ตอนที่ 8 ลูก?

“ทศไม่เคยสำนึกเลยจริงๆ ไว้คิดได้เมื่อไหร่ค่อยคุยกัน หรือถ้าคิดไม่ได้ ก็หย่ากันไปเลย” กอหญ้าทิ้งท้ายไว้ด้วยคำพูดที่ทำให้คนอย่างขุนทศถึงกับอึ้ง สองสาวเดินออกไปจากตรงนั้นโดยกอหญ้าไม่ได้เอาอะไรติดตัวไป นอกจากรถเก๋งคันหรูของเธอ ทิวากรหันไปมองหน้าเพื่อนแล้วตบไหล่เบาๆโดยไม่พูดอะไรออกมา เพนต์เฮาส์ รามิล “จะสงสารหรือสมน้ำหน้าดีวะ” รามิลปรายตามองชายหนุ่มผมสีควันบุหรี่ที่ตอนนี้มีสีหน้าเครียดจัดอย่างเห็นได้ชัด “เรื่องนี้มึงผิด”ทิวากรพูดเสียงเรียบ “กูไปกินข้าวกับแจนมาก็จริง แต่กูไม่ได้มีความสัมพันธ์เกินเลยซะหน่อย” ขุนทศยกแก้วเหล้าขึ้นกระดกอึกใหญ่ ชายหนุ่มสองคนหรี่ตามองเพื่อนพร้อมกันอย่างจับผิด ขุนทศเห็นสายตาของพวกเขาก็พูดขึ้นอีกครั้ง “เออๆ เกือบได้กัน แต่กูรู้สึกผิดก่อนเลยไม่ทำต่อ” ขุนทศสารภาพความจริงออกมาในที่สุด “ไอ้เหี้ย!!” เพื่อนสนิททั้งสองตะโกนด่าอย่างเหลืออด “ขนาดพวกกูยังไม่เชื่อคนอย่างมึงเลย แล้วคิดว่าเมียมึงจะเชื่อเหรอ” รามิลส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่ายใจ “กูสาบานว่าไม่ได้เอากันจริงๆ” คนถูกว่าพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังแล้วมองใบหน้าเพื่อนสองคนสลับกันเพื่อยืนยันว่าเขาพูดความจริง “ไปบอกเมียมึงโน่น” หนุ่มลูกครึ่งมองหน้าเพื่อนนิ่ง “จะเอาหรือไม่เอา แต่มึงทำในสิ่งที่เคยได้รับโอกาสไปแล้วว่ะ” ทิวากรพูดถึงความเป็นจริง รามิลพยักหน้าเห็นด้วยแล้วถอนหายใจออกมากับปัญหาที่เพื่อนกำลังเจอ ขุนทศนั่งมองแก้วที่อยู่ในมือนิ่งอย่างใช้ความคิด ทิวากรเห็นดังนั้นก็พูดต่อ “กอหญ้าคงไม่เชื่อใจมึงอีก แล้วชีวิตคู่ของมึงจะเป็นยังไงต่อ” “หญ้าไม่ไว้ใจกู ตั้งแต่เรื่องครั้งนั้น” ขุนทศพูดออกมาเบาๆ หญิงสาวไม่ไว้ใจเขาอีกเลย ตั้งแต่วันที่เธอรู้เรื่องเขากับแจนครั้งนั้น “มึงรู้ได้ไง” รามิลขมวดคิ้วถามเพื่อน “กูเจอยาคุมในกระเป๋าเธอ ก็ว่าทำไมไม่ท้องสักที” ขุนทศพูดเสียงนิ่ง แม้จะรู้ว่าเขาเป็นคนผิด แต่ก็อดที่จะรู้สึกแย่ไม่ได้กับเรื่องที่เขาจริงจังกับการมีลูก “มันก็ไม่แปลกที่เธอจะไม่เชื่อใจมึง แล้วตอนนี้มึงก็ดันทำมันอีก” หมอหนุ่มพูดเสร็จยกแก้วเหล้าขึ้นมากระดกบ้าง “มึงคิดดู ถ้าหญ้าทำแบบนั้นกับมึงบ้าง...” รามิลยังพูดไม่ทันจบ ขุนทศก็พูดแทรกขึ้นมาทันควันอย่างไม่ต้องใช้ความคิด “กูไม่ยอม” “ใช่ ถูก ไม่มีใครยอมได้หรอก”รามิลใช้มือตบหน้าขาตัวเองในสิ่งที่ได้ยิน “แล้วมึงต้องการจะให้เธอเข้าใจอะไร เข้าใจว่ามึงไม่ได้เอากัน มึงแค่ไปกินข้าวแต่เกือบได้กัน อย่างนั้นเหรอ”หมอหนุ่มถามพร้อมยกยิ้มมุมปาก “แค่มึงไปกินข้าวกับคนที่มึงเคยเอาก็ผิดแล้วปะวะ” รามิลกับทิวากรยิงคำถามใส่เพื่อนอย่างขุนทศไม่หยุด จนชายหนุ่มรู้สึกหัวเสียแล้วพาลใส่ทันที “พวกมึงดีกว่ากูตรงไหนวะ” “อย่าลืมว่า พวกกูไม่ได้มีเมียหรือมีครอบครัวเหมือนมึงนะ” รามิลพูดน้ำเสียงเข้มขึ้นอย่างตำหนิเพื่อน “ขุนทศ มึงแต่งงานแล้ว” ทิวากรเรียกชื่อคนที่นั่งใบหน้าบึ้งตึงแล้วมองลึกลงไปในตาเพื่อน นานๆ ครั้งที่หมอหนุ่มจะเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงแบบนี้ “โธ่เว้ย!” ขุนทศสบถออกมาอย่างหัวเสียเพราะไม่รู้จะจัดการกับปัญหานี้ยังไง เขาพลาดเองจริงๆ ที่ไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ แม้ว่าครั้งนี้มันจะไม่ได้เลยเถิด ทว่าตัวเขาก็ผิดอยู่ดี “พวกกูหวังดีนะเว้ย”รามิลเห็นใบหน้าเครียดของเพื่อนก็อดที่จะสงสารไม่ได้ ถึงเขาจะเป็นคนปากเสียแค่ไหนก็ตาม แต่ไม่มีใครอยากให้ครอบครัวของเพื่อนต้องแตกแยก “กูรู้ แต่กูพาล กูโมโหตัวเองด้วย”ชายหนุ่มขยี้ผมสีควันบุหรี่ของตัวเองจนยุ่งเหยิง “มึงคิดสิว่าต้องทำยังไง” ทิวากรเอียงคอมองเพื่อน “แม่ง ตอนอยากคืนดีแล้วยอมทุกอย่าง สุดท้ายก็สันดานเดิม” รามิลยังคงไม่หยุดด่าเพราะนึกแล้วยังแอบหมั่นไส้ “เออ กูผิด กูผิดไปแล้ว”ขุนทศหันไปจำนนในความผิดของตัวเอง ตอนนี้คนที่เขาควรไปบอกความจริงและยอมรับในความผิดก็ดันไม่สามารถติดต่อได้เสียแล้ว ทางด้านหญิงสาวทั้งสอง... หมู่ดาวกับพระจันทร์สีนวลสว่างไสวบนท้องฟ้าในยามค่ำคืนให้ความรู้สึกสวยงามและเหงาในเวลาเดียวกัน ลมเย็นๆ พัดสัมผัสผิวกายเป็นระยะ จนรู้สึกหนาวยะเยือกในบางครั้ง พวกเธอนั่งพูดคุยปรับทุกข์กันหลายชั่วโมงจนเวลาล่วงเลยมาถึงเที่ยงคืน ก็ไม่มีทีท่าว่าบทสนทนาจะจบลงแม้แต่น้อย “คนเรามันสมควรได้รับโอกาสกี่ครั้งเหรอ ลิน” กอหญ้าถามเพื่อนสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ เสียงเศร้า สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ภาพเบื้องหน้า “บางทีพี่ทศอาจจะแค่ทานข้าวเฉยๆ” “แค่ทานข้าว หญ้าก็ไม่โอเคแล้ว เขาสองคนเคยมีความสัมพันธ์กันมาก่อน หญ้าไม่ไว้ใจ” “ลินเข้าใจนะ ในทางกลับกัน ถ้าสมมติวายุกลับมา ลินก็คงไม่ไว้ใจเขาอีก และถ้าวันหนึ่งเขากลับมาจริงๆ ลินอยากภาวนาให้ตัวเองเข้มแข็งและไม่ใจอ่อน เพราะรู้ว่าไม่สามารถไว้ใจเขาได้เหมือนเดิมอีกต่อไป” มิลินพูดในสิ่งที่เธอคิด “จริง เราไม่รู้ว่าความรู้สึกนั้นมันจะปะทุขึ้นมาอีกตอนไหน ผู้ชายเขาคิดว่าเราให้อภัยคือเราเป็นเหมือนเดิมแล้ว ถ้าวันหนึ่งเรางี่เง่า จับผิด เขาก็จะรำคาญ ทั้งๆ ที่เขาไม่ใช่เหรอ เป็นคนทำให้เป็นแบบนี้” กอหญ้าแค่นหัวเราะออกมาในความไม่ยุติธรรม สายตาสองคู่ยังคงจับจ้องไปข้างหน้า ต่างฝ่ายต่างคิดเรื่องของตัวเองด้วยความรู้สึกหลากหลายปะปนกันไป กระทั่งเวลาผ่านไปสักพักกอหญ้าก็พูดขึ้น “หญ้าไปห้องน้ำก่อนนะ” “ลงไปพร้อมกันเลยก็ได้ ดึกมากแล้ว” สองสาวเดินลงมาจากดาดฟ้า กอหญ้าเข้าไปอาบน้ำในทันทีเพราะเธอเริ่มรู้สึกง่วงนอน “ลิน” กอหญ้าที่อยู่ในห้องน้ำเรียกเพื่อนเสียงดัง “ว่าไงหญ้า” มิลินเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องน้ำ “มีผ้าอนามัยรึเปล่า หญ้าเป็นประจำเดือน” เธอบอกเพื่อนสาว “แปบนะ” มิลินเดินไปเปิดลิ้นชักของใช้ส่วนตัวแล้วหยิบผ้าอนามัยที่ยังไม่ได้แกะห่อส่งให้กอหญ้า “เอาห่อใหม่มาให้เชียว” “เอ๊ะ เดือนที่แล้วยังไม่ได้ใช้เหรอ” มิลิน พึมพำกับตัวเองเบาๆ ปกติประจำเดือนของเธอมาตรงทุกเดือน หรือว่าเดือนนี้อาจจะเป็นเพราะความเครียด ฮอร์โมนเลยแปรปรวน หญิงสาวยืนคิดถึงสาเหตุที่อาจจะเป็นไปได้ “ลิน!” “ห๊ะ” มิลินหันไปมองกอหญ้าที่มาหยุดยืนอยู่ข้างๆ โดยเธอเองไม่รู้ตัว “ใจลอยเชียว เป็นอะไรหรือเปล่า” “เปล่าๆ” เธอรีบส่ายหน้า “อะนี่ ขอบคุณนะ” กอหญ้ายื่นห่อผ้าอนามัยคืนเธอ หญิงสาวรับมันไว้แล้วก้มมองสิ่งที่อยู่ในมืออย่างรู้สึกกังวลใจ หัวใจเต้นแรงอย่างไม่อาจห้ามได้ เหตุการณ์วันก่อนที่เธอตื่นขึ้นมาบนเตียงในโรงแรมผุดขึ้นมาในห้วงความคิด บางทีมันอาจจะไม่ใช่อย่างนั้นก็เป็นได้ เธอไม่อยากให้ชีวิตตัวเองพังไปมากกว่านี้แล้วจริงๆ “หลับยัง” มิลินเอ่ยถามคนข้างกายที่นอนแน่นิ่งอยู่ เธอนอนไม่หลับเพราะเอาแต่คิดถึงเรื่องก่อนหน้านี้ “ว่าไงลิน” กอหญ้าถามเพื่อนสาวเสียงเบา ความง่วงที่มีในตอนแรกหายเป็นปลิดทิ้งหลังจากได้ยินน้ำเสียงแปลกๆ ของเพื่อน “หญ้า เคยคิดที่จะมีลูกมั้ย” ริมฝีปากเล็กเอ่ยถามเสียงเรียบ “ลูกเหรอ? หญ้ารู้สึกเฉยๆ มีก็ได้ไม่มีก็ได้ แต่ทศเขาอยากมี ทำไมอยู่ดีๆถึงถามเรื่องนี้” กอหญ้าที่นอนหงายมองเพดานห้องในตอนแรกเปลี่ยนเป็นท่าตะแคงแล้วมองหน้าเพื่อนผ่านแสงสลัวจากโคมไฟ เธอรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลที่อยู่ดีๆ มิลินพูดถึงเรื่องนี้ “ไม่รู้สิ ลินไม่รู้” มิลินพึมพำเบาๆราวกับคนละเมอ