ตอนที่ 13 เปลวไฟ : EP 12 หัวใจเต้นแรง

เปลวไฟ NC+++ EP 12 ..“ใยไหม”.. ในตอนนี้เราอยู่ในครัวที่คอนโดของคุณเตชินก็เพราะว่าเขาไปรับเรามาทานข้าวแต่เขาทำอาหารให้เราทานเองเราก็เข้ามาช่วยเขาอยู่ในครัวเหมือนกันนะเราทำกับข้าวเป็นม๊าสอนแต่ในวันนี้คุณเตชินเขาจะแสดงฝีมือการทำอาหารให้กับเราชิมเองเราก็ได้เพียงแต่เป็นลูกมือไงและเราก็ยืนมองเขาอยู่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะพร้อมกับคำพูดในขณะที่เขากำลังทำกับข้าวไปด้วยอาหารมากมายที่วางอยู่บนโต๊ะอาหารหน้าตาน่าทานทั้งนั้นเลยไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายที่ดูเท่ดูดีเหมือนคุณเตชินจะทำอาหารได้น่าทานขนาดนี้ “มองผมแบบนี้หน้าผมมีอะไรเปื้อนหน้าหรือเปล่าครับ”เราสะดุ้งนิดหน่อยหลังจากที่คุณเตชินพูดขึ้นเราจ้องหน้าเขาโดยที่เราไม่รู้ตัวเลยหรอเนี่ยก่อนที่เราจะยิ้มออกมา “เปล่าค่ะไม่มีอะไรปิดหน้าคุณแค่ใยไหมไม่เคยเห็นผู้ชายที่ทำกับข้าวเก่งเหมือนคุณ” “น้อยคนครับที่จะได้เห็นผมทำคนพิเศษเท่านั้นที่จะได้ทานฝีมือผม”รู้สึกหน้าชาขึ้นมาอีกแล้วสิคำพูดของเขาหยอดเราทุกครั้งและทำให้หัวใจเราเต้นแรงผิดปกติ “แสดงว่าใยไหมเป็นคนพิเศษหรอคะ” “ตามนั้นครับ”เขินไหมก็เขินนะไม่เคยมีใครพูดแบบนี้กับเราและหลังจากนั้นเขาทำอาหารเสร็จก็ยกจานอาหารออกมาที่โต๊ะอาหารจนเสร็จเรียบร้อยคุณเตชินเป็นสุภาพบุรุษมากในขณะที่เราเดินมาที่โต๊ะอาหารเขาเดินมาขยับเก้าอี้ให้กับเรานั่งก่อนที่เขาจะไปนั่งเก้าอี้ของเขาเขาไม่นั่งหัวโต๊ะนะนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกัน “อ้วนต้องเข้าทำงานตอนบ่ายใช่ไหม”ในความเป็นจริงเราไม่ได้อ้วนเลยนะเป็นผู้หญิงหุ่นดีด้วยซ้ำแต่เขาเรียกเราว่าอ้วนเรากลับรู้สึกดี “งื้อเรียกอ้วนอีกแล้วนะคะไม่อ้วนสักหน่อย” “เรียกอ้วนแหละน่ารักดีอยากอ้วนหรือเปล่ามาอยู่กับผมสิยังไงอ้วนแน่นอน” “ไม่เอาหรอกค่ะไม่อยากอ้วน” “ฮ่าๆมาทานกันดีกว่าครับเดี๋ยวผมตักให้”หลังจากนั้นเขาก็ทำกับข้าวให้เราหลายๆอย่างแล้วก็พากันนั่งทานอาหารจนอิ่มเราไม่รู้สึกเกร็งไม่รู้สึกกลัวที่อยู่ใกล้เขากลับรู้สึกอบอุ่นและรู้สึกดีแต่อย่างที่บอกเราพยายามมองในแววตาของเขาเราอ่านใจเขาไม่ออกเลยบางครั้งเขาก็เหมือนผู้ชายที่อบอุ่นแต่ในบางครั้งเขาก็เหมือนผู้ชายที่มีอะไรซ่อนอยู่ด้านในมีความลึกลับมาก “เป็นยังไงบ้างฝีมือของผม”หลังจากที่ทานข้าวเสร็จแล้วคุณเตชินเขาเป็นคนเอ่ยถามพร้อมกับยิ้มให้กับเราอ่อนๆ “อร่อยมากๆเลยค่ะขอบคุณนะคะ”เราพูดขอบคุณคุณเตชินเสร็จลุกจากเก้าอี้ทันทีพร้อมกับเก็บจานอาหารที่เราทานเสร็จแล้ว “ไม่เป็นไรหรอกครับไม่ต้องเก็บหรอก” “ไม่ได้ค่ะใยไหมทานแล้วนี่คะขอให้ได้ไหมล้างนะ” “ผมคงขัดไม่ได้แล้วสิครับขอได้น่ารักขนาดนี้เอาเป็นว่าเราช่วยกันดีกว่า”แล้วเราก็ยิ้มให้กับคุณเตชินพร้อมกับพยักหน้าก่อนที่จะถือจานมาในครัวแล้วก็มาล้าง พรึ่บ! “อุ๊ยขอโทษค่ะ”เรานี้ซุ่มซ่ามจังเลยหลังจากที่เราล้างจานเสร็จแล้วลองหันกลับไปเพื่อที่จะเดินแต่ไม่ทันได้มองไปชนคุณเตชินจนจะล้มแต่ดีนะที่เขาคว้าเราไว้โดยที่เขาโอบกอดเอวเราไว้นั่นเองในตอนนี้เรามองหน้าของคุณเตชินโดยที่ใบหน้าของคุณเตชินขยับเข้ามาใกล้เราพร้อมกับสายตาที่กำลังจ้องมองเราอยู่ลมหายใจแผ่วๆที่ผ่านใบหน้าและปลายจมูกยิ่งทำให้เราใจสั่นยิ่งกว่าเดิม “เป็นอะไรไหมครับ” “มะไม่เป็นอะไรค่ะขอโทษอีกครั้งนะคะใยไหมซุ่มซ่ามจริงๆ” “ไม่ซุ่มซามเลยน่ารักดีออก”เราน่ารักตรงไหนเนี่ยอย่าชมแบบนี้บ่อยสิคะคุณเตชินใยไหมหัวใจเต้นแรงผิดปกติแล้วนะ และหลังจากนั้นก็เดินมานั่งที่โซฟาโดยที่คุณเตชินเปิดซีรี่ย์ให้เราดูนั่นแหละก็ไม่ได้นั่งใกล้กันนะคืออยู่คนละมุมเลย “กลัวผมหรือเปล่า”เราไม่ได้กลัวเขาหรอกแต่การที่เรานั่งอยู่คนละมุมดีแล้ว “ไม่ได้กลัวค่ะ” “อย่างนั้นผมก็นั่งใกล้ได้สิ” “ไม่ได้ค่ะ” “ฮ่าๆผมพูดเล่นครับไม่ต้องกลัวผมหรอกผมไม่ทำอะไรแน่นอนถ้าคุณไม่ยอม” “งื้อ” “ฮ่าๆเดี๋ยวน่าจะได้เวลาที่คุณจะต้องทำงานแล้วผมไปส่งนะ”คุณเตชินยกแขนตัวเองมาดูนาฬิกาข้อมือพร้อมกับบอกว่าใกล้จะได้เวลาเราทำงานแล้วแปลกใจจังทำไมเวลาถึงเดินไวจังเนี่ยเรายิ้มพร้อมกับพยักหน้าก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วก็หยิบกระเป๋าสะพายของเรานั่นแหละพร้อมกับเดินออกมาใส่รองเท้าคุณเตชินเขาก็ใส่รองเท้าเขาเช่นกันและก็พาเราออกมาจากคอนโดของเขาคุณเตชินไม่เคยถูกเนื้อต้องตัวเราเลยนะไม่เกี่ยวกับตอนที่เราชนเขานะหมายถึงตอนที่อยู่ด้วยกันยอมรับเลยว่าเขาเป็นสุภาพบุรุษ เมื่อเราเดินออกมาด้านนอกลูกน้องของเขาทั้งสองคนก็เดินตามเรายังไม่ได้ถามเขาหรอกว่าเขาทำงานอะไรแต่เขาน่าจะมีอำนาจพอสมควรและก็น่าจะเป็นธุรกิจอะไรสักอย่างเพราะว่าเขามีลูกน้องตามประกบด้วยมีคนขับรถให้และหลังจากนั้นคุณเตชินก็มาส่งเราที่หน้าบริษัท “ขอบคุณนะคะสำหรับอาหารอร่อยมากเลยค่ะ” “อยากพาไปทานแบบนี้ทุกวันเลยถ้าไม่รังเกียจจะได้ไหมครับ” “แต่ใยไหมเกรงใจคุณนะคะต้องมารับแล้วก็ต้องมาส่งอีก” “ผมยินดีครับถ้าเป็นคุณ” “ขอบคุณนะคะอย่างนั้นไหมขอตัวลงไปทำงานก่อนนะคะ” “ครับอ้วนว่างแล้วโทรหาผมนะ”แล้วเขาก็เรียกเราอ้วนอีกแล้วแหละทำให้เรายิ้มจนกรามค้างเลยเชียวหลังจากนั้นเราก็ลงจากรถตู้ของเขาก่อนที่จะหันหน้าไปหาเขาอีกครั้งคุณเตชินยกมือบ๊ายๆเราพร้อมกับรอยยิ้มและประตูรถก็ถูกปิด เราเดินกลับเข้ามาในออฟฟิศพร้อมกับรอยยิ้มแล้วก็ความรู้สึกดีเข้ามาทำงานส่วนคุณพ่อดินเขาก็อยู่ห้องของเขาแหละ บ้าน!! หลังจากที่ทำงานเสร็จแล้วก็กลับบ้านเราขับรถมาไม่ได้ให้พ่อดินไปรับหรอกเกรงใจคุณพ่อต้องย้อนไปย้อนมาเมื่อกลับมาที่บ้านก็มาคุยกับป๊าม๊าเรื่องงานนั่นแหละม๊าก็ทำกับข้าวรอทำขนมรอหลายๆอย่างมีความสุขจัง “เจ๊คิดถึงอ่า”น้องชายของเราถึงแม้ว่าจะโตเป็นหนุ่มแล้วแต่ยังคงทำตัวเหมือนเด็กเมื่อเขากลับมาจากมหาลัยก็รีบวิ่งมานั่งที่โซฟาโดยที่เรานั่งอยู่หัวมุมโซฟาอยู่แล้วไงเมื่อเขามานั่งที่โซฟาได้เขาล้มตัวนอนพร้อมกับเอาหัวมาหนุนขาเรา “หรามาแบบนี้เจ๊รู้สึกว่ากระเป๋าเงินจะยุบยังไงไม่รู้” “ฮ่าๆเจ๊นีรู้ทันผมตลอดเลยวันนี้ไปข้างนอกกันเจ๊” “ไม่เอาหรอก” “พอเลยกันต์พี่เขาไม่ชอบเที่ยว”ม๊ามองหน้ากันต์เเล้วก็เป็นคนพูดทำให้กันต์หน้างอเลย “งื้องอน” “แล้วไปข้างนอกไปที่ไหนหรอถ้าจะให้เจ๊ไปขอเวลาอาบน้ำก่อน” “รักเจ๊ที่สุดอาบน้ำเเล้วเจอกันนะจุ๊บ” นั่นไงน้องชายของเรารีบลุกขึ้นจากโซฟาพร้อมกับขยับมาหอมแก้มฟอดใหญ่แล้วก็รีบวิ่งขึ้นไปบนห้องป๊ากับม๊ายิ้มแล้วก็หัวเราะ “ตามใจน้องจัง” “ก็มีน้องชายคนเดียวนี่คะม๊า” “ม๊ารักหนูนะลูก”ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช่ผู้ให้กำเนิดเราแต่เขาเลี้ยงเราและรักเรามาตั้งแต่เด็กเขาคือผู้มีพระคุณต่อเราเราเองก็รักเขาเช่นกัน