ตอนที่ 6 คุณยาย

ครอบครัวโคลแมนอาศัยอยู่ในเพิงไม้เก่าชานเมือง บรรยากาศตรงข้ามกับความหรูหราของบ้านตระกูลแซนเดอร์โดยสิ้นเชิง กลิ่นผักเน่าและขยะเหม็นคลุ้งไปทั่วอากาศ ประกอบกับอากาศที่ร้อนอบอ้าวจนแทบหายใจไม่ออกก็ยิ่งแย่ลง แต่สีหน้าของเซียร่ากลับไม่เปลี่ยนไปเลย เธอเคยอยู่ที่นี่มาถึงสิบห้าปี เธอชินแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น กลิ่นในคุกนั้นแย่ยิ่งกว่านี้หลายเท่า เธอไม่แน่ใจว่าตอนนี้พวกโคลแมนยังอยู่ที่นี่หรือเปล่า เพราะยังไงครอบครัวแซนเดอร์ก็เคยให้เงินพวกเขาก้อนใหญ่ มากพอที่จะใช้สบายไปตลอดชีวิต พ่อแม่บุญธรรมของเธอเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ ทิ้งให้เธอไม่สามารถติดต่อได้อีก การมาที่นี่จึงถือว่าเสี่ยงดวง แต่ดูเหมือนโชคจะเข้าข้างเธอ ทันทีที่ก้าวเข้ามาในตรอก เธอก็ได้ยินเสียง เจมส์ โคลแมน พ่อบุญธรรมของเธอตะโกนด้วยความหงุดหงิด “ร้องไห้อีกแล้ว? แกจะร้องอยู่ได้ทุกวันหรือไง! นี่มันงานศพหรืออะไร? ถึงว่าสิฉันถึงได้ดวงซวยเสียเงินตลอดเวลา ต้องเป็นเพราะโชคร้ายของแกแน่ๆ!” เสียงบางอย่างกระแทกพื้นตามมา พร้อมเสียงของผู้หญิงที่กำลังอ้อนวอน เซียร่าชะงักฝีเท้า ภาพตรงหน้านี้คุ้นเคยเกินไป ตั้งแต่จำความได้ เสียงแบบนี้ก็ดังอยู่ในบ้านเสมอมา ต่อมา เมื่อตัวเธอกลายเป็นเป้าของคำด่าและการลงไม้ลงมือ สิ่งเดียวที่เธออยากได้คือ หนีออกไปให้พ้น เธอกำลังจมอยู่ในความคิดตอนที่... ปัง! ประตูหน้าบ้านถูกผลักเปิดออก ชายขี้เมาคนหนึ่งเดินโซเซออกมา สบถไปพลางถ่มน้ำลายลงพื้น “อีตัวไร้ประโยชน์… โชคร้ายชะมัด… ดูดเงินชิบ…” คำพูดพร่ำเพ้อของเขาชะงักลงทันทีเมื่อเห็นเซียร่าที่ยืนอยู่ตรงนั้น เขากะพริบตาถี่ๆ ก่อนจะยกมือขึ้นขยี้ตา พอแน่ใจแล้วว่าเป็นเธอจริงๆ ดวงตาที่เคยหมองก็ฉายแววตื่นเต้นทันที “เซียร่า โคลแมน? ลูกพ่อ! กลับมาเยี่ยมพ่อแล้วเหรอ!” เจมส์ยิ้มกว้าง ยื่นมือออกมาเพื่อจะคว้าแขนเธอ เซียร่าถอยหลบอย่างง่ายดาย สีหน้าเขาเปลี่ยนทันที ดูเหมือนจะโกรธ แต่ก็มีบางอย่างทำให้เขาชะงัก เขาฝืนยิ้ม แล้วเปลี่ยนท่าที “เข้าบ้านก่อนสิ! แม่ของลูกก็อยู่ข้างใน!” “ยูลิยา! ยูลิยา! ลูกสาวเรากลับมาแล้ว! ออกมาดูเร็ว!” หญิงคนหนึ่งที่ใบหน้าฟกช้ำบวมเป่งรีบวิ่งออกมาที่ประตูเกือบจะทันที เธอคือ ยูลิยา ลูอิส แม่บุญธรรมของเซียร่า “เซียร่า…” ยูลิยาเอ่ยชื่อเธอเบาๆ พร้อมยื่นมือออกมาเหมือนจะจับมือเธอ แต่เซียร่าหลบไม่ยอมให้แตะตัว ความเงียบที่น่าอึดอัดเข้าปกคลุมทันที เจมส์ทำหน้าไม่พอใจแล้วผลักยูลิยาออกไปด้านข้าง “นังโง่ เธอมองไม่ออกหรือไงว่าเซียร่ากลายเป็นคนของตระกูลแซนเดอร์ไปแล้ว? คิดว่าใครจะมาแตะต้องเธอได้ง่ายๆ เรอะ?” จากนั้น เขาหันกลับมายิ้มให้เซียร่า “แต่เซียร่านี่ใจกว้างนะ ยังอุตส่าห์กลับมาเยี่ยมพวกเรา ไม่เหมือนไอ้ลูกอกตัญญู ให้มันเกิดมาแท้ๆ แต่ไม่เคยแม้แต่จะหันกลับมาดู!” ขณะพูด เขาก็สาปแช่งเดนิสในใจ “เขาว่ากันว่า คนที่เลี้ยงดูสำคัญกว่าคนที่ให้กำเนิดจริงไหม? ลูกคิดว่ายังไงล่ะ เซียร่า?” เซียร่ามองสีหน้ากระตือรือร้นของเจมส์ เธอรู้ดีว่าเขาต้องการอะไร ริมฝีปากของเธอโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน “คุณโคลแมน ฉันไม่มีเงิน” ความใจดีจอมปลอมของเจมส์หายวับไปในทันที น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนเป็นเกรี้ยวกราดทันตา “ลูกสาวตระกูลแซนเดอร์ไม่มีเงินงั้นเหรอ? นังเด็กเนรคุณ! ฉันเลี้ยงเธอมาตั้งสิบห้าปี ให้ตายสิ ต่อให้เป็นหมา มันยังรู้จักภักดีเลย!” เขาเตะเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ตัว แล้วคว้าคอเสื้อของเซียร่าเอาไว้ “ฉันไม่สน วันนี้เธอต้องให้เงินฉัน” “ไม่งั้นฉันจะแก้ผ้าเธอโยนออกไปกลางถนน! ตระกูลแซนเดอร์จะยอมทนรับความอับอายแบบนั้นเหรอ?” ใบหน้าของเซียร่ายังคงเรียบเฉย “คุณจะแก้ผ้าแล้วโยนฉันออกไปบนถนนก็ได้ พวกเขาก็ยังไม่สนใจอยู่ดี” น้ำเสียงของเธอเยือกเย็นจนน่าขนลุก “ตระกูลแซนเดอร์ตัดขาดกับฉันไปแล้ว คุณไม่รู้เรื่องหรือไง?” มือของเจมส์คลายออกทันที คำสบถของเขาหยุดลงอย่างฉับพลัน เห็นได้ชัดว่าเขารู้เรื่องนั้น ความหงุดหงิดเริ่มปะทุขึ้นในตัวเขา เขาคิดว่าเซียร่ากลับมาพร้อมเงิน แต่ที่ไหนได้ เธอไม่มีอะไรเลย ด้วยความหงุดหงิด เขายกมือขึ้นหวังจะตบเธอ เหมือนที่เขาเคยทำมานับครั้งไม่ถ้วน “นังไร้ประโยชน์—” แต่ก่อนที่มือนั้นจะฟาดลงมา เซียร่าก็คว้าข้อมือเขาเอาไว้ แววตาของเธอฉายแววเย้ยหยันเย็นชา “ก็ลองดูสิ” เจมส์ชะงักทันที นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้มองเห็นเธอจริงๆ เธอสูงกว่าที่เขาจำได้ เกือบจะเท่ากับเขาแล้วด้วยซ้ำ เธอไม่ใช่เด็กผู้หญิงตัวเล็กที่ไร้ทางสู้คนนั้นอีกต่อไปแล้ว “คุณคิดว่าฉันนั่งนอนอยู่คุกสามปีเปล่าๆ เหรอ?” เซียร่าพลิกแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นรอยแผลเป็นยาวหยักลึกบนท่อนแขน เจมส์กลืนน้ำลาย เพิ่งในตอนนี้เองที่ความจริงซึมเข้าสู่หัวเขา เธอเคยติดคุกจริง ความเย็นยะเยือกไหลวูบลงไปถึงกระดูกสันหลัง เขากระชากแขนกลับ แล้วถ่มน้ำลายไปข้างทาง “เชอะ โชคร้ายสิ้นดี” จากนั้นเขาก็ผลักเซียร่าออก แล้วรีบเดินหนีไป เหมือนกำลังหนีอะไรบางอย่าง จนกระทั่งเจมส์ลับสายตา ยูลิยาถึงได้เดินเข้ามาอย่างลังเล เธอมองเซียร่าด้วยแววตาระแวงปนความหวัง “เซียร่า… หนูไม่เป็นไรใช่ไหม? ขอแม่ดูหน่อยสิ” เธอยื่นมือออกมาอีกครั้ง เซียร่าหลบอีกครั้งโดยไม่ลังเล สีหน้าของยูลิยาแสดงความเจ็บปวดออกมาชัดเจน ก่อนที่บางอย่างคล้ายความรู้สึกผิดจะปรากฏตามมา แต่เซียร่าไม่สนใจเลย “คุณยายอยู่ไหน?” เธอถามตรงๆ ยูลิยาลังเล “ยุ-อยู่ข้างใน…” เซียร่าไม่รอคำตอบ เธอผลักประตูห้องด้านในสุดเข้าไปทันที ทันทีที่ก้าวเข้าไปในห้อง กลิ่นเหม็นเน่าก็แทบจะซัดเธอจนหายใจไม่ออก แม้เธอจะเคยผ่านเรื่องเลวร้ายมามากมาย แต่กลิ่นเน่ารุนแรงนี่ก็ยังทำให้เธอแทบอยากอาเจียน แล้วเธอก็เห็น... ร่างผอมแห้งที่นอนอยู่บนเตียง นั่นคือคุณยายของเธอ ผิวหนังบางเหมือนกระดาษ ห่อหุ้มร่างที่เหลือแต่กระดูก ดวงตาของเซียร่าร้อนผ่าวจนแดงก่ำ “คุณยาย…” เธอรีบวิ่งเข้าไปหา ห้องนั้นเล็กและอับชื้นจนแทบไม่มีอากาศหายใจ อุณหภูมิร้อนระอุแทบขาดใจ ไม่มีแม้แต่พัดลมหรือเครื่องปรับอากาศ คุณยายของเธอถูกปล่อยให้อยู่ในห้องเล็กสกปรกที่หายใจแทบไม่ออกแบบนี้ ร่างที่อ่อนแรงบนเตียงขยับเล็กน้อย มือที่สั่นเทาค่อยๆ เอื้อมมาหาเธอ “เซียร่า… เซียร่า…” “คุณยาย!” เซียร่ารีบคว้ามือของท่านไว้ มือของท่านช่างบางเหลือเกิน มีเพียงกระดูกเท่านั้นที่เธอสัมผัสได้ “ในที่สุดหนูก็กลับมาแล้ว” คุณยายเอ่ยเสียงเบาจนเหมือนกับการกระซิบ ท่านพยายามจะเอื้อมมาสัมผัสใบหน้าของเธอ แต่ก็ชะงักไปเมื่อเห็นนิ้วที่สกปรกของตัวเอง “หนูขอดูขาของคุณยายหน่อยนะคะ” เซียร่าพูดเบาๆ สามปีก่อน คุณยายของเธอต้องเข้ารับการผ่าตัด โรคขาดเลือดที่กระดูกต้นขา แม้จะพบไม่บ่อย แต่ก็สามารถรักษาได้หากผ่าตัดทัน เธอเคยร้องขอให้แบรดลีย์ช่วย และเขาก็ตกลง… แต่มีข้อแม้ว่า เธอต้องรับผิดแทนเดนิส เธอเอื้อมมือไปจะเปิดผ้าห่มที่คลุมขาของคุณยาย แต่คุณยายคว้ามือเธอไว้ก่อน “ไม่ต้องดูหรอก ยายไม่เป็นไร” ท่านพูดอย่างอ่อนแรง “ยายแค่แก่แล้ว ไม่ชอบเดินไปไหนมากก็เท่านั้นเอง” จากนั้น สายตาท่านก็อ่อนโยนลง “เซียร่า… บอกยายมาตามตรง ในนั้นมีใครกลั่นแกล้งหนูไหม?” หัวใจของเซียร่ากระตุกแน่น สองวันแล้ว เธอออกมาจากคุกได้สองวัน และจากทุกคนที่เธอเจอมา มีเพียงคุณยายคนเดียว…ที่ถามคำถามนี้ เธออยากจะตอบว่า ใช่ เธอถูกกลั่นแกล้ง และถูกทำร้ายอย่างเลวร้ายที่สุด แต่สิ่งที่เธอทำคือยิ้มออกมา “ไม่มีใครแกล้งหนูค่ะ” “จริงเหรอ?” “จริงค่ะ” เซียร่าพูดโกหกอย่างแนบเนียน “คุณยายก็รู้ หนูเป็นเด็กดีเสมอ ผู้คุมที่นั่นก็ดูแลหนูดีมากค่ะ” คุณยายจ้องมองใบหน้าของเธอครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอก “งั้นก็ดีแล้ว แค่นั้นแหละที่ยายอยากรู้” “คุณยาย ย้ายไปอยู่กับหนูนะคะ” เซียร่ากระซิบ “ตอนนี้หนูมีเงินแล้ว หนูจะดูแลคุณยายเอง” “อีกแค่สามเดือน หนูก็จะพ้นเงื่อนไขทุกอย่างแล้ว ไปอยู่กับหนูนะคะ” เธอไม่มีครอบครัวเหลืออีกแล้ว นอกจากท่าน คุณยายไม่ตอบ ท่านแค่ลูบมือของเซียร่าเบาๆ “แค่หนูอยู่ดีมีสุข ยายก็พอใจแล้ว” “ยายเป็นห่วงหนูมากเหลือเกิน…แต่ตอนนี้…ยายวางใจได้แล้ว” น้ำเสียงของท่านแปลกไป มือของท่านร้อนจัดจนน่ากลัว สีหน้าของเซียร่าพลันเปลี่ยน “คุณยาย?” “ยายไม่เป็นไร…แค่เหนื่อยนิดหน่อย…” แต่เซียร่าไม่รอฟัง เธอเปิดผ้าห่มออกทันที และสิ่งที่เธอเห็น ทำให้เลือดในกายแทบเย็นเฉียบ