ตอนที่ 5 ข้อตกลง

“ก็ไม่เป็นไรนี่คะ ดาวก็ไม่ได้อะไรมากมาย ป๋าให้ดาวไปอยู่กับป๋าในฐานะเมีย ดาวก็ดีใจแล้วค่ะ” เป็นข้อตกลงที่เรียบง่าย แต่ดาวฉายก็ถือว่าคุ้มค่า คุณมนตรีให้เธออยู่คฤหสาน์หลังใหญ่ด้วยกัน มีคนรับใช้ ให้เงินเดือนเธอใช้มากเท่ากับที่เธอทำงานตลอดเดือน เสื้อผ้ากระเป๋ารองเท้าเครื่องประดับ อะไรที่เธออยากได้ก็ได้ รถเก๋งคันหรู ดาวฉายหมายจะยึดเขาไว้เป็นหลักประกันของชีวิต จึงไม่ผลีผลามเอาอะไร ค่อยๆซื้อเอาที่ละเล็กละน้อยไม่ให้น่าเกลียดนัก เธอเห็นมาเยอะแล้วในละครน้ำเน่า เธอจึงอยู่อย่างสงบแต่พองาม เรื่องเซ็กส์ไม่ต้องห่วงเพราะคุณมนตรีไฟแรงเกินอายุ แถมเติมให้เธออิ่มเอมกว่าคนไหนๆ เอาเป็นว่าเธอเป็นหนูที่ตกบ่อทองและไม่คิดจะปีนออกถ้าไม่จำเป็น “ป๋าขา...” ดาวฉายเรียกเสียงกระเส่า ตื่นจากภวังค์ความทรงจำของตัวเอง “อยากได้อะไรล่ะ” คุณมนตรีรู้ ถ้ามาเอาใจแบบนี้ต้องอยากได้อะไรเป็นพิเศษแน่ๆ “ได้ยินว่าที่ดินแปลงนั้นจะทำคอนโดหรือคะ” “แปลงไหน?” “แปลงของน้องบัวไงคะ” “อ้อ... ก็มันของยัยบัว เค้าจะทำอะไรมันก็เรื่องของเค้า แต่ถ้าไม่เอาป๋าก็ว่าจะเอามาสร้างคอนโด ที่ตรงนั้นมันก็ไม่ไกลสถานีรถไฟฟ้า” “ไม่ขายหรือคะป๋า” “มันไม่ใช่ของป๋า แต่ป๋าว่าเก็บไว้ลงทุนเองดีกว่า ดาวอยากได้รึ” “ไม่หรอกค่ะ ของๆ น้องบัว ดาวไม่ยุ่ง ไม่ก้าวก่าย ดาวแค่ถามเฉยๆ เผื่อน้องบัวอยากขายก็มีคนสนใจอยู่ค่ะ” “ค่อยไปถามยัยบัวดูซิ ป๋าก็ไม่ยุ่งมรดกของตาเค้าเหมือนกัน” “ค่ะ” ดาวฉายได้แต่ยิ้มรับ ทำหน้าที่เมียจนได้ยินครางเสียวซี๊ดระงมห้องนั่งเล่นถึงเขาจะเป็นบ่อทองของเธอ แต่เธอก็ต้องแสวงหาความมั่งคงให้ตัวเองเหมือนกัน. รถเก๋งคันหรูยังไม่ทันจอดสนิด สโรชามองเข้าไปในบ้านเก่าทรงไทยตรงหน้า บริเวณรกไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ มองไปไกลๆคล้ายมีที่ว่างกว้างพอจะเป็นเรือนหลังใหญ่ ถ้าจำไม่ผิด เนื้อที่แปลงนี้มีบ้านสองหลัง แต่เรือนหลังใหญ่ถูกรื้อถอนไปนานแล้ว เหลือเพียงเรือนหลังเล็กนี้เท่านั้น “รกกว่าที่คิดอีก” เสียงธีรภัทรทำให้สโรชาสะดุ้ง เธอหันมายิ้มน้อยๆ ให้เขา รู้สึกดีใจปนเกรงใจที่เขายอมเสียเวลางานพาเธอมาดูสมบัติที่แม่ทิ้งไว้ให้ “บัวไม่เคยเห็นบ้านหลังนี้มาก่อนเลยค่ะ” เธอพูดไปตามตรงแล้วเปิดประตูลงจากรถ แม่ของเธอจากไปตั้งแต่ยังเด็กนัก เธอแทบไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับแม่เหลืออยู่เลย พอรู้ว่าสถานที่แห่งนี้เป็นที่ที่แม่เติบโตก็อดตื่นเต้นไม่ได้ “ขอคุยสั่งงานสักครู่นะครับ” ธีรภัทรหยิบโทรศัพท์มือถือออก “ค่ะ บัวจะเดินดูรอบๆ สักหน่อย” “น้องบัวอย่าเข้าไปใกล้นักนะครับ ไม่รู้มีงูหรือเปล่า” เขาเตือนด้วยความเป็นห่วง “ค่ะ” หญิงสาวพยักหน้ารับ ยกมือขึ้นเสยเส้นผมขึ้นทัดหูอย่างเคยชิน เธอได้ยินเขาโทรคุยกับช่างที่จะมาดูแลบ้านก็ไม่ได้สนใจจะฟัง ทว่าปลายจมูกได้กลิ่นหอมจางๆ ทำให้เธอนึกถึงกลิ่นหอมที่เคยได้กลิ่นเมื่ออยู่ที่บ้าน ร่างเพรียวเดินตามกลิ่นหอมไปยังบ้านเก่าหลังนั้นอย่างไม่รู้ตัว เธอหยุดยืนมองบ้านไม้สองชั้นตรงหน้า เป็นบ้านหลังไม่ใหญ่โตอะไรนัก ทว่าทรงบ้านดูสวยสง่าน่าเสียดายที่ถูกทิ้งให้เก่าและผุผังอย่างนี้ ประตูหน้าบ้านมีโซ่เส้นใหญ่คล้องไว้ เธอจึงเดินวนไปด้านข้าง ราวกับเธอเคยมาที่นี่ มันรู้สึกคุ้นเคยไปเสียทุกอย่าง แม้จะมีต้นไม้ขึ้นสูงนัก ทว่าเธอกลับมองเห็นบ้านหลังนี้มีชีวิตชีวา ตรงนี้เคยมีซุ้มไม้เลื้อย มีต้นกระดังงา ราตรี ดอกบีบ ดอกไม้ที่ให้กลิ่นหอมสารพัดปลูกอยู่ที่นี่ มีน้ำพุเล็กๆ ตรงนั้น เลยไปด้านหลังไกลจะเป็นเรือนพักของคนรับใช้ ได้ยินเสียงเด็กๆ วิ่งเล่นกันสนุกสนาน กลิ่นหอมของอาหารไทยมาจากโรงครัว มองเลยเป็นเป็นคฤหาสน์หลังใหญ่แสนงามบ่งบอกฐานะของผู้อยู่อาศัยได้เป็นอย่างดี เพียงลงพัดผ่านมาวูบหนึ่ง เธอก็หลับตาลงไม่ให้ฝุ่นผงเข้าตา เมื่อลืมตาขึ้น เบื้องหน้าเป็นบ้านเก่าทรุดโทรมหลังเดิมที่เธอเห็นเมื่อลงจากรถ เธอเดินไปทางด้านหลังซึ่งเป็นห้องครัว ประตูเก่าคร่ำครึของห้องครัวบานนั้นไม่ได้ปิดล็อก มันเพียงปิดไว้เฉยๆ หญิงสาวเพ่งมองช่องว่างที่เกิดจากบานประตูที่เผยอแง้มออกเพียงเล็กน้อย มีแสงสว่างจากด้านนอกเล็ดลอดเข้ามา บานพับที่เป็นสนิมเขรอะแสดงถึงอายุการใช้งานที่ยาวนานขาดการดูแล แต่เสียงประตูขยับดังเช่นเดิมอีก 2-3 ระลอกเข้ามากระทบโสตประสาท จู่ๆ ก็รู้สึกแปลกประหลาด เหงื่อเม็ดใหญ่ไหลซึมจากใบหน้าขาวซีด เธอปิดเปลือกตานิ่ง และเหมือนประตูทุกบานในบ้านจะลั่นเอียดอาดพร้อมกัน! ร่างกายบอบบางที่นั่งบนเก้าอี้ในห้องครัวสั่นเทา เธอกำมือแน่นเล็บยาวจิกฝ่ามือตัวเองที่กำแน่นจนเลือดซึม ความเจ็บปวดโถมเข้าใส่เหมือนเข็มเล่มเล็กพุ่งเข้าทิ่มเนื้อหัวใจ เธอเปิดเปลือกตาเพ่งมองไปที่ประตูบานนั้น ปรากฏมีนิ้วมือเล็กๆ ของเด็กราว 4 ขวบจับที่ขอบประตูที่แง้มอยู่ “เด็ก!” หญิงสาวสะดุ้งเฮือกลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างแรงจนมันล้มลง เสียงดังของมันทำให้ทุกเสียงที่เคยได้ยินเงียบนิ่งสนิท เธอสะบัดศีรษะไปมา พอตั้งสติได้ก็พบเพียงความว่างเปล่า พลันสองขาก็ไร้เรี่ยวแรงทรุดลงนั่งกับพื้นที่เยียบเย็นและเสียงสะอื้นก็ดังขึ้นแทนที่พร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว “น้องบัว!” ธีรภัทรรีบวิ่งเข้ามาประคองเมียสาวที่นั่งพับเพียบร้องไห้ “น้องบัวเป็นอะไรไปครับ ร้องไห้ทำไม” สโรชายกมือขึ้นเช็ดที่หางตา ปรากฏว่าเปียกชื้นจริงๆ เธอส่ายหน้าไปมาอย่างตื่นตระหนกแล้วมองหน้าเขาอย่างตกใจ “มะ..ไม่...ไม่รู้ค่ะ จู่ๆ บัวก็ร้องไห้ เหมือนเศร้าสะเทือนใจอย่างไรไม่รู้” “ไม่เป็นไรนะครับ พี่อยู่นี่แล้ว” สองมือโอบร่างบางเข้ามาแนบอก เมื่อครู่เขาคุยงานเสร็จก็เดินตามร่างของเธอมา แต่ยังมาไม่ถึงตัว เขาก็ได้ยินเสียงโครมครามจากในบ้านก็รีบวิ่งเข้ามา เห็นเพียงแค่เธอทรุดลงไปนั่งกับพื้น “น้องบัวอาจจะคิดถึงคุณแม่ก็ได้นะครับ” เขาพูดอย่างมีเหตุผล “เมื่อกี้ บัวเห็นเด็กยืนอยู่หลังบานประตู” เธอพูดเสียงสั่น “เด็กที่ไหนครับ” ธีรภัทรหันซ้ายหันขวา “เมื่อกี้พี่เข้ามาก็ไม่เจอใครนะครับ” “แต่...แต่ว่า” ด้วยความสับสนทำให้เธอกอดเขาแน่นอย่างเขาเป็นสิ่งที่เธอยึดเหนี่ยวในได้ตอนนี้ ร่างนุ่มในอ้อมกอดทำให้ธีรภัทรเกิดความรู้สึกต้องการเธอขึ้นมา เขาเป็นผู้ชายแท้ๆที่รักใคร่ชื่นชอบเรือนร่างของอิสตรี แต่เพราะคำสัญญาว่าจะให้เวลาเธอ ทำให้เขาไม่กล้าทำอะไรอย่างที่ใจคิด ได้แต่ทรมานกับความต้องการเหมือนเสือหิวอยู่อย่างนี้ “น้องบัวไม่ค่อยสบายอย่างนี้ วันนี้เรากลับก่อนไหมครับ” “แต่ว่า เราเพิ่งมาถึง...” คราวนี้สโรชารู้สึกผิดเสียเอง “มาเมื่อไหร่ก็ได้ ที่นี่เป็นของน้องบัวนะครับ” เขาประคองใบหน้าที่ยังฉ่ำน้ำตาขึ้น ก้มลงไล้เลียหยดน้ำใสๆ บนใบหน้าสวย ให้ตายเถอะ! อยู่ใกล้เธอทีไร เขาปวดร้าวเพราะความต้องการทุกที “พี่ธีร์” คนในวงแขนเรียกแผ่วเบา ใบหน้าหวานแดงระเรื่อ “ขอพี่อีกนิดนะ” เขากระซิบอ้อนวอนแล้วจูบริมฝีปากหวาน ขบเม้มริมฝีปากเธออย่างหยอกเย้าจนหญิงสาวเผลอไผลเผยอริมฝีปากขึ้น ทันใดนั้น เรียวลิ้นก็เข้ามาเกี่ยวกระหวัด มือใหญ่ประคองท้ายทอยของเธอไว้ที่เขาจะบดจูบได้ถนัด “ฮือออออ” สโรชาครางในลำคอ ร่างกายอุ่นจนร้อนขึ้นมาเพียงเพราะริมฝีปากของเขาครอบครองริมฝีปากเธอ ร่างกายเธออ่อนปวกเปียกจนต้องยกมือขึ้นคล้องคอของเขาไว้