ตอนที่ 10 เยาะเย้ย

ริรินพาหนูนิ่มเข้านอน หนูนิ่มหลับตั้งแต่อยู่ที่โรงพยาบาล เธอเลยไม่อยากจะปลุกให้ตื่นขึ้นมา ก็เลยจัดการเช็ดตัวแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้หนูนิ่มก็พอ เธอมานั่งคิดถึงคำพูดของราจีฟที่พูดขึ้นและเหตุการณ์วันนี้ที่เขาทำร้ายหนูนิ่ม เธอจะทำยังไงดี จะเอายังต่อไปดี ทำไม...เขาถึงได้ร้ายกาจเพียงนี้ จะโกรธจะเกลียดกันแค่ไหน...แต่อย่ามาลงที่หนูนิ่ม จะตบตียังไงก็ขอให้มาทำที่เธอ แค่เห็นแผลที่ศีรษะของหนูนิ่มหัวใจของผู้เป็นแม่ก็แทบแตกสลาย “ริน....หนูนิ่มเป็นยังไงบ้างลูก....”คุณหญิงพิมพ์มาดาเข้ามาถามถึงหลานสาวของเธอ แววตาคู่หม่นมองหลานสาวด้วยความสงสาร เธอไม่รู้จะทำอย่างไรดี ยืนคำขาดไปแล้วลูกชายของเธอก็ไม่กลัวอะไรเลย “อาการดีขึ้นแล้วค่ะคุณแม่ ฮึ!!ทำไมเขาต้องทำร้ายหนูนิ่มด้วย ทำไมไม่มาลงที่ริน เขายังมีหัวใจบ้างมั้ย ฮือออ”ริรินร้องไห้ออกมา...เธอทนไม่ไหวจริงๆที่ต้องเห็นหนูนิ่มเจ็บ เธออยากเจ็บแทนหนูนิ่มเหลือเกิน “โถ...ริน อดทนอีกสักนิดนะลูก ตอนนี้แม่กับราฟกำลังหาหลักฐานมายืนยันในความบริสุทธิ์ของหนู คุณแม่กับคุณพ่อของหนูก็ช่วยอีกทาง หนูไม่ต้องกังวลไปนะ แล้วอีกอย่างหนูต้องใจแข็งกับปานดาวไว้นะ ถึงแม้จะเป็นพี่สาวของหนู แต่จะมาทำแบบนี้กับหนูไม่ได้นะริน รอหน่อยนะ หลักฐานใกล้ครบแล้ว ถึงตอนนั้นหนูจะทำอะไร แม่จะไม่ห้ามหนูอีกเลย”เธอพูดปลอบใจลูกสะใภ้ของเธอไม่ให้เครียดไป แค่ขอให้รอถึงเวลาเท่านั้น “ค่ะคุณแม่ ขอบคุณคุณแม่มากนะคะที่เมตตาหนูกับหนูนิ่ม”ริรินยกมือไหว้ขอบคุณคุณหญิงพิมพ์มาดาที่เอ็นดูเธอกับหนูนิ่มมาตลอด เสียงดังโวกเวกโวยวายแต่ตอนเช้า ทำให้คุณหญิงพิมพ์มาดาลงไปดู พบว่าลูกชายคนเล็กของเธอนั้นกำลังมาผู้หญิงที่เป็นคนรักเก่าเข้ามาในบ้านพร้อมกับกระเป๋าใบใหญ่ 2 ใบ “ราจีฟ!!! ลูกจะทำอะไร”เธอถามขึ้นเมื่อเห็นลูกชายคนเล็กสั่งให้สาวใช้เอายกกระเป๋าขึ้นไปไว้ที่ห้องนอน “พาเมียเข้ามาอยู่ในบ้านยังไงล่ะครับ ไหนเมื่อแม่ไม่ยอมให้ผมหย่ากับลูกสะใภ้คนโปรดของแม่ ผมไม่มีทางเลือกเลยพาดาวมาด้วย แม่จะรับได้หรือไม่ได้นั้นมันก็เรื่องของแม่นะครับ ผมของตัวก่อน”ราจีฟพูดขึ้นอย่างไม่สนใจ มือโอบกอดคนรักของเขาไว้ “สวัสดีค่ะคุณแม่ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ”ปานวาดยกมือไหว้สวัสดีแม่ของคนรัก พร้อมกับยิ้มมุมปากเป็นการเยาะเย้ยใส่ “กองไว้ตรงนั้นแหละ ให้ตายยังไงฉันก็ไม่มีวันรับหล่อนมาเป็นลูกสะใภ้เด็ดขาด ราจีฟ!!ถ้าลูกยังอยากอยู่ในบ้านหลังนี้ ก็พาแม่ปานดาวของลูกไปอยู่ที่เรือนหลังเล็กซะ แม่ไม่อยากใช้อากาศหายใจร่วมกับผู้หญิงคนนี้ ไม่อย่างนั้นแม่จะยึดทุกอย่างกลับคืนมาหมด ลูกจะเหลือแต่ตัว”เธอยืนคำขาดเป็นครั้งสุดท้าย ไหนเมื่อเธอทำอะไรไม่ได้ขนานขู่ไว้แล้ว ดูสิ...กลัวคำขู่ของเธอสักที่ไหน ก็ต้องใช้วิธีนี้เท่านั้น อย่ามาหาว่าเธอใจร้ายไป “แม่!!!”ราจีฟมองหน้ามารดาของเขาด้วยความเสียใจ “นี่คือคำขาด!!ไปอยู่ที่เรือนหลังเล็กซะ!!”เธอยื่นคำขาด พร้อมกับเดินหนีไป “ราจีฟคะ ดาวไปอยู่ที่เรือนหลังเล็กก็ได้ เราจะได้อยู่ด้วยกันสองคนแบบไม่มีใครมาก่อกวนยังไงล่ะค่ะ”ปานดาวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเศร้าๆแต่ภายในใจของเธอนั้นกลับร้อนรุ่มไปด้วยความโกรธแค้น “ครับ ไปกันเถอะ เอาของคุณปานดาวไปไว้ที่เรือนหลังเล็กเดียวนี้”ราจีฟโอบเอวคนรักแล้วพาเดินไปที่เรือนหลังเล็กโดยมีสาวใช้ถือกระเป๋าเดินตาม ริรินที่กำลังยืนเหม่อมองระเบียงห้องอย่างใช้ความคิด สายตาของเธอันไปเห็นราจีฟกับพี่สาวของเธอเดินโอบกันไปที่เรือนหลังเล็กโดยมีสาวใช้ถือกระเป๋าใบใหญ่สองใบเดินตาม “ฮึก!!! คุณจะทำให้รินเจ็บไปถึงไหนราจีฟ แค่นี้รินยังเจ็บไม่พอใช่ไหม?....พี่ดาว...รินทำอะไรผิด ทำไมพี่ต้องมาทำร้ายรินด้วย ฮืออออ”เธอทรุดลงบนพื้นอย่างหมดแรง เธอเจ็บหนึบๆที่หัวใจของเธอเหลือเกิน ทำไมนะ ทำไมเขาต้องย่ำยีศักดิ์ศรีของเธอเพียงนี้ แค่นี้ศักดิ์ศรีของเธอก็แทบไม่เหลือแล้ว มันไม่เหลือตั้งแต่โดนตราหน้าว่าแย่งแฟนของพี่สาว ปล่อยให้ตัวเองท้อง ทุกวันนี้ศักดิ์ศรีของเธอแทบป่นปี้ไม่เหลืออะไร เธอไปทำเวรทำกรรมอะไร ทำไมถึงได้ลงโทษเธอถึงเพียงนี้ แค่นี้เธอก็ทนไม่ไหวแล้ว ช่วงบ่ายของวันหนูนิ่มมีอาการดีขึ้น แผลบนศีรษะไม่มีอาการอักเสบ ทำให้เธอรู้สึกโล่งใจที่หนูนิ่มไม่เป็นอะไรมาก เธอถึงเดินลงไปข้างเพื่อไปเตรียมอาหารเย็น เพราะตอนนี้สาวใช้ คนสวน ภายในบ้านต่างพากันไปงานแต่งงานของเพื่อนสาวใช้ด้วยกันที่ท้ายซอย ส่วนคุณหญิงพิมพ์มาดาออกไปทำธุระข้างนอกเย็นกว่าจะกลับ เธอเลยอาสาที่จะเตรียมอาหารเย็นเอง เพราะอยากให้สาวใช้ภายในบ้านได้พักผ่อนบ้าง ทำให้ริรินอยู่บ้านกับหนูนิ่มเพียงสองคน ปานดาวรู้สึกเบื่อที่ต้องมานั่งเหงาอยู่คนเดียว ราจีฟต้องเข้าไปประชุมที่บริษัทำให้ปานดาวต้องอยู่คนเดียว อยู่ดีๆเธอก็คิดอะไรขึ้นมาได้ เธอจึงเดินไปยังเรือนใหญ่เพื่อที่จะไปจัดการอะไรสักอย่างกับน้องสาวกาฝากเธอสักหน่อย