ตอนที่ 9 ไล่ต้อน

"งั้นก็จำไว้นะ ว่าหมาขี้เรื่อนตัวนี้มันเป็นผัวคนแรก และคนเดียวของเธอ" มาร์ตินค่อยๆ คลานเข่าหาเด็กสาวทีละก้าวอย่างช้าๆ ราวกับกำลังต้องการทรมาณเธอด้วยเวลา เธอไม่อาจคาดเดาได้เลยว่ามาเฟียหนุ่มต้องการอะไร "นี่!!! ลุง อย่าทำอะไร บ้าๆ นะไม่งั้นฉันเอาลุงตายแน่!!" นี่คงเป็นที่มาของคำว่าถ้าใจกากอย่าปากเก่งซินะ เพราะตอนนี้หัวใจของเธอกำลังเต้นระรัวราวกับกลองชุดที่ตีดังอย่างต่อเนื่องด้วยความหวาดกลัว "อื้ออออออ!!!" มือหนาของมาร์ตินยกขึ้นบีบกระพุ้งแก้มของเด็กสาวจนเป็นรูปตัวโอด้วยความแรง แต่มีเหรอที่คนอย่างน้ำพั้นช์จะไม่สู้ เธอใช้คมเล็บจิกลงที่ข้อมือหนาของมาเฟียหนุ่มอย่างแรงจนเกิดรอยแผลจากการจิกเนื้อ "อ๋อย อั้น อะ!!" (ปล่อยฉันนะ) ความเจ็บปวดที่เขามอบให้ มันทำให้เธอทำอะไรไม่ได้มาก นอกจากหลั่งน้ำตา เธอจะไม่ยอมตกเป็นของเขาอีกแน่ "อ๊ะ!!" เมื่อมาร์ตินยอมคลายมือออกจากพวงแก้มอย่างช้าๆ สายตาแข็งกราวที่จ้องมองเด็กอวดดี มันทำให้เธอกลัวจนแทบหดหัวเข้าไปอยู่ในกระดอง "อย่าอวดดีกับฉัน ฉันไม่ชอบคนอวดดี" มาร์ตินพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบก่อนเลื่อนมือหนาของตัวเองลูบไล้ลำคอขาวระหง ความกลัวถาโถมเข้าหาน้ำพั้นช์จนแทบหมดเรี่ยวแรง เมื่อมาเฟียหนุ่มหยุดฝ่ามือไว้ที่เสื้อนักศึกษาของเธอ หัวใจดวงน้อยเต้นแรงไม่เป็นส่ำเมื่อเขาลูบไล้เนินอกอวบอิ่มผ่านเนื้อผ้า ร่างกายของเธอสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว และรังเกียจ เธอรับเกียจสัมผัสของเขา พลั่ก!!! "โอ้ยยยยยยย" น้ำพั้นช์ใช้จังหวะที่มาร์ตินเผลอ ยกฝ่าเท้าถีบเข้ากับแผงอกแกร่งของเขาเต็มแรงทำให้เขาต้องเซถอยหลังไปเพียงนิด เธอรีบกระโดดลงจากเตียงแล้ววิ่งไปที่ประตูทันที ขณะที่มาร์ตินหมุนตัวหันมานั่งอยู่ที่ขอบเตียงจ้องมองการกระทำของเด็กดื้อที่กำลังคิดหนี "ฉันเคยบอกเธอรึยัง ว่าถ้าพี่เธอส่งของให้ฉันไม่ทันมันจะเกิดอะไรขึ้น" สองมือเล็กที่เขย่าประตูต้องหยุดชะงักเมื่อสิ้นสุดคำพูดของมาร์ติน "เธอรู้ไหม ว่าของลอตนี้มันสำคัญมากขนาดไหน" เขากำลังขู่ฉัน กำลังขู่ให้ฉันจนตรอก กำลังทำให้ฉันกลัวอย่าไปฟังเขานะน้ำพั้นช์เธอต้องหนีออกไปให้ได้ "เธอรู้ไหมว่าพี่ชายเธอทำอะไรกับฉันไว้บ้าง" มาร์ตินหยัดกายลุกขึ้นค่อยๆ ก้าวเท้าเดินไปหาเธออย่างเชื่องช้า ราวกับราชสีห์ที่กำลังไล่ต้อนเหยื่อให้จนมุม " ... " "มันทำให้ฉันเสียลูกค้าคนสำคัญ ถ้าฉันไม่ฉลาดพอฉันคงดึงลูกค้าคนนั้นกลับมาไม่ได้" " ... " "แล้วเธอรู้ไหมว่ามูลค่ามันเท่าไหร่จากความเสียหายที่มันทำ" กึกก!!! หัวใจดวงน้องเต้นแรงราวกับกำลังเต้นอำลาการเคลื่อนไหว เมื่อมือหนาของมาร์ตินวางทับกับบานประตู เขาค้ำยันมันไว้อย่างนั้นกักขังเธอไว้ในอ้อมแขน หยาดเหงื่อเริ่มผุดขึ้นตามกรอบหน้าหวานโดยอัตโนมัติ "และถ้าครั้งนี้มันพลาดอีก มันจะเจอกับอะไรรู้ไหมสาวน้อย" มาร์ตินก้มลงพูดประชิดกกหูเล็กของเด็กสาวขณะที่เธอหันหน้าออกไปทางบานประตู มือเล็กกำด้ามจับประตูแน่น น้ำตาใสเริ่มรื้นขึ้นคลอเบ้าตาด้วยความหวาดกลัว "อวัยวะมันอาจจะไม่ครบสามสิบสองก็ได้ เธออยากดูส่วนไหนของพี่ชายเธอดีละ" มือหนาลูบไล้แผ่นหลังบางเบาๆ ทำให้คนตัวเล็กสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ "นิ้ว" " ... " "หู" " ... " "หรือจะให้ฉันควักลูกตาพี่ชายเธอออกมาดีละ เธออยากเห็นส่วนไหนก่อนดี" เขาส่งมือของตัวเองลูบไล้ไปทั่วบริเวณแผ่นหลังบาง เลื่อนขึ้นมาท้ายทอยของเด็กสาว ดึงมันเบาๆ จนเธอเบ้หน้า ความกลัวถาโถมเข้าใส่ ความเป็นห่วงทำให้เธอสับสน ห่วงหน้าพะวงหลังมันเป็นอย่างนี้นี่เอง มือบางสั่นเทากำด้ามจับประตูไว้แน่น หยาดเหงื่อผุดขึ้นตามกรอบหน้า และลำคอ เธอรักพี่ชาย เธอไม่สามารถทนเห็นเขาเป็นอะไรไปได้ แต่เธอก็รักตัวเองด้วย เธอสับสน ตอนนี้เธอกำลังสับสนเพราะคนบ้าเพียงคนเดียว "เธอนี่มันเห็นแก่ตัวดีนะ ตั้งแต่พ่อแม่ตายพี่ชายก็เลี้ยงดูเธอมาอย่างดีไม่ใช่เหรอ ทำไมเธอไม่คิดจะช่วยอะไรพี่ชายเธอสักหน่อยเลยเหรอ" " ... " "ถ้าเธอทนเห็นอวัยวะมันขาดไปทีละชิ้นได้จิตใจเธอมันก็โหดเหี้ยมเหมือนกันนะ" น้ำตาใสไหลหยดร่วงลงบนแก้มนวลจนเป็นทาง พอแล้วเธอไม่อยากฟังแล้ว เธอทนไม่ได้หากพี่ชายของเธอต้องเป็นอะไรไป เพราะเขาเป็นญาติคนเดียวที่เธอเหลืออยู่ เด็กสาวยืนหลับตาก้มหน้าปล่อยให้น้ำตาใสของเธอไหลออกมาหยดแล้วหยดเล่า "แล้วเธอรู้ไหม ว่าวันนี้ฉันมีนัดสำคัญ" " ... " "และเธอเป็นคนทำมันพัง" เธอเนี่ยนะทำนัดของเขาพัง มันใช่เหรอ มันเป็นเขาต่างหากที่ไม่ยอมปล่อยเธอไปเพราะมัวแต่ทำเรื่องอย่างนั้นกับเธอจนเธอไม่ได้ไปเรียน "ฉันกำลังคิดว่า ควรจะให้เธอ หรือ พี่ชายเธอรับผิดชอบมันดี" ทนไม่ไหวแล้ว ฉันไม่ทนแล้ว "อย่าทำอะไรพี่ชายฉันนะ!!" น้ำพั้นช์หันหน้ากลับไปเผชิญหน้ากับมาเฟียหนุ่ม ที่ตอนนี้ท่อนบนเปลือยเปล่าเผยแผงอกกำยำ หน้าท้องแกร่งมีมัดกล้ามเนื้อเรียงตัวสวยบ่งบอกว่าเขาดูแลตัวเองดีแค่ไหน ในขณะที่เขายังสวมกางเกงยีนส์ตัวสวยอยู่ทำให้เขาดูดีขึ้นมาก แต่!!! เธอจะมาหลงเสน่ห์ไอ้ลุงแก่นี้เหรอ ไม่มีทางเหรอก น้ำพั้นช์สบสายตากับคนตรงหน้า แววตาแข็งกราวของเธอมันทำให้มาร์ติดพึงพอใจ เขาชอบนักเด็กดื้ออย่างนี้ เวลากำราบจะได้สนุก "เธอรับผิดชอบมันไหวเหรอ ?" ที่แท้ก็เห็นแก่เงิน ที่ได้พรมจรรย์ของฉันไปมันคงเป็นแต่การหาเศษหาเลยของเขาซินะ เขานี้มันเลวครบสูตรจริงๆ "ฉันจะรับผิดชอบเอง" เธอไม่มีวันให้พี่ชายต้องเหนื่อยไปมากกว่านี้แล้ว เธอจะต้องไม่ทำให้เขาเป็นห่วงเธอไปมากกว่านี้ หากตาลุงนี่ต้องการเงินฉันเนี่ยแหละจะเป็นคนหามาคืนเอง "เท่าไหร่ นายต้องการค่าเสียหายเท่าไหร่" ฉันหวังว่าฉันจะรวยพอที่จะจ่ายค่าเสียหายให้เขานะ "เธอรับผิดชอบมันไหวแน่นะ" "แน่" น้ำพั้นช์ยืนยันหนักแน่น "คนเดียว ?" ใช่ซิฉันรับผิดชอบเองได้ ฉันโตพอที่จะมีความรับผิดชอบได้แล้วนะ "ฉันจะรับผิดชอบค่าเสียหายทั้งหมดคนเดียว"