ตอนที่ 5 ความแตกต่างระหว่างความรักและความไม่รัก

“เบญญา!” พอเอมิกาตะโกนเรียกเด็กหญิงตัวน้อย เธอจึงได้สติแล้วรีบวิ่งไปหาเอมิกา “แม่คะ!” เอมิกาทรุดตัวลงแล้วกอดเบญญาไว้แน่น เขมิกาเดินเข้ามาหาเด็กหญิงด้วยเช่นกัน แล้วแนะนำตัวว่า “สวัสดีจ๊ะ น้าชื่อเขมิกา เราเป็นเพื่อนกันได้ไหม” เบญญาคือลูกสาวของเอมิกาและจัตวา แล้วยังเป็น ‘ยัยหนู’ ที่เขมิกาพูดถึงไว้ก่อนหน้านี้ด้วย ในคืนวันแต่งงานของเธอ เอมิกากับจัตวาหลับนอนด้วยกันจนเธอตั้งท้อง เพราะเธอแต่งงานกับจัตวาแล้ว จึงเป็นที่เข้าใจได้ว่าเธอต้องมีลูกให้เขา ตลอดสี่ปีที่พวกเขาแต่งงานกัน จัตวาหลับนอนกับเธอในคืนวันแต่งงานแค่คืนเดียวเท่านั้น เขาไม่ได้หลับนอนกับเธออีกเลยเพราะความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยาเสื่อมถอยลงจนไม่เหลือความผูกพันอะไรเลย นั่นเป็นที่มาของนิสัยเก็บตัวไม่สุงสิงกับผู้คนของเบญญาเพราะเอมิกาเห็นว่าสภาพแวดล้อมในครอบครัวนั้นเป็นประโยชน์ต่อการเติบโตของเบญญา เธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากการส่งเบญญามาเรียนที่โรงเรียนอนุบาลประจำ นั่นคือสาเหตุที่เบญญากลับบ้านมาเฉพาะช่วงวันหยุดเท่านั้น เบญญามองเขมิกาอย่างอึดอัดไม่สบายใจ จนกระทั่งเอมิกาพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาตให้เด็กหญิงตัวน้อยได้เห็น เด็กหญิงเบญญาจึงพยักหน้ารับ “ได้ค่ะ” “ยอดไปเลย เดี๋ยวน้าเลี้ยงข้าวหนูเอง” เขมิกาฉวยโอกาสนั้นดึงเบญญามากอดไว้กับตัวให้เพื่อนของเธอได้ขับรถ เอมิกาก็ไม่รีรอเช่นกัน เธอเหยียบคันเร่งแล้วปลดปล่อยตัวเองดำดิ่งสู่ความสุขของการขับรถที่เธอไม่ได้สัมผัสมานาน ในเวลาไม่นานหลังจากที่ทั้งสองจากไป รถคันหนึ่งจากคฤหาสน์ศิลาเกียรติก็มาจอดที่หน้าโรงเรียนอนุบาล จัตวาที่มักงานยุ่งอยู่ตลอดเวลาก็นั่งอยู่ในรถด้วย เขาก้มหัวลงเพื่อเคลียร์งานเอกสารในมือด้วยสีหน้าเรียบเฉย พ่อบ้านลงมาจากรถเพียงคนเดียว เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง พ่อบ้านเดินกลับมาและรายงานว่า “คุณครูบอกว่าคุณนายมารับเบญญาไปแล้วครับ” จัตวาออกแรงกดปลายนิ้ว แววตาคมกริบสว่างวาบบนใบหน้าไร้ความรู้สึกนั้น “ดูท่าทางคุณนายจะไม่ได้อยากหย่ากับคุณนะครับ การรับลูกกลับบ้านเป็นสัญญาณว่าเธออยากกลับมาคืนดีครับ” พ่อบ้านพูดด้วยความโล่งอกแล้วมองไปที่จัตวา เขากำลังรอให้จัตวาออกคำสั่งให้พาสองแม่ลูกกลับบ้าน “กลับบ้าน!” จัตวาที่มีสีหน้าไร้อารมณ์ออกคำสั่งพลางขมวดคิ้วแน่น เขาอยากให้เอมิกากลับบ้านด้วยตัวเองโดยไม่ต้องไปตามกลับบ้าน เขาอยากให้เธอรู้ตัวว่าเธอควรทำอะไรให้ตรงไปตรงมาแทนที่จะใช้ลูกไม้สกปรกพวกนี้กับเขา! เวลาผ่านไปครบสามสิบวันในพริบตา วันพรุ่งนี้คือวันที่เธอจะได้รับใบรับรองการหย่า รับรองว่าเธอได้หย่าขาดจากจัตวาอย่างถูกต้องตามกฎหมายแล้ว เอมิกามีท่าทางนิ่งสงบ อาจเป็นเพราะเธอได้ยอมรับความจริงได้แล้วว่าตนได้หย่าไป หลังจากกล่อมให้เบญญานอนหลับ เธอกับเขมิกาก็นั่งพูดคุยและดื่มไวน์ด้วยกันอยู่ในห้องนั่งเล่น ในช่วงเวลานี้ เธอใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการอยู่กับเบญญา พยายามชดเชยเวลาที่ขาดหายไปตลอดช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมาให้กับเบญญา เมื่อเธอเห็นรอยยิ้มบนหน้าของเบญญามากขึ้นและกว้างขึ้นเรื่อย ๆ ทุกวัน เธอก็รู้สึกโล่งใจ การหย่าขาดจากจัตวาเป็นทางเลือกที่ดีแล้ว “ทุกคนกำลังสงสัยว่าฉันกลับมาทำไม เหตุผลนั้นง่ายมาก ที่นี่คือบ้านฉัน เป็นที่ที่ฉันควรจะอยู่” ทั้งสองคนกำลังคุยกันอย่างสนุกสนานเมื่อเสียงของอันไพเราะดังขึ้นขัดจังหวะพวกเขา เอมิกาอดไม่ได้ที่จะเร่งเสียงจากทีวีที่อยู่ตรงข้ามพวกเขาให้ดังขึ้น บนหน้าจอคือภาพของเอลลีสที่กำลังยิ้มโปรยเสน่ห์ นักข่าวหลายคนยืนอยู่ด้านหน้าเอลลีส แสงแฟลชกล้องกระพริบวาบไปมาเป็นระยะ ๆ “พูดอีกอย่างคือคุณอลิสาพบเนื้อคู่ในเมืองนี้แล้วใช่ไหมคะ” นักข่าวจมูกไวกับคำพูดของอีกฝ่ายและสัมผัสถึงความหมายแฝงที่อยู่ในน้ำเสียงของเธอได้ อลิสายิ้มโดยไม่พูดอะไร แต่ที่รอยยิ้มที่มุมปากนั้นได้เผยคำตอบทั้งหมดออกมาแล้ว “ตอนนั้นมีข่าวฉาวไปทั่วเลยนะ ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ยัยนั่นคงไม่เหลืออะไรแล้ว แต่มันยังกลับมาทำลายครอบครัวเธออีก ทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย อีแพศยา อีไร้ยางอายเอ้ย!” เขมิกาเห็นพฤติกรรมของอลิสาผ่านทีวีแล้วก็รู้สึกไม่พอใจอย่างมาก ให้ความเห็นด้วยความไม่พอใจ “อีผู้หญิงน่าขยะแขยง แต่จัตวาดันเลือกมันแทน ทำเหมือนยัยนั่นเป็นทองคำล้ำค่าเลย เขาต้องกล้าเล่นกับไฟจริง ๆ นะถึงได้กลับไปหาแฟนเก่าแบบนี้” เธอกระแทกแก้วกับโต๊ะเสียงดังลั่น “ถ้าฉันเป็นเขานะ ฉันคงเลือกเธอแทนยัยนั่นแล้ว!” เอมิกาฟังคำพูดของเขมิกาแล้วได้แต่ยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ “ไม่แน่ว่านี่คือความแตกต่างระหว่างการรักและการไม่รักใครสักคน” จัตวารักอลิสา เขาเลยให้อภัยกับการทรยศของเธอเมื่อสี่ปีก่อนได้ ในทางกลับกัน เขาไม่ได้รักเอมิกาเลย เขาเลยไม่ได้สนใจที่จะฟังคำอธิบายของเธอที่เธอขึ้นเตียงกับเขา ซึ่งไม่ใช่การแต่งงานกับเขา “ต่อให้พวกเธอหย่าขาดกันแล้ว เราจะปล่อยให้คู่รักเฮงซวยนั่นใช้ชีวิตอย่างสงบสุขไม่ได้นะ!” เขมิกามีอุปนิสัยตรงไปตรงมา แสดงออกชัดเจนว่ารักหรือเกลียดใคร แค้นหรือเกลียดอะไรใครก็แสดงออกมาตรงๆ ในตอนนี้ เธอเอามือสองข้างเท้าเอว ทำท่าทางน่ากลัว ส่วนเอมิกานั้นกลับไม่แสดงท่าทีใด ๆ ทั้งสิ้น “พวกเขาจะใช้ชีวิตแบบไหนก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันนะ สิ่งที่สำคัญกับฉันจริง ๆ คือการการได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขกับเบญญาต่างหาก” แต่พอเธอนึกได้ว่าเบญญาไม่รู้ว่าเธอหย่ากับจัตวาแล้ว เธอรู้สึกหนักอึ้งขึ้นมาทันที เช้าวันต่อมา กิจวัตรประจำวันของจัตวาเป็นไปตามปกติ เขาเดินลงบันไดมาในชุดเสื้อผ้าที่เนียบและใบหน้านิ่งไร้อารมณ์ “คุณครับ คุณนายโทรมาครับ” พ่อบ้าน ลุงคม ตรงเข้ามารายงานด้วยเสียงตื่นเต้น จัตวารับโทรศัพท์มาถือและรอฟัง แต่เขาไม่ได้พูดอะไร ปลายสายคือเอมิกา น้ำเสียงเธอสงบและสุภาพ “คุณว่างเมื่อไหร่คะ ฉันรออยู่ที่คาเฟ่ใต้สำนักงานของคุณค่ะ” เขามองไปที่ปฏิทินบนกำแพง ในที่สุดก็ทนเกินสามสิบวันไม่ไหวแล้วสินะ ตอนที่เธอบอกว่าเธอรอเขาอยู่ที่คาเฟ่ เขาคิดเองว่าเธอต้องการขอพบเพื่อขอโทษกับความผิดของเธอและปรับความเข้าใจกับเขา เขาไม่ได้ตอบปลายสาย ไม่ได้สนใจจะรับฟังเธอด้วยซ้ำ และวางสายไป เอมิกาไม่รู้เลยว่าความเงียบของเขาหมายความว่ายังไงกันแน่ ถึงเธอรู้ว่าเขาจะต้องได้รับเอกสารรับรองการหย่าแน่นอน แต่เธออยากให้เรื่องนี้จบลงโดยเร็วที่สุด เธอจึงตัดสินใจไปที่บริษัทของเขาเลย เมื่อรถของจัตวามาถึง จัตวาก็เหลือบไปเห็นร่างสมส่วนที่ยืนรออยู่ที่หน้าบริษัท เขาพ่นลมหายใจด้วยความไม่พอใจ คิ้วขมวดด้วยความรังเกียจ สีหน้ากระเหี้ยนกระหือรืออยากจะมายอมรับผิดของเธอมันน่ารังเกียจพอ ๆ กับดูจากสีหน้าจองหองอวดดีในตอนแรกเลย! ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยความยินดีทันทีที่เห็นเขา “คุณมาแล้ว” จัตวาตอบรับด้วยท่าทีเรียบเฉย “ทำแบบนั้นทำไมในเมื่อรู้ดีอยู่แล้วว่าผลจะเป็นยังไง” เธอนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่งเพราะเธอถอดรหัสคำพูดของเขาไม่ออก แต่เธอก็ไม่ได้แคร์อยู่แล้ว “ไปคุยกันในคาเฟ่ดีกว่าค่ะ” จัตวาไม่มีอารมณ์ที่จะเสียเวลากับเธอมากกว่านี้อีก เขาตอกกลับว่า “ถ้ามีอะไร ก็พูดมาตรงนี้เลย!” “ดีเหมือนกันค่ะ” ถ้าเขาไม่สนใจว่าจะมีใครรู้ว่าพวกเขาหย่ากันแล้ว เอมิกาเห็นด้วยกับข้อเสนอของเขาเหมือนกัน เธอรีบเปิดแท็บเล็ตออกมาและเชื่อมต่อการประชุมทางวิดีโอ “ทางที่ว่าการอำเภอเมืองเข้าใจว่าทุกคนมีภาระและความรับผิดชอบของตนเอง เลยแนะนำระบบการประชุมทางวิดีโอที่เจ้าหน้าที่สามารถยืนยันตัวตนเราได้ แค่เรากดปุ่มเพื่อยืนยันว่าเราเป็นคนที่เราอ้างจริง ๆ พอยืนยันตัวเรียบร้อย กระบวนการเสร็จสิ้นแล้ว พวกเขาจะส่งเอกสารใบรับรองการหย่าไปที่บ้านของแต่ละฝ่าย ไม่จำเป็นต้องไปรับด้วยตัวเองที่สำนักเขตค่ะ” ถ้าให้พูดตามตรง บริการแบบนี้สะดวกสุด ๆ เลย จัตวาพูดไม่ออก เขาคิดไปแล้วว่าเอมิกาอยากปรับความเข้าใจ แต่ปรากฏว่า... เธอมาเพราะเรื่องใบรับรองการหย่า! ใบหน้าของผู้หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งปราฎขึ้นบนหน้าจอ เธอถามด้วยเสียงดังว่า “จัตวา ศิลาเกียรติ เอมิกา ชำนาญช่าง พวกคุณทั้งสอฝ่ายแน่ใจหรือไม่ว่าต้องการหย่ากัน” เพราะผู้หญิงคนนั้นใช้ไมโครโฟนที่ปลายสาย และคุณภาพเสียงของแท็บเล็ตของเอมิกานั้นก็ชั้นเลิศ เสียงของผู้หญิงคนนั้นเลยได้ยินดังชัดเจนกันถ้วนหน้า พนักงานที่กำลังรีบวิ่งไปเข้างานในบริเวณโดยรอบได้ยินคำถามนั้นอย่างชัดเจน แต่ละคนต่างหันไปมองคนทั้งสองด้วยความแปลกใจในทันที “ค่ะ” ไม่มีความลังเลในน้ำเสียงของเอมิกาเลยขณะที่เธอกดปุ่ม ‘ยืนยัน’ บนหน้าจอ จัตวายังคงนิ่งอึ้งอยู่ เมื่อเขามองไปที่ปุ่มและผู้หญิงตรงหน้าของเขาที่ไม่ลังเลเลย สายตาเขาก็ดูเคร่งเครียดขึ้นจนถึงที่สุด