ตอนที่ 6 กลิ่นหอมสดชื่น

ชายหนุ่มเห็นดังนั้นก็ถอดเสื้อสูทสีกรมท่ามาคลุมไหล่ให้เธอ “ไม่ต้องซาบซึ้งใจหรอก ทีหลังก็ใส่ชุดที่มันปิดร่างกายหน่อย จะได้ไม่หนาว” กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่มาจากเสื้อของเขาทำให้เธอรู้สึกสดชื่นอย่างประหลาด จนหญิงสาวหลับตาแล้วสูดกลิ่นเข้าปอดราวกับเป็นหญิงสาวโรคจิต “คุณทำผมกลัว” เขาคิดแบบนั้นจริงๆ มิลินเงยหน้ามองเขาแล้วยิ้มแห้งออกมาพร้อมพูดขึ้น “ช่วงนี้ฉันรู้สึกจมูกไวต่อกลิ่น แต่กลิ่นเสื้อคุณมันทำให้ฉันรู้สึกดีอย่างประหลาด” หญิงสาวหลับตาลงแล้วยกแขนเสื้อสูทของเขาขึ้นมาดมอยู่อย่างนั้น การกระทำของเธอตกอยู่ในสายตาของหมอหนุ่มตลอดเวลา คิ้วหนาขมวดกันยุ่งอย่างแปลกใจและรู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากล “คุณจะดมมันอีกนานมั้ย ประหลาดคน” เสียงทุ้มปลุกเธอให้ตื่นจากภวังค์แห่งความเคลิบเคลิ้ม เปลือกตาเล็กเปิดขึ้นอัตโนมัติแล้วหันมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจ “คุณจะไปไหนก็ไป” เธอพูดเสียงติดรำคาญ “ห๊ะ” คิ้วที่ขมวดกันยุ่งในตอนแรกยิ่งผูกปมแน่นเพิ่มขึ้น หลังจากเห็นอารมณ์ไม่พอใจของหญิงสาวตรงหน้า “หรืออยากได้เสื้อคืน เอาไปสิ” มิลินลุกขึ้นยืน ดึงเสื้อสูทบนไหล่บางโยนคืนเขา แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าโทรหา กอหญ้า ทั้งสองได้แลกเบอร์กันไว้ก่อนหน้านี้ “หญ้า ลินกลับก่อนนะ รู้สึกไม่ค่อยสบาย” “ไม่ได้เป็นอะไรมาก โอเค ไว้เจอกันใหม่” มิลิน วางสายจากเพื่อนสาวเสร็จก็เดินออกไปจะโบกแท็กซี่หน้าคลับ ชายหนุ่มที่ยืนงงอยู่ในตอนแรกรีบเดินตามเธอไปแล้วกระชากแขนเล็กเพื่อให้หันมาคุยกับเขาก่อน “คุณเป็นอะไร อย่าบอกนะว่าโกรธที่ผมพูดเมื่อกี้” เขามองหน้าเธออย่างต้องการคำตอบ “ปล่อย” มิลินดึงแขนให้หลุดจากการเกาะกุมของเขาอย่างแรงจนเกิดรอยแดง ชายหนุ่มเห็นดังนั้นก็ปล่อยให้เธอเป็นอิสระ “เดี๋ยวผมไปส่ง” “ฉันกลับเองได้” ร่างเพรียวหมุนตัวกำลังจะเดิน ทว่าอยู่ดีๆ รู้สึกหน้ามืดและซวนเซเล็กน้อย ชายหนุ่มรีบคว้าเอวเธอไว้โดยสัญชาตญาณ “อวดเก่ง” เขาพึมพำเบาๆ แต่เธอกลับได้ยินชัดเจน “ฉันได้ยินนะ” “มึนหัวเหรอ”เขาถามเธอที่กำลังพยายามทรงตัวบนรองเท้าส้นสูงคู่นั้น “อืม” ทิวากร พยุงเธอไปนั่งในรถสีขาวคันหรูพร้อมคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ จากนั้นขับไปตามทางที่เธอบอกเพื่อพาหญิงสาวกลับบ้าน “เปิดกระจกได้มั้ย ฉันเหม็นกลิ่นในรถคุณ”เธอพูดพร้อมใช้มือเล็กปิดจมูก “หืม รถผมเหม็นเหรอ” ชายหนุ่มทำจมูกฟึดฟัดเพื่อตามหากลิ่นที่เธอว่า แต่เขากลับไม่ได้กลิ่นอะไรแม้แต่น้อย เขาจึงใช้มือกดปุ่มเปิดกระจกทั้งสี่ด้านแล้วหันไปมองเธอโดยไม่พูดอะไร “ขอบคุณนะ” หญิงสาวหันหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มจางๆส่งให้เขา ชายหนุ่มพยักหน้าขณะที่สายตายังคงจดจ่ออยู่กับถนน “โครก~” เสียงท้องร้องดังสนั่นมาจากหญิงสาวจนคนที่ทำหน้าที่ขับรถถึงกับลอบยิ้ม “ไหนว่าทานข้าวมาแล้ว”เขาหันไปมองใบหน้าเธอเล็กน้อย “อยู่ดีๆ ก็หิว” เธอบอกเขาด้วยความรู้สึกอาย ก็ท้องร้องดังเสียขนาดนั้น “แวะทานอะไรก่อนมั้ย” “ไม่ต้องหรอก เกรงใจ” “ขนาดนี้แล้ว ไม่ต้องเกรงใจหรอก อยากทานอะไรว่ามา” เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังแฝงไปด้วยความเต็มใจ หญิงสาวครุ่นคิดอยู่เกือบห้านาทีจากนั้นก็พูดขึ้น “ลูกพีช” “ลูกพีช?” เขาทวนสิ่งที่เธออยากกินด้วยความแปลกใจ “ใช่ ลูกพีช” เธอย้ำอีกครั้ง “เวลานี้จะหาที่ไหน มีอย่างอื่นที่อยากทานอีกมั้ย” ชายหนุ่มเหลือบมองดูเวลาก็เห็นว่าเที่ยงคืนกว่าแล้ว มิลินส่ายหน้าพร้อมเบะปากเล็กน้อยอย่างเด็กเอาแต่ใจ ชายหนุ่มหักพวงมาลัยเข้าจอดเทียบฟุตบาทแล้วมองหน้าเธออย่างจริงจัง จนเธอที่นั่งอยู่ถึงกับไม่เข้าใจ คิดว่าเขาโกรธที่เธออยากกินลูกพีชเวลานี้ ทิวากรมองหน้าเธอแล้วครุ่นคิดถึงอาการหลายๆ อย่างของหญิงสาวด้วยหัวใจเต้นรัวแรง จนเขาเริ่มกลัวว่าสิ่งที่เขาคิดมันจะเกิดขึ้นจริง แต่ยังไงก็คงต้องรอดูอาการเธออีกหน่อยเพราะอาการแบบนี้ไม่ได้หมายความว่าจะตั้งครรภ์เสมอไป หากเขาถามเธอในตอนนี้มันอาจจะเป็นการเสียมารยาทเพราะเขากับเธอก็ไม่ได้สนิทกันมาก่อน “โกรธเหรอที่ฉันอยากกินลูกพีช” เธอถามเขาเสียงอ่อน “เปล่า ผมพยายามนึกอยู่ว่าตอนนี้ที่ไหนขาย” “แต่มันดึกมากแล้ว คงไม่มี” เธอพูดอย่างหมดหวัง ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทรหาเพื่อนอย่างรามิลทันที “เฮ้ย ไอ้มิล ห้างมึงเปิด 24 ชั่วโมงใช่มั้ย เออๆ ขอบใจ พอดีกูมีธุระด่วน โทษทีไม่ได้โทรไปบอก” ทิวากรวางสายจากเพื่อนเสร็จก็รีบออกรถแล้วหันไปพูดกับหญิงสาว “หวังว่าที่นั่นจะมีนะ” มิลินได้ยินก็รู้สึกมีความหวังขึ้นมา ใช้เวลาแค่สิบนาทีก็มาถึงห้างสรรพสินค้า พวกเขาเดินเข้าไปยังโซนของสดที่มีผักและผลไม้อย่างรวดเร็ว ผลไม้มากมายวางเรียงรายกันอยู่ละลานตา หญิงสาวเห็นดังนั้นก็หันไปยิ้มกับเขาด้วยความดีใจ ราวกับเด็กที่เห็นของเล่นจนชายหนุ่มรู้สึกดีร่วมกับเธอไปด้วย มิลินเดินมาหยุดอยู่หน้ากล่องเนื้อพีชพร้อมรับประทานที่เหลืออยู่แค่กล่องเดียวแล้วหยิบขึ้นมาด้วยรอยยิ้มกว้าง ทิวากรมองเธอด้วยความเอ็นดูแล้วถามขึ้น “คุณชอบกินลูกพีชขนาดนั้นเลยเหรอ” “ไม่อะ ปกติแทบไม่กินผลไม้ แต่ช่วงนี้ชอบมากๆ เลย” “ไม่ได้อยากกินอะไรเปรี้ยวๆ ใช่มั้ย” เขาลอบถามเธอ “ถ้าเป็นมะม่วง หรืออะไรพวกนั้น ไม่อะ” เขาพยักหน้าเข้าใจ แต่ไม่ได้วางใจมากนักเพราะอาการคนไข้แต่ละคนที่เจอมักจะแตกต่างกันไป “อยากซื้ออะไรอีกมั้ย” เขาถามเธออีกครั้ง “ไม่แล้วละ คุณจะซื้ออะไรหรือเปล่า” “งั้นกลับเลยแล้วกัน คุณใส่ส้นสูงเดินนานๆ มันไม่ดี” “ฉันใส่จนชินแล้วละ” ชายหนุ่มไม่พูดอะไรต่อ แล้วเดินไปชำระเงินค่าของ ตอนนี้ทั้งคู่กำลังนั่งอยู่ในรถบริเวณลานจอดของห้างเพื่อรอให้หญิงสาวรับประทานผลไม้ให้เสร็จก่อน มิลินตักเนื้อพีชชิ้นฉ่ำๆ ใส่ปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ จนแก้มป่อง จากนั้นเธอจิ้มแล้วยื่นไปตรงหน้าชายหนุ่มพร้อมกับพยักหน้าให้เขาลองชิม ทิวากรอ้าปากรับแล้วเคี้ยวมันเพื่อสัมผัสรสชาติว่าเป็นยังไง “อืม อร่อยจริงๆ ด้วย” กลิ่นหอม รสชาติหวานละมุนลิ้น “ใช่มั้ยละ แต่ฉันไม่ให้แล้วนะ” เธอพูดแล้วหันไปมองชิ้นพีชที่เหลือแค่สามชิ้น สลับกับมองหน้าเขาแล้วยกกล่องมาแนบอกตัวเองอย่างเด็กหวงของ หมอหนุ่มมองเธอแล้วส่ายหน้า “ผมพึ่งเห็นคุณคนแรกที่ดูมีความสุขหลังจากได้กินลูกพีช” “ก็มันอร่อย” มิลินนั่งกินพีชอีกสามชิ้นที่เหลือจนหมดเกลี้ยงพร้อมกับลูบท้องตัวเองเบาๆ หลังจากรู้สึกอิ่ม ชายหนุ่มเหลือบมองหน้าท้องแบนราบของเธอเล็กน้อยแล้วพูดขึ้น “งั้นกลับเลยนะ” หญิงสาวพยักหน้า เขาจึงขับรถไปตามทาง แต่เมื่อหันไปมองคนข้างๆ เธอก็หลับไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มหันไปมองเป็นระยะๆ จนกระทั่งมาถึงบ้านที่เธอว่าก็คือหอพักเล็กๆ ที่ดูไม่มีความปลอดภัยแม้แต่น้อย “คุณ ตื่นได้แล้ว” หญิงสาวสะลึมสะลือเมื่อได้ยินเสียงเรียกของใครบางคน “ถึงแล้วเหรอ” เธอพูดเสียงอู้อี้ “ถึงแล้ว นี่นามบัตรผม เผื่อมีอะไรฉุกเฉินโทรมาได้ตลอด” เขายื่นนามบัตรให้เธอ มิลินรับมันไว้แล้วใส่ลงในกระเป๋า “ว่างๆ ก็ไปตรวจสุขภาพหน่อยนะ” เขาเอ่ยอีกครั้งด้วยความหวังดี “คงต้องให้กลับมาจากบินก่อน เพราะพรุ่งนี้ค่ำมีบินไปต่างประเทศ” “หลายชั่วโมงหรือเปล่า” “มีอะไรรึเปล่า” เธอถามเขาอย่างไม่เข้าใจ แต่ชายหนุ่มกลับนั่งเงียบ เธอจึงพูดต่อ “บินประมาณสิบสามชั่วโมงค่ะ” “เสี่ยงมาก” คุณหมอหนุ่มพึมพำเบาๆ “คะ?” “เปล่า ไม่มีอะไร ฝันดีนะ” “ค่ะ ฝันดีแล้วก็ขอบคุณมากนะคะ” หญิงสาวตอบเขาแบบงงๆ แล้วลงจากรถพร้อมโบกมือลา จากนั้นเธอก็เดินเข้าตัวอาคารไป ทิวากรมองตามเธอสีหน้าเคร่งเครียด หากเป็นอย่างที่เขาคิด เขาควรจะทำยังไง