ตอนที่ 3 ฟางเส้นสุดท้าย

ไม่ใช่สิ เธอต้องถามตัวเองก่อน สำหรับเขาเธอมีค่ามากแค่ไหน เธออาจจะเป็นแค่มือที่สามที่เข้ามาขัดขวางการกลับมาคบกันระหว่างเขากับวิลาวรรณ อิทธิไม่ได้รักเธอเลย นั่นชัดเจนแล้ว รักแรกของเขาวิลาวรรณกลับมาแล้ว และตอนนี้อิทธิทำให้ทรัพย์สินของตระกูลเพิ่มขึ้นถึงสองเท่า ดังนั้นเขาจึงได้เป็นทายาทของตระกูลหทัยอย่างแน่นอนแล้ว ยังมีอะไรที่จะทำให้เขาอยู่กับเธออีกไหม ครอบครัวบวรไม่มีทางหาลูกเขยที่ดีกว่านี้ได้ แน่นอนว่าขั้นต่อไปคือการหย่า เพื่อเปิดทางให้อิทธิได้เริ่มความสัมพันธ์ใหม่กับวิลาวรรณ จักรที่ยืนอยู่ข้าง ๆ อิทธิและวิลาวรรณ สังเกตเห็นอลินที่ยืนแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น เขามองวิลาวรรณที่กำลังร้องไห้ในอ้อมแขนของอิทธิ แล้วรายงานว่า "คุณอิทธิครับ พบตัวคุณนายหทัยแล้วครับ" เมื่อได้ยินดังนั้น วิลาวรรณก็มองไปรอบ ๆ บริเวณนั้น อลินยืนนิ่งราวกับรูปปั้นอยู่ตรงนั้น ตาของเธอยังคงมองอิทธิและวิลาวรรณ ปากของวิลาวรรณโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มน้อย ๆ ที่แทบจะสังเกตไม่เห็น ก่อนที่เธอจะกอดอิทธิแน่นขึ้น พร้อมแสร้งเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบาและสั่นเทา "อิทธิ พวกคนร้ายลักพาตัวนั่นน่ากลัวมาก พวกเขาลากฉันมาที่นี่ และถ้าไม่มีคุณ..." ก่อนที่เธอจะพูดจบประโยค ร่างกายของเธอก็สะดุด เพราะถูกอิทธิผลักออกไปด้านข้าง วิลาวรรณตกใจเมื่อเห็นอิทธิถอดเสื้อแจ็คเก็ตออกแล้วส่งให้จักร อิทธิพูดด้วยสีหน้าบูดบึ้งว่า "เอามันไปทิ้งซะ" ในสถานที่รกร้างแห่งนี้ ทุกจุดสามารถใช้เป็นถังขยะได้ ดังนั้นจักรจึงตัดสินใจเดินไกลออกไปอีกเล็กน้อยเพื่อทิ้งมัน เมื่อจักรเดินออกไป ในที่สุดสายตาของอิทธิก็สบเข้ากับอลิน ผมหยิกสีดำยาวของเธอยุ่งเล็กน้อย และร่างกายที่เพรียวบางของเธอดูอ่อนแอเมื่อโดนลม ท่าทางสดใสตามปกติของเธอหายไปอย่างเห็นได้ชัด เหลือเพียงแต่หน้าตาซีดเผือดและสายตาที่ว่างเปล่า "คุณเป็นอะไรไหม" เมื่อเขาเดินเข้ามา คำถามของเขาเหมือนกำลังพูดคุยเรื่องปกติ ดูเหมือนว่าเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ค่อยสำคัญอะไรสำหรับเขา อลินหัวเราะอย่างขมขื่น "ฉันยังไม่ตาย" อิทธิมองไปทั่วร่างของเธอ ไม่มีบาดแผลที่เห็นได้ชัดเจนบนร่างกายเธอ ณ ขณะนั้น หมอสองคนที่ชายหนุ่มพามาถูกครอบครัวบวรเรียกไปดูแลวิลาวรรณ "ถ้าหมอตรวจวิลาวรรณเสร็จแล้ว พวกเขาจะมาตรวจคุณ" อลินเคยเป็นคนแข็งแกร่ง และอิทธิคาดว่าหญิงสาวจะฟื้นตัวได้เร็วต่างจากวิลาวรรณ อลินไม่ใช่คนประเภทที่ยอมแพ้อะไรง่าย ๆ ตามจริงแล้ว เขาคิดว่าตอนนี้ที่เขาและเธอกำลังพูดคุยกัน เธอจะรีบวิ่งมาหาเขาเหมือนอย่างที่เธอเคยทำเสมอมาเพื่อหาการปลอบใจ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้เป็นไปตามที่อิทธิคาดหวัง แทนที่จะเป็นอย่างที่คาด อลินกลับพูดอย่างช้า ๆ และชัดเจนว่า "เราหย่ากันเถอะ" เหตุการณ์วันนี้ได้แสดงให้เธอเห็นว่าการยึดติดกับภาพลวงตาที่เศร้าหมองและไร้ความหวังนั้นเป็นสิ่งที่ไม่มีประโยชน์ หญิงสาวแอบรักอิทธิมาสี่ปี ใช้เวลาสองปีในการต่อสู้เป็นเวลาสามปีเพื่อให้ได้แต่งงานและเป็นภรรยาของเขา สิบปีที่เสียไปให้กับคนที่เห็นเธอเป็นเพียงแค่คนแปลกหน้า ไม่มีอนาคตสำหรับพวกเรา แทนที่จะใช้ชีวิตอยู่กับความหวาดกลัวอยู่ตลอดเวลาว่าวันหนึ่งอิทธิจะหย่ากับเธอ หญิงสาวกลับตัดสินใจว่าจะยุติเรื่องนี้ด้วยตัวเธอเองจะดีกว่า จบคำพูดของเธอ อิทธิก็ขมวดคิ้วแน่น "หย่าเหรอ คุณพูดเรื่องไร้สาระอะไรอยู่ เพราะผมไม่เชื่อเรื่องการลักพาตัวตอนที่พวกมันโทรมาครั้งแรกงั้นเหรอ" น้ำเสียงของเขาดูเฉียบขาดราวกับเยาะเย้ย ราวกับว่าคำขอหย่าของเธอเป็นเรื่องตลกร้าย "ฉันไม่ได้ล้อเล่น ฉันต้องการหย่า" เสียงของอลินหนักแน่นและเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น “หยุดไร้สาระได้แล้ว ตอนนี้ควรให้ปากคำกับตำรวจก่อน พวกคนร้ายยังไม่ถูกจับ” อิทธิปัดคำพูดของเธอออกไป เห็นได้ชัดว่าไม่ได้จริงจังกับคำพูดนั้นของเธอเลย เขาคิดว่าเขาเข้าใจอลินเป็นอย่างดี หญิงสาวเป็นลูกบุญธรรมของป้าของเขา เธอเป็นคนโลภและเย่อหยิ่ง เธอต้องการเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลหทัยเป็นอย่างมาก และวางแผนเพื่อเข้ามาในชีวิตของเขา แม้กระทั่งล่อลวงให้เขาแต่งงานกับเธอเพื่อกลายเป็นคุณนายหทัย เมื่อพิจารณาจากสิ่งที่เธอเสียสละเพื่อให้ได้ตำแหน่งนี้มา ไม่มีทางที่เธอจะเดินออกไปง่าย ๆ เธออาจจะแค่โวยวายเท่านั้น ถ้าเขาตกลงหย่า เธอจะต้องเสียใจและก่อเรื่องใหญ่โตในภายหลัง ขณะที่อลินจ้องมองเขา เธอก็รู้ว่าสถานการณ์ของเธอช่างน่าเวทนาขนาดไหน เขาไม่แม้แต่จะพยายามซ่อนความสัมพันธ์ของเขากับวิลาวรรณ แต่เขากลับทำมันอย่างเปิดเผยไร้ซึ่งความกังวล ไม่มีใครปกป้องเธอ พวกเขาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น การเป็นคุณนายหทัยไม่มีความหมายอะไรเลย "อิทธิ คุณ..." ความเศร้าและความโกรธปะปนกันในน้ำเสียงของหญิงสาว ทำให้เสียงของเธอสูงขึ้น แต่ก่อนที่เธอจะพูดจบประโยค หญิงสาวก็ล้มลงพร้อมการมองเห็นที่ดับวูบไป ร่างกายของอลินล้มลง แต่อิทธิรับเธอเอาไว้ได้ก่อนที่ร่างของเธอจะกระแทกกับพื้น "อลิน คุณเป็นอะไรไป" ไม่มีการตอบสนอง ตาของเธอปิดลง นี่เธอหมดสติไปงั้นเหรอ อิทธิตะโกนออกไปอย่างรีบร้อน "หมอ ทางนี้" หมอรีบมาตามคำสั่งของอิทธิ วิลาวรรณที่ยืนอยู่คนเดียว ก็ทำปากยื่นด้วยความไม่พอใจขณะเห็นพวกเขาวิ่งกรูกันเข้าไป