ตอนที่ 4 ของที่ควรเป็นของเธอ

แม้แต่แบรดลีย์ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเมื่อได้ยินจำนวนเงินสามล้านดอลลาร์ เดนิสเอ่ยเสียงแผ่วเบา “ฉันแค่คิดว่าเซียร่าอาจกำลังลำบากเรื่องเงิน ก็เลย…” หัวใจของแบรดลีย์อ่อนยวบ น้องสาวของเขาช่างใจดีเกินไป สามล้านงั้นเหรอ? แล้วไงล่ะ? ถ้าทำให้เดนิสมีความสุขได้ เขาก็ยินดีจะจ่าย เขาเดินขึ้นไปชั้นบน หยิบสมุดเช็ค เขียนเช็คออกมาใบหนึ่ง แล้วโยนลงตรงหน้าเซียร่า “เอาไป” สายตาของเขาเต็มไปด้วยความดูแคลน ราวกับว่าเขาโยนเศษเงินให้ขอทาน เซียร่าก้มลงมองเช็คที่ตกอยู่บนพื้น แล้วเงยหน้าขึ้นมองแบรดลีย์ สีหน้าไร้ซึ่งความอบอุ่น “คุณแบรดลีย์ อย่าทำเหมือนกำลังช่วยเหลือฉันเลย นี่คือสิ่งที่ฉันควรได้ เวลาจ้างพนักงานทำงานคุณยังต้องจ่ายเงินให้พวกเขาเลยไม่ใช่เหรอ? ถ้าคุณอยากให้ใครทำอะไรให้ คุณก็ต้องจ่าย ฉันติดคุกแทนน้องสาวสุดที่รักของคุณตั้งสามปี การที่ฉันเรียกเงินสามล้านจากคุณมันไม่ยุติธรรมหรอกเหรอ?” “นี่เธอ—” แบรดลีย์เดือดดาล เขาคว้าแขนตัวเซียร่าไว้แน่น เสื้อแขนยาวของเธอถูกรั้งจนยู่ยี่หลุดลงจากไหล่ แบรดลีย์กำลังจะระเบิดใส่เธออีกครั้ง แต่ทันทีที่สายตาเขาไปสะดุดกับไหล่ที่โผล่ออกมา เขาก็ชะงักไป รอยแผลเป็นขนาดใหญ่หยักเป็นรอยลึกปกคลุมผิวขาวของเธอ “เกิดอะไรขึ้นกับเธอ?” เซียร่ามองตามสายตาเขา มองแผลก่อนจะดึงแขนเสื้อขึ้นอย่างใจเย็น “คุณก็เห็นกับตาแล้วนี่” เธอตอบด้วยเสียงเย็น “ฉันได้รับบาดเจ็บ” “ยังไง?” คิ้วของแบรดลีย์ขมวดแน่น เขาไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลย เซียร่าหัวเราะเยาะ “คุณแบรดลีย์ คิดว่าคุกมันเป็นยังไง?” น้ำเสียงที่เธอใช้เรียกเขาว่า “คุณแบรดลีย์” ยิ่งจุดชนวนให้เขาเดือด แต่พอเขาสบตากับแววตาเย็นชาและประชดประชันของเธอ ความโกรธกลับจุกอยู่ที่ลำคอ เขาหลบสายตาอย่างรู้สึกผิดแปลกๆ แล้วพูดพึมพำว่า “ฉันแน่ใจว่าได้จัดการทุกอย่างแล้วนะ มีคนบอกว่าที่นั่นเธออยู่ได้สบายดี” เซียร่าหัวเราะ แววตาเย็นเฉียบไร้ความอบอุ่น เธอไม่พูดอะไรอีก ผลักเขากับเดนิสออกจากห้อง แล้วปิดประตูใส่หน้าทั้งสองคน แบรดลีย์อยากจะโมโห แต่ภาพบาดแผลของเธอกลับทำให้เขาลังเล เขาเสียเงินไปมากมายเพื่อ “ดูแลเรื่องต่างๆ” ในคุก แล้วทำไมเธอยังเจ็บหนักขนาดนี้ได้? และตอนนี้ที่เขานึกย้อนกลับไป เสียงของเธอก็เปลี่ยนไปด้วย ไม่ใสกังวลเหมือนเมื่อก่อน กลายเป็นเสียงแหบพร่าหยาบกระด้าง ตกลงในนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่? เช้าวันต่อมา เซียร่าก็ลงมารออยู่ในห้องรับแขกเรียบร้อยแล้ว เธอนอนหลับสนิทเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี อย่างน้อยอยู่ที่นี่ เธอก็ไม่ต้องระวังหลังตลอดเวลา อีวานเป็นคนแรกที่ลงมาข้างล่าง เขาแทบไม่ชายตามองเธอเลย มันเคยเป็นแบบนี้มาตลอด ในบรรดาพี่น้องสามคนของครอบครัวแซนเดอร์ แบรดลีย์ยังคุยกับเธอบ้าง ฌอนจะทักเธอเมื่อเขาอารมณ์ดี และมองความสนใจของเธอเหมือนเป็นรางวัลที่เขายอมให้ แต่กับอีวาน? อีวานมักจะเย็นชา ห่างเหิน พูดน้อย ยกเว้นกับเดนิส ที่น่าขันก็คือ เซียร่าค้นพบพรสวรรค์ด้านชีวเคมีเพราะอีวาน ตอนนั้น เธออยากเข้าใกล้เขา เลยตั้งหน้าตั้งตาเรียน หวังว่าจะได้มีจุดร่วมกับเขาบ้าง แต่พอได้รู้จักกับวิชาชีวเคมีจริงๆ เธอกลับรักมันเข้าอย่างจัง และพบว่าเธอมีพรสวรรค์ในด้านนี้อย่างแท้จริง น่าเสียดายที่เธอไม่มีโอกาสได้บอกเขา เธอถูกโยนเข้าคุกซะก่อน ตอนนี้น่ะเหรอ? เธอไม่สนอีกแล้วล่ะ ทั้งสองคนนั่งเงียบ ไม่มีใครยุ่งกับใคร อีวานแอบชำเลืองมองเธอ เธอกำลังจ้องโทรศัพท์ของตัวเอง ไม่แม้แต่จะมองเขา เมื่อก่อน เธอมักจะตามเขาไปทุกที่ ฟังเขาพูดทุกคำ จ้องเขาอย่างตั้งอกตั้งใจแม้เขาจะไม่สนใจเธอเลย แต่ตอนนี้ เธอทำเหมือนเขาไม่มีตัวตน มันให้ความรู้สึก…แปลก แต่ก็ช่างเถอะ เขาไม่เคยชอบพูดกับคนโง่อยู่แล้ว ไม่นาน แอลีนอร์กับเดนิสก็ลงมา แอลีนอร์ถอนหายใจเมื่อเห็นลูกทั้งสองคนนั่งแยกมุม ไม่มีการพูดจากัน แต่เดนิสกลับแอบยิ้ม “อีวาน!” เธอร้องเรียก รีบเอาแขนไปคล้องแขนเขา “รอนานไหม?” “ไม่นาน ไปกินข้าวกันเถอะ กินเสร็จแล้วเดี๋ยวฉันขับไปส่ง” อีวานพูดพลางลูบศีรษะเธอเบาๆ “ตกลง!” เดนิสยิ้มกว้าง ก่อนหันไปหาเซียร่าเหมือนเพิ่งจะสังเกตเห็นเธอ “เซียร่า พร้อมหรือยัง? ไปกินข้าวกันเถอะ” “ฉันกินแล้ว” เซียร่าตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้น เธอตื่นตั้งแต่เช้า ทำบะหมี่กินเองเพื่อตั้งใจเลี่ยงการร่วมโต๊ะมื้อเช้ากับพวกเขา พอกลับไปเรียน เธอก็จะไม่ต้องเจอหน้าพวกเขาทุกวันอีก เมื่อเห็นว่าเธอยังใส่เสื้อผ้าเดิมจากเมื่อวาน แอลีนอร์ก็พูดขึ้นว่า “เมื่อคืนแม่ให้คนซื้อเสื้อผ้าไว้ให้แล้ว พอดีไซส์ของลูกเลย ลองใส่ดูนะ” เสื้อยืด กางเกงขายาว ดีไซน์เรียบง่าย น่าจะเป็นคนรับใช้ไปหยิบมาสุ่มๆ แต่คราวนี้กลับเป็นสไตล์ของเธอจริงๆ “ขอบคุณค่ะ คุณแอลีนอร์” เซียร่ารับไว้ เดินขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วกลับลงมา เธอยังคงสูงเพรียวเหมือนเดิม แต่ในชุดเรียบๆ แบบนี้กลับดูเฉียบขาดยิ่งกว่าเดิม ผมยาวหายไปแล้ว เปลี่ยนเป็นทรงผมสั้นที่ดูเรียบร้อย แอลีนอร์กำลังจะชมอยู่แล้ว แต่พอหันไปเห็นแผลยาวพาดแขนขวาของเธอ แอลีนอร์ถึงกับอ้าปากค้าง “แขนของลูก…” เซียร่าก้มลงมองแล้วหัวเราะเบาๆ “ไม่มีอะไรค่ะ แค่อุบัติเหตุเล็กๆ น้อยๆ” ถึงบ่นไป แอลีนอร์คงไม่รู้สึกอะไร แต่ท่าทีไม่แยแสแบบนี้นี่แหละ… ทำให้เธอไม่สายใจเอาเสียเลย แอลีนอร์ไม่ได้โง่ เธอรู้ดีว่าแผลนั่นไม่ใช่อุบัติเหตุเล็กๆ แน่ และเมื่อย้อนคิดถึงแผลบนข้อมือของเซียร่า… ไม่ว่าเธอจะพยายามหลอกตัวเองแค่ไหน ก็ปฏิเสธความจริงไม่ได้อีกแล้ว สามปีในคุกของเซียร่า ไม่ง่ายเลยจริงๆ แอลีนอร์ลังเล อยากพูดอะไรสักอย่าง แต่พอเจอกับสายตาเย็นชานิ่งเฉยของเซียร่า เธอก็รู้ทันทีว่าไม่มีคำพูดไหนมีความหมายอีกต่อไปแล้ว หลังจากทั้งสามคนออกจากบ้าน แบรดลีย์ถึงลงมาข้างล่าง แอลีนอร์หันไปหาเขา หน้าตาเครียด “เธอไม่ได้อยู่สบายเลยใช่ไหม? ลูกบอกว่าให้ดูแลทุกอย่าง แล้วนี่มันอะไรกัน?” สีหน้าของแบรดลีย์หม่นลง “ผมจะให้คนไปสืบดู” “ดีเลย ลูกควรจะทำ เธอก็ยังเป็นน้องสาวของลูกอยู่นะ เราไม่อยากให้ใครหาว่าเราทำร้ายเธอหรอกนะ” ในรถ เซียร่านั่งอยู่เบาะหลังอย่างเงียบเชียบ แสดงตัวเป็นหุ่นเชิดที่ว่านอนสอนง่าย อีวานคุยกับเดนิส พลางแอบชำเลืองมองเซียร่าผ่านกระจกหลังเป็นระยะๆ แต่เธอเอาแต่มองนอกหน้าต่าง ไม่แม้แต่จะหันมาสบตาสักครั้ง ในที่สุด เขาก็พูดขึ้น “ฉันจะพาเธอไปที่ฝ่ายทะเบียน จัดการเรื่องเอกสาร” “ไม่เป็นไรหรอก คุณอีวาน ฉันไปเองได้” ใบหน้าของอีวานบึ้งตึงทันที “ก็แล้วแต่เธอ” เขาอุตส่าห์เสนอทางออกให้ แต่เธอกลับทำตัวเป็นนางพญา ถ้าไม่ใช่เพราะสงสารว่าเธอเพิ่งผ่านช่วงลำบากมา เขาคงไม่ยุ่งด้วยเลย ที่มหาวิทยาลัย เซียร่าหาทางไปฝ่ายทะเบียนได้อย่างรวดเร็ว และจัดการเอกสารการลงทะเบียนเสร็จหมด จากนั้นเธอก็ถามเรื่องสำคัญที่สุด เธออยากเปลี่ยนสาขา เธอเตรียมใจไว้แล้วว่าจะต้องเจอปัญหา แต่แปลกมาก เรื่องกลับผ่านฉลุยแทบจะทันที อาจเพราะครอบครัวแซนเดอร์สั่งไว้แล้ว หรืออาจเพราะเธอเคยมีพื้นฐานวิชาชีวเคมีมาก่อน ไม่ว่าเหตุผลจะเป็นอะไร เธอก็ได้กลับมายืนในที่ของตัวเองแล้ว เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เซียร่ายิ้มได้จริงๆ เธอมีเงินแล้ว ได้กลับไปเรียนสาขาที่ชอบแล้ว ทุกอย่างเหมือนจะเริ่มดีขึ้น แต่ความสุขนั้นแทบไม่ถึงชั่วโมง เพราะทันทีที่เธอก้าวเข้าไปในห้องภาควิชา ก็เห็นสองใบหน้าที่คุ้นเคยรออยู่แล้ว อีวานกับเดนิส อีวานขมวดคิ้ว “เธอไม่อยู่ภาควรรณกรรมเหรอ? มาที่นี่ทำไม?” หรือว่า… เธอมาหาเขา? นี่มันแผนเรียกร้องความสนใจใช่ไหม?