ตอนที่ 3 เกลียดขี้หน้า

"จูบฉันซิ" " ... " กลับกลายเป็นเธอเองที่เงียบไปเพราะคำพูดจาไม่อ้อมค้อมของมาเฟียหนุ่ม บะ ... บ้า อีตาลุงนี้พูดอะไรบ้าๆ เขาต้องเป็นโรคจิตแน่ๆ เขาเป็นคนขโมยของ ของฉันไปแท้ๆ "หึ!!" มาร์ตินเค้นหัวเราะรอดลำคอ เขาใช้ดวงตาสีเทาหม่นที่ดูมีเสน่ห์จ้องมองเด็กสาวตั้งแต่ศรีษะจรดปลายเท้าเช่นกัน หน้าขันที่เขาไม่รู้สึกพิศวาสเธอเลยสักนิด "นี่ลุง เออ ... ลุงมาร์ติน ขะ ... ขอโทรศัพท์ของพั้นช์คืนได้ไหมคะ" ให้ตายเถอะในชีวิตฉันไม่เคยต้องขอร้องใครขนาดนี้เลยนะ " ... " มาเฟียหนุ่มยังคงจ้องมองดวงหน้าของเด็กสาว ปากพ่นควันบุหรี่คละคลุ้งโดยไม่สนใจเลยว่าเด็กสาวตรงหน้าจะสำลักควันบุหรี่ของเขาหรือไม่ "นี่!!! อ๊ะ!!" มาเฟียหนุ่มใช้ท่อนแขนแกร่งเพียงข้างเดียวรั้งเอวคอดของเด็กสาวเข้าหาตัว ขณะที่ปากยังคาบบุหรี่อยู่ เขาสัมผัสได้ถึงอาการสั่นเทิ้มของหญิงสาวไม่รู้ว่าด้วยความกลัวหรืออะไร และเขาเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องกลั่นแกล้งเธอด้วย "เอาโทรศัพท์ฉันคืนมา นะ" แม้ประโยคแรกจะเสียงดังด้วยอารมย์โมโห แต่คำพูดรั้งท้ายของเธอกลับแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยินอะไรเลย เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะอีตาลุงนี้เลื่อนใบหน้าคมคายของตัวเองเข้ามาใกล้จนปากแทบจะชนกันอยู่แล้ว "ถือบุหรี่ให้ฉันหน่อย" แม้ปากจะยังคาบบุหรี่อยู่แต่เขาก็พูดให้เธอดึงมันออก และแน่นอน เด็กสาวผู้อ่อนต่อโลกคนนี้ใช้มือเล็กของเธอหยิบบุหรี่ออกจากปากของมาเฟียหนุ่ม แม้มือของเธอจะสั่นเทิ้มก็ตาม "ยังอยากได้โทรศัพท์คืนอยู่ไหม" มาร์ตินพูดน้ำเสียงประชิดริมฝีปากเรียวบางของเธอ ห่างกันแค่ลมหายใจรอดผ่านยังรู้สึกได้ หัวใจดวงน้อยของเธอกำลังเต้นแรงกับการกระทำของบุคลที่เธอเรียกว่าลุง "เอาหน้าออกไปห่างๆ ได้ไหม ฉันเหม็นบุหรี่" มือเล็กข้างที่ว่างยกขึ้นดันใบหน้าคมคายให้ออกห่าง แม้สายตาของผู้คนที่ผ่านไปมาจะจ้องมองมาที่เขาทั้งคู่ แต่มาร์ตินกลับไม่แคร์สายตาใครทั้งนั้น "จูบฉัน" " ... " "แล้วฉันจะคืนของให้เธอ" เกลียดอีตาลุงบ้านี่ที่สุด ทำไมเขาต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย ไม่อยากพบไม่อยากเจอกับเขาอีกเลยแต่เธอไม่กล้าพูดจารุนแรงอะไรกับเขาด้วยซ้ำเพราะอะไรน่ะเหรอเพราะเขาเป็นคู่ค้าของพี่ชายเธอไง ถึงแม้เธอจะไม่รู้ว่าพี่ชายเธอทำธุรกิจอะไร แต่เธอก็พอรู้ว่าคู่ค้าสำคัญแค่ไหน "ฉะ ... ฉันจูบไม่เป็น" เด็กสาวก้มหน้างุดถึงจะเกลียดขี้หน้า แต่มันก็เป็นเรื่องหน้าอายหากต้องจูบกับคนที่ตัวเองไม่ชอบหน้า ปกติเธอไม่เคยเกลียดใครเลยนะ เพราะยังไม่เคยมีใครขโมยจูบเธอสักครั้ง "ถ้าไม่จูบก็ยืนมันตรงนี้แหละ" มาร์ตินจับตัวเด็กสาวพลิกเข้าหากำแพงปูนเย็นเฉียบ ยกมือสั่งพาทิศลูกน้องคนสนิทให้คอยคุ้มกัน และกำบังเพราะสิ่งที่เขาทำมันอาจจะทำให้เธอหวาดกลัวไปตลอดชีวิต "อืออออ!!!" ทันทีที่ถูกดันเข้าหากำแพงปูนเย็นเฉียบมือหนาของมาเฟียหนุ่มยกขึ้นปิดปากคนตัวเล็กตรงหน้าเพื่อไม่ให้เธอส่งเสียงกรีดร้องเขาใช้ท่อนขาแกร่งแยกเรียวขาเล็กของเธอให้แยกออก "อื้อออออออ!!!" น้ำตาหยดแรกร่วงลงตามพวงแก้มเมื่อถูกคนข้างหลังขบกัดผิวเนื้ออ่อนจนเกิดรอยแดง กลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งขึ้นจนรู้สึกได้ถึงความเจ็บ เจ็บเหลือเกิน ร่างบางสั่นเทาด้วยความเจ็บปวดและตกใจเมื่อมาร์ตินกัดเข้าเต็มแรงฝากรอยเขี้ยวไว้ที่ผิวเนื้ออ่อนของเธอ "ฮึก ... อื้ออออ .... ฮึก ....." มือหนายังคงปิดปากเรียวบางของเธอเอาไว้ป้องกันการกรี้ดร้องของคนตรงหน้าอีกครั้งมือเรียวสั่นเทาของเธอทุบกำแพงระรัวเพื่อระบายความเจ็บปวด "เลือดเธอหวานดีนะ ฉันชอบ" น้ำเสียงเยือกเย็นของมาร์ตินกระตุ้นหยาดน้ำตาของเธอให้รินไหลออกมาเป็นทาง เขาค่อยๆ ปล่อยมือออกจากปากของเด็กสาวเบาๆ "ถ้าเธอกรี๊ด เธอได้เจ็บกว่านี้แน่!!" ราวกับล่วงรู้ว่าเด็กสาวกำลังคิดจะทำอะไร มาเฟียหนุ่มจับร่างบางของเธอให้หันหน้ากลับมาเผชิญหน้ากันอีกครั้ง ดวงตาของเธอแดงก่ำ พวงแก้มของเธอมีร่อยรอยของคราบน้ำตา ผิวเนื้ออ่อนขาวผ่องมีร่องรอยขบกัดที่เขาเป็นคนสร้างมัน "ละ ... ฮึก ... ลุงทำแบบนี้ทำไม" เธอไม่เข้าใจว่าเขาทำแบบนี้ทำไม หากไม่ชอบหน้ากันก็ไม่ควรมายุ่งเกี่ยวกัน ไม่ใช่มากัดเธอแบบนี้ มือเล็กยกขึ้นสัมผัสรอยแผลลูบวนเบาๆ หวังให้คลายความเจ็บปวด "อื้ออออ!!!" ยังไม่ทันได้ตั้งตัวมาร์ตินก้มลงขบกัดผิวเนื้อบริเวณเนินอกอวบอิ่มของเด็กสาวอีกครั้ง มือหนายกขึ้นปิดริมฝีปากขณะที่อีกมือจับข้อมือของเธอไว้ โดยที่มือเรียวเล็กยังคงถือบุหรี่ที่ใกล้หมดของเขาเอาไว้แน่น "เจ็บเหรอ" "ลองโดนกัดเองบ้างไหมละ!!!" เกลียด ความรู้สึกเธอชัดเจนแล้วว่าเธอเกลียดเขา คนที่เพิ่งเจอหน้ากันแค่สองครั้งในหนึ่งวันแต่กลับสร้างบาดแผลให้กับร่างกายเธอจนไม่หน้าให้อภัย "ฉันไม่ชอบให้ตัวฉันมีรอย จำไว้" แล้วมาบอกฉันทำไมไม่ทราบ ฉันคงไม่หวังจะเจอนายอีกแน่ อีตาลุงโรคจิต "พอใจแล้วใช่ไหม ถ้าพอใจแล้วก็เอาโทรศัพท์ของฉันคืนมา" น้ำเสียงสั่นเครือของเธอทำให้มาร์ตินจ้องมองใบหน้าของเธอด้วยสายตาว่างเปล่า ร่องรอยที่เขาเป็นคนทำมันช่างดูสวยงามสำหรับเขาที่สุด "จูบฉัน" " ... " "ถ้าฉันต้องพูดอีกครั้ง มันจะไม่จบที่รอยกัดแน่" น้ำเสียงเย็นเยือกพูดประชิดริมฝีปากบางของคนตัวเล็ก มาร์ตินเหลือบมองใบหน้าของเด็กสาวที่ตอนนี้กำลังจะหลั่งน้ำตาออกมาเป็นทางยาว เนื้อตัวของเธอสั่นเทิ้มอย่างหนักไม่ว่าจะด้วยความกลัว หรือความโกรธ แต่แล้วยังไง เขาต้องแคร์ด้วยเหรอ "อืมมมมม" น้ำพั้นช์ใช้สองมือเล็กประคองใบหน้าคมคายของมาเฟียหนุ่มเอาไว้ โดยที่มือของเธอยังคีบบุหรี่ที่ใกล้จะดับอยู่ เธอยื่นปากเรียวบางประทับรอยจูบทั้งน้ำตาอย่างเงอะงะ "จูบของเธอมันโคตรห่วยเลย!!!"