ตอนที่ 3 ขนาดในหนังยังไม่กล้าสร้างเรื่องแบบนี้เลย

“จะเป็นได้ยังไงกัน” เพื่อนอีกคนของจัตวาค้านขึ้นมา น้ำเสียงของเขาดูเหยียดอีกฝ่ายมาก “ถ้าเธอมีพรสวรรค์ขนาดนั้น เธอคงจะรั้งจัตวาจนหลงโงหัวไม่ขึ้นแล้ว อย่าเอาเธอไปเปรียบกับนักเต้นพวกนั้นสิ มันเป็นการไปดูถูกนักเต้น” ระหว่างที่เพื่อนของจัตวากำลังคุยกันอยู่ เขาก็เงยหน้าขึ้นมองบนเวทีและเห็นเงาร่างของผู้หญิงคนนั้นอย่างเลือนราง จัตวาคิดกับตัวเอง ผู้หญิงบนเวทีเหมือนเอมิกาเหลือเกิน แต่ไม่มีทางเป็นเอมิกาไปได้หรอก เพราะเอมิกาเป็นผู้หญิงเจ้าเล่ห์ที่ปากพูดได้แต่คำโกหก เธอจะมาเต้นยั่วแบบนี้ที่นี่ได้ยังไง เธอต้องรักษาภาพลักษณ์เอาไว้สิถึงจะได้เป็นคุณนายตระกูลศิลาเกียรติต่อ ขณะที่จัตวาคิดแบบนั้น เขาก็อดนึกถึงปฏิกิริยาของอีกฝ่ายไม่ได้ตอนที่พวกเขาเจอกันที่ร้านอาหาร จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นจากที่นั่งและเดินไปหามุมสงบด้านข้าง เขาโทรกลับไปที่บ้านแล้วถามว่า “คุณนายอยู่บ้านไหม” แม่บ้านที่ปลายสายตอบกลับว่า “เอ่อ... คุณนายไม่ได้อยู่บ้านตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ” พอจัตวาได้ยินคำตอบของแม่บ้าน สีหน้าก็เคร่งเครียดขึ้นมาทันที จากนั้นเขายิ้มเยาะออกมาที่มุมปากพลางครุ่นคิดกับตัวเอง นี่เธอกำลังเรียกคะแนนสงสารจากฉันอยู่ใช่ไหมเนี่ย ฉันไม่มีทางหลงกลเป็นครั้งที่สองแน่! เมื่อคิดเช่นนั้นแล้ว จัตวาเดินกลับไปที่บูธ นั่งลงอย่างสงบ ในตอนนั้นเองที่เพื่อนคนหนึ่งของเขาหันมากระซิบว่า “แกไม่ควรคบกับเอมิกาตั้งแต่แรกแล้ว แกน่าจะให้เงินเธอไปซักก้อนให้มันจบ ๆ ไป ดูที่เธอทำกับแกสิ ถึงเธอจะบอกว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญและเธอจะไม่ติดใจอะไรกับเรื่อง แต่เธอดันไปประกาศกับนักข่าวว่าแกกับเธอหมั้นกันแล้ว ขนาดหนังยังไม่กล้าสร้างฉากที่ไร้ยางอายแบบนี้เลย” เมื่อจัตวาได้ยินคำพูดของเพื่อนตัวเอง เขาก็ย้อนนึกถึงความทรงจำอันไม่น่าพิสมัย และขมวดคิ้วพร้อมพลางแสยะยิ้มออกมา “หยุดพูดเรื่องที่เกิดขึ้นดีกว่า” เพื่อนอีกคนกล่าวขัดขึ้น “ในฐานะผู้ชาย จัตวาทำอะไรไม่ได้เลยตอนที่มันเกิดขึ้น ถ้าพวกเขาบังเอิญไปมีอะไรกัน ถ้าให้เงินไปสักก้อน จะไม่ถือเป็นการหยามเธอหรอกเหรอ” “ทำไมไม่ถามจัตวาล่ะว่าบังเอิญไปมีอะไรด้วยกันจริง ๆ ไหม ฉันคิดว่าเธอจงใจจัดฉากขึ้นมาต่างหาก!” “ต่อให้เธอทำแบบนั้น ถ้าไม่เกิดเรื่องหลังจากนั้น ก็คงจะไม่มี—” ก่อนที่เพื่อนคนนั้นจะพูดจบ เขาก็ชะงักค้างและเหลือบมองจัตวาด้วยสีหน้าไม่สบายใจ ถึงจัตวาจะไม่พูดอะไรออกมา ทำแค่ดื่มเงียบ ๆ แต่เขาแสยะยิ้มออกมา ในตอนนั้นเอง บรรยากาศของวงสนทนาก็กลายเป็นน่าอึดอัดทันที จากนั้น เพื่อนคนหนึ่งของจัตวาก็ตบบ่าจัตวาและปลอบเขาว่า “แกแต่งงานกับเธอมาตั้งสี่ปีแล้วนะจัตวา แกคงลืมไปแล้วว่าเธอมีรูปร่างหน้าตายังไง ถ้างั้นทำไมไม่ทิ้งเธอไปเลยล่ะ ไปเสียเวลากับผู้หญิงแย่ ๆ แบบนั้นนะมันไม่คุ้มหรอกนะ” “ฉันแน่ใจนะว่ามีแค่พวกผู้ชายขี้เหร่จน ๆ พวกนั้นต้องอยากได้เธอแน่ ๆ เธอเหมาะกับคนแบบนั้นเลยล่ะ” ไม่นานทั้งห้องก็เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความครื้นเครง ภายนอกห้องนั้น เขมิการู้สึกโมโหอย่างมาก พวกเธอบังเอิญเดินผ่านมาตอนที่ได้ยินบทสนทนาระหว่างเพื่อน ๆ ของจัตวา พอเขมิกาได้ยินบทสนทนานั้น เธอก็กำหมัดแน่น พร้อมที่จะบุกเข้าไปจัดการผู้ชายในห้องนั้น แต่เอมิกาลากตัวเธอออกมาจากตรงนั้นเสียก่อน พอออกมาข้างนอกแล้ว เขมิกาคำรามด้วยความโมโห “มาห้ามกันทำไม ฉันปล่อยให้ไอ้พวกจองหองพวกนั้นมันทำกับเธออย่างนี้ไม่ได้หรอกนะ! ในฐานะคนที่เป็นจุดศูนย์กลางของคำวิจารณ์เหล่านั้น เอเมีเลียกลับดูสงบนิ่ง เธอตบบ่าเขมิกาแล้วอธิบายว่า “พวกเขาอยากพูดอะไรก็ปล่อยไปเถอะ ฉันหย่ากับเขาแล้ว” ก่อนที่เธอจะหย่า เธอได้พยายามอธิบายตัวเองมาตลอด เธออยากเปลี่ยนมุมมองของจัตวาและเพื่อนของเขาให้มองเธอดีขึ้น แต่ก็ไม่ได้ผลเลย เธอทำไปอย่างนั้นเพราะหวังให้ครอบครัวสงบสุขและสมัครสมาน ในเมื่อเธอไม่ได้ต้องการสิ่งนั้นอีกต่อไปแล้ว เธอก็ไม่สนใจแล้วว่าคนอื่นจะพูดถึงเธอยังไง แต่ทว่าเขมิกายังคงโมโหอยู่ “ไม่อยากเชื่อเลย เธออยู่กับเขามาตั้งหลายปี เขาไม่ใช่แค่สงสัยในตัวเธอ แต่ยังจำหน้าเธอไม่ได้ด้วยซ้ำ! หนำซ้ำยังคิดว่าเธอเหมาะกับผู้ชายจน ๆ น่าเกลียด ๆ อีกด้วย เชื่อฉันสิ ฉันจะแสดงให้พวกมันเห็นเองว่าเธอเหนือกว่าคนอื่นขนาดไหน และใครกันแน่ที่คู่ควรกับเธอ!” เมื่อเอมิกาได้ยินคำพูดของเขมิกา เอมิกาคิดว่าเธอแค่ระบายอารมณ์ออกมาเท่านั้นและไม่ได้ใส่ใจอะไรมาก เอมิกาจึงทำแค่ปลอบประโลมให้เขมิกาสงบลงก่อนจะแยกจากไป วันถัดมา เธอจำได้ว่าเธอทิ้งของสำคัญบางอย่างไว้ที่คฤหาสน์ศิลาเกียรติ เธอจึงเดินทางไปรับของสิ่งนั้นคืน เมื่อเธอมาถึงคฤหาสน์ศิลาเกียรติแล้ว เธอกลับไม่ได้เข้าไปข้างในคฤหาสน์นั้น แต่โทรเรียกแม่บ้านให้ไปนำของนั้นมาให้เธอแทน เมื่อเธอวางสายแล้ว รถคันหนึ่งก็ขับเข้ามาจอดตรงหน้าเธอ จัตวาก็ลงมาจากรถคันนั้น เขายังคงแสดงสีหน้านิ่งเฉยไร้อารมณ์อันเป็นเอกลักษณ์ประจำตัวของเขาเช่นเดิม เขามองเธอด้วยความรำคาญ อย่างที่คิดเลย พอเห็นว่าไม่สนใจตอนที่อาละวาดเอาแต่ใจทั้งคืน ในที่สุดก็กลับมาเอง พอคิดแบบนี้แล้ว จัตวาก็ออกคำสั่งเสียงแข็งอย่างหยาบคายว่า “ถ้าหาสร้างเรื่องพอแล้ว ก็เข้าไปข้างในซะ!” เมื่อได้ยินคำพูดของเขา เอมิกาก็สะดุ้งขึ้นมา แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขายังไม่เลิกคิดไปเองว่าเธอยังรักเขาอยู่ เอมิกาจึงยิ้มอ่อนแล้วเตือนว่า “ความจำเสื่อมเหรอคะคุณจัตวา เราหย่ากันแล้วเมื่อวานนี้” พอได้ยินคำพูดของเธอ เขาขมวดคิ้วแล้วสวนกลับว่า “พอได้แล้ว ฉันแค่ทำตัวดีด้วยก็เท่านั้น ถ้าเธอยังทำตัวแบบนี้ต่อ เธอมีแต่จะขายหน้าตัวเอง!” ทำตัวดีด้วย นี่คิดว่าพูดจาว่าร้ายแรง ๆ แบบนั้นคือทำตัวดีด้วยเหรอ เอมิกาคิด ขณะที่เธอกำลังจะพูด เธอก็ได้ยินเสียงดีดนิ้ว เมื่อหันมองไปทางนั้น เธอก็ได้เห็นป้ายขนาดมโหฬารที่เขียนข้อความว่า ‘ขอแสดงความยินดีที่พ้นทุกข์มาได้สักทีนะเอมิกา! เธอหย่าสำเร็จแล้ว!’ อยู่บนนั้น นอกจากนั้นยังมีป้ายเล็ก ๆ ห้อยอยู่อีกหลายป้าย บนป้ายเหล่านั้นเขียนข้อความว่า ‘สุขสันต์วันหย่านะเอมิกา’ พอเอมิกาได้เห็นแบบนั้น เธอก็พูดอะไรไม่ออก ได้แต่อ้าปากค้างด้วยความตกตะลึงกับสิ่งที่โผล่มาโดยไม่ทันตั้งตัว ก่อนที่เธอจะได้ทำอะไรต่อจากนั้น ช่อกุหลาบช่อหนึ่งก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าเธอ ตามด้วยเสียงที่ดังขึ้นว่า “เป็นแฟนผมได้หรือยังครับเอมิกา” ทันทีที่ได้ยินเสียงนั้น เอมิกาหันไปมองคนพูดและเห็นใบหน้าหล่อเหลาของชายคนที่สูง 5 ฟุต 9 นิ้ว รูปร่างสมส่วนที่ดูแลตัวเองอย่างดี ผู้ชายคนนี้หุนเพอร์เฟ็คมาก! ก่อนที่เอมิกาจะทันได้พูดอะไรออกมา ผู้ชายคนนั้นคุกเข่าลงข้างหนึ่ง ยื่นช่อดอกไม้ขอเป็นแฟนอย่างโรแมนติก “ผมสัญญาอะไรไม่ได้มาก แต่ผมรับรองได้ว่า นับจากวินาทีที่เราได้อยู่ด้วยกัน ผมจะดูแลยกย่องคุณ รับฟังทุกคำที่คุณพูด คอยมองดูรอยยิ้มที่งดงามของคุณ เชื่อมั่นในตัวคุณ และอยู่เคียงข้างเมื่อใดก็ตามที่คุณต้องการผม ที่สำคัญกว่านั้น ผมจะไม่มีวันเย็นชาใส่คุณเป็นอันขาด” พอจัตวาได้ยินคำพูดของผู้ชายคนนั้น สีหน้าของเขาก็หม่นลงทันที