ตอนที่ 1 เธอไม่อยากได้ผู้ชายนอกใจ

“ขอร้องล่ะจัตวา ฉันขอร้องคุณล่ะ กลับบ้านกับฉันเถอะนะ” เอมิกา ชำนาญช่าง ขอร้องอย่างน่าเวทนาโดยไม่สนใจสายตาสมเพชจากคนรอบข้าง เมื่อผู้เป็นสามี จัตวา ศิลาเกียรติ ได้ยินคำพูดของเธอดังนั้น เขาก็ลุกขึ้นยืนขึ้นด้วยท่าทางแข็งทื่อและไม่พอใจ เขาเดินออกไปด้วยสีหน้าเคร่งขรึม แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจคำขอของเธอเลย เขาเดินลากเธอไปที่บูธอีกแห่งหนึ่ง จากนั้นก็หยิบบัตรเครดิตออกมาหนึ่งใบจากกระเป๋าเงินของตน โยนมันไปบนโต๊ะตรงหน้าหญิงสาว แล้วจึงพูดว่า “ผมไม่อยากกลับบ้านไปฉลองไอ้วันครบร่งครบรอบแต่งงานอะไรนั่นกับคุณหรอกนะ เอาบัตรนี่ไป อยากจะซื้ออะไรก็ไปซื้อ!” เขาไม่พูดอะไรเพิ่มเติมอีก และเดินออกไปจากบูธโดยไม่ใส่ใจอีกฝ่ายเลย “จัตวา!” เธอรีบคว้าชายเสื้อข้างหนึ่งของจัตวาไว้ด้วยความตื่นกลัว “คุณจะเชื่อไหมคะว่าที่ฉันทำผิดคำสัญญาน่ะ มันไม่ใช่เพราะตัวฉันเองที่เป็นสาเหตุนะคะ” พอได้ยินคำพูดของเธอ เขาก็ตอบกลับด้วยรอยยิ้มเยาะ “คุณเชื่อคำพูดตัวเองไหมล่ะ แน่ใจเหรอว่าคุณผิดสัญญาเพราะผม” มันเป็นเพราะคุณนั่นแหละ! ถ้าคุณจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดได้จริง ๆ คุณก็จะเข้าใจทุกอย่างเอง น่าเสียดายที่คุณลืมอดีตไปหมดแล้ว ไม่ว่าฉันจะอธิบายกับคุณยังไง คุณก็มองเป็นเรื่องไร้สาระไปซะทั้งหมดอยู่ดี เอมิกาคิดกับตัวเอง ไหล่ของเธอลู่ลงด้วยความรู้สึกพ่ายแพ้ กริ๊ง! ในเวลานั้นเอง เสียงมือถือของเธอก็ดังขึ้น มันเป็นเวลาเที่ยงคืน เข้าสู่วันครบรอบแต่งงานของพวกเขา และยังแปลว่าเวลาที่เธอให้กับตัวเองเอาไว้ในการปล่อยวางกับทุกสิ่งได้สิ้นสุดลงแล้ว แต่ถึงอย่างไร เธอก็ยังอยากลองอีกเป็นครั้งสุดท้าย “จัตวา—” ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไรออกต่อ เสียงมือถือของเธอก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะ จากนั้นเธอก็มองไปที่มือถือ เห็นรูปชายหญิงคู่หนึ่งนอนกอดกันบนเตียงราวกับคู่รัก ผู้ชายในรูปคือสามีของเธอ จัตวา อืม จัตวานอกใจฉัน ได้เลย ฉันก็ไม่อยากได้ผู้ชายที่นอกใจเหมือนกัน! เอมิกาคิดกับตัวเอง เธอตัดสินใจได้ทันทีในเสี้ยววินาทีนั้น “เราหย่ากันเถอะค่ะ” เธอก็ปล่อยชายเสื้ออีกฝ่ายไปอย่างเงียบ ๆ ในขณะที่พูด เมื่อได้ยินคำพูดของเธอ จัตวาก็หันกลับไปมองด้วยความประหลาดใจ เขาไม่เชื่อว่าเธอจะพูดแบบนั้นออกมาจริง ๆ เพราะเมื่อครู่นี้ เธอเพิ่งจะขอร้องอ้อนวอนให้เขากลับไปกับเธออยู่เลย แต่แล้วเขาก็คิดได้ว่าเธอเป็นคนฉลาดและเจ้าแผนการ ไม่มีทางที่เธอจะยอมยกตำแหน่งคุณนายศิลาเกียรติไปให้คนอื่นอย่างแน่นอน “รหัสผ่านคือเลขศูนย์แปดตัว!” หลังจากบอกรหัสผ่านบัตรเครดิตแล้ว จัตวาก็เดินจากไป ทิ้งเธอไว้คนเดียว หลังจากที่จัตวาเดินจากไป เอมิกามองบัตรเครดิตในมือแล้วก็ยิ้มอย่างขมขื่น ฉันหมดเวลาชีวิตไปสี่ปีเพื่อพยายามพิสูจน์ว่าฉันรักเขาในแบบที่เขาเป็น ไม่ได้รักเพราะเงินหรือตำแหน่งคุณนายศิลาเกียรติเลย ฉันยังให้เวลาเขาสิบห้าวันอีกด้วยเพื่อติดสินใจว่าเขาจะเลือกอะไร ครอบครัวหรือคนที่เขารัก แต่สุดท้ายแล้วฉันกลับต้องสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่าง! ในเมื่อฉันทำทุกอย่างที่ฉันทำได้แล้วในเวลาที่ฉันรักเขา ถ้าถึงเวลาต้องตัดใจ ฉันก็จะไม่ลังเล! เมื่อคิดได้เช่นนี้แล้ว เธอรีบวิ่งออกจากบูธ ตรงไปขวางหน้าจัตวาที่หน้าลิฟต์และยื่นเอกสารหย่าให้อีกฝ่าย แล้วบอกเขาว่า “ฉันจริงจังเรื่องการหย่าค่ะ ฉันไม่ขอรับเงินจากตระกูลของคุณแม้แต่บาทเดียว ฉันขอไปแต่ตัว ไม่เอาสมบัติของคุณเลยสักชิ้น!” สิ้นเสียงของเธอแล้ว เธอได้ยินเสียงดังโครมและได้เห็นเอกสารนั้นถูกโยนลงถังขยะอย่างแรง “หัดเจียมตัวซะก่อนที่จะมาทำตัวบ้า ๆ แบบนี้!” จัตวาพูดด้วยความรำคาญ เอมิการู้ว่าเขาเป็นเหมือนคนตระกูลศิลาเกียรติคนอื่น ๆ ที่คิดเองเออเองว่าเธอไม่มีทางรอดได้ถ้าไม่พึ่งพาเขาเพราะเธอไม่มีการศึกษา ไม่มีภูมิหลัง และไม่มีงาน “ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันเจียมตัวเองดีแล้วค่ะ” เธอหยิบเอกสารนั้นขึ้นมาปัดฝุ่น ก่อนจะยื่นให้เขาอีกครั้ง “วันนี้เราเดินเรื่องหย่าไม่ทันแล้ว ฉันว่าหย่ากันพรุ่งนี้ดีกว่าค่ะ ถ้าอย่างนั้น พรุ่งนี้เก้าโมงเจอกันที่ที่ว่าการอำเภอเมืองนะคะ” พอพูดจบแล้ว เธอก็เดินผ่านเขาและเดินจากไปอย่างไม่ไยดี เมื่อเอมิกาลงมาถึงชั้นล่าง เธอก็รู้สึกหมดแรงขึ้นมาในทันใดจนต้องเอนตัวพิงผนัง เธอพยายามสูดลมหายใจเข้าปอด สิ่งที่เธอทำลงไปเมื่อครู่นี้เป็นเป็นการฝืนตัวเองอย่างมากเพราะเธอเคยชินกับการยอมจำนนกับเขามาโดยตลอด ขณะที่เธอคิดแบบนั้น น้ำตาก็ไหลออกมาอาบสองแก้มอย่างต่อเนื่อง เธอคิดไปพลางปาดน้ำตาไปพลาง ถึงเธอพร้อมที่จะตัดสัมพันธ์กับเขาแล้ว แต่เธอยังทรมานกับความรู้สึกนั้นอยู่ เพราะเขาคือคนที่เธอรักมาเกือบตลอดสิบปี เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง เธอถอนหายใจลุกขึ้นยืน แล้วมองไปที่ภาพสะท้อนของตัวเองในกระจกที่ทำท่าทางเยาะเย้ยตัวเองอยู่ นี่ต้องเป็นความล้มเหลวร้ายแรงที่สุดในชีวิตของฉันแน่นอน ใช้เวลาสี่ปีและสิบห้าวันเพื่อพิสูจน์ว่าเขาจะไม่ทางรักฉันได้เลย เธอคิดเช่นนั้น วันถัดมา เอมิกาเดินทางไปที่ที่ว่าการอำเภอเมืองแต่เช้า เมื่อนาฬิกาบอกเวลาสิบเอ็ดโมงจัตวายังไม่มาถึงเสียที เธอโทรหาเขาหลายครั้งแต่เขาไม่รับสายเธอเลย เธอรู้ดีว่าเขายุ่งมาก เธอเลยตัดสินใจไปบริษัทของเขาเพื่อจัดการเรื่องหย่าให้เรียบร้อยภายในวันนี้ เมื่อเธอมาถึงบริษัทของเขา เธอเห็นเขายืนอยู่หน้ารถคันหนึ่ง เขาเปิดประตูรถค้างไว้ขณะที่เอามืออีกข้างหนึ่งวางไว้บนหลังคารถโดยมีผู้หญิงคนหนึ่งค่อย ๆ เข้าไปนั่งในรถคันนั้น เมื่อผู้หญิงคนนั้นหันมา เอมิกาเห็นว่าเป็นใคร และนั่นคือผู้หญิงที่จัตวาไม่อาจลืมได้เลย เมื่อเอมิกาเห็นฉากนี้ เธอพ่นลมหายใจด้วยความรำคาญ แล้วรอยยิ้มประชดประชันก็ปรากฎออกมา เธอคิดว่าจัตวาไม่ว่างไปหย่าเพราะยุ่งกับการทำงาน ที่ไหนได้ เขาไม่ว่างไปตามนัดเพราะเขากำลังยุ่งกับการอยู่กับผู้หญิงของเขา เอมิกาสงสัยว่าทำไมเขาทำตัวติดหนึบอยู่กับคนรักของเขาตั้งแต่ที่เธอคนนั้นกลับมาเมื่อครึ่งเดือนก่อน เมื่อคนรักของจัตวาจากไป เอมิกาเดินไปหาเขาและพูดว่า “ฉันรอคุณอยู่นะคะ ไม่ว่าคุณจะยุ่งแค่ไหน การหย่าไม่ได้ใช้เวลานานนักหรอกนะคะ” จัตวาขมวดคิ้วเมื่อเห็นอีกฝ่าย ความหงุดหงิดรำคาญใจแสดงออกมาทางสายตา “ผมยังมีโครงการสำคัญที่ต้องประเมิน ผมจะมีข่าวแง่ลบในช่วงนี้ไม่ได้!” เธอคิดว่าข้อแก้ตัวนั้นช่างน่าขำสิ้นดี มันแย่กว่าไหมถ้าผู้คนรู้ว่าเขามาใช้เวลากับหวานใจคนใหม่ทั้ง ๆ ที่เขายังแต่งงานอยู่ แทนที่จะหย่าแล้วค่อยมาคบกัน ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไรออกมา ผู้ช่วยของจัตวารีบวิ่งเข้ามารายงานว่ามีเรื่องสำคัญรอให้เขาตัดสินใจอยู่ จากนั้นทั้งสองเดินจากไป ส่วนเอมิกาก็ขาดการติดต่อกับเขาอีกครั้ง แต่ว่าเธอไม่อยากจะรอคอยต่อไปอีกแล้ว เธอจึงส่งข้อความหาเขา ขอให้เขามาแสดงตัวที่ที่ว่าการอำเภอเมืองในฐานะที่พวกเขาทั้งสองใช้เวลาแต่งงานด้วยกันถึงสี่ปี และส่งกำหนดนัดหมายเวลาไปให้เขาด้วย เมื่อเธอมาถึงที่ที่ว่าการอำเภอเมืองตามเวลาที่นัดไว้ในตอนบ่าย เธอเห็นจัตวาตามที่คิดไว้ เขายืนอยู่หน้ารถของตัวเอง มองดูเหมือนผลงานศิลปะชั้นยอดเพราะใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา แม้แต่ขณะที่พวกเขากำลังจะหย่า เอมิกายังคงชอบรูปร่างหน้าตาของเขาอยู่เลย คิดแล้วมันก็ขมขื่นใจ ฉันจะยังตัดสินใจไม่คิดหน้าคิดหลังแบบนั้นไหมถ้าฉันรู้ตั้งแต่แรกว่ามันจะลงเอยแบบนี้ เธอคิด ขณะที่คิดเรื่องนั้น เอมิกาอดยกมือขึ้นไปสัมผัสที่ตาซ้ายของตัวเองไม่ได้ ที่จริงแล้ว ไม่มีใครรู้เลยว่าตาซ้ายของเธอนั้นมองไม่เห็น จากนั้น เธอก็ระงับอารมณ์ของตัวเอง แล้วก้าวตรงไปข้างหน้าอย่างมั่นใจเพื่อยื่นเอกสารหย่าให้อีกฝ่ายอีกครั้ง “ฉันได้เซ็นชื่อในเอกสารนี้แล้ว คุณแค่ต้องเซ็นชื่อ จากนั้นเราก็จะทำตามขั้นตอนหย่ากันต่อได้” เธอพูด จัตวาไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย ทำเพียงแค่ยืนนิ่งแข็งเกร็งขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะลงนามในเอกสารหย่าฉบับนั้น ขั้นตอนการหย่านั้นรวดเร็วมาก หลังจากที่กรอกแบบฟอร์มแล้ว เจ้าหน้าที่ตรวจสอบและประทับตราเอกสาร แล้วพูดว่า “การหย่าจะมีช่วงเวลาไตร่ตรองก่อนนะคะ หากฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งคิดเปลี่ยนใจยกเลิกการหย่าภายในระยะเวลาไตร่ตรองสามสิบวัน วันนับจากนี้ คุณก็สามารถยกเลิกการหย่าได้ตลอดเวลาค่ะ” เจ้าหน้าที่ไม่ได้ให้เอกสารใบรับรองการหย่าในทันทีเพราะพวกเขาต้องรอระยะเวลาไตร่ตรองสิ้นสุดลงเสียก่อน เมื่อการหย่ามีผลแล้ว พวกเขาถึงจะได้รับเอกสารรับรองการหย่า แต่ว่าเอมิกาต้องการให้เรื่องนี้จบลงโดยเร็วที่สุด เธอถามว่า “เราข้ามระยะไตร่ตรองไปเลย แล้วรับใบรับรองการหย่ามาเลยได้ไหมคะ” “ไม่ได้ค่ะ ทำอย่างนั้นไม่ได้ค่ะ” เจ้าหน้าที่ตอบพลางส่ายหัวของเธอ พอได้ยินเจ้าหน้าที่พูดแบบนั้น เอมิกาก็มองไปที่จัตวา แต่จัตวาไม่ได้พูดอะไรออกมาและเดินจากไป เธอทำได้แค่เซ็นชื่อในเอกสารแสดงความยินยอม ยังไงเสีย เขาก็ไม่เสียใจกับการหย่าขาดในครั้งนี้อยู่แล้ว และเธอก็ต้องใช้เวลาสักพักก่อนที่เธอจะได้รับเอกสารรับรองการหย่า หลังจากที่ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เธอก็รีบวิ่งตามจัตวาออกไป แล้วพูดกับเขาว่า “ถ้างั้น ไว้เจอกันนะคะคุณศิลาเกียรติ—” ก่อนที่เธอจะพูดจบ จัตวาก็เข้าไปนั่งในรถเรียบร้อยแล้ว เขาปิดประตูเสียงดังสนั่น และขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นการกระทำแบบนี้แล้ว เอมิกาได้แต่ถอนหายใจและส่ายหน้า เธอครุ่นคิดกับตัวเองว่าขนาดกำลังหย่าขาดจากกันแล้ว เขายังไม่สนใจเธอเลย เขานี่ไม่สนุกเอาเสียเลย หลังจากยืนส่งอีกฝ่ายจากไปได้สักพัก เธอก็กดหมายเลขมือถือแล้วพูดว่า “มารับฉันทีสิ ฉันหย่าแล้ว”