ตอนที่ 10 การตื่นรู้ของอลิน

ขณะที่อลินกำลังเก็บข้าวของ หญิงสาวก็ตระหนักได้ว่าพนักงานส่วนใหญ่เมื่อลาออกจากงาน จะมอบหมายงานให้คนอื่นทำต่อ แต่เธอกลับไม่มีงานอะไรเลย แตกต่างจากพนักงานคนอื่น ๆ ที่มีภาระหน้าที่ที่ต้องทำให้เสร็จ การลาออกของเธอไม่ได้ทิ้งช่องว่างให้ต้องเติมเต็มแต่อย่างใด ในขณะเดียวกัน ที่ห้องประชุมชั้นล่าง ผู้จัดการอาวุโสกำลังสรุปการนำเสนอของเขา เขาค่อนข้างพอใจกับผลงานของตัวเอง แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อสังเกตเห็นสีหน้าเคร่งขรึมของอิทธิที่หัวโต๊ะ ชายหนุ่มซึ่งนั่งอยู่หัวโต๊ะท่าทางดูห่างเหินและเดาใจได้ยาก ผู้จัดการรีบถอยหลังออกมาพร้อมความรู้สึกไม่สบายใจ ฉันพูดอะไรผิดหรือเปล่า มีข้อผิดพลาดในข้อเสนอที่ฉันจัดทำอย่างระมัดระวังหรือเปล่านะ “คุณพูดจบแล้วเหรอ” เสียงเย็นชาและเฉยเมยของอิทธิดังขึ้นมาทำลายความเงียบ ผู้จัดการรีบตอบ "คุณอิทธิ นี่เป็นเพียงแบบร่าง ถ้าคุณ..." "จบการประชุม" อิทธิตัดบทเขา ผู้บริหารตกตะลึงเมื่อเห็นอิทธิเดินออกจากห้องไป ส่วนผู้บริหารระดับสูงคนอื่น ๆ ก็ตกตะลึงไม่แพ้กัน การประชุมถูกตัดสั้นไปกว่าหนึ่งชั่วโมง ทำให้พวกเขาสับสน วันนี้ควรจะมุ่งเน้นไปที่โครงการที่สำคัญ ไม่ใช่ว่าพวกเขาต้องตัดสินใจเรื่องสำคัญหรอกหรือ ไม่นานพวกเขาก็รู้ว่าทำไมอิทธิถึงจบการประชุมอย่างกะทันหัน เป็นเพราะการมาของวิลาวรรณนั่นเอง หากเป็นสมัยโบราณ พวกเขาก็คงจะเป็นพวกอำมาตย์ที่อิทธิไว้วางใจและรู้ความลับมากมายของกษัตริย์ พวกเขาได้เห็นแล้วว่าถึงอลินจะเป็นลูกสาวบุญธรรมของคุณผู้หญิงตระกูลหทัย แต่พวกเขาก็รู้ดีว่าชายหนุ่มไม่ได้สนใจเธอเลย แม้ว่าวิลาวรรณจะไม่สามารถมาแทนที่อลินได้ แต่พวกเขาไม่มีใครเชื่อว่าอลินจะยังคงเป็นคุณนายหทัยได้นาน ท่าทีของอิทธิต่อหญิงสาวเย็นชามากขึ้นเรื่อย ๆ และพวกเขาได้เห็นว่าชายหนุ่มแทบจะไม่พูดกับเธอเลยและต้องการให้เธออยู่ห่าง ๆ ยังไม่แน่ว่าวิลาวรรณจะกลายเป็นคุณนายหทัยคนใหม่ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่รีบร้อนที่จะเอาใจนายหญิงคนใหม่ของตระกูล อย่างไรก็ตาม พวกเขาต่างก็หวังว่าอิทธิจะกำจัดอลินซึ่งพวกเขามองว่าเป็นภาระออกไปโดยเร็วที่สุด ตั้งแต่อลินเริ่มทำงานที่หทัยกรุ๊ป ประสิทธิภาพการทำงานของอิทธิก็ลดลงอย่างเห็นได้ชัด พฤติกรรมขี้ตอแยของอลินกลายเป็นปัญหา ไม่ว่าอิทธิจะไปที่ไหน หญิงสาวก็ตามติดไปทุกที่ แม้แต่ในงานเลี้ยงธุรกิจที่มีสาว ๆ คนดังเข้าร่วมด้วย หญิงสาวก็มักจะวิตกกังวล กลัวว่าจะมีใครมาพรากชายหนุ่มไปจากเธอ และความไม่มั่นใจของเธอทำให้อิทธิต้องอึดอัดใจหลายครั้ง รวมถึงทำให้ชายหนุ่มต้องอับอายและเดือดร้อน ผู้บริหารเห็นอลินเป็นเพียงสิ่งรบกวน พวกเขาหลายคนวางเดิมพันกันว่าอิทธิจะทนเธอได้นานแค่ไหนก่อนที่จะกำจัดเธอออกไป เมื่ออิทธิออกจากห้องประชุมไปแล้ว ผู้บริหารอาวุโสก็เริ่มกระซิบกันเบา ๆ "ฉันสงสัยว่าคุณนายหทัยกำลังทำอะไรอยู่ตอนนี้" "เธอยังคงทำตัวติดกับคุณอิทธิหรือเปล่า หรือเธอเริ่มทำให้วิลาวรรณลำบากใจแล้ว" คำพูดดูถูกของพวกเขาไม่อยู่ในการรับรู้ของอลิน เพราะขณะนี้หญิงสาวกำลังจดจ่ออยู่กับการเก็บของ หญิงสาวหยุดพักครู่นึงแล้วจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เพื่อดูว่าคำขอลาออกของเธอได้รับการอนุมัติแล้วหรือยัง ตามระเบียบปฏิบัติ อิทธิ ผู้บังคับบัญชาโดยตรงของเธอ จะต้องอนุมัติคำขอดังกล่าว แต่เขายังไม่ได้ตอบกลับมา ถึงอย่างนั้นอลินก็อดรู้สึกเศร้าใจไม่ได้ นี่เป็นงานจริง ๆ ของเธอครั้งแรก และงานนั้นก็มีความหมายทางจิตใจอยู่บ้าง เธอมาที่หทัยกรุ๊ปด้วยความหวังเต็มเปี่ยม เชื่อมั่นว่าการใช้เวลาทั้งหมดกับอิทธิจะทำให้ชายหนุ่มสนใจเธอ ตกหลุมรักเธอ และเห็นคุณค่าของเธอในที่สุด อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ เธอกำลังจะจากไปพร้อมกับความจริงอันขมขื่นที่ว่าความฝันของเธอจะไม่มีวันเป็นจริง เมื่อเธอเก็บของเสร็จแล้ว อลินคิดว่าการประชุมของอิทธิคงจบแล้ว ดังนั้นเธอเดินไปที่ห้องทำงานของเขา ตลอดระยะเวลาที่เธออยู่ที่หทัยกรุ๊ป เธอไม่เคยถูกห้ามในการที่จะเข้าไปที่ไหน เธอเคาะประตูเบา ๆ แล้วเปิดทันที ต่างจากเมื่อสี่วันก่อนที่การสนทนาเรื่องการหย่าทำให้หญิงสาวรู้สึกอับอายและเกือบจะเสียใจ คราวนี้อลินตั้งสติได้แล้ว เธอสาบานว่าจะไม่ยอมให้คำพูดรุนแรงของอิทธิมาทำให้เธอหวั่นไหว ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรก็ตาม เมื่อประตูเปิด อลินเห็นสองใบหน้าที่คุ้นเคย อิทธิและวิลาวรรณอยู่ข้างใน พวกเขานั่งใกล้กันมากบนโซฟา โดยที่วิลาวรรณแทบจะแนบชิดไปกับอิทธิ แม้ว่าชายหนุ่มจะรักษาท่าทีเย็นชาไว้เช่นเคย แต่ระหว่างพวกเขาทั้งสองก็ยังคงมีความใกล้ชิดกันซ่อนอยู่ เมื่อผู้คนต้องเผชิญกับความเจ็บปวดทางอารมณ์ สัญชาตญาณแรกของพวกเขามักจะเป็นการวิ่งหนี และอลินเองก็เช่นกัน ภาพของอิทธิที่อยู่ใกล้ผู้หญิงคนอื่นทำให้หญิงสาวรู้สึกอยากหันหลังแล้วจากไป แต่เธอบังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์เอาไว้ จนกว่าการหย่าจะเสร็จสิ้น เธอยังคงเป็นคุณนายหทัยที่ถูกต้อง ในความเป็นจริง เธอเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย จึงไม่มีเหตุผลใดที่จะเธอจะต้องรู้สึกถูกคุกคามหรือต้องถอยหนีต่อหน้าคนเป็นชู้อย่างวิลาวรรณ ไม่มีเหตุผลให้เมียหลวงต้องรู้สึกขี้ขลาดหรือถอยหลังต่อหน้าเมียน้อย ด้วยความคิดนี้ อลินฝังความวุ่นวายไว้ภายในใจและเดินไปข้างหน้าอย่างมั่นคง วิลาวรรณเลื่อนตัวเล็กน้อยและยิ้มให้อลินด้วยท่าทางสง่างาม "คุณอลิน ฉันอยากจะไปเยี่ยมคุณที่โรงพยาบาลหลายวันแล้ว แต่ฉันไม่คิดว่าคุณจะออกจากโรงพยาบาลเร็วขนาดนี้"