ตอนที่ 2 ความเข้าใจผิด 2

ช่วงสายของวันริรินนั่งรถไปยังบริษัทของราจีฟ ซึ่งเป็นบริษัทที่นำเข้ารถหรูรายใหญ่ของไทย ราจีฟดำรงตำแหน่งรองประธานบริษัท เธอรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเขา ไม่ว่าเขาจะชอบทานอะไร ชอบสีไหน เธอติดตามข่าวสารของเขามาตลอด แต่...แล้ววันหนึ่งเขาได้ประกาศคบกับพี่สาวของเธอ ตอนนั้นเธอเสียใจมาก เธอไม่คิดเลยว่าพี่สาวที่แสนดีของเธอจะทำร้ายเธอขนานนี้ทั้งที่รู้ว่าเธอแอบชอบราจีฟอยู่เพราะเธอคอยตามข่าวสารของราจีฟ มีรูปของราจีฟหลายรูปที่เธอเก็บไว้ ซึ่งทำให้พี่สาวของเธอรู้มาตลอดว่าเธอแอบชอบราจีฟมาก แต่...ก็ยังทำร้ายจิตใจของเธอด้วยการไปคบกับคนที่เธอแอบชอบ พี่สาวของเธอพาราจีฟมาแนะนำให้ครอบครัวรู้จักหลังจากที่หายออกไปจากบ้านนาน ตอนนั้นเธอเจ็บมาก เธอพยายามยอมรับความสัมพันธ์ของทั้งสองคนให้ได้ ถ้ามันทำให้พี่สาวของเธอนั้นเกลียดเธอน้อยลงเธอก็ยอม ริรินแอบหลบเข้ามาในบริษัทเธอไม่รู้ว่าห้องทำงานของเขาอยู่ตรงที่ชั้นไหน เธอเลยลองสุ่มเสี่ยงดู ถ้าเจอเขาก็รอด ถ้าไม่เจอก็ค่อยว่ากันใหม่ แต่เหมือนฟ้าจะเป็นใจให้ เมื่อเธอได้ยินพนักงานคนหนึ่งพูดกับแขกในสายโทรศัพท์ว่าห้องทำงานของราจีฟอยู่ชั้นไหน ทำให้เธอรีบแอบขึ้นไปทันที ริรินกวาดสายตามองไปรอบชั้นที่ทำงานของราจีฟ ทั้งเงียบและวังเวงมาก สายตาของเธอหันไปเห็นป้ายชื่อของราจีฟติดอยู่ที่หน้าห้องแต่..กลับไม่มีเลขาอยู่ที่หน้าห้อง เธอก้มลงมองดูนาฬิกาพบว่าเป็นช่วงเวลาพักเที่ยง เลขาของราจีฟคงไปพักเที่ยง ทำให้เธอรีบเดินเข้าไปในห้องทันทีก่อนที่เลขาจะกลับมา "แอดดด" เธอเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานของราจีฟ แล้วเดินเข้าไปแต่ภายในห้องกลับว่างเปล่าไม่พบใคร เธอหันหลังกลับแต่พบกับราจีฟที่ยืนอยู่หน้าประตู "เธอมาทำไม!!!" ราจีฟตะคอกขึ้นด้วยความโมโห เขาเปิดประตูเข้ามาหลังจากที่เพิ่งประชุมเสร็จ และเห็นผู้หญิงที่เขาเกลียดอยู่ในห้องทำงานของเขา "คุณราจีฟ!!!"ริรินเอ่ยขึ้นด้วยตกใจ ใบหน้าของเธอซีดลงทันที "ใช่สิ!เธอมาทำไม?... ต้องการอะไรอีก หรือว่าอยากได้เงินค่าเสียพรมจรรย์ให้กับฉันห๊ะ!"ราจีฟพูดดูถูกหญิงสาวตรงอย่างดูเเคลน "เพี้ยะ!!!" มือเรียวกระทบใบหน้าหล่ออย่างเเรง "สารเลว!"เธออดที่จะด่าผู้ชายตรงหน้าไม่ได้ ความอดทนของเธอมันสิ้นสุดลงทันที "สารเลวคนนี้ไม่ใช่หรอ...ที่เป็นผู้ชายคนแรกของเธอ"ราจีฟพูดขึ้นอย่างเหนือกว่า "คุณมันเลวที่สุดคุณราจีฟ" "จุ๊ จุ๊ พูดกับผัวคนแรกไม่เพราะเลยนะจ๊ะ" "ผัวนั้นหรอ??...งั้นดีคุณฟังฉันดีๆนะ …. "คุณราจีฟ ฉันท้องกับคุณ"ริรินตะโกนใส่หน้าราจีฟอย่างหมดแรง "เพี้ยะ!! ”มือสากกระทบใบหน้าของริรินทันทีเมื่อยินคำว่าท้อง "ให้เงินไปแล้วทำไมไม่ซื้อยามากินวะ!!ไปเอามารหัวขนนี่ออกซะ!ฉันไม่มีวันรับเด็กในท้องเธอเป็นลูกของฉันเด็ดขาด" "เพี้ยะ!! นี่ลูกของคุณนะ ทำไมคุณถึงได้ใจร้ายแบบนี้ จิตใจของคุณทำด้วยอะไรห๊ะ!คุณมันเลวยิ่งกว่าสัตว์นรกอีก" "มันจะมากไปแล้วนะริริน"ราจีฟพูดขึ้นด้วยความโหโมเขาขบฟันจนกรามนูนขึ้นมา "มากไปหรอ... มันยังน้องไปด้วยซ้ำแค่นี้" "ไปเอาเด็กออกซะ! อย่าให้ฉันต้องพูดย่ำอีกครั้ง"ราจีฟพูดขึ้นอย่างไร้เยื่อใย ราฟพี่ชายของราจีฟและคุณหญิงพิมพ์มาดามารดาของราจีฟที่กำลังจะเปิดประตูเข้ามา ได้ยินเสียงดังเหมือนคนทะเลาะกันในห้อง ทั้งสองเลยหยุดชะงัดขึ้นและยืนแอบฟัง แต่...เรื่องที่พวกเขาได้ยินกลับสร้างความตกใจเป็นอย่างมาก ราฟทนไม่ไหวกับคำพูดที่ของราจีฟที่สั่งให้ไปเอาเด็กออกทั้งที่เด็กคนนั้นเป็นลูกของตนเอง ราฟเปิดประตูเข้าไปแล้วพุ่งเข้าต่อยราจีฟอย่างแรง "ผลัวะ! ผลัวะ!" "ทำไมมึงเหี้ยได้ขนานนี้ราจีฟ!!"ราฟพี่ชายของราจีฟพูดขึ้นอย่างโมโห เขากำมือไว้เเน่นจนเส้นเลือดนูนขึ้นมา "พี่มายุ่งด้วยอะไร อย่ามาเสือกได้มั้ยห๊ะ!"ราจีฟพูดขึ้นอย่างโมโห "เพี้ย!! ราจีฟแม่ไม่เคยสอนให้ลูกเป็นคนแบบนี้เลยนะ ทำไมลูกถึงได้ทำกับผู้หญิงแบบนี้ ลูกต้องเเต่งงานกับหนูริริน ไม่อยากนั้นเเม่จะยึดทุกอย่างของแก"คุณหญิงพิมพ์มาดามแทบจะเป็นลมเมื่อรู้เรื่องที่ลูกชายของตนเองได้ก่อทั้งที่เด็กผู้หญิงตรงหน้ามีศักดิ์เป็นน้องสาวของคนรักลูกชายคนเล็ก เธอเคยพบริรินหลายครั้งตอนไปออกงานสังคม เด็กสาวมีความอ่อนน้อม น่ารัก เด็กสาวน้อยจะมากับคุณนายปานวาดและคุณอานนท์ผู้เป็นพ่อแม่ซึ่งเป็นเจ้าของธุรกิจนำเข้าเสื้อผ้าแบรด์ดัง เธอพบครั้งแรกเด็กสาวครั้งทำให้เธอถูกชะตาเป็นอย่างมาก เมื่อลูกชายคนเล็กของเธอประกาศเปิดตัวแฟนสาว ทำให้เธอได้รู้ว่าแฟนสาวของลูกชายคนเล็กเธอนั้นมีศักดิ์เป็นพี่สาวของริริน แต่คนละแม่กันเท่านั้น เธอนึกอดเสียดายไม่ได้ เธออยากได้ริรินมาเป็นลูกสะใภ้มากกว่าปานดาวที่มีแต่ข่าวเสียหาย แต่เธอก็ยอมรับในการตัดสินใจของลูกชายเธอ แต่..กลับเรื่องที่เธอได้รับรู้เธอรับไม่ได้จริงๆลูกชายของเธอทำริรินท้อง เธอไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ทำไมลูกชายของเธอถึงได้ทำลายผู้หญิงที่แสนบริสุทธิ์คนนี้ อีกทั้งปานดาวก็หายตัวไปอย่างไร้ล่องลอยหลังจากที่ลูกชายของเขาขอหมั้นเธอเพียงแค่ไม่กี่อาทิตย์ "แม่!!" ราจีฟมองหน้ามารดาของเขาด้วยความเสียใจ มารดาของเขาเข้าข้างผู้หญิงที่เขาเกลียด ให้เขายอมรับไอ้มารหัวขนนั้นเป็นลูกและบังคับให้เขาแต่งงานกับผู้หญิงที่เขาเกลียดอีก หลังจากนั้นสองเดือนราจีฟกับริรินก็แต่งงานกัน ทางฝ่ายครอบครัวของริรินต่างคัดค้านไม่ยอมให้ริรินแต่งงานกับราจีฟ เพราะรู้ว่าต้นเหตุที่ทำให้ราจีฟเข้าใจผิดริรินคือใคร และรู้ว่าใครคนนั้นกำลังแก้แค้นริรินอยู่ด้วยการให้ริรินเจ็บปวดทรมานเหมือนที่ตัวเองเป็นและตัวเองได้หนีหายไปเมื่อได้ก่อเรื่องทิ้งไว้ แต่คุณหญิงพิมพ์มาดายกเอาเรื่องต่างๆมาพูดขึ้น ถ้าไม่แต่งงานกัน ริรินอาจจะโดนมองไม่ได้ว่าท้องไม่มีพ่อ ทำให้ทางฝั่งพ่อแม่ของริรินจึงยอมให้แต่งงานกัน งานแต่งงานที่เต็มไปด้วยความเกลียดและความเสียใจ อนาคตของริรินต้องหมดลงเพราะผู้ชายคนเดียว เธอไม่สามารถกลับไปเรียนต่อได้ ทำให้เธอต้องลาออกจากมหาลัยสร้างความอับอายให้กับครอบครัวเป็นอย่างมาก แต่พ่อกับแม่ของเธอนั้นกลับไม่โทษเธอ แต่ยินดีที่ได้มีเจ้าตัวเล็กเป็นของขวัญที่ล้ำค่า เจ้าตัวเล็กของเหมือนของขวัญที่มีค่าที่สุดในชีวิตของริริน ราจีฟไม่เคยที่จะมาดูแลเลยสักนิด เธอกับเขานอนแยกห้องกันตั้งแต่วันแต่งงาน เธอจำใจอยู่ร่วมห้องกับผู้ชายที่เกลียดเธอกับลูกได้ยังไง ขนานเธอจะไปหาหมอเขายังให้พี่ชายของเขาไปแทนเลย เธอต้องทนเจ็บช้ำอีกนานแค่ไหน อาการแพ้ท้องของเธอเริ่มหนักขึ้น จนแทบไม่มีแรงเดินแต่เขากลับไม่สนใจใยดีเธอเลยสักนิด เธอเครียดจนเกิดอาการแท้งคุกคาม ตอนนั้นสติของเธอแทบไม่มี ทำให้เธอเกิดอาการตกเลือด ดีที่ราฟเข้ามาหาเห็นจึงรีบพาเธอส่งโรงพยาบาล จากนั้นทำให้เธอถูกคุณหญิงพิมพ์มาดาและแม่ของเธอตามเฝ้าดูแลไม่ห่างเพื่อไม่ให้เธอเครียด ทุกคนพากันหากิจกรรมมาให้เธอทำเพื่อไม่ให้เธอเครียด จนมาถึงวันที่เธอคลอด คนที่พาเธอมาโรงพยาบาลคือ ราฟ ราจีฟเขากลับไม่รู้หายหัวไปไหน เจ็บ มันเจ็บจนพูดไม่ออกเลยที่เดียว ต่อให้เขาไม่รักเธอ เขาควรที่จะสนใจลูกบ้าง เขามาโรงพยาบาลเพื่อเซ็นรับรองลูกน้อยของเธอเท่านั้นจากนั้นก็จากไปโดยที่ไม่ยอมมาดูหน้าลูก เธอได้ลูกสาว ใบหน้าลูกสาวของเธอเหมือนผู้ชายใจร้ายคนนั้น ลูกของเธอ ชื่อ หนูนิ่ม หนูนิ่ม ดวงใจของเธอ ทั้งคุณหญิงพิมพ์มาดาและพี่ราฟต่างพากันหลงเจ้าหนูน้อย ผ่านไป 4 ปี ลูกสาวสุดรักของเธอเติบโตเป็นเด็กน้อยน่ารักน่าชัง จนเป็นที่รักของทุกคนในบ้าน ยกเว้นผู้เป็นบิดาเท่านั้น ราจีฟไม่เคยที่จะมาดูลูกเลยสักครั้ง เธออยากเอามามีดมากรีดที่หน้าอกด้านซ้ายของเขาจริงๆว่าเขามีหัวใจบ้างมั้ย "มามี้ขา ป๊ะป๋าไปไหนหรอคะ หนูนิ่มคิดถึงป๊ะป๋า"เด็กน้อยถามผู้เป็นแม่ขึ้น เมื่อไม่ได้เห็นผู้เป็นบิดาหลายวัน "ป๊ะป๋าไปทำงานจ๊ะ"เธอตอบหนูนิ่มด้วยน้ำเสียงสั่น น้ำตาของเธอแทบไหลออกมา ราจีฟคุณรู้บ้างมั้ย...ว่าหนูนิ่มรักคุณมากแค่ไหน คุณรักลูกเหมือนที่ลูกรักคุณหรือเปล่า คุณเอาแต่ทำงานแล้วก็เที่ยวไม่เคยมาสนใจไยดีหนูนิ่มเลยสักครั้ง