ตอนที่ 5 ปากดี

"แรดฉิบหาย" หึ!! ง่ายกับคนอื่นแต่กับเขาทำเป็นสะดีดสะดิ้งมันใช่เหรอ มันไม่แฟร์กับเขาเสียเลยทั้งๆ ที่น้ำพันช์เพิ่งจูบกับเขาเมื่อกี้นี้เอง O_O " ... " ต้นหนาวหันมองตามเสียงที่ดังลอดเข้ามา ถึงแม้เสียงโดยรอบจะดังระเบ็งเซ็งแซ่แต่เขาก็ได้ยินมันชัดเจนเพราะคนที่พูดน่ะอยู่ใกล้เขาอย่างกับเดินมากระซิบข้างหูอย่างไรอย่างนั้น "เห้ย!!! มึงว่าใครวะ" ต้นหนาวหมุนตัวกลับไปจ้องมองหน้ามาเฟียหนุ่มอย่างเอาเรื่อง ทำให้น้ำพั้นช์หันหน้าตามกลับไปมองอีกครั้ง เพราะไม่อยากให้มีเรื่องมีราวน้ำพั้นช์จึงเลือกใช้วิธีสงบศึก "ลุง!!! เออ ... พี่หมอคะ นี่ลุงตินลุงห่างๆ ของพั้นช์เอง" ดีกว่ามีเรื่องมีราวแหละว่ะ ละ ... ลุงอีกแล้ว ยัยเด็กนี่นิสงสัยไม่เคยโดนลุงกระแทก ปากถึงได้แกว่งเท้าหาเสี้ยนขนาดนี้ "อ้าว เอิ่บ ... สวัสดีครับคุณลุง ผมชื่อต้นหนาวนะครับเป็น เออ ... รุ่นพีี่ที่มหาลัยของน้องน้ำพั้นช์" จะให้เขาแนะนำว่ายังไงละ ในเมื่อเขาไม่มีสถานะที่ต้องเรียก ไม่ใช่เพราะเกรงใจผู้เป็นลุงของน้ำพั้นช์หรอกนะ " ... " สิ่งที่ได้มาเป็นเพียงความเงียบจากมาเฟียหนุ่มเท่านั้น น้ำพั้นช์เดินเข้าไปเกาะแขนมาร์ตินเอาไว้ ใจจริงไม่ได้อยากเกาะอะไรหรอกนะ แต่มันจำเป็นไงไม่งั้นเดี๋ยวตีกันตาย คนหนึ่งถึงจะเรียนหมอแต่ไม่ยอมคน อีกคนก็เป็นบ้าอะไรไม่รู้ "ลุงงั้นเหรอ ลุงเขาไม่กัดคอหลานจนเป็นรอยหรอกนะ" มาร์ตินไม่ได้พูดจนเสียงดัง แต่กลับเอี้ยวตัวไปพูดประชิดกกหูเล็กของน้ำพั้นช์แค่ให้พอได้ยินกันสองคน "เราไม่ได้เป็นอะไรกันอะมันจริงที่สุด ลุงมาระรานทำไม" เธอกระซิบกลับเพราะเกรงว่าต้นหนาวจะได้ยิน ถึงเขาจะไม่มีสถานะแต่เขาก็พิเศษ และสำคัญกับเธอที่สุด "เธอจูบฉันแล้ว" "จะ ... จูบแล้วมันทำไมละ" น้ำพั้นช์พูดกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ใช่จูบแล้วมันทำไม มันก็แค่จูบปะ จะมางอแงเอาอะไร "หรือต้องโดนฉันกระแทกถึงจะรู้ว่าต้องทำตัวแบบไหน" อะ ... ไอบ้า ไอลุงโรคจิต แล้วฉันต้องทำอะไรเล่า "พี่หมอขา เดี๋ยววันนี้พั้นช์กลับกับลุงตินนะคะ ขอบคุณที่อยู่เป็นเพื่อนนะ" ต้นหนาวมองสองคนกระซิบกันไปมาแบบ งงๆ แต่ก็พยักหน้ารับ เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าน้ำพั้นช์มีลุงด้วย แต่เธอบอกว่าเป็นลุงห่างๆ ก็คงเป็นญาติฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งแหละ "งั้นพี่กลับก่อนนะ ผมกลับก่อนนะครับคุณลุง อ่อ คุณลุงยังดูไม่แก่เลยนะครับดูดีมากๆ ไว้ผมจะขอคำแนะนำในการดูแลร่างกายนะครับ" ประโยคแรกเขาพูดบอกน้ำพั้นช์ ประโยคหลังพูดบอกผู้เป็นลุงของเธอ ก่อนวางมือหนาไว้บนศรีษะเล็กของน้ำพั้นช์พลางขยี้เบาๆ ตามแบบฉบับผู้ชายอบอุ่น "พี่หมอ ลืมอะไรรึเปล่า" ขณะที่ต้นหนาวกำลังจะเดินไป ข้อมือเล็กของน้ำพั้นช์ก็คว้าแขนของเขาเอาไว้ ฟอดดดดดดดด!!! ต้นหนาวชั่งใจอยู่เพียงครู่ เหลือบมองผู้เป็นลุงของน้ำพั้นช์นิดๆ ก่อนขยับตัวเข้าไปกดจมูกโด่งลงบนพวงแก้มนวลเต็มปอด ปึ้งงง!!!! "มึงอยากลองดีใช่ไหม!!" เสียงกำปั้นกระทบโต๊ะอย่างแรงทำเอาน้ำพั้นช์กับต้นหนาวสะดุ้งเฮือกไปตามๆ กัน น้ำพั้นช์รีบขยิบตาให้ต้นหนาวออกไปจากตรงนี้ก่อนถูกกำปั้นเท่าลูกนิมิตของมาร์ตินฟาดหน้าเอา "กล้าดียังไงให้มันมาจูบต่อหน้าฉันห๊ะ!!!" มือหนาของมาร์ตินบีบเข้ากับกระพุ้งแก้มของน้ำพั้นช์อย่างแรง ความเจ็บปวดเริ่มถาโถมเข้ามาเมื่อมาร์ตินเพิ่มแรงบีบขึ้นอีกทำให้น้ำตาใสไหลร่วงหยดแล้วหยดเล่าเพราะความเจ็บปวด "อื้อออออออ!!!!" เธอประท้วงอื้ออึงในลำคอเมื่อมาร์ตินยังไม่ยอมปล่อยมือออกจากกระพุ้งแก้มของเธอ นี่เธอทำอะไรผิดนักหนา เขาไม่ใช่ญาติผู้ใหญ่ของเธอสักหน่อยที่ต้องแสดงอาการโมโหอะไรขนาดนี้ "ลุง!!! ... ฮึก .... พะ ... ฉันทำอะไรผิด ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย!!!" เขาทำอย่างกับกำลังหวงของอย่างไรอย่างนั้น ทั้งๆ ที่เธอไม่ใช่ของเขาสักหน่อย " ... " มาร์ตินลดมือลง มือหนึ่งล้วงกระเป๋าส่วนอีกมือกระชากแขนน้ำพั้นช์ให้เดินออกมาจากตรงนั้น แต่ก่อนออกมาเขาสั่งให้พาทิศจัดการเคลียร์เหตุการณ์ที่ใครหลายคนพบเห็นให้เรียบร้อย พลั่ก!!!! "โอ้ยยย!!! ฉันเจ็บนะ" เมื่อมาถึงโรงจอดรถมาร์ตินเหวี่ยงคนตัวเล็กลงที่กระโปรงหน้ารถยนต์คันหรูของเขาส่งผลให้เธอเซเสียหลักกระโปรงสั้นตัวจิ๋วของเธอเลิกขึ้นเกือบเห็นแพนตี้ตัวบาง "ทำตัวแบบนี้ พี่ชายรู้ไหมเนี่ย" "ไม่ใช่เรื่องของลุง อย่ามาแส่ไม่เข้าเรื่อง!!" น้ำพั้นช์ตวาดกลับอย่างไม่เกรงกลัว ก็แค่นักธุระกิจไม่ใช่มาเฟีย ทำไมต้องกลัวด้วย "แต่ฉันแส่ไปแล้วอะดิ" มาร์ตินเลียกลีบปากล่างตัวเองเบาๆ ก่อนใช้สายตาโลมเลียหญิงสาวตรงหน้า เขาใช้สองมือค้ำยันกับกระโปรงรถยนต์คันหรูเอาไว้กักขังเธอไว้ในท่อนแขนแกร่งของตัวเอง "ต้องการอะไร" " ... " คำถามของน้ำพั้นช์ทำให้มาร์ตินเงียบไปเพราะเขาก็ไม่รู้ตัวเองว่าเขาต้องการอะไร ปกติมีแต่ผู้หญิงปรี่เข้าหา แต่ยัยเด็กนี้กลับปฎิเสธ "เงียบทำไมอะ ปากมีก็พูดซิ เก็บไว้อมอะไรหะ!!" ได้ทีน้ำพั้นช์ใช้มือดันแผงอกแกร่งต้องการให้อีตาลุงหน้ามึนนี่ถอยห่างออกไป "จูบฉัน" O_O. "เป็นบ้าอะระ ...!!!" ยังไม่ทันพูดจบประโยคมาร์ตินฉกริมฝีปากหนากระแทกลงกับปากบางอย่างแรงจนทำให้ฟันหน้ากระทบกันแต่เขาก็ยังไม่ปล่อยให้ปากของเธอเป็นอิสระ เขาสอดแทรกเรียวลิ้นร้อนเข้าควานหยอกเย้าลิ้นเล็กในปากบางอย่างพึงพอใจ "อืมมมมม" มาร์ตินใช้เวลาตักตวงความหวานจากโพรงปากของเด็กสาวตรงหน้าก่อนถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง หยดน้ำตาของเธอร่วงลงพวงแก้มนวลหยดแล้วหยดเล่า "อย่าทำแบบนั้นกับคนอื่นอีก" มือหนายกขึ้นบีบปลายคางมนเบาๆ พูดประชิดริมฝีปากบางทำให้หัวใจดวงน้อยของเธอเต้นแรง นะ ... นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย "เป็นบ้าอะไรห๊ะ!!!" เธอตวาดกลับอย่างไม่เกรงกลัว ขณะที่มาร์ตินผละตัวออกมาจากเธอ เขากระชากคอของเด็กสาวขึ้นมาก่อนเอ่ยน้ำเสียงคาดโทษกลับไป "อย่าปากดีให้มันมากนัก" " ... " "เก็บปากเธอไว้อม ... ของฉันดีกว่า"