ตอนที่ 4 ย้อนความหลัง

ในค่ำคืนนั้น ริรินและราจีฟต่างนอนก่ายหน้าผากคิดถึงเรื่องราวของตนเองที่เกิดขึ้น ฉันเฝ้าถามตัวเองมาตลอดว่าทำไม...ฉันต้องมาทนอยู่กับผู้ชายที่ไร้หัวใจแบบราจีฟ เพียงเพื่อเพราะหนูนิ่มหรอ...มันคือตระกระ ที่งี่เง่าว่าไหม หึ!ไม่รู้ทำไม...ฉันถึงได้สมเพสตัวเองเหลือเกินที่รักผู้ชายเลวๆแบบราจีฟ คงเหมือนคำที่ว่า “ผู้หญิงนั้นชอบคนเลว” ฉันอยากจะหลุดออกจากบ่วงนี่นะ แต่...ฉันทำไม่ได้ ฉันรักเขา เขาคือรักแรกของฉัน ใช่...ฉันมันโง่...ที่ไปรักคนที่ไม่เห็นค่าในความรักของเรา แต่ทำยังไงได้ไหนเมื่อฉันรักไปแล้ว ความรักมันห้ามกันได้ที่ไหน ฉันมันเป็นผู้หญิงที่โง่ ความผิดที่ฉันไม่ได้ก่อ ได้สร้างบาดแผลให้หัวใจของฉันมาโดยตลอด ฉันเฝ้าถามตัวเองอยู่เสมอว่า ฉันทำอะไรผิด... ทำไมคืนนั้นเขาได้มาข่มเหงรังแกเธอ? เธอไปขโมยแหวนหมั้นของพี่สาวเธอตอนไหน คอนโดของเธอพี่สาวเธอมาเหยียบแทบนับครั้งได้ แทบได้ว่าไม่อยากจะมาเหยียบเลย ทำไมเขาไม่ฟังเธอบ้าง ถึงแม้เธอจะแอบรับเขาข้างเดียว แต่เธอไม่เคยคิดที่จะทำร้ายความรักของทั้งสองคนเลยแม้แต่สักนิด เธอยอมเจ็บคนเดียว ยอมแอบมองอยู่ห่าง แต่เมื่อราจีฟรู้ความจริงจากไดอารี่ของเธอในคืนนั้น ทำให้เขาเข้าใจว่าเธอพยายามที่จะทำลายความรักของเขา เพื่อให้เขาหันมาสนใจเธอ ซึ่งความคิดพวกนี่ไม่ได้อยู่ในหัวเธอเลยสักนิด เขาโทษเธอว่าเธอเป็นต้นเหตุทำให้พี่สาวเธอต้องหนีไป เธออยากจะพูด อยากจะเถียงกลับแต่เขาไม่ฟังเธอเลยสักนิด เขายัดเยียดความผิดที่เธอไม่ได้ก่อไว้กับเธอ พี่สาวของเธอสร้างความเจ็บช้ำที่เจ็บปวดแสนทรมานให้กับเธอก่อนหนีหายไป พี่สาวของเธอคงสะใจมากแล้วสินะ ที่ทำให้คนที่เธอรักเกลียดเธอได้ หึ!!ชีวิตของผมนั้นไม่ต่างอะไรกับตกลงนรกทั้งเป็นที่ต้องมารับผิดชอบชีวิตหนึ่งที่เกิดขึ้นมา ผมยอมรับว่าหนูนิ่มคือลูกของผมกับริริน แต่...ผมทำใจยอมรับหนูนิ่มเป็นลูกไม่ได้ ถึงแม้เด็กนั้นจะพยายามเข้ามาหาผมก็เถอะ ผมรู้ว่าหนูนิ่มรักผมมาก แต่..ผมเกลียดเธอ ผมเกลียดริรินที่มาทำลายชีวิตของผม เกลียดสองแม่ลูกนั้นที่มาทำให้ชีวิตผมต้องพังลง ทั้งที่ผมกับปานดาวกำลังจะแต่งงานกันแล้วผมได้ขอหมั้นเธอ และเธอก็รับหมั้นผม เราได้วางแผนงานแต่งงานด้วยกัน แต่แล้วอยู่ดีๆปานดาวก็ร้องไห้มาหาผมว่าแหวนหมั้นหายไป “ฮือออ ราจีฟ!!ดาวขอโทษ!!ฮือออ” ปานดาวร้องไห้ขึ้น ปากก็พร่ำขอโทษราจีฟซ้ำแล้วซ้ำเล่า “ดาว...คุณมาขอโทษผมเรื่องอะไร” ราจีฟถามด้วยความมึนงงที่อยู่ดีๆคนรักของเราก็ร้องไห้ขึ้น แล้วยังพูดขอโทษเขาอีก “แหวนหมั้น...แหวนหมั้นหายไป...ดาวไม่รู้ว่ามันหายไปไหน ดาวถอดตั้งไว้ตอนอาบน้ำ พอดาวออกมาแหวนก็หายไปแล้ว...ฮือออ” ปานดาวพูดขึ้น ยิ่งทำให้เธอร้องไห้หนักมากกว่าเดิม "หายไปได้ยังไง คุณตั้งแหวนไว้ที่ไหน หรือว่าคุณลืมเองดาว….” ราจีฟพูดขึ้นอย่างเคร่งเครียดแหวนวงนั้นเขาสั่งทำมาอย่างดีเพื่อขอหมั้นปานดาวคนที่เขารักมากที่สุด “ดาวไม่ได้ลืมนะ ดาวถอดตั้งไว้ที่โต๊ะเครื่องแป้งที่บ้าน พออาบน้ำเสร็จดาวมาดูแหวนก็ไม่มีแล้ว” ปานดาวส่ายหัว ใบหน้าสวยเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา “ มีใครเข้าออกห้องของคุณไหม” ราจีฟถามปานดาวขึ้น แหวนมันจะหายไปได้ยังไง ถ้าไม่มีใครเอาไป “มีคะ ริริน...ตอนนั้นริรินเข้ามาตามดาวไปทานข้าว แต่...ริรินคงไม่เอาแหวนดาวไปหรอกค่ะ” ปานดาวยกหน้าแล้วบอกราจีฟว่าคนที่เข้าไปในห้องของเธอคือริรินน้องสาวต่างแม่ของเธอ “ ถ้าไม่ใช่ริรินแล้วจะเป็นใครล่ะ..ไหนเมื่อคนที่เข้าห้องของดาวคือริริน ” ราจีฟพูดขึ้นอย่างโมโห เด็กสาวที่น่ารัก เรียบร้อย เขาไม่คิดเลยว่าจะเป็นขโมย “ไม่ใช่ริรินหรอกค่ะ ราจีฟอย่าไปเอาเรื่องน้องสาวดาวเลยนะคะ แค่นี้ดาวก็ไม่อยากโดนคุณพ่อกับคุณแม่เกลียดไปมากกว่านี้ ฮืออ” ปาดาวพูดห้ามราจีฟไม่ให้ไปเอาเรื่องน้องสาวของเธอ เพราะเธอก็ไม่แน่ใจว่าริรินนั้นเป็นคนเอาแหวนไปหรือเปล่า “โถ!!ดาวไม่ร้องนะ ทำไม...น้องสาวของคุณถึงได้ร้ายกาจอย่างนี้ ทั้งที่คุณดีกับน้องสาวคุณขนานนี้ ทำไมริรินไม่สำนึกบ้าง..คุณแม่ของคุณก็ไม่น่าไปสงสารลูกเมียน้อยแบบนั้นเลย” ราจีฟดึงคนรักเข้ามากอดปลอบ “แต่...ราจีฟคะ ดาวไม่กล้าไปเอาแหวนคืน ดาวไม่เคยไปที่คอนโดของริรินเลยนะคะ ดาวไม่กล้าไป ดาวกลัวว่าถ้าดาวไปคุณพ่อกับคุณแม่ต้องดุดาวแน่ เดี่ยวพวกท่านจะหาว่าดาวไปทำร้ายริริน” ปานดาวพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย “คุณไม่ต้องไปนะดาว ผมจะเป็นคนไปเอาแหวนหมั้นมาเอง คุณแค่บอกว่าคอนโดของริรินอยู่ที่ไหนก็พอ เดี่ยวผมจะไปเอาแหวนหมั้นมาจากน้องสาวกาฝากของคุณเอง ”ราจีฟพูดขึ้นอย่างโมโหเขาต้องไปจัดการน้องสาวของปานดาวให้สาสมกับที่ขโมยแหวของไปและทำให้คนรักของเขาต้องเสียใจ