ตอนที่ 6 เสียงครางเบาๆ

เสียงครางเบาๆ ของหญิงสาวทำให้หัวใจของธีรภัทรเต้นโครมคราม สะกดอารมณ์ไม่ให้ตะกละตะกลามจนทำให้หญิงสาวหวาดผวา ริมฝีปากเธอหอมหวานจนเขาไม่อยากถอนจูบได้ ปล่อยให้มืออีกข้างลูบไล้แผ่นหลังของเธอ ปลุกเร้าให้หญิงสาวมีอารมณ์ร่วมไปด้วยกัน กระโปรงยาวคลุมเข่าของเธอร่นขึ้นเพราะท่านั่งพับเพียบ เขาเหลือบตามองเห็นเรียวขาขาวผ่อง เพราะอาการคล้อยตามไม่ปัดป้องทำให้เขาย่ามใจ เลื่อนมือลงลูบไล้ขาขาวเบาๆ เธอสาวสะดุ้งเพราะไม่เคยให้ใครแตะต้อง อาการสะดุ้งของเธอทำให้เขารู้สึกตัว และพยายามอย่างยิ่งที่จะข่มอารมณ์ตัวเองไม่ให้ไปเร็วเกินไป ดวงตาของหญิงสาวมองข้าวไหล่ของเขาไป แล้วเธอก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นเงาร่างที่ยืนอยู่หลังบานประตู “พี่ธีร์คะ มีคนมาค่ะ” เธอบอกเขาเสียงแผ่ว หอบหายใจ ทั้งหน้าก็แดงจัดอีกด้วย “ไหนครับ” เขาหันไปมองตามหญิงสาวบอก ก็ไม่เห็นมีใคร “บัวเห็นจริงๆ นะคะ” เธอยืนยัน “อาจเป็นเงากิ่งไม้นะครับ ที่นี่รกจะตาย เรากลับบ้านเราก่อนดีกว่าไหม?” ที่บ้านน่าจะดีกว่า...ไม่ใครมาขัดมาขวางตอนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม “ก็ได้ค่ะ บัวรู้ทางแล้ว คราวหน้ามาเองก็ได้ค่ะ” เธอรู้สึกผิดที่ทำให้เขาต้องเสียเวลางานมาเป็นเพื่อนเธอ “อย่าคิดมากซิครับ เรื่องแบบนี้พี่ทำให้น้องบัวได้” “พี่ธีร์ไม่โกรธบัวนะคะ” “โกรธดีไหมน๊า” เขาทำเสียงล้อเธอแล้วงับปลายจมูกเบาๆ “ถ้าไม่อยากให้พี่โกรธ ก็ให้พี่จูบอีกได้ไหม” หญิงสาวหน้าแดง ไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ การที่เธอนิ่งและเขินอายทำให้ชายหนุ่มหัวใจพองโต เขาประคองภรรยาตัวน้อยลุกขึ้นยืน ประคองออกจากบ้านไปที่รถ จะที่คิดว่าเสียเวลามานี่ก็รู้สึกว่าคุ้มค่าที่ได้พาเธอมา ก่อนจะก้าวขึ้นรถ หญิงสาวรู้สึกถึงกลิ่นหอมเย็นลอยล่องมาแตะที่ต้นคอ เธอไม่ได้หวาดกลัว เพียงแต่ความรู้สึกนี้ให้ความรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด มันชัดเจนจนน่ากลัว ราวกับเธอเคยมาที่นี่แล้ว ทั้งที่นี่คือครั้งแรกที่เธอมาเรือนไม้หลังนี้ “กลับบ้านเรากันนะครับ” “ค่ะ” สโรชาก้าวเข้าไปในรถโดยไม่หันไปมองที่บ้านหลังนั้นอีก เธอจึงไม่ทันเห็นใบหน้าอ่อนหวานในชุดเสื้อผ้าลูกไม้แขนกุดกับผ้านุ่งสีพื้นที่ยิ้มกว้างด้วยความดีใจที่ได้เห็นหญิงสาวที่ตนเองรอคอยกลับมาเสียที ‘หนูแดง กลับบ้านแล้วซินะเจ้าคะ’. ธีรภัทรยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม เสียงเพลงและแสงไฟไม่ได้ช่วยคลายเครียดอย่างที่เขาคิด หลังกลับจากบ้านเรือนไทยหลังนั้นแล้ว เขาหวังจะได้ทำหน้าที่สามีเต็มที ทว่าสโรชากลับมีอาการอ่อนเพลียหน้าซีด เธอกินยาแล้วก็ผล็อยหลับไปในที่สุด อีกเรื่องหนึ่งที่เขารู้และต้องยอมรับให้ได้ เสมือนเป็นการให้คำสัตย์สัญญากับคุณมนตรี พ่อของสโรชาด้วย “น้องไม่ค่อยสบาย” “น้องบัวเป็นอะไรครับ” ธีรภัทรจำวันนั้นได้ดี อาดาวฉายพาเขาเข้าไปพบคุณมนตรีและได้นั่งคุยกันตามลำพังระหว่างว่าที่ลูกเขยกับว่าที่พ่อตา สีหน้ากังวลใจและอึกอักที่ปริปากพูดยิ่งทำให้ธีรภัทรมีกังวล “บุหลัน-แม่ของยัยบัวเค้าเป็นโรคซึมเศร้า แล้วยัยบัวเองก็เป็นโรคเดียวกับแม่ของเค้าด้วย” “อะไรนะครับ โรคนี้มันติดต่อกันได้ด้วยหรือครับ” เขาไม่เห็นสโรชามีอะไรผิดปกติเลยสักนิด “มันถ่ายทอดทางพันธุกรรมได้ มันมาชัดเจนอยู่อยู่มหาวิทยาลัย ถ้าไม่สังเกตก็ไม่เห็นอะไรผิดปกติ แกต้องกินยาตลอด ธีร์รับน้องได้หรือเปล่า” “ได้ครับ ผมรักน้องบัว ผมจะดูแลน้องบัวอย่างดี” “ที่ต้องส่งยัยบัวไปเรียนไกลๆเพราะจะได้เจอหมอดีๆ แต่แกก็คงคิดว่าพ่อทิ้งแก ผลักไสแกไปไกลหูไกลตาแบบนั้น นี่ก็จับให้แต่งงานอีก ไม่รู้แกจะเข้าใจหัวอกคนเป็นพ่อบ้างไหม แต่งกับคนอื่นไปอยู่ข้างนอกก็กลัวจะไม่มีคนดูแลเหมือนที่อยู่บ้านเรา” “ครับ ผมจะดูแลน้องบัวให้ดีที่สุดด้วยชีวิตของผมเอง” “ได้ยินแบบนี้พ่อจะได้วางใจ มีคนเข้าใจยัยบัว” ธีรภัทรยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มรวดเดียวหมด ส่งเมียสาวเข้านอนแล้ว ตัวเองต้องดับทุกข์ในห้องน้ำไปรอบหนึ่ง แต่ก็ยังหงุดหงิดอยู่ขับรถออกมาผับของคนรู้จักเพื่อหาเหล้าดื่ม เพื่อว่าจะดีขึ้น แต่ก็ดูจะไม่เป็นผลอะไรนัก เขามองนักเต้นบนเวที หญิงสาวห้าคนแต่งตัวคล้ายชุดกรรมการฟุตบอล แต่เสื้อรัดรูปนั้นสั้นรัดอวดเอวคอด กางเกงขาสั้นยิ่งสั้นกว่าปกติ รัดรึงจนแก้มก้นนั้นโดดเด่น ชายหนุ่มปะทะสายตากับหญิงสาวที่เต้นตามจังหวะเพลงเกาหลี ผมยาวสยายสะบัดไปมา ใบหน้าแย้มยิ้มยัวเย้า เขาเป็นฝ่ายหลบสายตาไปก่อน แล้วเรียกเด็กเสิร์ฟให้ตามตัวคนรู้จักที่คอยดูแลที่นี่มาคุยด้วย “มาคนเดียวหรือค่ะคุณธีร์” เสียงแหบทักทาย เชอรี่เป็นสาวประเภทสองที่ทำหน้าเป็นผู้จัดการผับแห่งนี้ ธีรภัทรยื่นหน้าไปกระซิบ “คืนนี้มีเด็กทำงานไหม?” “เด็กเชอรี่รอลูกค้ามือหนักเสมอคะ” เชอรี่ยิ้มอย่างเข้าใจความหมาย ธีรภัทรถอนหายใจหนักๆ “ผมหาเด็กไปเซอร์วิชลูกค้าสักคน เอาสะอาดๆนะ” “ได้ค่ะ สำหรับลูกค้า VIP อย่างคุณธีร์ เชอรี่จะจัดเด็กที่ดีที่สุด ส่งไปให้ค่ะ” “เอาแบบเป็นงานด้วย แล้วก็...มีแบบนั้นไหม” เขาชี้ไปที่ผู้หญิงที่เต้นบนเวที “หมายถึงสเปคประมาณนั้น” “จัดให้ค่ะ” ธีรภัทรพยักหน้ารับ “อีกชั่วโมงส่งเด็กไปที่โรงแรม...ห้อง... ผมให้ลูกค้ารออยู่ที่นั่นแล้ว ค่าใช้จ่ายเท่าเดิมไหม?” “ค่ะ” ธีรภัทรหยิบเงินจำนวนหนึ่งส่งให้ อีกส่วนเป็นค่าเหล้า แล้วเขาก็ขอตัวกลับ เชอรี่ไม่ซักไซ้อะไร เธอรู้ว่าธีรภัทรเป็นทนายแถมตอนนี้ยังเป็นลูกเขยเศรษฐี เรื่องแบบนี้พูดไม่ได้ บางเรื่องที่ควรหุบปากก็ควรปิดปากให้สนิท เขาเป็นลูกค้าชั้นเยี่ยมที่เธอต้องรักษาไว้ เพราะธีรภัทรมักให้เธอช่วยหาเด็กไปดูแลลูกค้าแบบส่วนตัวเสมอ ค่าตัวซื้อเหมา แต่บ่อยครั้งที่อยู่ไม่นานนัก เสี่ยส่วนใหญ่มักเสร็จแล้ว เด็กๆ ของเธอก็ไม่ต้องทำงานเหนื่อยนัก แถมบางคนได้ทิปพิเศษอีก นักเต้นลงจากเวทีแล้ว เชอรี่มองหญิงสาวที่ธีรภัทรชี้ตัวแล้วเดินตรงเข้าไปหา “ยัยไอซ์ วันนี้รับงานนอกไหมยะ” “รับซิเจ้ เงินยิ่งไม่พอจ่ายค่าผ่อนคอนโดเลย” “เออ มีงานให้ ลูกค้า VIP นะยะ อย่าพูดมาก ครางได้อย่างเดียว” “งานสบายแบบนี้ ไอซ์รับอยู่แล้วเจ้” เชอรี่ส่ายหน้าไปมา แล้วกระซิบ “เจ้ไว้ใจแกนะ ถึงได้ส่งงานให้ ลูกค้าชอบความเป็นส่วนตัว” “เข้าใจแล้วเจ้ ทำอย่างกับไอซ์ไม่เคยรับงาน ดารา นักการเมือง ไอซ์เจอมาแล้วพี่ ขอแค่ตามเงือนไขนั้นแหละ ไม่สด ไม่ก้น” ‘ไม่สด ไม่ก้น’ เป็นเรื่องที่สาวไซด์ไลน์เข้าใจกันดี ไม่สดคือต้องใส่ถุงยางอนามัย ไม่ก้นคือไม่เข้าทางก้นหรือประตูหลัง ถึงจะเป็นผู้หญิงหากินแต่เธอก็ห่วงเรื่องโรคติดต่อ ไม่ใช่เรื่องท้องหรือไม่ท้อง “ได้ งั้นแกไปตามที่อยู่นี่ เค้าจ่ายเงินมาแล้วด้วย” “จ่ายก่อนแบบนี้สบายใจจัง” ไอซ์ชอบทำงานกับเชอรี่ เพราะอย่างน้อยก็สกรีนลูกค้าให้ แม้จะหักเปอร์เซนต์หนักหน่อย แต่เธอก็รับได้ ไอซ์เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเรียกแท็กซี่ไปโรงแรมตามที่อยู่ที่ได้มา เธอไม่สนใจหรอกว่าใครจะมองเธอยังไง เธอเคยมีแฟน มีคนรัก มีอะไรกัน แต่มันก็ดันเอาทั้งตัว เอาทั้งตังค์ของเธอไปใช้เสียนี่ เลิกกับแฟนแล้วเธอก็รับงานแบบนี้ เสียตัวทั้งทีได้เงินด้วย แบบนี้ดีกว่าเป็นไหนๆ หญิงสาวเดินมาถึงห้องพัก เธอเคาะประตู ประตูไม่ได้ล็อก เธอจึงเดินเข้าไปด้วยความเคยชิน “สวัสดีค่ะ ไอซ์ค่ะ มาดูแลคุณลูกค้าแล้วค่ะ” ไอซ์ทักเสียงใส ในห้องมืดสลัว เธอเดินไปไม่กี่ก้าวก็ได้ยินเสียงล็อกประตู ยังไม่ทันหันไปมอง ก็รู้สึกว่ามีเงาร่างยืนซ้อนอยู่ด้านหลัง