ตอนที่ 5 ความบังเอิญ

สามอาทิตย์ต่อมา... “ตัดสั้นค่ะ” หญิงสาวนั่งบนเก้าอี้ตัวนิ่มในร้านทำผมแล้วบอกกับช่างอย่างหนักแน่น “น่าเสียดายผมนะคะ” ช่างสาวสวยมองผมลอนยาวสลวยของเธอแล้วนึกเสียดายแทน “อยากเปลี่ยนอะไรใหม่ๆ นะคะ” มิลินสบตากับช่างผ่านกระจก “ได้ค่ะ พี่จะจัดให้สวย แซ่บ จะได้หาผู้ใหม่เอาให้ใหญ่กว่าเดิมไปเลย” มิลินได้ยินดังนั้นก็ยิ้มขำออกมาแล้วพูดขึ้น “อย่างกับรู้นะคะว่าหนูพึ่งโดนเทมา” “มองตาคุณน้องก็รู้แล้วค่ะ สายตามันไม่โกหกหรอก” มิลินส่งยิ้มแห้งให้ช่างผ่านกระจกอีกครั้ง แล้วช่างคนนั้นก็ลงมือจัดการผมเธอทันที อันที่จริงหญิงสาวเคยตัดผมสั้นไปครั้งหนึ่งเมื่อหลายปีก่อน แต่อดีตคนรักอย่างวายุบอกว่าชอบให้เธอไว้ผมยาวมากกว่า เธอจึงทำตามความต้องการของเขามาตลอด ตอนนี้เธอไม่มีใครก็ถึงเวลาที่จะได้ทำอะไรตามใจตัวเองเสียที L.CLUB 21.00 p.m. ร่างระหงในชุดสายเดี่ยวตัวสั้นสีแดงสด ด้านหลังแหวกลงมาถึงเอวโชว์แผ่นหลังเนียนใสน่าสัมผัส เท้าเรียวบนรองเท้าส้นสูงสีดำเดินนวยนาดเข้าไปในคลับที่มีเสียงเพลงดังสนั่นหู ผมสั้นทรงบ็อบเทที่เธอพึ่งตัดยิ่งเพิ่มความโดดเด่น แพขนตางอนสวยรับกับดวงตากลมโต ปากเล็กทาลิปสติกสีแดงสดเพิ่มความแซ่บ ทุกอย่างบนใบหน้าล้วนลงตัว บุรุษเพศที่อยู่บริเวณนั้นต่างให้ความสนใจและมองเธอเป็นตาเดียว มิลินเดินไปสั่งน้ำผลไม้เพราะเธอเข็ดหลาบกับแอลกอฮอล์ตั้งแต่ครั้งนั้น เธอมาที่นี่เพื่อแค่อยากมาหาความสนุกและผ่อนคลายให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้นหลังจากสามอาทิตย์ที่ผ่านมาเธอมีบินตลอดจนแทบจะไม่ได้พัก เธอนั่งจิบน้ำผลไม้รสเปรี้ยวด้วยความรู้สึกสดชื่นแล้วโยกตัวไปตามจังหวะเพลงโดยไม่ได้ให้ความสนใจกับพวกหนุ่มๆ ที่มองมา “ที่รัก มองอะไรเหรอคะ” กอหญ้า หญิงสาวผู้มีใบหน้าสวยหวานที่อยู่ในชุดเดรสยาวสีดำ ถามผู้เป็นสามีหลังจากเห็นว่าชายหนุ่มมองไปด้านล่างสักพักแล้ว สามีหนุ่มไม่ได้ยินคำถามของเธอเพราะเขากำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ “ไม่ได้ยินหรือไง!” หญิงสาวเริ่มพูดเสียงดังจนคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามอีกสองคนหันมามองด้วยความตกใจ “ที่รักใจเย็นสิครับ ผมแค่คุ้นๆ หน้าผู้หญิงคนนั้นเอง” “ผู้หญิงคนไหนอีกละ ยังไม่เลิกนิสัยนี้อีกเหรอ” เธอหันไปมองคนข้างกายที่ยังคงจดจ่ออยู่กับหญิงสาวที่เขาว่า กอหญ้ามองตามสายตาก็เห็นว่าเขากำลังมองสาวชุดแดงคนนั้นอยู่ “มองขนาดนั้น ให้หญ้าไปขอเบอร์ให้มั้ย” กอหญ้าถามประชด “ไปกันใหญ่แล้ว ไม่มองแล้วครับ” ขุนทศหันมาบอกภรรยาสาวที่นั่งใบหน้าบูดบึ้งอยู่ “ชิส์” หญิงสาวเบะปากมองชายหนุ่มแล้วลุกขึ้นยืน “จะไปไหน” ขุนทศหันไปถาม “ไปมองผู้ชาย” เธอตอบใบหน้าเรียบเฉย “กอหญ้า!” “แหม ทีตัวเองยังมองผู้หญิงได้เลย วินๆ หน่อยสิ” กอหญ้าตอบกวนผู้เป็นสามี “นั่งลงเลยนะ” ขุนทศดึงมือหญิงสาวเบาๆ ให้นั่งลง “หญ้าล้อเล่นน่า จะไปห้องน้ำ” “แล้วไป” ขุนทศพยักหน้า หญิงสาวก็เดินออกไป “กล้ามองผู้หญิงอื่นต่อหน้าเมีย สุดยอด” รามิลพูดพร้อมยกนิ้วโป้งให้ “มึงก็มาดูสิ เซ็กซี่ฉิบหาย” ขุนทศหันไปพูดกับเพื่อนแล้วกวาดตามองไปรอบๆ เผื่อภรรยาสาวกำลังแอบมองอยู่ “ไหนๆ แม่ง แซ่บ แต่ดูคุ้นๆ อยู่นะ” รามิลหันไปมองตามแล้วพยายามนึกว่าเคยเห็นเธอที่ไหน สักพักก็ร้องอ๋อ “กูนึกออกแล้ว ผู้หญิงที่โดนเท วันก่อนไง” ทิวากรได้ยินถึงกับชะงักแก้วที่กำลังจะกระดกเหล้าเข้าปาก “เปลี่ยนลุคซะเกือบจำไม่ได้ สงสัยจะมูฟออนแล้ว” ขุนทศแสดงความคิดเห็น "มูฟแบบวงกลมรึเปล่า"รามิลยกยิ้มมุมปาก ทิวากรที่นั่งฟังอยู่แสร้งไม่สนใจ หลังจากวันนั้นเขากับเธอไม่ได้เจอกันอีกเลย ทางด้านมิลินที่กำลังเดินไปเข้าห้องน้ำระหว่างทางเธอเผอิญชนกับผู้หญิงคนหนึ่ง ซึ่งเดินสวนมาพอดี “อ๊ะ ขอโทษค่ะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” มิลินเงยหน้าถามหญิงสาว “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเองก็ไม่ทันมอง ขอโทษนะคะ” กอหญ้ามองคนตรงหน้าก็จำได้ว่าเป็นคนที่สามีเธอมองตอนอยู่ข้างบน แต่เมื่อเห็นหน้าเธอใกล้ๆ กลับมีความรู้สึกคุ้นเคยเหมือนเพื่อนที่เธอเคยสนิทช่วงหนึ่งแต่ไม่มั่นจึงลองเรียกชื่อเธอดู “ลิน มิลิน” “คะ?” หญิงสาวในชุดแดงมองเธอด้วยความงง ว่ารู้จักเธอได้ยังไง “คุณชื่อมิลินใช่มั้ยคะ ตอนมัธยมปลายเรียนที่โรงเรียนxx” “อ่า ใช่ค่ะ” “นี่กอหญ้าไง จำได้มั้ย เราเคยเป็นเพื่อนกัน” “หืม กอหญ้าเหรอ” มิลินมองคนตรงหน้าอย่างพิจารณา จากนั้นทั้งสองก็สวมกอดกันแน่นด้วยความดีใจ ไม่คิดว่าจะบังเอิญเจอกันอีก ทั้งสองเคยเป็นเพื่อนกันตอนมัธยมปลาย จากนั้นก็แยกย้ายกันไปและไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย “ลินสวยขึ้นมาก” กอหญ้าเอ่ยชมเพื่อนจากใจจริง “หญ้าก็สวยขึ้นจนลินจำแทบไม่ได้” มิลินมองเพื่อนแล้วไปสะดุดกับแหวนที่อยู่บนนิ้วเรียว “หญ้าแต่งงานแล้วเหรอ” “ใช่ แต่งได้สองปีแล้ว เสียดายเราน่าจะเจอกันเร็วกว่านี้ จะได้ชวนลินไปงานแต่งด้วย” เธอโชว์แหวนแต่งงานให้มิลินดูแล้วยิ้มอย่างสดใสจนมิลินยิ้มตามไปด้วย “แล้วลินล่ะ แต่งงานยัง” เมื่อได้ยินคำถามนี้มิลินที่กำลังยิ้มอยู่ชะงักในทันที กอหญ้ารู้ว่าตนเองอาจจะถามคำถามที่ไม่น่ารักจึงรีบขอโทษเป็นการใหญ่ “ขอโทษนะ ถ้าเป็นคำถามที่ทำให้ลินอึดอัด” “ไม่เป็นไร ในเมื่อเจอกันแล้ว ไปนั่งคุยกันข้างนอกหน่อยมั้ย” มิลินชวนเธอไปคุยกันด้านนอกเพราะข้างในค่อนข้างที่จะเสียงดัง สองสาวเดินออกไปคุยระลึกความหลังและเรื่องราวชีวิตที่ผ่านมาของกันและกัน ครึ่งชั่วโมงผ่านไป กอหญ้าจึงชวนมิลินขึ้นไปนั่งดื่มกับเธอชั้นบนร่วมกับเพื่อนๆ ของผู้เป็นสามี สามหนุ่มที่เห็นกอหญ้าเดินมากับผู้หญิงคนนั้นก็มองหน้ากันด้วยความสงสัย “นี่มิลิน เพื่อนหญ้าตอนสมัยม.ปลาย” กอหญ้าแนะนำเพื่อนสาวให้ทุกคนรู้จัก "สวัสดีค่ะ"มิลินหันไปทักทายชายหนุ่มทั้งสามคนแล้วสายตาก็สะดุดกับผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งมองเธอด้วยสีหน้าไม่พอใจ "คุณ!"มิลินจำได้ว่าเขาคือคนที่เธอเจอที่บันไดหนีไฟวันก่อน "รู้จักกันด้วยเหรอ"ทุกคนหันไปมองทั้งสองคน "เปล่า"ทิวากรตอบเพื่อนเสียงเรียบ หญิงสาวเห็นท่าทางของเขาก็นึกหมั่นไส้จึงพูดขึ้นบ้าง "สงสัยลินจะจำผิดคน" มิลินสบตาทิวากรแล้วหันไปส่งรอยยิ้มหวานให้กับเพื่อนๆ เขา หนุ่มเพลย์บอยอย่างรามิลเห็นดังนั้น ก็พูดขึ้นแล้วตบเบาะว่างข้างตัวเองเบาๆ “มานั่งข้าง พี่รามิลนี่มา” มิลินไม่ได้คิดอะไรก็เดินไปนั่งลงข้างเขาอย่างว่าง่าย “สวัสดีครับ ผมขุนทศเป็นสามีของกอหญ้า ส่วนคนที่นั่งหน้าบึ้งนั่น ก็ไอ้หมอทิว” ขุนทศแนะนำตัวเองตามด้วยเพื่อนอย่างทิวากรที่นั่งเหมือนไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง กอหญ้าที่นั่งอยู่ข้างๆ ใช้ศอกกระทุ้งสีข้างของผู้เป็นสามีอย่างแรงจนร้องโอดโอย เมื่อเห็นว่าเขาทำหน้าเคลิบเคลิ้มมองไปที่เพื่อนสาว “โอ๊ย” “ยิ้มหวานเชียวน๊า ที่รัก” เธอกัดฟันพูดข้างๆ หูสามีจอมกะล่อน “พี่ทศเป็นอะไรรึเปล่าคะ” มิลินหันไปถามขุนทศที่มีสีหน้าเหยเก “ไม่มีอะไรหรอกลิน” กอหญ้าตอบแทน “เรามาดื่มฉลองกันดีกว่า เนื่องในโอกาสที่กอหญ้าได้เจอเพื่อนอีกครั้ง” รามิลหันไปพูดกับเพื่อนๆ “ลินขอเป็นน้ำผลไม้ได้มั้ยคะ” “โห่ มาที่นี่ใครเขาดื่มน้ำผลไม้กัน พี่ให้เลือกระหว่างไวน์กับเหล้าเอาอะไร” รามิลถาม “กลัวอะไรหรือยังไง” ทิวากรที่นั่งเงียบอยู่นานถามขึ้น หญิงสาวหันไปสบตาเขาครู่หนึ่งแล้วหันไปทางอื่นเพราะมีความรู้สึกแปลกๆ แวบเข้ามาในสมอง “ไม่ต้องห่วง ถ้าเมาเดี๋ยวหญ้าดูแลเอง” กอหญ้าบอกเพื่อนอย่างจริงจัง เมื่อเห็นว่าทุกคนต้องการให้เธอดื่ม จึงตัดสินใจเลือกเครื่องดื่มอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ “ไวน์ก็ได้ค่ะ” รามิลได้ยินดังนั้นก็เทไวน์คุณภาพดีให้มิลินกับกอหญ้า “มาครับ ชน~” ขุนทศบอกกับเพื่อนๆ น้ำเสียงร่าเริงเป็นพิเศษ มิลินยกแก้วไวน์ขึ้นจรดริมฝีปากแล้วจิบมันแค่เล็กน้อยเท่านั้นเพราะรู้สึกว่าตนไม่อยากดื่มแอลกอฮอล์ ไม่รู้ว่ากลัวจะเกิดเหตุการณ์เหมือนครั้งนั้นหรือเพราะร่างกายที่ไม่ค่อยปกติของตัวเองกันแน่ เธอรู้สึกกลิ่นและรสชาติของน้ำเมาไม่ได้หอมหวานเหมือนเดิมอีกต่อไป “ไวน์รสชาติไม่ถูกปากเหรอครับ จิบไปนิดเดียวเอง” รามิลหันไปถามหญิงสาว “ลินไม่ค่อยชอบกลิ่นมันนะคะ” “นี่เป็นไวน์พรีเมี่ยมเลยนะ” หลังจากได้ยินรามิลพูดเช่นนั้น เธอยกไวน์ขึ้นมาแกว่งแล้วดมกลิ่นมันอีกครั้งแต่ก็วางไว้ดังเดิม “ว่าแต่ ลินทานข้าวยัง” กอหญ้านึกขึ้นได้ก็ถามเพื่อน “เรียบร้อยแล้วหญ้า แต่ลินอยากทานผลไม้” “ผลไม้เหรอ เดี๋ยวหญ้าสั่งให้” กอหญ้าหันไปสั่งผลไม้รวมจานใหญ่ให้หญิงสาวแล้วหันมาถามเพื่อน “ชอบกินผลไม้เหรอลิน หญ้ากำลังทำสูตรน้ำปลาหวานอยู่ ว่างๆ แวะไปชิมสิ” “พึ่งมาติดผลไม้ช่วงหลังนี่แหละ ไว้ว่างๆ ลินจะเข้าไปนะ” “ตารางบินเยอะเหรอช่วงนี้” “แน่นจนแทบไม่มีเวลาพักเลยแหละ” มิลินหันไปตอบเพื่อนสาว “คุณเป็นแอร์โฮสเตสเหรอ” ทิวากรที่นั่งเงียบอยู่ถามขึ้น “ค่ะ” “ก็แสดงว่ากิน นอน ไม่เป็นเวลาสินะ” อาชีพของเธอกับเขาไม่ต่างกันมากเพราะแทบจะไม่มีเวลาพักผ่อนจริงๆ “ใช่ค่ะ แรกๆ ระบบร่างกายแย่มาก หลังๆ มามันก็ค่อนข้างชิน” เธออธิบาย “สวย หุ่นดี เหมาะสมกับการเป็นแอร์” รามิลเอ่ยชมเธอ “น่าสนุกเนอะ ได้เที่ยวหลายประเทศ” กอหญ้าพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น “มันก็ไม่ได้เที่ยวแบบจริงจังหรอก เหมือนเปลี่ยนแค่ที่นอนมากกว่า” สองสาวนั่งคุยกันสักพักก็มีพนักงานเข้ามาเสิร์ฟอาหาร “ปลาหมึกนึ่งมะนาวได้แล้วค่ะ” “ทางนี้ครับ” รามิลยกมือขึ้นบอกพนักงาน พนักงานสาวจึงเดินอ้อมไปหยุดตรงหน้ามิลินแล้ววางปลาหมึกนึ่งมะนาวหอมกรุ่นลงบนโต๊ะตรงหน้าเธอ รามิลตักปลาหมึกใส่ถ้วยใบเล็กยื่นให้มิลิน ทว่าเมื่อได้กลิ่นอาหารที่ลอยมาเตะจมูกเธอถึงกับชะงัก “มีอะไรรึเปล่าลิน” กอหญ้าที่เห็นมิลินแปลกไปเอ่ยถามเพื่อน “อึก. เปล่า” หญิงสาวใช้นิ้วชี้ถูจมูกเบาๆ แล้ววางถ้วยลงบนโต๊ะ “ไม่ชิมหน่อยเหรอครับ” ขุนทศหันไปถามบ้าง มิลินส่ายหน้า เหงื่อเม็ดเล็กเริ่มผุดขึ้นมาตามไรผม ร่างกายของเธอเริ่มปั่นป่วน “หญ้า เดี๋ยวลินไปห้องน้ำก่อนนะ” “ให้หญ้าไปเป็นเพื่อนมั้ย” “ไม่เป็นไร” มิลินที่ลุกขึ้นยืนเร็วเกินไปทำให้ร่างของเธอซวนเซเล็กน้อยและรู้สึกหน้ามืด จนคนทั้งโต๊ะหันมามอง “เมาไวน์จิบเดียวหรือไง” ทิวากรถามออกมาเสียงเรียบ “แบบนั้นก็อายแย่สิ” หญิงสาวพูดเสร็จก็รีบเดินออกไป หญิงสาวเดินออกมาข้างร้านซึ่งไม่ไกลจากลานจอดรถที่มีอากาศค่อนข้างถ่ายเทและมีที่ให้นั่งพัก เธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วผ่อนมันออกมาราวกับเรียกสติ แม้ว่าเธอจะไม่ได้เมาก็ตาม มิลินสังเกตอาการของตัวเองซึ่งเป็นแบบนี้มาสองวัน หากไม่มีกลิ่นอะไรมากระตุ้นก็ปกติดี แต่ทว่ามีกลิ่นที่เธอไม่ชอบมากระตุ้นร่างกายจะปั่นป่วนหลังจากนั้น ซึ่งเธอคิดว่าน่าจะมาจากร่างกายที่ไม่ได้พักผ่อนและรับประทานอาหารไม่ตรงเวลา มือใหญ่ของใครบางคนยื่นขวดน้ำเปล่ามาให้ มิลินที่นั่งใช้มือลูบไปมาบริเวณหน้าอกตัวเองเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นว่าเป็นทิวากร แล้วมองไปยังขวดน้ำที่เขายื่นให้ “ผมไม่ใส่อะไรไปหรอก คุณดูระแวงคนนะ ไปพลาดทำอะไรมาเหรอ” ชายหนุ่มแสร้งถาม ตอนแรกเขาคิดว่าเธอแค่แกล้งไม่รู้จักเขา แต่ดูจากปฏิกิริยาต่างๆ ของเธอแล้ว ทำให้มั่นใจว่าเธอจำเขาไม่ได้จริงๆ 'จำผู้ชายที่ตัวเองนอนด้วยไม่ได้เนี่ยนะ แต่ก็ไม่แปลกหรอกในเมื่อคืนนั้นเธอเมา' ทิวากรคิดในใจ มิลินรับขวดน้ำเปล่ามาจากเขาแล้วเปิดฝาดื่ม จากนั้นก็ถอนหายใจออกมาอย่างแรง ชายหนุ่มที่ยืนมองเธออยู่ถามขึ้นหลังจากสังเกตอาการเธอมาพักใหญ่ “ดูเหมือนคุณจะไม่สบาย” “คงงั้นมั้ง” “แล้วออกมาเที่ยวทำไม” “ไม่อยากอยู่ห้อง เบื่อ” หญิงสาวตอบพร้อมใช้มือเล็กลูบแขนตัวเองเบาๆ เมื่อรู้สึกว่าลมที่พัดมาปะทะผิวกายเริ่มหนาวขึ้น