ตอนที่ 5 ย้อนความหลัง 2

เหตุการณ์ในครั้งนั้นทำให้ผมได้รู้ว่าริรินนั้นแอบรักผมมานาน ผมไม่แปลกใจเลยที่ริรินจะกล้าขโมยแหวนหมั้นของพี่สาวตนเองไป เพราะเธอนั้นอิจฉาพี่สาวของเธอ ความโกรธ โมโห ทำให้ผมขืนใจเธอ ผมยอมรับว่าผมติดใจในเนื้อหวานๆของเธอ จนทำให้ผมจัดหนักเธอไปหลายรอบ แต่...ผมกลับปล่อยเข้าไปในตัวเธอโดยไม่มีการป้องกัน ผลที่ได้คือ...ริรินท้องขึ้น ผมไม่แปลกใจเลยที่ริรินท้อง เธอต้องการครอบครองตัวผมเธอเลยปล่อยให้ตัวเองท้อง ส่วนปานดาวคนรักของผมเธอหนีหายไปตั้งแต่วันที่ผมไปเอาแหวนหมั้นมาคืน เธอคงรู้แล้วสินะว่าผมขืนใจน้องสาวของเธอ เธอคงรับไม่ได้ที่กับสิ่งที่เกิดขึ้น ผมก็เสียใจไม่แพ้กัน ทุกวันนี้ผมรอให้เธอกลับมา แล้วเราจะได้สร้างครอบครัวด้วยกันตามที่ตั้งใจไว้ ผมพร้อมที่จะหย่ากับริรินแล้วไปเริ่มต้นใหม่กับปานดาว เช้าวันใหม่ที่แสนสดใส ริรินตื่นแต่เช้าจัดการแต่งตัวหนูนิ่มไปโรงเรียน เธอจะเป็นคนไปส่งหนูนิ่มที่โรงเรียนด้วยตัวเองทุกวัน บางครั้งก็มีพี่ราฟที่อาสาไปส่งไปด้วย เมื่อส่งหนูนิ่มที่โรงเรียนเสร็จเธอก็ไปทำงาน ใช่!!!เธอเรียนจบแล้ว หลักจากที่คลอดหนูนิ่มได้สองปี เธอกลับไปเรียนต่อจนจบแล้วมาเปิดร้านทำขนมในย่านทองหล่อ เธอมีลูกน้องคอยดูแลร้านให้ ลูกน้องของเธอทุกคนล้วนแล้วแต่ทำงานดี ทำให้เธอเชื่อใจและฝากร้านได้ บางครั้งเธอก็ไม่ได้เข้าร้าน เธอจะให้ลูกน้องจัดการงานแทน วันนี้เธอเข้ามาจัดการกับออเดอร์ที่ลูกค้าสั่งไว้ เธอไม่ต้องกังวลเรื่องไปรับหนูนิ่มที่โรงเรียนเพราะคุณหญิงพิมพ์มาดาแม่ของราจีฟเป็นคนไปรับหนูนิ่มที่โรงเรียนเอง “ม๊ะมี้ขา” เสียงเล็กดังขึ้นพร้อมกับเข้ามากอดผู้เป็นแม่ที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องนั่งเล่น ริรินวางหนังสือแล้วอ้าแขนรับหนูนิ่มมาไว้ในอ้อมกอด วันนี้คุณหญิงพิมพ์มาดาไม่ว่างเลยให้เลขาไปรับหนูนิ่มแทน “ไปโรงเรียนสนุกไหมคะ?....” ริรินถามลูกน้อยในอ้อมกอดขึ้น “ฮึก!” เสียงสะอึกสะอื้นดังขึ้น ทำให้ริรินจับใบหน้าหนูนิ่มขึ้นมาดู “หนูนิ่ม หนูร้องทำไมลูก...” เธอถามหนูนิ่มขึ้น เมื่อใบหน้าจิ้มลิ้มเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา “มามี้...ผินผินบอกว่า ป๊ะป๋าไม่รักหนูนิ่ม หนูนิ่มเป็นเด็กที่ไม่มีมีใครต้องการ ฮึก!! ไม่จริงใช่ไหมคะมามี้ ป๊ะป๋ารักหนูนิ่มใช่ไหมคะ” ดวงตาใสซื่อจ้องมองหน้ามารดารอคำตอบ “ไม่จริงค่ะ ป๊ะป๋ารักหนูนิ่มมากเลยรู้ไหมคะ” เธอตอบขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ทำไม...ป๊ะป๋าไม่ไปส่งหนูนิ่มที่โรงเรียนบ้างล่ะคะ...” คำถามคำนี้ทำเอาคนเป็นแม่ถึงกับจุกพูดไม่ออกเลยทีเดียว อย่าว่าแต่ไปส่งที่โรงเรียนเลย แค่ปรายตามมองหนูนิ่มเขายังไม่มองเลย “เอ่อ.....” “หนูนิ่มจ้า ลุงราฟกลับมาแล้ว” เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของคุณลุงหนุ่มพี่ชายของราจีฟขวัญใจของหนูนิ่ม “กรี๊ดดด คุณลุงราฟของหนูนิ่ม” สาวน้อยกรีดร้องลั่นอย่างดีใจเมื่อเห็นคุณลุงหนุ่มสุดหล่อของเธอกลับมาบ้าน ทำให้เด็กน้อยเบนความสนใจไปหาคุณลุงของตน “ฟอดด ไปเรียนเป็นยังไงบ้างคนเก่งของลุง!” ราฟเดินเข้าไปหาหลานสาวสุดรักแล้วก้มลงหอมแก้มนิ่มๆของหลานสาวอย่างคิดถึง “ฮึก!!ฮือออ... คุณลุงราฟขา...มามี้ของผินผินบอกว่าป๊ะป๋าไม่รักหนูนิ่ม หนูนิ่มไม่ใครต้องการ ฮือออ” สาวน้อยโฮร้องออกมาในอ้อมกอดของคุณลุงอย่างเสียใจ “โอ้ๆ...หลานลุง ทุกคนรักหนูนิ่มมากเลยรู้ไหม... ทั้งมามี้และก็คุณย่า รวมทั้งคุณตาคุณยายและทุกคนก็รักหนูนิ่มนะคะ ป๊ะป๋าก็รักหนูนิ่ด้วย”ราฟพูดปลอบหลานสาวสุดรักของตน แต่คำพูดสุดท้ายเขาต้องกลั้นใจพูดออกมา “จริงๆนะคะคุณลุง หนูนิ่มอยากให้ป๊ะป๋าอุ้มหนูนิ่มแบบคุณลุงบ้าง ป๊ะป๋าไม่เคยอุ้มหนูนิ่มเลย ฮึก!” “เอ่อ...” ราฟหันไปมองหน้ารินราวกับต้องการคำตอบว่าจะตอบยังไงดี “พรุ่งนี้ลุงจะส่งไปส่งหนูนิ่มที่โรงเรียนแทนป๊ะป๋านะคะ ป๊าป๋าของหนูไม่ว่างเลยต้องทำงานหาเงินมาเลี้ยงหนูนิ่มยังไงล่ะ” ราฟบ่ายเบี่ยงความสนใจและอธิบายให้หลานสาวฟังถึงแม้มันจะเป็นเรื่องโกหกก็ตามเพื่อความสบายใจของหลานเขายอมทำได้ทุกอย่าง “เย้!!ดีใจที่สุดเลย!!ลุงราฟขา เราไปอาบน้ำให้ตัวหอมๆกันเถอะค่ะ มามี้บอกว่าถ้าทำงานกลับมาเหนื่อยๆให้อาบน้ำ ถ้าอาบน้ำแล้วจะทำให้สดชื่น คุณลุงไปอาบน้ำกับหนูนิ่มนะคะ” สาวน้อยจูงมือคุณลุงขึ้นไปอาบน้ำพร้อมกัน ลุงหลานต่างหยอกล้อหัวเราะชอบใจออกมาลั่นบ้าน ริรินรู้สึกโล่งอกที่พี่ราฟมาช่วยเบี่ยงเบนความสนใจของหนูนิ่ม “ราจีฟ....คุณมันคนไร้หัวใจ” บาดแผลในใจของเธอที่มันเหวะหวะจนยากที่จะรักษาหาย ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนมันก็ยังเจ็บซิกๆเหมือนเดิม บาดแผลที่คอยตอกย้ำเตือนให้เธอได้รู้ว่าตัวเองนั้นไร้ค่าขนานไหน ศักดิ์ศรีที่มีมาทั้งหมดถูกย่ำยียังไม่พอ หัวใจดวงน้อยๆของเธอยังโดนกระทำราวกับว่าเธอนั้นไม่มีหัวใจ ไม่มีความรู้สึก ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากลบมันออกไป แต่...จะให้เธอทำยังไงไหนเมื่อบาดแผลพวกนี้คอนตอกย้ำเธอตลอดเวลา คำพูดดูถูกสารพัดที่เขาสาดใส่เธอไม่เว้นแต่ละวัน ก ทำเหมือนกับว่าเธอไม่มีหัวใจ เธอผิดมากนักหรอ..แค่ทุกวันนี้เธออยู่ในที่ของฉันไม่ยุ่งเกี่ยววุ่นวายกับเขามันก็มากพอแล้ว เธอไม่ได้อ่อนแอ เธอแค่ไม่อยากที่จะมาลุกขึ้นสู้เพื่อทวงความยุติธรรม ความรักที่เธอมีให้กับเขามันค่อยๆจางหายไปเรื่อยๆเมื่อถึงวันไหนเมื่อไร วันที่หัวใจของเธอไม่มีผู้ชายสารเลวที่ชื่อว่าราจีฟอยู่ วันนั้นเธอจะลุกมาจัดการให้สิ้นซาก “ต่อให้เธอตายต่อหน้าฉัน ฉันก็ไม่มีวันรักผู้หญิงแบบเธอริริน” หึ!...คำนี้คำเดียวที่ฉันฝังใจมาตลอด จำขึ้นใจไม่เคยลืม รอเพียงแค่เวลาเท่านั้น ถึงเวลาเมื่อไรริรินคนนี้จะไม่ปล่อยให้สารเลวเป็นคุณต้องมาทรมานหัวใจของเธออีก