ตอนที่ 6 ลุงที่แปลว่าผัว

"เก็บปากเธอไว้อม ... ของฉันดีกว่า" ไอ้ลุงบ้านี่ ต้องเป็นโรคจิตแน่ๆ พี่เมฆไปทำการค้ากับตาลุงนี่ได้ยังไงเนี่ย "หลีกไป" เขาพูดกับใคร " ... " "หลีกไป" "ลุงพูดกับฉันเหรอ?" "เออ หลีกไปฉันจะกลับบ้าน" ดะ ... เดี๋ยวนะเขาเป็นคนลากฉันมา แล้วก็ปู้ยี่ปู้ยำฉัน แล้วก็บอกให้ฉันถอยไปเหรอ ปึก!!! "ออกรถ" "ดะ ... เดี๋ยวเซ่ ลุงงงง!!! อีตาลุงงงง!!" คือ พาฉันมาแล้วไม่พาฉันกลับเหรอ "ไอ้ลุงบ้า ไอ้หน้ามึน ไอ้แก่มาตินนนนนน!!!" น้ำพั้นช์ตะโกนไล่หลังเมื่อมาร์ตินออกรถไปแล้วเธอยืนดิ้นเร่าๆ อยู่ตรงนั้นในขณะที่มาร์ตินแอบมองเธอทางกระจกมองหลังแล้วหลุดยิ้มให้กับอาการดิ้นเร่าๆ ของเธออย่างลืมตัว น่ารัก คำนี้มันผุดขึ้นมาในหัวตอนไหนก็ไม่รู้ "อ้าวไหนบอกไม่กลับมานอนบ้านไง" เหนือเมฆเอ่ยทักน้องสาวที่เดินเข้ามาในบ้าน ในขณะที่เขากำลังจะออกไปข้างนอก "พี่เมฆจะไปไหน" น้ำพั้นช์เดินเข้าหาพี่ชายเกาะแขนเขาแน่นราวกับกำลังออดอ้อนจะเอาอะไร "พี่จะไปทำงาน" "ไปโกดังเหรอ" "อืม" "ไปด้วย" "ไม่ได้งานนี้มันสำคัญนะ พี่ต้องไปคุมงานเอง" เพราะถ้าหากพลาด ได้โดนไอ้มาร์ตินระเบิดโกดังอีกแน่ ขณะที่พูดกับน้องสาวสายตาเหลือบไปเห็นรอยเขี้ยวบนคอน้อง "คอไปโดนอะไรมา" ถึงจะรู้อยู่แล้วว่าเป็นรอยเขี้ยวแต่ก็อยากฟังจากปากน้องไม่อยากตัดสินอะไรไปเอง น้ำพั้นช์ที่เขาเลี้ยงมาไม่มีวันปล่อยตัวปล่อยใจให้ใครง่ายๆ "ไอ้หมอห่านั่นมันกัดเรารึไง" "ไม่ใช่พี่หมอ" เหนือเมฆเดินตรงไปยังหน้าของน้ำพั้นช์สองมือหนาจับไหล่มนของน้องสาวไว้แน่น "ใคร" น้ำเสียงเย็นเฉียบที่พูดออกมามันทำให้น้ำพั้นช์อดตกใจไม่ได้เหนือเมฆไม่เคยพูดแบบนี้กับเธอเลย เขาอ่อนโยนกับเธอมาโดยตลอด "ลุงขี้เมาในผับอะ เขาเป็นลมบ้าหมูล้มมาทับพั้นช์ ดีนะมีคนมาช่วยไว้ทัน" สายตาเธอสั่นไหวเพียงนิดก่อนที่จะสวมกอดพี่ชายแน่น "แน่ใจนะ" หากใครมาทำน้องสาวเขา เขาเองจะระเบิดร่างมันให้แหลกเป็นจุล "อือ กอดหน่อยเหนื่อย" อ้อมกอดของพี่ชายอบอุ่นที่สุดสำหรับเธอ "พี่เมฆลุงมาร์ตินเขาสำคัญกับเรามากเลยเหรอ พั้นช์ได้ยินมาว่าเขาระเบิดโกดังเรา แต่ทำไมพี่เมฆไม่ทำอะไรเลย" จะไปทำอะไรได้เล่านั่นมันลูกเจ้าพ่อเลยนะ และตัวมันกับน้องชายก็ไม่ต่างอะไรกับเจ้าพ่อเลย "สำคัญ เสียไปไม่ได้เพราะธุรกิจเราเอื้อกันอยู่" เขาพยายามอธิบายให้น้องเข้าใจ และเหมือนน้ำพั้นช์จะเข้าใจดี "มาๆ เติมพลังไหม" เธอกอดกระชับพี่ชายให้แน่นขึ้นหวังเติมกำลังใจให้พี่ชายที่เลี้ยงดูเธอมาเป็นอย่างดีได้หายเหนื่อย "เหนื่อยไหม มีพั้นช์เป็นน้อง" มือหนาลูบลงศรีษะเล็กของเด็กสาวที่กำลังโอบกอดเขาด้วยความรัก แค่นี้ก็พอแล้ว มันเพียงพอแล้วสำหรับเขาแล้ว "ไม่เหนื่อย พี่ต้องไปทำงานแล้ว" เธอคลายมือออกมองหน้าพี่ชายเพียงนิด หากเธอช่วยอะไรเขาได้บ้าง เขาคงไม่เหนื่อยขนาดนี้ หากเธอมีประโยชน์ เขาคงไม่ต้องออกไปทำงานดึกๆ แบบนี้ "มึงไปบอกคนข้างบนพั้นช์มานอนบ้านอย่าเดินเพ่นพ่าน" เหนือเมฆออกคำสั่งกับลูกน้องคนหนึ่งในบ้านแล้วเดินออกไปขึ้นรถที่ภูผาเตรียมไว้ให้ @วันต่อมา "พี่เมฆเช้านี้มีอะไรกินบ้าง" น้ำพั้นช์วิ่งลงบรรไดมาอย่างรวดเร็วด้วยสภาพการแต่งตัวที่ไม่เรียบร้อยเอาเสียเลย เธอใส่กางเกงขาสั้นตัวบาง เสื้อกลามสีขาว และเสื้อคลุมซีทรูสีขาว "ไปแต่งตัวให้เรียบร้อย" เธอมองไปที่โซฟารับแขก ดวงตากลมโตของเธอต้องเบิกโพลงเมื่อเห็นมาร์ตินนั่งไขว้ห้างอยู่ที่โซฟา "ไม่เป็นไรฉันไม่ถือ" เมื่อมาร์ตินพูดจบประโยคเขาจ้องมองเรือนร่างอรชรของเธอภายใต้สายตาที่เรียบเฉยจนยากจะคาดเดา กลับกลายเป็นน้ำพั้นช์เองที่ทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นใบหน้ากวนประสาทของคนที่ไม่อยากเจอ "พั้นช์จะไปมหาลัย พี่เมฆไปส่งหน่อยนะ เดี๋ยวพั้นช์ไปอาบน้ำก่อน" ว่าจบหมุนตัวกลับเดินขึ้นชั้นสองในทันที แต่เธอต้องหยุดชะงักกับประโยคถัดมาที่ได้ยิน "มหาลัย xxx ใช่ไหม ทางผ่านพอดีเดี๋ยวฉันไปส่งให้ นายก็เร่งเตรียมของให้ฉันก่อนหกโมงเย็นละกัน" อีตาลุงบ้านี้ต้องเป็นสัมพเวสีแน่ๆ หรือไม่ก็ต้องเป็นอะไรสักอย่างที่มาเกาะติดฉันขนาดนี้ "ฝากนายด้วยละกัน" เหนือเมฆพูดออกมาอย่างลำบากใจ ของที่มาร์ตินสั่งไปก่อนหน้ายังเตรียมไม่ทัน วันนี้มาร์ตินมาสั่งเพิ่มอีกราวกับกำลังจะกลั่นแกล้งเขา และถ้าไม่ลงไปดูด้วยตัวเองยังไงก็คงไม่ทัน "พี่เมฆ!!!" น้ำพั้นช์รีบหันกลับไปตวาดใส่พี่ชายเบาๆ เขาจะรู้ไหมนะว่ากำลังฝากปลาย่างไว้กับแมว มันหน้าโมโหที่ตาลุงนี้กลับดูเหนือกว่า ปึก!!!! เสียงปิดประตูรถดังขึ้นทางข้างฝั่งคนขับ ทำให้มาร์ตินต้องหันไปมอง น้ำพั้นช์ในชุดนักศึกษากระโปรงสั้นรัดรูปที่นั่งทีกระโปรงร่นมาจนถึงหน้าขา ใส่สั้นขนาดนี้อยากจะโชว์มากนักใช่ไหม บรื้นนนนนนนนน!!! มาร์ตินออกตัวรถด้วยความแรงภายในรถปกคลุมด้วยความเงียบ และแอร์เย็นฉ่ำ เขามองน้ำพั้นช์ตลอดทางที่นั่งรถมาด้วยกันแต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา "ลูกน้องลุงไปไหนหมดทำไมขับรถเอง" เป็นน้ำพั้นช์ที่ทำลายความเงียบด้วยคำถาม แต่เธอกลับตกใจเมื่อมาร์ตินไม่ตอบคำถามแถมยังหักพวงมาลัยเลี้ยวรถเข้าซอยเปลี่ยว "นี่!!! ลุง จะทำอะไร ถอยไปห่างๆ เลยนะ" เธอไม่มีวันให้เขาได้ทำแบบเดิมอีกแน่ "ถ้าไม่อยากให้พี่เธอเดือดร้อนก็อยู่เฉยๆ" พูดจบมาร์ตินปลดเข็มขัดนิรภัยของน้ำพั้นช์ และของตัวเองออก ก่อนที่จะปรับเบาะฝั่งที่นั่งคนขับให้ถอยไปข้างหลัง แล้วใช้ท่อนแขนแกร่งยกตัวเธอขึ้นให้วางทาบทับหน้าตักแกร่งของตัวเองในท่าหันหน้าเข้าหากัน "ยะ ... อย่านะ" คำห้ามปรามของเธอไม่เป็นผลกับเขาเลยสักนิดเมื่อมาร์ตินค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาของเธอออกทีละเม็ดจนถึงเม็ดสุดท้าย เขาจับแขนเธอไขว้หลังไว้ป้องกันไม่ให้เธอดิ้นพล่าน "ละ ... ลุง อย่านะ" เนื้อตัวสั่นเทิ้มด้วยความกลัวเมื่อมาร์ตินดึงบราเซียร์ลายลูกไม้ลงมาไว้ใต้ราวนม เขาใช้ริมฝีปากดูดดุนปลายถันเบาๆ สลับหนักจนแข็งขึ้นเป็นไต ก่อนจะใช้ฟันคมขบเม้มจนปลายถันแดงเถือก "รู้จักลุงที่แปลว่าผัวไหม"