ตอนที่ 5 เปลวไฟ : EP4 ป๊าโกรธ

เปลวไฟ NC+++ EP 4 🐝..“ใยไหม”..🐝 พรึ่บ!!! “ขอโทษที่ในวันนั้นทิ้งไปกลับมาคืนดีกันเหมือนเดิมได้ไหมพี่รู้แล้วว่าใครรักพี่มากที่สุดพี่ขอโทษนะ”..... “ขอโทษนะคะให้เกียรติฉันด้วยไม่ใช่ว่าจะทำอะไรก็ได้”เราจับมือของเขาทั้งสองข้างออกจากเอวเราแล้วก็หันหน้ากลับไปมองเขาเราไม่ชอบผู้ชายที่มือไวหรือว่าไม่ให้เกียรติเรา “ผมไปส่งนะ” “ไม่เป็นไรค่ะ” “ใยไหมเดี๋ยวสิ”เขาก็ยังคงไม่เลิกตามและวิ่งมาดักหน้าเราอีกแล้ว “ขอโทษนะครับผู้หญิงเขาไม่เล่นด้วยทำไมถึงตามตื๊อไม่เลิกล่ะ”มีผู้ชายคนหนึ่งที่พูดขึ้นพร้อมกับเดินตรงมาหาเราเราเองก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นใครเหมือนกันแต่เขาหน้าตาดีแล้วก็ดูโหดๆแต่ก็ไม่ได้อะไรขนาดนั้นพี่ภาคินหันกลับไปมองหน้าเขาก่อนที่จะเอ่ยคำพูดด้วยวาจาที่แรง “ไม่ทราบว่าเสือกอะไรด้วยหรอครับ” “ก็ไม่อยากเสือกหรอกครับแต่เห็นผู้หญิงพยายามหนีแล้วคุณก็ยังตามตื๊อไม่เลิก” “ไปครับกลับบ้าน” “หึ้ยเดี๋ยวคะ”เราเองก็ตั้งหลักไม่ทันเหมือนกันผู้ชายคนที่เดินเข้ามาจู่ๆเขามาจับข้อมือของเราแล้วก็พาเราเดินมาที่รถก่อนที่จะคว้ากุญแจรถจากมือเราและเข้าไปนั่งสตาร์ทรถจนทำให้เรารีบวิ่งอ้อมไปฝั่งคนนั่งแล้วก็รีบเข้าไปนั่งคือเราเองก็งงเหมือนกันว่าเขาเป็นใครอยู่ๆมาตีตัวสนิทเราซะงั้น “เดี๋ยวนะคะคุณเป็นใครคะเนี่ย” “อนาคตผัวเธอไง” “หยาบคายที่สุดลงจากรถฉันไปเลยนะ” “หรือว่าอยากให้แฟนเก่ากลับมาทำหน้าที่แทนผมเดี๋ยวผมจะไปส่งตรงหน้าปากซอยแล้วก็ขับรถกลับเอง”เราไม่ได้พูดอะไรเพราะว่ารถขับออกมาแล้วเร็วซะด้วยไว้ใจได้เปล่าก็ไม่รู้จะฆ่าเราข้างทางไหมเนี่ยขับออกมาได้ไม่ไกลจากผับเท่าไหร่หรอกแล้วเขาก็ตบไฟยกเลี้ยวแล้วจอดข้างทางจริงๆ “ขับรถกลับบ้านเองได้ใช่ไหมหรือว่าให้ไปส่ง” “กลับเองได้ค่ะ” “คนเราเนี่ยนะทำดีไม่ได้ดีขนาดช่วยแท้ๆยังไม่มีคำขอบคุณสักคำ”แล้วเขาก็ลอยหน้าลอยตาพร้อมก็พูดออกมา “ขอบคุณนะคะ”เราเองควรขอบคุณเขาถูกไหมพอเราเอ่ยขอบคุณเขาหันหน้ากลับมายิ้มให้กับเราแต่ก็ยังไม่ได้ลงรถนะแค่ปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัวเองเฉยๆ “ผมชื่อว่าเตชินคุณละ” “ใยไหมค่ะหรือจะเรียกไหมเฉยๆก็ได้” “โอเคเอาไว้เจอกันใหม่ว่าแต่น้องชายไปไหนล่ะ”เราต้องมองหน้าเขาอีกครั้งก็เพราะว่าเขารู้ว่าเรามีน้องชายด้วยหรือว่าเขาเห็นทำไมรู้จักเราดีจัง “คุณรู้ได้ยังไงว่านะฉันมีน้องชาย” “เป็นเพราะว่าผมใส่ใจคุณมั้งไปดีกว่า”เขาพูดแค่นั้นแล้วก็ยิ้มก่อนที่จะเปิดประตูโรงรถไปคือในตอนนี้เรากำลังอึ้งอยู่ใส่ใจหมายความว่ายังไงเราไม่รถหรอกเพราะว่ามันมืดน่ากลัวเราเลยกระโดดข้ามมาฝั่งคนขับแล้วก็ขับรถกลับบ้าน ในตอนนี้ที่เรากลับมาถึงบ้านก็เกือบ 2:00 น บังเอิญมากขับรถมาจอดปุ๊บคุณป๊าก็ขับมาจอดเหมือนกัน “ใยไหมลูกทำไมกลับคนเดียว” “ก็กันต์ลูกชายของป๊าไปไหนก็ไม่รู้ค่ะน่าจะไปกับผู้หญิงอย่างที่เพื่อนเขาบอก” “แล้วทำไมไม่ไปหาป๊าทำไมถึงแต่งตัวแบบนี้เป็นผู้หญิงแต่งตัวแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะลูก”ป๊าคิ้วขมวดเข้าหากันทันทีพร้อมกับมองเราตั้งแต่หัวจดเท้าก่อนที่จะว่าจึงทำให้เราก้มหน้าลง “ขอโทษครับป๊าต่อไปใยไหมจะไม่แต่งตัวแบบนี้อีกแล้ว” “เข้าบ้านเถอะเห้อ”แล้วป๊าก็เดินเข้าไปในบ้านเรารู้สึกได้ตั้งแต่เด็กแล้วแหละว่าป๊ารักน้องมากกว่าเราไม่เหมือนกับม๊าที่รักเราเท่ากันหลังจากนั้นเราก็ขึ้นห้องไปอาบน้ำแล้วก็นอน ตัดเลยแล้วกันในยามเช้าเราตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวในวันนี้จะต้องไปฝึกงานอีกไม่กี่วันก็ถึงเวลาที่เราจะได้รับปริญญาแล้วแหละ ไม่รู้ว่ากลับหรือยังน้องชายตัวดีเราหยิบมือถือของเราโทรไปเบอร์ของน้องชาย “เจ๊โหกันต์ขอโทษเจ๊อยู่ไหน”เสียงที่ดูตื่นเต้นพร้อมกับกังวลและรีบถามว่าเราอยู่ไหนกว่าจะคิดได้พี่กลับมานอนที่บ้านแล้วน้อง “กว่าจะเป็นห่วง” “เจ๊กันต์ลืมจริงๆขอโทษครับผมจะรีบกลับ” “อืม” “โถ่เจ๊โกรธจริงอย่าโกรธผมเลยครับผมขอโทษ” นั่นเเหละเเล้วเราก็วางสายและหลังจากนั้นก็ลงมาด้านล่างเจอป๊าม๊ากำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารพอดี “ใยไหมลูกมาทานข้าว”ม๊าอาบน้ำมาหาเราพร้อมกับยิ้มและเรียกเรามาทานข้าวแต่ป๊าเหมือนกับโกรธเราเรื่องที่เราแต่งตัวไปเมื่อคืนนี้เขาไม่มองเราเลยทำไมรู้สึกผิดจัง “ป๊าโกรธไหมหรอค่ะ” “มีอะไรกันค่ะเสี่ย”ม๊ายังเรียกป๊าว่าเสี่ยเป็นบางครั้ง “ก็ถามลูกสาวคุณดูสิว่าเมื่อคืนนี้ทำอะไรไว้” “ไหมขอโทษค่ะ”เราก้มหน้าลงก็คือเราผิดจริงๆนั่นแหละเราไม่สมควรแต่งตัวแบบนั้นออกไปด้วยซ้ำและกลับเข้ามาคนเดียวอีก “มีอะไรเหรอลูก” “ทีไหมขออนุญาตออกไปเมื่อคืนนี้ไปกับน้องแต่ไหมผิดเองที่แต่งตัวโป๊ป๊าเลยโกรธ” “เห้อเสี่ยลูกโตเเล้วนะไม่ใช่อายุ 18 แต่เขา 24 จะ 25 แล้วไม่เป็นไรลูกมาทานข้าวคนเราจะอยู่ในกรอบตลอดเวลาคงเป็นไปไม่ได้หรอก”ยิ่งเรารู้สึกแย่ไปใหญ่ที่ม๊ากับป๊ามองหน้ากันถึงจะไม่ได้เถียงกันแต่เราก็ดูออก “มาเเล้ว”!! เป็นน้องชายของเรานั่นแหละที่เดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มสนุกสิปล่อยให้พี่มันกลับบ้านคนเดียวไม่พอยังโดนป๊าโกรธอีก “กันต์มาทานข้าวลูก” ต่อให้กันต์ดื้อแค่ไหนป๊าก็ไม่ว่าแต่เราเองไม่ได้อิจฉาอะไรหรอกแค่น้อยใจเป็นบางครั้งคิดถึงพ่อดินจัง “คร๊าบ” “ม๊าตักของโปรดให้นะลูก”ในขณะที่นั่งกินข้าวกันอยู่เรากินข้าวไม่ค่อยลงเลยไม่รู้สึกหิวกลืนไม่ลงม๊าก็ตักนู่นนี่นั่นให้เราโดยเฉพาะหมูยอใช่เราชอบกินหมูยอมากแต่ในวันนี้มันกินไม่ลงแล้วป๊าไม่มองหน้าเราด้วย “ใยไหมอิ่มแล้วค่ะขอตัวก่อนนะคะ” “อ่าวเจ๊”นั่นแหละเรายิ้มให้กับทุกคนแล้วก็เดินออกมาจากโต๊ะอาหารรู้เลยว่าเสียมารยาทแต่มันไม่ไหวแล้วอ่ะมันรู้สึกผิดรู้สึกไม่โอเคที่นั่งอยู่โต๊ะเดียวกันแต่ป๊าไม่มองหน้าเรา “ฮื่อๆ” ตั้งแต่โตมาจำความได้เลยไม่เคยร้องไห้เพิ่งจะมีครั้งนี้ไม่มีใครทำอะไรหรอกนะแค่เรารู้สึกน้อยใจเราก็รู้สึกผิดเราเลยเดินออกมาด้านหลังบ้านและน้ำตามันก็ไหล “ไหมลูก” “ม๊าฮื่อๆ”เมื่อม๊าเดินตามเราออกมาตอนไหนไม่รู้แต่เขาเรียกเราปุ๊บเราหันกลับไปกอดเขาทันที “ไม่เป็นไรนะลูกป๊าเขาไม่ได้โกรธอะไรลูกเลยแต่ลูกก็โตแล้ว” “ฮื่อๆ” “เอาแบบนี้ถ้าอยู่ที่นี่ไม่สบายใจไปอยู่บ้านพ่อดินสักพักนะลูกป๊าเขาจะได้สำนึกว่าเขาทำอะไรลงไปเรื่องไม่เป็นเรื่อง” “ฮึ้กคะไหมก็ไปอยู่บ้านพ่อดินสักพักนะคะ” “เจ๊กันต์ขอโทษ” พรึ่บกันต์มาหาเราพร้อมกับกอดเราคือไม่มีใครผิดเลยเรานี่แหละผิดที่แต่งตัวโป๊ “ฮึ้บกันต์ไม่ได้ผิดอะไรสักหน่อย” “ผิดสิพาพี่สาวออกไปควรที่จะดูแลพี่สาวแต่กลับปล่อยให้พี่สาวกลับคนเดียวหรือเปล่าในตอนกลางคืนมันอันตรายแค่ไหนถ้าทำแบบนี้อีกม๊าโกรธกันต์แน่” “คร้าบม๊า” “อย่างนั้นไหมขอไปบ้านพ่อดินนะ” “ไม่เอาเจ๊เดี๋ยวกันคุยกับป๊าเอง” “เดี๋ยวเจ๊ก็กลับมาเจ๊เเค่ไปหาพ่อดินเเละก็แม่หมวย” “ก็ได้แต่ต้องกลับมานะ”นั่นแหละหลังจากนั้นเราก็ขับรถออกมาแล้วขับรถเป็นมีรถคนละคันป๊าไม่อยู่หรอกป๊าออกไปเคลียร์งาน