ตอนที่ 8 เขิน

สโรชาเม้มปากจนเรียบตึง ไม่ได้โกรธแต่เขินและคิดมาก แต่ก็เพราะเธอนี่ที่ทำให้เขาตื่น เธอก็ควรจะดูแลเขา เธอลุกขึ้นแล้วนั่งลงบนเตียง ธีรภัทรยิ้มกว้างแล้วขยับตัวเข้าไปด้านในให้หญิงสาวเอนตัวลงนอนข้างๆ เขา เพราะความเขินอายจึงหันหลังให้ปล่อยให้ชายหนุ่มกอดเธอไว้ในวงแขน หญิงสาวเพิ่งรู้สึกตัวว่าเขาถอดเสื้อนอน แผงอกกว้างให้ไออุ่นแบบผู้ชายที่สโรชาไม่เคยสัมผัส “ดีจัง ถ้ามีคนให้กอดทุกคืนแบบนี้ พี่คงหลับสบาย” ใช่แล้วเขาจะรีบทิ้งทุกอย่างกลับบ้านมาเพื่อกอดเมียของตัวเอง สโรชานอนตัวเกร็งในขณะที่อีกฝ่ายเพียงแค่กอดเธอไว้เท่านั้น ปากหนักจนพูดไม่ออกว่าเธอจะมานอนเป็นเพื่อนเขาบ้างก็ได้ แต่เมื่อเขาไม่ทำอะไรและเหมือนจะได้ยินเสียงกรนเบาๆ ที่ด้านหลังก็ทำให้หญิงสาวผ่อนคลายลง เธอรู้สึกขอบคุณที่เขาใจเย็นกับผู้หญิงเอาแต่ใจอย่างเธอ กลายเป็นสโรชาที่ถูกธีรภัทรปลุก เธองัวเงียตื่นก็เห็นด้านนอกสว่างมากแล้ว และเขาก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่เตรียมพร้อมไปทำงานแล้วด้วย หญิงสาวยิ้มเขินอาย ธีรภัทรเพียงแค่โน้มหน้าลงหอมแก้มเธอเบาๆ “ขอบคุณนะครับ พี่หลับสบายมาก เข้าใจแล้วว่าทำไมคนอื่นชอบว่าพี่โหด ทำงานล่วงเวลาดึกดื่นเสมอ” “ทำไมละคะ” เธอเอียงคอมองเขาอย่างสงสัย “ก็แต่ละคนมีเมียรออยู่ที่บ้านนี่ ใครๆ ก็อยากกลับมากอดเมียตัวเองทั้งนั้น” สโรชาเขินจัดจนหน้าแดงไปหมด เธอพูดอะไรไม่ออกจึงได้แต่ก้มหน้าก้มตาเดินออกจากห้องของเขาไป ธีรภัทร์อารมณ์ดี ดีใจที่ตัวเองอดทนรอให้สโรชาค่อยๆคุ้นเคยกับเขา ธีรภัทรลงมารับประทานอาหารเช้า คุณมนตรีมักจะร่วมรับประทานด้วยเสมอ เมื่อเห็นลูกสาวกับลูกเขยมานั่งกินอาหารเช้าด้วย คนเป็นพ่อก็เอ่ยถามขึ้นมา “ไปดูบ้านนั้นมาแล้วใช่ไหม” “ค่ะ” สโรชาเอ่ยรับเบาๆ “แล้วจะเอายังไง” “เอ่อ...” จะบอกยังไงว่ายังไม่ทันดูอะไรก็ดันไม่สบายกลับบ้านมาก่อน “ผมติดต่อช่างรับเหมาไว้แล้วครับ เรายังไม่ได้ดูสภาพบ้านว่าเป็นยังไงบ้าง ให้น้องบัวไปดูข้าวของในบ้านก่อน หากมีของที่อยากเก็บจะได้ขนย้ายออกมา” ธีรภัทรเป็นคนตอบแทนภรรยาสาว “เออ ดี ดีนะที่มีพ่อธีร์คอยดูแล ปล่อยยัยบัวจัดการเองไม่ได้เรื่องอะไรแน่” พ่อบ่นลูกสาวที่นั่งฟังอย่างเคยชิน สโรชาได้แต่ถอนหายใจเบาๆ อย่างไรก็ไม่เคยอยู่ในสายตาพ่อเสียที ทำอะไรก็เหมือนไม่ถูกใจ หญิงสาวได้แต่รับประทานอาหารเช้าไปเงียบๆ ธีรภัทรเตรียมออกไปบริษัทฯ เขาหยุดยืนที่หน้าบันไดบ้าน มองใบหน้าหวานที่มีแววตาเหงาๆ เขาจับมือเธอไว้ทำให้เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา “อย่าคิดมากนะครับ พี่ให้ช่างไปสำรวจบ้านก่อน กลัวว่ามันเก่าพุพังมากเข้าไปจนเป็นอันตราย ยังไงอีก 2-3 วันเราค่อยไปดูใหม่ก็ได้” “ขอบคุณค่ะ” “ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ เราเป็นอะไรกัน ลืมไปแล้วเหรอ” เขาบีบจมูกเธอเล่นเบาๆ หญิงสาวหน้าแดงขึ้นมา หัวใจของเขาพองโต ก็เพราะแบบนี้ไง ที่ทำให้เขาหลงรักเธอตั้งแต่แรกพบ ดาวฉายเดินออกมาหน้าบ้าน เห็นหลานชายกับลูกเลี้ยงแล้วก็ยิ้มไปตามมารยาท “น้องบัว ไปดูคุณพ่อหน่อยซิคะ ดื้อจังไม่ยอมกินยาที่คุณหมอสั่งให้อีกแล้ว” ดาวฉายพูดขึ้น “ค่ะ” เธอขานรับ ยิ้มให้สามีแล้วขอตัวกลับเข้าบ้าน หน้าบ้านจึงเหลือดาวฉายกับธีรภัทรที่ยืนสบตากันอยู่ “ผมไปทำงานก่อนนะครับ” เขาพูดแล้วหมุนตัวเดินไปที่รถของตัวเอง ขับรถออกไปพลางนึกถึงเรื่องราวก่อนหน้านี้ ชีวิตของธีรภัทรเป็นที่ใครต่อใครอิจฉาเหมือนหนูตกถังข้าวสาร เขาเป็นหลานของดาวฉายเมียใหม่ของคุณมนตรี แรกๆ แค่เขาถูกแนะนำให้มาทำงานกับบริษัทของคุณมนตรีเท่านั้น แต่พอได้เห็นลูกสาวคนเดียวซึ่งอายุน้อยกว่าดาวฉายไม่กี่ปี เขาก็ถึงกับตะลึงในความสวยและอ่อนหวานของเธอ ซึ่งตอนนั้นสโรชายังเป็นนักเรียนมัธยมปลาย “นั่นน้องบัว ลูกสาวคนเดียวของสามีอาเอง” ดาวฉายเป็นน้องสาวคนเล็กของคุณพ่อของธีรภัทร พ่อของเขาเป็นลูกชายคนโตมีน้องชายน้องสาวหลายคน อาดาวฉายเป็นน้องคนสุดท้องอายุห่างจากพ่อเขาสิบห้าปีเลยทีเดียว ทำให้เขากับอาดาวฉายอายุเหมือนจะไล่เลี่ยกันด้วยซ้ำไป พ่อของเขาไม่ชอบอาดาวฉายสักเท่าไหร่ อาจเพราะเป็นลูกคนเล็กที่ใครๆก็ตามใจซ้ำยังเรียนหนังสือไม่จบปริญญาตรี เปลี่ยนผู้ชายไปเรื่อย สุดท้ายมาได้ผัวแก่คราวพ่อจนได้ ดีที่ผัวคนนี้ร่ำรวยทำให้ครอบครัวไม่ต้องมาเดือดร้อนรับผิดชอบค่าใช้จ่ายของอาดายฉายเหมือนที่ผ่านๆมา ธีรภัทรเองก็ไม่ค่อยได้เจออาคนนี้บ่อยนัก หากวันนั้นเขาไม่ได้ไปสมัครงานที่บริษัทของคุณมนตรีแล้วนามสกุลของเขาเป็นนามสกุลเดียวกับภรรยาเจ้าของบริษัท เขาก็คงไม่ได้งานง่ายดายแบบนี้หรอก เอาเถอะ ถึงใครจะมองว่าเขาใช้เส้นใช้สายอะไรก็ช่าง แต่เขาก็ทำงานเต็มที่เสมอ เพราะไอ้เส้นสายที่ว่ามันไม่มีความหมายเลย หากทำงานเองไม่เป็น และเขามักได้มาที่บ้านของคุณมนตรีบ่อยๆ เพราะอาดาวฉายเรียกมาพบ และทุกครั้งที่มาที่นี่เขาก็มักพบเจ้าหญิงน้อยๆของเขา ‘สโรชา’ “ชอบน้องบัวใช่ไหม” ดาวฉายกระเซ้าหลายชาย “อาพูดอะไรออกมา” เขาทำหน้าไม่ถูกที่โดนจับได้ขนาดนี้ “ต๊าย ตาย หน้าแดงเชียว” ดาวฉายหัวเราะออกมาแล้ววางมือลงบนไหล่หนาของหลานชาย “นั่นลูกสาวท่านประธาน ผมไม่อาจเอื้อมหรอกครับ” ธีรภัทรพูดตามที่คิด “เอื้อมหรือไม่เอื้อมมันก็อยู่ที่มือเรานี่แหละ” ดาวฉายยิ้มเจ้าเล่ห์ “เชื่ออาซิ อารู้ดี” “แต่ว่า...” เขาอึกอัก แต่ก็ยอมรับว่าชอบน้องบัวหรือสโรชาเข้าให้แล้ว “ผู้หญิงดีๆ ไม่ได้มีใส่พานมาถวายทุกวันหรอกนะ ถ้าอยากได้ก็ทำตามที่อาบอกดีกว่า” “ครับ” ธีรภพยอมทำตามที่อาดาวฉายบอก เขาไม่ได้พูดเรื่องนี้กับพ่อของตัวเอง เพราะพ่อไม่ชอบอาอยู่แล้ว ถ้าไม่เพราะว่าเขาได้งานทำเพราะเส้นสายของอาดาวฉาย พ่อคงไม่ยอมให้เขามาพบอาแน่ๆ แต่เมื่อพ่อเห็นว่าหน้าที่การงานและเงินเดือนที่มั่งคงของเขาแล้ว พ่อจึงไม่พูดว่าอะไรที่เขามักจะมาคลุกอยู่กับอาดาวฉายบ่อยๆ เพียงแค่เตือนไม่ให้ทำตัวเหลวแหลกเหมือนอาก็เท่านั้น “พ่อเราไม่ชอบอา หากว่าอาบ้าผู้ชาย” อาดาวฉายพูดกับเขาเมื่อเขามากินข้าวที่บ้านคุณมนตรี “อาก็แค่เลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ตัวเอง ธีร์เข้าใจอาใช่ไหม” “ครับ แล้วอามีความสุขดีใช่ไหม” “หมายถึงเรื่องไหนล่ะ” อาดาวฉายหัวเราะร่วน ขยับขานั่งไขว่ห้างกระโปรงยาวคลุมเข่าร่นขึ้นอวดเรียวขาสวย “ก็...” เขาก้มหน้าเขินไม่กล้าถามมาก “ชีวิตอาสุขสบายจะตาย ไม่เห็นเหรอ เสื้อผ้าเงินทองมีให้ใช้ไม่ขาดมือ” อาดาวฉายยื่นหน้ามาพูดเหมือนกระซิบ “เรื่องอย่างว่าคุณมนตรีเขาก็ยังแข็งแรงนะ ไม่ปล่อยให้อาอดยากปากแห้งหรอก” “คุณอา!” ธีรภัทรไม่คิดว่าอาสาวจะพูดออกมาแบบนั้น เป็นจังหวะที่สโรชาเดินเข้ามาในบ้านพร้อมสมุดสเก็ตภาพ ทำให้เขาต้องขยับตัวถอยห่างอาดาวฉาย “น้องบัว มานี่ซิ” “ค่ะ” สโรชายิ้มน้อยๆ เดินเข้ามา พอเห็นธีรภัทรก็ยกมือไหว้อย่างมีมารยาท ตอนนั้นเธอรับรู้ว่าเขาเป็นญาติของบงกชและเป็นทนายคนใหม่ของพ่อ “วันนี้หลานชายอาจะกินข้าวเย็นด้วยนะ น้องบัวช่วยไปบอกแม่ครัวให้หน่อยซิ” “ได้ค่ะ” สโรชาพยักหน้ารับ “ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องลำบากก็ได้” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ บัวไม่ได้ทำกับข้าวเอง แม่ครัวทำให้ค่ะ” ธีรภัทรมองใบหน้าหวานยิ้มละไมก่อนเดินจากไป