ตอนที่ 7 พวกผู้หญิงหน้าด้าน

แอร์โฮสเตสสาวสวยบินกลับมาในช่วงบ่ายหลัง จากไปประจำการอยู่ต่างประเทศเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์เต็ม เมื่อมาถึงเธอรีบอาบน้ำแต่งตัว สวมเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนรัดรูปสบายๆ เครื่องสำอางที่เคยจัดเต็มบนใบหน้า ตอนนี้ถูกแต่งแต้มอย่างเป็นธรรมชาติ ขาเรียวยาวก้าวลงจากแท็กซี่หลังจากรถจอดสนิทหน้าร้านอาหารชื่อดัง เท้าก้าวฉับๆ บนรองเท้าส้นสูงสีครีมหยุดยืนอยู่หน้าร้าน Anytime ร้านอาหารหลากหลายสัญชาติสาขาแรกของเพื่อนสาว ในร้านมีทั้งอาหารคาว-หวานให้เลือกมากมายตามต้องการ ด้านหน้าเป็นโซนห้องแอร์เหมาะสำหรับการนั่งรับประทานอาหารแบบสบายๆ ส่วนด้านหลังจัดเป็นสวนสวยๆ ไว้ให้ลูกค้าถ่ายรูป สามารถนั่งรับประทานอาหารได้เช่นเดียวกันแต่จะเหมาะแค่ช่วงเย็นไปจนถึงค่ำเท่านั้น มือเล็กผลักประตูเข้าไปในร้านก็ได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายและกลุ่มลูกค้ากำลังมองไปยังจุดเดียวกันนั่นก็คือโต๊ะที่อยู่ด้านในสุดของร้าน มิลินรีบเดินเข้าไปเมื่อเห็นกอหญ้ากำลังยืนอยู่ตรงนั้น สีหน้าของเธอเหมือนกำลังพยายามข่มอารมณ์อย่างสุดความสามารถ มิลินเดินไปหยุดยืนข้างเพื่อนสาวแล้วถามขึ้นโดยไม่ได้หันมองว่าใครเป็นคนทำให้เธอมีท่าทางแบบนี้ “มีอะไรรึเปล่าหญ้า” มิลินถามเพื่อนเสียงเบา “อ้าว คุณมิลิน” เสียงเรียกชื่อเธอที่สุดแสนจะคุ้นหูทำให้มิลินต้องรีบหันไปมอง ไลลากับเพื่อนผู้หญิงของเธอกำลังยืนกอดอกลอยหน้าลอยตามองเธอสลับกับกอหญ้า “ลินรู้จักพวกนี้ด้วยเหรอ” กอหญ้าหันมาถามเพราะเธอรู้จักแค่คนชื่อแจนส่วนเพื่อนของแจนก็เหมือนจะรู้จักกับมิลิน วันนี้มีพนักงานในร้านไปแจ้งเธอว่ามีลูกค้าอยากคุยด้วย แต่เมื่อกอหญ้าเดินออกมาก็รู้ว่าคนที่อยากพบเธอ คือใคร มิลินมองกอหญ้าแล้วพยักหน้าเบาๆ “นี่เป็นเพื่อนกันเหรอ โลกกลมจัง” ไลลามองหน้ามิลินกับกอหญ้าสลับกัน “มีเรื่องให้สนุกอีกแล้ว” แจนพูดแล้วจ้องหน้ากอหญ้าเขม็ง “ไม่คิดว่าจะต้องมาเจอคนที่..วายุพึ่งเฉดหัวทิ้งที่นี่ด้วย” ไลลาพูดพร้อมแสยะยิ้ม “ฮ่าๆ” ไลลากับแจนหัวเราะออกมาพร้อมกันอย่างน่าเกลียด กอหญ้าหันไปมองใบหน้าของมิลิน มือเล็กของเพื่อนสาวยืนกำเข้าหากันแน่นอย่างข่มอารมณ์แล้วนึกย้อนถึงเรื่องที่มิลินเคยเล่าเกี่ยวกับอดีตคนรักให้ฟังก็ถึงบางอ้อ “ส่วนยัยนี่ก็เก่ง ทั้งๆ ที่รู้ว่าผัวตัวเองแอบมาคั่วกับฉันก็ยังให้โอกาส แต่ก็นะ คนมันแต่งงานกันแล้ว จะเลิกก็คงกลัวเสียหน้า” แจนพูดเสร็จฉีกยิ้มอย่างร้ายกาจ หลังจากได้ยินคำพูดของแจน ความอดทนของกอหญ้าก็ขาดผึง เธอเดินเข้าไปกระชากผมของหญิงสาวอย่างแรง ผู้หญิงคนนี้เคยมีความสัมพันธ์กับกับขุนทศ ตอนนั้นเธอไม่ได้เอาเรื่องเพราะคิดว่าคนของตัวเองก็ผิดเหมือนกัน และผู้หญิงคนนี้ก็ไม่เคยมาระรานเธอจนเวลาผ่านมาเป็นปี อยู่ดีๆ เธอกลับมาอีกครั้ง จนอดคิดไม่ได้ว่าสามีของตัวเองแอบไปทำนิสัยเดิมอีกหรือเปล่า “โอ๊ย” แจนร้องออกมาเสียงดังเมื่อรู้สึกเจ็บที่หนังศีรษะ “ฉันไม่เคยไปยุ่งกับแก เพราะฉะนั้นแกก็อย่ามายุ่งกับฉัน ” กอหญ้าพูดเสียงลอดไรฟัน แววตาโกรธจัดน่ากลัว มือเล็กกระชากผมของคู่อริแรงขึ้น “แกรักทศได้อย่างสนิทใจจริงเหรอ ไม่ระแวงเลยอย่างนั้นสิ” แจนยังคงไม่ยอมหยุด พ่นคำพูดต่างๆ ออกมาไม่ขาดปาก “มันก็ไม่ใช่เรื่องของแก!” เพี้ยะ! กอหญ้าสะบัดฝ่ามือลงบนใบหน้าที่ฉาบเครื่องสำอางหนาๆ ของแจนอย่างแรง ลูกค้าในร้านรีบยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมาบันทึกภาพแล้วมองดูอย่างนึกสนุกและสะใจไปพร้อมๆ กัน ทุกคนได้ยินบทสนทนาของพวกเขาทุกคำ ยุคสมัยนี้ไม่มีใครชอบคนที่มีนิสัยทำลายครอบครัวคนอื่น และคนที่กล้าทำแบบนี้ก็สมควรโดนประจานลงบนโซเชียล แจนเสียหลักล้มลงไปกองกับพื้นอย่างแรง กอหญ้าได้โอกาสรีบขึ้นคร่อมร่างของคนที่หาเรื่องเธอก่อนแล้วสะบัดฝ่ามือใส่ไม่ยั้ง “แก ปล่อยเพื่อนฉันนะ” ไลลาตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้าเพราะเพื่อนของเธอเป็นฝ่ายเสียเปรียบจึงรีบเข้าไปจะห้าม แต่ถูกมิลินกระชากแขนไว้ก่อน “ไม่ต้องช่วยคนอื่นหรอก เอาตัวแกเองให้รอดก่อน” มิลินได้ทีจิกหัวของไลลาแล้วกดลงบนโต๊ะอาหาร สายตาเหลือบไปเห็นสปาเกตตีที่อยู่ในจาน แอร์โฮสเตสสาวแสยะยิ้มชั่วร้าย หยิบมันขึ้นมาเทลงบนหัวของไลลา “โอ๊ย แก!” “หน้าด้านแย่งของคนอื่นไปแล้ว ก็อยู่ให้เป็นหน่อยไม่ได้เหรอ” มิลินพูดเสียงลอดไรฟัน แววตาลุกโชนอย่างน่ากลัว ไลลาเอื้อมไปหยิบเหยือกบรรจุน้ำเปล่าแล้วใช้แรงทั้งหมดที่มีดันมิลินให้ออกจากตัว พร้อมกับสาดน้ำใส่หญิงสาวจนเปียกชุ่ม เสื้อสีขาวบางแนบชิดกับผิวขาวของเธอจนเห็นบราสีดำ มิลินก้มมองมันเล็กน้อยแล้วพ่นลมหายใจออกทางปาก จากนั้นเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของไลลาที่เลอะไปด้วยซอสสปาเกตตีพลางย่างสามขุมเข้าไป “โอ๊ะ” มิลินได้ยินเสียงของกอหญ้าก็รีบหันไปมอง เพื่อนสาวของเธอเป็นฝ่ายถูกคร่อม เห็นดังนั้นเธอก็รีบเดินเข้าไปช่วย แต่โดนไลลากระชากแขนเข้าหาตัวเองพร้อมสะบัดฝ่ามือลงบนใบหน้าของมิลินอย่างแรง “เพี้ยะ” มิลินรู้สึกหน้าชา เธอใช้ลิ้นแตะเบาๆ ไปที่มุมปาก รับรู้รสชาติเค็มและคาวเลือด สายตาแห่งโทสะตวัดมองไลลาอีกครั้งแล้วกระตุกยิ้มเย็น “วายุคงไม่ได้บอกแกสินะ ว่าเวลาฉันโกรธมากๆ ฉันทำอะไรได้บ้าง” มิลินหยิบมีดสเต๊กที่วางอยู่บนโต๊ะมาถือไว้แล้วเดินเข้าไปหาไลลาอย่างน่าหวาดเสียว กอหญ้ากับแจนที่กำลังตบกันอยู่ถึงกับชะงักแล้วผละออกจากกันเพื่อจะไปหาเพื่อนของตัวเอง “กะ..แกจะทำอะไรนะ” ไลลาถามเสียงสั่นเมื่อเห็นแววตาน่ากลัวของมิลินที่กำลังมองเธอ “ไม่อยากมีหน้าสวยๆ ไว้วันแต่งงานของตัวเองเหรอ” มิลินหันไปยิ้มกว้างแต่สายตาของเธอไม่ได้ยิ้มตามแม้แต่น้อย “ฉันจะแจ้งความ” ไลลาพูดขู่ด้วยความกลัว “เอาสิ แจ้งเลย” มิลิน ท้าอย่างไม่เกรงกลัว เธอต้อนไลลาไปจนหลังแนบชิดติดผนังเย็นๆของร้าน “แกไม่รู้เหรอว่าพ่อฉันเป็นใคร” ไลลาเริ่มตัวสั่น “ไม่รู้ ไม่ใช่พ่อฉันนี่” มิลินส่ายหน้ายิ้มเยือกเย็นจนไลลาถึงกับพูดตะกุกตะกัก “ฉะ.ฉันจะฟ้องยุ” “อื้ม คิดว่าไอ้แมงดานั่นจะช่วยอะไรแกได้” มิลินส่ายหน้าแล้วหัวเราะน้อยๆ ออกมา ทว่า ! “หยุดนะ!!” เสียงหนึ่งดังขึ้นทางด้านหลังของมิลิน “ยุ! ช่วยไลลาด้วย” “เคร้ง อ๊ะ!” มิลินถูกเหวี่ยงออกไปอย่างแรง ด้วยฝีมือของผู้ชายที่เข้ามาใหม่ วายุเห็นหญิงสาวกำลังถือมีดจะทำร้ายไลลาก็ตกใจจึงจับร่างของมิลินเหวี่ยงออกไปให้ห่างตัว แต่ด้วยแรงของผู้ชายทำให้ร่างของเธอล้มกระแทกพื้นอย่างแรง มือเล็กยกขึ้นกุมบริเวณท้องน้อยตัวเองเบาๆ สีหน้าเหยเก เธอรู้สึกจุกจนพูดไม่ออกได้แต่นั่งอยู่อย่างนั้น “ลิน เป็นอะไรหรือเปล่า” กอหญ้ารีบวิ่งมาดูเพื่อนสาวที่นั่งนิ่งอยู่กับพื้น มิลินเงยหน้ามองพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ “เกิดอะไรขึ้น หญ้า” ขุนทศเดินเข้ามาในร้านพร้อมกับทิวากร เอ่ยถามภรรยาสาวหลังจากกวาดตามองไปรอบๆ เห็นสภาพร้านมีข้าวของกระจัดกระจายรวมถึงลูกค้าที่มองไปยังจุดเดียวกันอย่างให้ความสนใจ ทิวากรปรายตามองหนุ่มหล่อที่ยืนอยู่กับหญิงสาวก็พอจะนึกสถานการณ์ออกว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วรีบเดินไปหามิลินที่นั่งนิ่งอยู่กับพื้น ร่างสูงย่อตัวลงนั่งชันเข่าข้างหนึ่งแล้วเอ่ยถาม “เป็นอะไรรึเปล่าคุณ” “ช่วยพาฉันออกไปจากตรงนี้หน่อย” มิลินจับแขนเขาเบาๆ พยายามพยุงร่างของตัวเองให้ลุกขึ้น หมอหนุ่มเห็นสายตาขอร้องของเธอก็ไม่รอช้า ช้อนร่างบางขึ้นบนแขนแกร่งแล้วพาออกไปทางหลังร้าน การกระทำของทิวากรตกอยู่ในสายตาของวายุซึ่งจุดประกายความสนใจให้เขาได้เป็นอย่างดี “ไปโรงพยาบาลมั้ย” ทิวากรพาเธอมานั่งในสวนด้านหลังร้านซึ่งกำลังปิดปรับปรุงอยู่ แล้วมองใบหน้าสวยที่ตอนนี้มีรอยแดงเป็นปื้น เลือดสีแดงสดซึมออกมาบริเวณมุมปาก “ไม่ต้องหรอก ดีขึ้นแล้ว” เธอตอบพร้อมส่งรอยยิ้มจางๆ ให้ “จริงนะ?” เขาถามเธออีกครั้งเพื่อความแน่ใจ มิลินพยักหน้าน้อยๆ “ขอบคุณนะ ที่พาฉันออกมาจากตรงนั้น” หญิงสาวกล่าวขอบคุณคนตรงหน้าจากใจจริง เธอไม่อยากเจอผู้ชายคนนั้นอีก การเจอวายุแต่ละครั้งก็เหมือนการสะกิดแผลที่กำลังแห้งให้เลือดไหลซิบๆ ออกมาอีกครั้ง “มีเรื่องอะไรกัน” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันแล้วถามขึ้นด้วยความสงสัย รอบนี้ดูจากสภาพทั้งเธอและกอหญ้าเหมือนจะเป็นเรื่องใหญ่ หญิงสาวตัดสินใจเล่าเรื่องทุกอย่างให้เขาฟัง เธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงกล้าเล่าเรื่องส่วนตัวให้กับคนที่พึ่งรู้จักฟัง แต่ทุกครั้งที่เธอมีเรื่องหรืออะไรก็ตามแต่ จะเจอผู้ชายคนนี้ตลอด และเรื่องในวันนี้มันก็เกี่ยวกับครอบครัวของเพื่อนเขาด้วย “ฉันสงสารหญ้า พวกเขาต้องทะเลาะกันแน่เลย” หลังจากเล่าจบมิลินพูดออกมาด้วยสีหน้ากังวลใจ “แล้วไม่สงสารตัวเองหรือไง” “อย่างน้อย ฉันก็โชคดีที่ยังไม่ได้แต่งงาน” ทิวากรคิดถึงเรื่องราวที่มิลินเล่าให้ฟังแล้วถอนหายใจออกมาอย่างแรง เขารู้ดีว่าในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นกับครอบครัวของเพื่อน “ลิน ดีขึ้นยัง” กอหญ้ารีบเดินเข้ามาหาเพื่อนสาวหลังจากเคลียร์ร้านเสร็จเรียบร้อยแล้ว “ไม่เป็นอะไรแล้ว หญ้าเคลียร์ร้านเสร็จแล้วเหรอ” กอหญ้าพยักหน้า “หญ้า ฟังที่ทศถามบ้างมั้ย” ขุนทศเดินตามหลังภรรยามาด้วยอารมณ์หงุดหงิด ไม่ว่าเขาจะพูดหรือถามอะไรเธอก็ไม่คุยด้วย กอหญ้าตัดสินใจหันไปมองหน้าผู้เป็นสามีด้วยแววตาสั่นไหวแล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นเธอก็ถามขึ้นเสียงเรียบ “ทศ ไปเจอแจนมาหรือเปล่า” “คือ..” ขุนทศได้ยินคำถามก็อึกอักทันที เขาไม่กล้าสบตากอหญ้าแล้วหันไปมองหน้าเพื่อนสนิทอย่างทิวากรแทน หมอหนุ่มเองก็แสร้งหันไปมองทางอื่น “คืออะไร” กอหญ้าถามอีกครั้งอย่างข่มอารมณ์ “แค่บังเอิญไปเจอ แต่ทศไม่ได้ทำอะไรเลยนะ” ขุนทศส่ายหน้ารัวๆ เพื่อปฏิเสธ “รู้รึเปล่า ว่าทศโกหกไม่เก่ง” กอหญ้ามองหน้าผู้เป็นสามีอย่างเหนื่อยหน่ายใจ มิลินเห็นอาการของเพื่อนก็รู้สึกสงสารจับใจแต่ตัวเองไม่สามารถทำอะไรได้และอยากให้พวกเขาเคลียร์กันเองมากกว่า “แค่ทานข้าวด้วยกัน” ชายหนุ่มตอบตะกุกตะกัก กอหญ้าเห็นท่าทางของขุนทศก็ถอนหายใจออกมาแล้วเดินไปทางสวนที่เป็นทางเชื่อมกับบ้านของทั้งคู่ ขุนทศที่ทำอะไรไม่ถูกรีบวิ่งตามหลังเธอไปด้วยสีหน้ากังวลใจ หลังจากคู่สามีภรรยาออกไปแล้ว ทิวากรกับมิลินหันมามองหน้ากันด้วยสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก มิลินยิ้มแห้งเพราะรู้สึกถึงบรรยากาศมาคุที่เกิดขึ้น “พี่ทศ แค่กินข้าวจริงๆ เหรอ” “ไม่รู้สิ” ทิวากรยักไหล่ “เป็นผู้ชายนี่ดีจัง จะทำอะไรก็ทำ พวกเขาคิดว่าคนรักจะให้อภัยได้ตลอดอย่างนั้นสินะ” มิลินพูดน้ำเสียงประชด “พูดแบบนี้ก็แสดงว่าถ้าแฟนเก่าคุณกลับมา คุณก็ให้อภัย?” “ฉันไม่ยุ่งกับสามีคนอื่น” มิลินสบตาคนตรงหน้าด้วยแววตาจริงจัง “ไม่สนใจเขาแล้วเหรอ” “ฉันไม่ได้ความจำเสื่อมนะ ที่จะเลิกสนใจหรือลืมได้เร็วขนาดนั้น” “ผมเห็นคุณก็ดูปกติดี” “ถ้าคุณอ่านใจฉันได้ คุณคงร้องไห้ไปแล้ว” คนอื่นอาจจะคิดว่าเธอปกติดีและไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่ความเป็นจริงเธอแสร้งว่าไม่ได้เป็นอะไรแล้วต่างหาก ทั้งสองนั่งมองหน้ากันครู่หนึ่งจนกระทั่งได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายมาจากคู่สามีภรรยาอีกครั้ง “หญ้าคิดจะทำอะไร” กอหญ้าเดินมาพร้อมกระเป๋าเดินทางใบเล็กแล้วหยุดยืนตรงหน้ามิลิน ใบหน้าของเธอเปรอะไปด้วยหยาดน้ำตา “ลิน หญ้าขอไปนอนด้วยสิ” กอหญ้าพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ มิลินเห็นสีหน้าและแววตาของเพื่อนสาวก็พยักหน้าโดยไม่ต้องคิด กอหญ้าได้ยินดังนั้นก็ดึงแขนมิลินให้ลุกขึ้นเพราะเธอต้องการออกไปจากตรงนี้ ขุนทศรีบดึงกระเป๋าออกจากมือของกอหญ้าอย่างแรงแล้วเขวี้ยงมันไปให้ห่างจากตัวเธอด้วยอารมณ์โกรธ แกร๊ก ตุ๊บ ~ “เฮ้ย ไอ้ทศ!” ทิวากรเห็นการกระทำของเพื่อนก็รีบปรามเสียงดัง “แม่ง เรื่องแค่นี้เอง” ขุนทศพูดด้วยน้ำเสียงไม่เข้าใจว่าจะทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ทำไม กอหญ้าหันกลับไปมองหน้าผู้เป็นสามีช้าๆ แล้วแค่นหัวเราะออกมาด้วยหัวใจเจ็บปวด “แค่นี้เอง แค่นี้เองอย่างนั้นเหรอ!” “ก็แล้วจะทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่ทำไม!” ขุนทศเริ่มควบคุมสติตัวเองไม่ได้หันไปตวาดเธอเสียงดังอย่างลืมตัว