให้เซียร่า แต่ครั้งนี้ เธอจะไม่ใส่ของเหลือของใครอีกแล้ว หลังอาบน้ำเสร็จ เซียร่าก็เปลี่ยนกลับไปใส่เสื้อผ้าเดิมที่ใส่มาก่อนหน้านี้ พอลงมาถึงโต๊ะอาหาร ทุกคนในครอบครัวแซนเดอร์นั่งกันพร้อมหน้าพร้อมตา มื้อนี้พวกเขาบอกว่าเป็นมื้อเลี้ยงต้อนรับเธอกลับบ้าน แต่ไม่มีใครรอเธอเลยสักคน ทุกคนเอาแต่ตักกับข้าวใส่จานเดนิส จนกระทั่งเธอนั่งลง แอลีนอร์ถึงได้สังเกตว่าพวกเขาลืมเธอไปเสียสนิท เป็นครั้งแรกที่ในแววตาของแอลีนอร์ปรากฏความรู้สึกผิดจางๆ พอเห็นว่าเซียร่ายังใส่เสื้อผ้าเก่าอยู่ เธอก็รีบถามขึ้น “ทำไมไม่เปลี่ยนชุดล่ะ? หรือว่าไซซ์ไม่พอดี?” “ใช่ค่ะ” เซียร่าตอบเรียบๆ โดยไม่อธิบายอะไรเพิ่มเติม “โถ่ แม่ผิด! แม่นึกว่าลูกกับเดนนี่ใส่ไซซ์เดียวกัน คิดว่าคงพอดี” ไซซ์เดียวกันงั้นเหรอ? เซียร่าตัวสูงกว่าเดนิสเป็นสิบเซ็นฯ แอลีนอร์ไม่เคยสังเกตเลยหรือไงว่าเสื้อผ้าที่ให้เธอใส่มันสั้นไปทุกตัว? เซียร่าหัวเราะเบาๆ “ไม่ใช่ความผิดของคุณหรอกค่ะคุณแอลีนอร์ ฉันกินดีนอนดีในคุก เลยอาจจะสูงขึ้น เข้าใจได้ค่ะที่คุณไม่รู้” ทั้งโต๊ะเงียบกริบทันที เคล้ง ส้อมในมือเดนิสร่วงหล่นกระทบพื้น ใบหน้าซีดเผือด ดวงตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว แอลีนอร์รีบปลอบ “ไม่เป็นไรนะ เดนนี่” แบรดลีย์เสียงเย็นมาทันที “อย่าพูดถึงที่นั่นอีก เดนนี่จะตกใจ” แค่ได้ยินคำว่าคุกเดนิสก็หวาดกลัวขึ้นมาแล้ว ทุกคนเอาแต่เป็นห่วงเดนิส แล้วพวกเขาเคยคิดบ้างไหมว่าเซียร่าอยู่รอดมาได้อย่างไรในสามปีนั้น? เซียร่าหยิบส้อมขึ้น พลางแค่นยิ้มด้วยสายตาเย้ยหยัน นี่สินะที่เขาเรียกว่าความลำเอียง เธอมองดูทุกคนที่มัวแต่ปลอบประโลมเดนิส แววตาเต็มไปด้วยความหยันเหยียด เธอไม่พูดอะไรอีก ก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อไปเงียบๆ อาหารไม่ได้ผิดอะไร เป็นเวลานานมากแล้วที่เธอไม่ได้กินอาหารดีๆ แบบนี้ พอครอบครัวแซนเดอร์หันกลับมา พวกเขาก็เห็นว่าเซียร่ากำลังกินอย่างสงบ ราวกับไม่สะทกสะท้านอะไรเลย ภาพนี้ชวนให้รู้สึกแปลกตา เมื่อก่อน เธอเป็นคนที่ใส่ใจอารมณ์ของพวกเขาทุกคนอย่างละเอียด แค่เห็นใครทำหน้าบึ้ง เธอก็ร้อนรนคอยประจบเอาใจไม่หยุด จนกว่าจะได้เห็นรอยยิ้มของพวกเขา เธอถึงจะโล่งใจ การเปลี่ยนแปลงของเธอทำให้พวกเขารู้สึกไม่คุ้นเคยเลยสักนิด แบรดลีย์กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง สายตาเขากลับเหลือบไปเห็นข้อมือของเธอ รอยแผลยาวน่าเกลียดปรากฏชัดบนผิวของเธอ เขาถามออกมาเสียงดังโดยไม่คิด “มือเธอไปโดนอะไรมา?”