ตอนที่ 2 ธีรภัทร

“อย่าคิดมากเลยค่ะน้องบัว พี่ชายอาก็หน้าดุแบบนี้แหละ” ดาวฉายหัวเราะคิกคัก หญิงสาวได้แต่ทำใจกล้ายกมือไหว้พ่อแม่สามีอย่างอ่อนน้อมทำให้ทั้งสองมองเธอดีขึ้นมานิดนึง “อย่ากลัวเลยครับน้องบัว พี่ธีร์จะรักและทะนุถนอมน้องบัวไม่ทำให้คุณพ่อต้องผิดหวัง” คำสัญญาของเขาไม่ได้ทำให้หัวใจเธออบอุ่น ทว่ามันกลับไร้เรี่ยวแรงคล้ายว่าต่อไปนี้ชีวิตของเธอ ไม่ใช่ของเธออีกแล้ว “น้องบัว” “คะ...พี่ธีร์ว่าอะไรนะคะ” สโรชาตื่นจากภวังค์ มองชายหนุ่มตรงหน้า ธีรภัทรพาดเสื้อนอกกับพนักเก้าอี้ที่ว่าง เขายิ้มอ่อนโยนก่อนจะมองดูหนังสือเล่มหนาหลายเล่มกับสมุดงานตรงหน้าเธอ “กินข้าวหรือยังครับ” “เอ่อ...” หญิงสาวจะบอกว่ากินแล้ว แต่พอนึกดูนี่ก็เย็นแล้ว เธอคงจะลืมกินข้าวเที่ยงไปอีกแล้วละซิ ชายหนุ่มยังคงยิ้มให้ เขาเอื้อมมือไปแตะหลังมือของเธอแล้วพยักหน้า “ไปทานข้าวกับพี่นะ แล้วค่อยมาทำงานต่อก็ได้” “ค่ะ” ถึงอย่างไรเขาก็ดีกับเธอ แต่งงานกันแล้วก็จริงแต่ยอมแยกห้องไปนอนอีกห้อง เพราะเธอเองที่ยังไม่คุ้นกับเขา เธอได้แต่หวังว่าเขาจะอดทนกับเธออีกสักนิด. ธีรภัทรยืนนิ่งใต้ฝักบัวปล่อยให้อารมณ์รุ่มร้อนสงบลงด้วยน้ำเย็นที่ไหลผ่าน ทว่ามันก็ดูยากเย็นนักคงได้ทำเพียงใช้มือตัวเองลูบไล้บรรเทาแก่นกายตัวเองปลอบโยนมันไป แต่งงานมาครึ่งปีแล้วแถมไม่ได้นอนรวมเตียงเดียวกับเมียอีก ซ้ำร้ายยังไม่ได้มีอะไรกันอีกด้วย จะทำยังไงได้เล่า? ในเมื่อเขาเองเป็นคนเสนอให้เธอเองนี่ จะไปโกรธอะไรได้ ก็เมียสาวคนสวยยังไม่คุ้นเคยกับผัวอย่างเขานี่นะ “น้องบัว น้องบัวของพี่” มือใหญ่ทำงานอย่างรู้หน้าที่ เจ้าน้องชายของเขาแทนที่จะสงบลงง่ายๆ ยิ่งคิดถึงเมียสาวแสนสวยมันกลับยิ่งแข็งขืนเต็มไม้เต็มมือ ใบหน้าคมหลับตาพริ้มคิดถึงแต่เรือนร่างในชุดนอนน่ารักลายลูกเป็ดสีเหลือง แต่ทรวงอกอิ่มน่าหลงใหลนั้นก็ดันเสื้อนอนติดกระดุมจนเขาใช้มือลูบคลำ ชายหนุ่มเคยเจอสโรชาตั้งแต่เธอยังใส่ชุดนักเรียนมัธยมปลาย ตอนนั้นเขาเพิ่งเรียนจบและกำลังหางานทำอยู่พอดี เขาพบเธอก็เพราะมาหาอาดาวฉายซึ่งตอนนั้นคุณมนตรีกำลังติดพันอยู่ เพียงพบกันแค่ครั้งเดียวเขาก็ประทับภาพเธอไว้ในหัวใจจนยากจะลบเลือนได้ แม้ว่าช่วงที่สโรชาไปเรียนต่างประเทศเขาจะมีผู้หญิงอื่นบ้างแต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไร เพราะหัวใจของเขาก็ยังคงรักเพียงเด็กสาวคนนั้นจนวันที่เรารู้ว่าเธอกำลังจะกลับเมืองไทยซึ่งตอนนั้นเขาก็ทำงานกับคุณมนตรีเต็มตัวแล้ว แล้ววันหนึ่งจู่ๆอาดาวฉายก็พูดกับเขาว่า... “ชอบลูกเลี้ยงของอาใช่ไหม” “อาดาว...อาพูดอะไรออกมาครับ” ชายหนุ่มจำได้ว่าวันนั้นอาดาวฉายพูดลอยๆ แต่มันกระทบใจเขา เพราะอาดาวฉายช่วยแนะนำทำให้เขาได้ทำงานแผนกกฏหมายบริษัทของคุณมนตรี เขาไม่สนหรอกใครว่าจะว่าเขาเป็นเด็กเส้น หากแต่ความสามารถที่เขามีมันจะชัดเจนที่สุดว่าเขาทำงานเป็น และเป็นคนทำงานจริง “อย่ามาทำเป็นอายเลย อาดูออก” ดาวฉายหัวเราะเสียงใสใส่จริตแต่พองาม รักษาระยะห่างเหมือนว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่กว่า “อดทนรออีกหน่อย ยังไงอาไม่ทำให้หลานชายคนดีผิดหวังแน่” “แต่น้องบัวจะชอบผมหรือครับ” “ชอบหรือไม่ชอบไม่ใช่ประเด็น ยังไงอาทำให้ธีร์ได้แต่งงานกับหนูบัวได้ก็แล้วกัน” ธีรภัทรไม่รู้ว่าอาดาวฉายไปทำยังไงถึงทำให้คุณมนตรีเป็นฝ่ายขอให้เขาแต่งงานกับสโรชา มีเงื่อนไขเพียงอย่างเดียวคือ “แต่งเข้าบ้าน” ฝ่ายหญิง “พ่อมีลูกสาวคนเดียว ไม่อยากให้ไปอยู่ไกลหูไกลตา” “ได้ครับ คุณมนตรี” “อุ้ย! ได้ไงคะหลานธีร์ ต้องเรียกคุณพ่อซิคะ” “ครับ คุณพ่อ” หลังจากนั้นเขาก็เฝ้านับวันรอที่สโรชากลับเมืองไทย เขาเป็นคนไปรับเธอที่สนามบินเอง ไม่เจอกันสี่ปีเธอกลายเป็นสาวสะพรั่ง ทรวงทรงองค์เอวเห็นชัดว่าเป็นสาวเต็มตัว ยั่วยวนมีเสน่ห์จนแทบกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก มีเพียงรอยยิ้มกับแววตาที่ดูสดใสไร้เดียงสาที่ทำให้เขาคาดหวังว่าเวลาที่เธออยู่ต่างประเทศนั้นจะไม่มีหนุ่มๆมาเกาะเกะเธอ แม้สโรชาจะดูไม่เต็มใจที่ต้องแต่งงานกับเขา แต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธถึงขั้นมีท่าทีรังเกียจหรือต่อต้าน เธอเป็นเด็กหัวอ่อนอย่างที่คุณมนตรีและอาดาวฉายพูดจริงๆ และเท่าที่อยู่ใกล้ชิดกับเธอมาก็ไม่เห็นว่าเธอมีหนุ่มหน้าไหนมายุ่งเกี่ยวในเชิงชู้สาว การให้เวลากับสโรชา-เมียสาวแสนสวยนั้นเป็นเรื่องที่เขากระทำอย่างสุภาพบุรุษ ทว่าในเบื้องลึกแล้วเขาก็เป็นเพียงผู้ชายปรกติคนหนึ่ง อยากขึ้นคร่อมแล้วครอบครองเธอทุกตารางนิ้วบนเรือนร่างนั้นเป็นของเขาเท่านั้น “ซี๊ดดดด บัวจ๋า บัวของพี่ โอ้วววว” น้ำขาวขุ่นกระเฉาะออกเปื้อนเปรอะมือของตนเอง นั้นแหละ ความสงบที่แท้จริงถึงกลับมา เขาจะอดทนกับเธอได้สักเท่าไหร่กันนะ ธีรภัทรได้แต่ถอนหายใจหนักๆ จัดการชำระล้างคราบคาวออกจากตัวหยิบผ้าขนหนูมาพันท่อนล่าง แล้วก้าวออกมาจากห้องน้ำ เพียงเงยหน้าขึ้นเขาก็เห็นร่างของสโรชาเข้ามาในห้องนอนของเขาพอดี “น้องบัวมาเอาอะไรหรือครับ” “บัวเอาชุดทำงานของพี่ธีร์มาให้ค่ะ” หญิงสาวยิ้มแล้ววางชุดสูทของเขาลงบนเตียง ห้องนอนของเขากับเธอห่างกันไม่เท่าไหร่ ชั้นสองของคฤหาสน์ ถ้าไม่มีคำสั่งของเจ้านาย คนรับใช้จะไม่มีใครได้ขึ้นมา “ให้เด็กเอามาให้ก็ได้” เขายิ้มแล้วเดินเข้าไปใกล้ได้กลิ่นหอมละมุนของหญิงสาว และหากเขามองไม่ผิด ใบหน้าหวานเริ่มแดงระเรื่อเมื่อเขาเข้าไปใกล้ “แค่นี้บัวทำให้พี่ธีร์ได้ค่ะ” “ขอบคุณครับ” เขาโน้มหน้าลง หอมแก้มเธอเบาๆ หญิงสาวเบิกตากว้างอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรแต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นเม้มปากแน่น “โกรธพี่หรือเปล่า” หญิงสาวจ้องมองเขาแล้วส่ายหน้าไปมาแทนคำตอบ เธอจะโกรธเขาได้อย่างไร ในเมื่อเขาเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฏหมายของเธอนี่นะ “ถ้าไม่โกรธ พี่ขอหอมอีกทีได้ไหม” คนได้คืบจะเอาศอกยิ้มเจ้าเล่ห์ แต่เพียงแค่โน้มหน้าลงไป สโรชาก็ก้าวถอยหลังไปครึ่งก้าว ทำให้ธีรภัทรชะงักแล้วหัวเราะเก้อๆ “พี่จะรอน้องบัวนะคะ” เขามักพูดคะขากับหญิงสาวเสมอ “ขอบคุณค่ะ” เธอพูดเสียงแผ่ว “เอ่อ...พี่ธีร์พอมีเวลาว่างสักวันไหมคะ” “ฮืม...น้องบัวมีอะไรให้พี่ช่วยล่ะ” “บัวอยากไปดูบ้านเก่าของคุณแม่ค่ะ” “อ้อ! ที่ดินแปลงนั้นเอง” เขาเป็นทนายของตระกูลเป็นคนติดต่อประสานงานเองแค่นี้จะไม่รู้ได้อย่างไร “บัวไม่คุ้นเส้นทางจะไปเองก็กลัวหลงค่ะ” “ได้ซิ เอาเป็นพรุ่งนี้บ่ายๆได้ไหมครับ พี่พาไปเอง” “ขอบคุณค่ะ” “ไม่ต้องขอบคุณหรอกค่ะ เราเป็นผัวเมีย เอ๊ย สามีภรรยากัน เรื่องแค่นี้พี่ทำให้ได้” สโรชาอ้าปากจะพูดขอบคุณอีกครั้ง แต่เมื่อนึกได้ว่าเขาเป็นคนบอกว่าไม่ต้องพูด เธอก็ยิ้มเขินๆ แล้วชี้นิ้วไปทางประตู “บัวออกไปก่อนนะคะ” “ครับ” เมียสาวเดินออกไปแล้ว แต่กลิ่นหอมละมุนยังรายล้อมรอบตัวเขา ไอ้อะไรที่คิดว่าสงบมันกลับดีดเด้งขึ้นมาอีก ธีรภัทรก้มมองแก่นกายตัวเองที่มันตั้งเด่ดันผ้าขนหนูออกมานั่นอย่างประหลาดใจ นี่เขาเพิ่งจัดการมันไป มันกลับแข็งขันขึ้นมาอีกแล้ว แค่ได้กลิ่นยังเป็นขนาดนี้ ถ้าได้เอาเข้าไปใส่ข้างในมันจะยอมสงบได้ง่ายๆอย่างนั้นหรือเปล่าหนอ