ตอนที่ 10 ทำให้เรื่องยุ่งยาก

ว่ากันตามตรง เอมิกาประหลาดใจไม่น้อยที่เจอจัตวาเข้าที่นี่ เธอยิ้มและพูดตามมารยาทว่า “คุณจัตวา คุณมาผิดห้องแล้วค่ะ นี่คือห้องน้ำหญิง ห้องน้ำชายอยู่ห้องถัดไปค่ะ” “ผมไม่สนใจว่าคุณจะไปได้ผู้ชายคนไหนมาเป็นสามี แต่คุณไม่มีสิทธิ์พาเบญญาไปด้วย! เบญญาเป็นลูกของผม! พาเธอกลับไปที่คฤหาสน์ศิลาเกียรติเดี๋ยวนี้!” จัตวาสั่งให้เธอทำตามความต้องการของเขาตามความเคยชิน พอได้ยินคำเรียกร้องที่หยาบคายแล้ว รอยยิ้มแสนสุภาพที่มีอยู่แต่แรกบนหน้าของเอมิกาก็หายไป เธอยิ้มเยาะเย้ย “ลูกสาวคุณเหรอ คุณจัตวา คุณรู้ไหมว่าเธอเกิดตอนกี่โมง เบญญาเกิดตอนเช้าหรือตอนเบ่าย อากาศในวันที่เธอเกิดวันนั้นเป็นยังไงบ้าง คุณรู้บ้างไหมว่าเราต้องผ่านอะไรมาบ้างหลังจากที่เบญญาเกิดมาแล้ว” คำถามตรงประเด็นของเอมิกาทำให้จัตวาพูดไม่ออก เขาซวนเซเสียกระบวนและไม่สามารถตอบคำถามพวกนั้นได้เลย หลังจากที่ฉันแต่งงานกับเอมิกา ฉันก็ใช้เวลากับบริษัทมากขึ้นกว่าเดิม ฉันใช้เวลาสองในสามไปกับการเดินทางเจรจาธุรกิจของบริษัท ฉันจำได้อย่างเดียวแค่ว่าเอมิกาคลอดเบญญาออกมาแล้วตอนที่ฉันกลับมาจากการเจรจาธุรกิจนั่น เอมิกากวาดสายตาลงพื้น เธอผิดหวังกับอากัปกิริยาของจัตวา ฉันเคยอ่านนิยายเรื่องผู้หญิงที่ตั้งครรภ์และต้องดูแลตัวเองกับลูกอย่างโดดเดี่ยว ไปตรวจสุขภาพคนเดียว คลอดลูกออกมาเพียงลำพัง ในตอนนั้น ฉันรู้สึกได้ว่าตัวเอกหญิงของนิยายเรื่องนั้นน่าสงสารเวทนามาก จนกระทั่งฉันเลือดไหลไม่หยุดระหว่างคลอดลูกจนถึงขั้นที่ต้องลงชื่อในเอกสารการป่วยขั้นวิกฤตของเบญญา ฉันถึงได้รู้ว่าสถานการณ์ที่บรรยายออกมาในนิยายเรื่องนั้นมันยังไม่ถึงหนึ่งในสิบของสิ่งที่ฉันทนมาตลอด เพราะเหตุนั้นเอง ตั้งแต่ที่เขาไม่รับสายขอความช่วยเหลือจากฉัน ฉันก็จงใจปกปิดเรื่องนั้นไว้จากเขา ต่อให้ฉันพูดความจริงแล้วมันจะเป็นยังไง เขาคงทำได้แค่ยิ้มเยาะและล่อเลียนฉันเท่านั้น เอาแต่พล่ามว่าทุกอย่างเป็นเพราะฉันวางแผนจัดการกับเขาและต้องรับกรรมที่ทำลายความสัมพันธ์ของเขากับอลิสา เธอซ่อนความเศร้าโศกทั้งหมดไว้ในใจขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นมองจัตวาด้วยรอยยิ้มแสนดุดัน “ไม่ต้องห่วงค่ะคุณจัตวา เบญญาคือกล่องดวงใจของฉัน ฉันไม่มีทางให้เธอต้องประสบชะตากรรมเดียวกับฉันเด็ดขาด ฉันไม่ยอมให้ใครคิดว่าเธอเกิดมาต้อยต่ำด้วย กลับกัน ฉันจะให้เธอได้ใช้ชีวิตอย่างภาคภูมิไม่อายใคร!” ทันทีที่พูดจบ เธอก็เดินผ่านจัตวาและออกจากห้องน้ำไปอย่างฉุนเฉียว หลายวันต่อมาจากนั้น ชีวิตสงบลงมาก หลังจากชาญกลับมา เขาก็เริ่มทำไลฟ์สตรีมขายสินค้าออนไลน์ทุกวัน เขาหาแฟนคลับได้มากพอสมควรเลยด้วยบุคลิกการควบคุมอารมณ์ที่ยอดเยี่ยมไม่ธรรมดาและชื่อเสียงโด่งดังในฐานะแชมป์ไอซ์สเก็ต ไลฟ์สตรีมของเขาประสบความสำเร็จมาก ถ้าพนักงานของสตาร์ไลท์มีเดียมาบอกว่าบริษัททำกำไรมหาศาลได้ทุกวัน จะไม่มีใครคิดกันเลยว่าเขาคนนั้นมีคุยโวโอ้อวด เพราะพวกเขาทำกำไรกันมากเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว เบญญากลายเป็นแฟนคลับแถวหน้าของชาญ เธอจะตามเขาไปทุกที่ราวกับลูกเป็ดเดินตามแม่เป็ด เรื่องนี้ทำให้ขจรอิจฉามากจนต้องพยายามเต็มที่เพื่อให้เบญญาหันมาสนใจเขาบ้าง เบญญามีความสุขเหลือล้นเลยที่ได้อยู่กับหนุ่มรูปหล่อสองคนนี้ทุกวัน ในอีกด้านหนึ่ง เอมิกามีเวลาว่างมากมายเพราะเธอไม่ต้องดูแลเบญญาตลอดเวลา ดังนั้น เขมิกาจึงแวะมาหาแต่เช้าแล้วพาเธอออกไปช้อปกระหน่ำ เพราะเขมิกาถือเป็นผู้หญิงคนดังที่มีชื่อเสียงมากในวงการไลฟ์สตรีมขายสินค้าออนไลน์ ทุกคนในร้านจึงจดจำเธอได้ทันทีที่เธอเข้ามา พนักงานไม่ลังเลเลยที่จะพากันมาห้อมล้อมเธอ คาดหวังว่าจะกล่อมให้เธอลองเสื้อผ้าทั้งหมดในร้านได้ แต่เอมิกาต่างกับเขมิกา เธอเคยชินกับการใช้ชีวิตอย่างไร้ชื่อเสียง ไม่เปิดเผยตัวตนออกมา เธอมองทุกคนห้อมล้อมเขมิกาและออกจากร้านนั้นมาเงียบ ๆ จากนั้นก็สุ่มเดินเข้าไปในร้านค้าอีกร้านหนึ่ง ทันใดนั้นเอง เธอก็สะดุดตาเข้ากับชุดกระโปรงสีชมพู ถึงจะเป็นการออกแบบที่เรียบง่ายสไตล์มินิมอล แต่ก็ดูสวยสะดุดตา เธอหยิบชุดนั้นทันที เดินไปหาพนักงาน และกล่าวอย่างสุภาพว่า “ช่วยแพ็คชุดนี้ให้ด้วยค่ะ” “ได้เลยค่ะคุณลูกค้า” พนักงานไม่รีรอที่จะบรรจุชุดกระโปรงลงถุงสินค้า “ดูนี่สิ! นี่มันเอมิกาจอมวางแผนไม่ใช่เหรอ” ทันใดนั้น เสียงแหลมสูงเยาะเย้ยก็ดังออกมาจากด้านนอกร้าน เอมิกาหันศีรษะไปทางต้นเสียงด้วยความรำคาญเล็กน้อย และเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาในร้านพร้อมกับอีกหลายคนที่ตามกันมาเป็นขบวน ทันทีที่เธอสบตากับผู้หญิงคนนั้น เธอรู้สึกได้ถึงสายตาของผู้หญิงที่จ้องเธอเหมือนมีดสั้นจ้วงแทง ริมฝีปากผู้หญิงคนนั้นโค้งขึ้นราวกับยิ้มเยาะเธอพลางจับจ้องมองเอมิกาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม คนผู้นี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากอดีตพี่สะใภ้ของเอมิกา จิตตรา จิตตราดูถูกเธอมาโดยตลอด ดังนั้น เมื่อเธอเห็นชุดในมือของพนักงาน เธอจึงเย้ยหยันออกมา "ด้วยความสามารถอันน้อยนิดของเธอ เธอยังกล้าซื้อเสื้อผ้าที่ร้านแบบนี้อีกเหรอ รู้ด้วยเหรอว่าเสื้อผ้าที่นี่แพงแค่ไหน" “มันไม่ได้แพงขนาดนั้นค่ะ” เอมิกาโต้กลับอย่างเฉยเมย เสื้อผ้าส่วนใหญ่ที่นี่มีราคาเพียงหลักพันดอลลาร์เท่านั้น เงินจำนวนนี้ไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องกังวลเลย "ห๊ะ! โอ้อวดเหลือเกิน! ฉันว่าเธอรู้อยู่แล้วว่าฉันจะมาซื้อของที่นี่ เธอตั้งใจมารอฉันที่นี่โดยเฉพาะ เธอต้องการให้ฉันจ่ายเงินให้ และก็จะพร่ำเพ้อบ่นไปเรื่อยว่าเธอถังแตก หวังว่าฉันจะช่วยพาเธอกลับไปที่คฤหาสน์ศิลาเกียรติด้วย” จิตตราพูดด้วยความมั่นใจว่าเรื่องต้องเป็นแบบที่คิดอย่างแน่นอน จากมุมมองของจิตตรา นี่เป็นเพียงความเป็นไปได้เดียวที่เอมิกาจะปรากฏตัวในร้านนี้ นั่นเป็นเพราะเธอรู้ว่าเอมิกาออกจากคฤหาสน์ศิลาเกียรติมาโดยไม่ได้รับเงินเลยแม้แต่เหรียญเดียวและกำลังว่างงานอยู่ “จะคุกเข่าขอร้องฉันได้หรือยัง ฉันอาจจะพิจารณาซื้อให้ก็ได้นะ” จากนั้นเธอก็กอดอกและนั่งต่อหน้าเอมิกาอย่างถือดี ดวงตาของเธอเปล่งประกายด้วยเจตนาร้ายขณะที่เธอเอียงหัวไปทางเอมิกาอย่างเย่อหยิ่ง ความจริงแล้ว จิตตราไม่เคยคิดที่จะอนุญาตให้เอมิกากลับไปที่คฤหาสน์ศิลาเกียรติเลย โชคไม่ดีที่เธอเคยชินกับการระบายความคับข้องใจใส่เอมิกา ดังนั้น เธอจะรู้สึกคันคะเยอไปทั่วร่างราวกับมดกำลังคลานอยู่ใต้ผิวหนังของเธอถ้าเธอไม่ได้รังแกเอมิกาทุกครั้งที่เจอหน้ากัน ในขณะนี้ จิตใจของจิตตราเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งจองหอง และเธอมั่นใจมากว่าเอมิกาขายหน้าตัวเองเพียงเพื่อขอโอกาสกลับไปอยู่คฤหาสน์ศิลาเกียรติ แม้ว่าการแต่งงานของเธอกับจัตวาจะนำแต่ความโชคร้ายมาให้เอมิกาก็ตาม แต่ก็ทำให้เธอมีโอกาสได้เห็นธาตุแท้ของครอบครัวศิลาเกียรติด้วยเหมือนกัน เนื่องจากพวกเขาอาศัยอยู่ใต้ชายคาเดียวกันมาตลอดสี่ปีที่ผ่านมา เธอรู้ดีว่าจิตตราคิดอะไรอยู่ในใจ และเธอก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มจาง ๆ เมื่อก่อน ฉันจะรีบไสหัวหนีไปไปตอนที่จิตตราเริ่มเล่นเกม ‘ตามล่าเอมิกา’ ประจำวันของเธอ แค่เพราะฉันไม่อยากกวนใจจัตวากับปัญหาเล็กน้อยอย่างนี้ แต่ตอนนี้เราหย่ากันแล้ว ทำไมฉันยังต้องเล่นบทลูกแกะน้อยผู้อ่อนแออีกล่ะ เธอเมินจิตตราโดยสิ้นเชิงขณะที่เดินตรงไปที่เคาน์เตอร์และพูดอย่างใจเย็นว่า "ช่วยคิดราคาให้ด้วยค่ะ เอมิกากล้าดียังไงมาเมินฉัน! สถานการณ์ดังกล่าวทำให้จิตตราโกรธมากจนรู้สึกเลือดในตัวพลุ่งพล่าน เธอคว้าชุดจากพนักงานอย่างหยาบคายและกระแทกมันลงบนเคาน์เตอร์ "ฉันจะซื้อชุดนี้!" "ฉันหยิบมาก่อนนะคะ" เอมิกาเตือนเธออย่างเย็นชา อย่างไรก็ตาม จิตตราเคยชินกับการสั่งให้คนอื่นทำตามใจตัวเองมาโดยตลอด "แล้วไงล่ะ ฉันเป็นทายาทของตระกูลศิลาเกียรติ ไม่ใช่แค่ซื้อชุดนี้เท่านั้น ฉันจะซื้อร้านนี้ทั้งร้านเลยก็ได้!" จากนั้นเธอก็ออกคำสั่งด้วยท่าทางที่เย่อหยิ่งจนน่ารำคาญ "พนักงานของร้านนี้อยู่ไหน รีบมาเอาผู้หญิงจน ๆ คนนี้ออกไปเลยเดี๋ยวนี้!" "โอ้ย หยิ่งเหลือเกิน ทำไมไม่ซื้อร้านนี้ก่อนที่จะออกคำสั่งแบบนั้นล่ะ" เขมิกาส่งเสียงแทรกขึ้นมาก่อนที่เอมิกาจะได้พูดอะไรออกมา เธอถือกระเป๋าใบเล็กไว้ในอ้อมแขนและสะพายกระเป๋าสะพายไหล่อย่างมั่นใจ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความไม่พอใจกับจิตตราอย่างมาก ในตอนแรก จิตตราพูดเพียงเพราะต้องการโอ้อวดความมั่งคั่งของเธอต่อหน้าเอมิกา แต่ทว่าในเมื่อ เมื่อเขมิกาพูดแบบนั้นออกมาแล้ว จิตตราหน้าแดงก่ำไปชั่ทันทีด้วยความอับอาย “นี่เป็นเรื่องภายในครอบครัวค่ะคุณเขมิกาคะ คุณอย่าเข้ามายุ่งจะดีกว่า” เขมิกาเป็นบุคคลยอดนิยมอย่างมาก จิตตราย่อมรู้ว่าเธอเป็นใคร ดังนั้น เธอจึงอดเตือนเขมิกาไม่ได้ เขมิกาเย้ยหยัน “เอมี่เป็นสมาชิกคนเดียวในครอบครัวของเธอ คุณคิดว่าคุณเป็นใครกัน คุณกล้าดียังไงมาเรียกตัวเองว่าครอบครัวของเธอ! อีกอย่างนะ เธอเป็นเพื่อนสนิทของฉัน ดังนั้นนะ จิตตรา เรื่องของเธอก็คือเรื่องของฉัน!” จิตตรามองไปที่เขมิกาอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน นี่มันบ้าอะไรกัน ฉันมั่นใจสุด ๆ ว่าเขมิกาแค่ยืนหยัดช่วยคนที่อ่อนแอกว่า แต่เธอกลับกลายเป็นเพื่อนสนิทของเอมิกาหรอกเหรอ… เป็นไปได้ยังไงกัน เอมิกาเป็นแค่ลูกสาวช่างทำรองเท้าที่ยากจนสุด ๆ เธอจะรู้จักเขมิกาได้ยังไง เขมิกาไม่สนใจว่าจิตตราคิดอะไรอยู่ เธอเดินไปที่เคาน์เตอร์ โยนบัตรเครดิตสีดำลงไป และประกาศอย่างใจกว้างว่า "ฉันยินดีเสนอราคาสองเท่าเพื่อซื้อร้านนี้" ทุกคนพูดไม่ออกทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ ราคาสองเท่า?! นั่นหลายสิบล้านเลยนะ! เมื่อถึงจุดนั้น ทุกคนต่างตกตะลึงกับความใจกว้างของเขมิกาจนพวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจดังเกินไปเพราะกลัวว่าจะเป็นการไปรบกวนเธอ “ฉันเกรงว่าฉันขายร้านนี้ให้คุณไม่ได้นะคะ แต่จะให้เราทำอะไรก็ได้ตามที่คุณต้องการเลยค่ะคุณเขมิกา” ผู้จัดการร้านเป็นคนมีไหวพริบ เธอเข้าใจแล้วว่าเขมิกากำลังพยายามเอาคืนจิตตรา เขมิกาเม้มริมฝีปากด้วยรอยยิ้มพึงพอใจกับคำพูดของผู้จัดการ จากนั้นเธอก็เหลือบมองจิตตราและพูดช้า ๆ...