ตอนที่ 11 เปลวไฟ : EP 10 รู้สึกดี

เปลวไฟ NC+++ EP 10. ..“ใยไหม”.. ตัดเลยแล้วกันเนาะในวันนี้เรามาที่บริษัทของคุณพ่อดินก็มาทำงานที่บริษัทของคุณพ่อนั่นแหละคุณพ่อจัดห้องให้เราแยกต่างหากไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับคุณพ่อหรอกนะและหลังจากนั้นเราก็ทำงานคุณพ่อมาสอนด้วยตัวเองไม่ยากหรอกเพราะว่าเราเองก็เรียนมาสายนี้หลังจากนั้นคุณพ่อก็กลับไปที่ห้องของคุณพ่อและคุณพ่อเข้าไปประชุมต่อเราก็นั่งทำงานจนถึงเที่ยงและรู้สึกหิว ก๊อกๆ!!! “บอสคะรับอะไรไหมคะหรือว่าบอสจะออกไปทานข้าวด้านนอก”เป็นเลขาส่วนตัวของเราที่อยู่หน้าห้องเธอเคราะประตูแล้วก็ถามเรานั่นแหละ “เดี๋ยวออกไปด้านนอกค่ะขอบคุณนะคะพี่ไปทำอะไรก่อนเลยเที่ยงแล้วถึงเวลาค่อยกลับมาทำงานค่ะ” “ขอบคุณค่ะบอส” รู้สึกหิวแล้วเหมือนกันแฮะเราก็หยิบมือถือมาอ่านไลน์ก็น้องชายและน้องสาวเรานั่นแหละทักมาหาไม่มีอะไรหรอกคุยกันธรรมดาถามว่าทำงานเป็นไงบ้างเหนื่อยมั้ยนู่นนี่นั่นในวันนี้กันต์ออกอีกเเล้วพาสาวไปเที่ยวไหนเถอะ ครืด!!! เราหยิบมือถือกำลังจะเอาใส่กระเป๋าสะพายเพื่อที่จะลงมาทานข้าวด้านล่างและคุณพ่อเขาออกไปประชุมด้านนอกบริษัทคุณพ่อบอกเราไว้แล้วว่าให้เราไปทานข้าวเองแต่มีเบอร์โทรเข้ามาจึงทำให้เรายิ้มและเราจำได้ดีเลยว่าเบอร์นี้เป็นเบอร์ของคุณเตชินหัวใจแล้วสั่นอีกแล้วแหละ “สวัสดีค่ะ” “นี่จำเบอร์ผมได้หรือว่าบันทึกเอาไว้ในหัวใจแล้วนะ”นั่นเป็นคำแรกที่เขาเอ่ยแซวเราไปไม่ถูกเหมือนกันได้แต่ยิ้มจนรู้สึกปวดกรามเลยในตอนนี้ “จำได้สิคะ” “ทานอะไรหรือยังครับอย่ามัวแต่ทำงานนะ”เขารู้แม้กระทั่งเราทำงานในวันนี้เขาเป็นใครกันแน่นะทำไมเราถึงรู้สึกดีจัง “คุณรู้ได้ยังไงคะว่าไหมมาทำงาน” “ก็เพราะว่าผมใส่ใจคนไงและรู้ด้วยว่าในตอนนี้คุณกำลังจะออกไปทานข้าวผมรอคุณอยู่หน้าบริษัทนะเราไปทานข้าวกัน”นี่คุณเตชินมารออยู่หน้าบริษัทแล้วหรอและรู้ด้วยว่าบริษัทของคุณพ่อเราอยู่ที่ไหนเริ่มสงสัยแล้วสิเขารู้ได้ยังไงนะ “คุณรู้ได้ยังไงคะว่าบริษัทที่ไหมทำงานอยู่ที่นี่” “ออกมาเถอะรู้ไม่รู้ไม่เกี่ยวกันหรอกรู้แค่ว่าคนน่ารักก็พอแล้ว” “คุณเตชินพูดแบบนี้ไหมก็เขินเป็นนะคะ” “เขินบ่อยๆนะน่ารักดีผมรออยู่ด้านล่างนะครับ”หลังจากนั้นเราก็วางสายจากคุณเตชินแล้วก็สบายกระเป๋าพร้อมกับออกมาจากห้องทำงานตรงลงมาด้านล่างของบริษัทและออกมาที่ด้านหน้ามีรถตู้คันนึงจอดอยู่ก็เป็นรถของคุณเตชินแหละเมื่อเราเดินออกมาถึงคนขับรถก็รีบลงมาเปิดประตูให้เราขึ้นไปหาคุณเตชินที่นั่งอยู่ “เชิญครับ” “ขอบคุณค่ะ” “เหนื่อยไหม”บอกตามตรงเลยว่าในตอนนี้เราเขินคุณเตชินมากในขณะที่เรากำลังมองหน้าเขาอยู่แล้วเขาถามเราว่าเหนื่อยไหมมันรู้สึกดีจนบอกไม่ถูกเลยแหละนี่เพิ่งรู้จักเขาแค่ไม่กี่วันทำไมเธอถึงหวั่นไหวขนาดนี้ใยไหมเราได้เพียงจะถามตัวเองในใจ “นิดหน่อยค่ะ” “ไปทานข้าวกับผมนะเดี๋ยวผมทำให้ทานไปที่ร้านอาหารไม่อร่อยหรอก” “ไปที่ไหนหรอคะ” “คอนโดผมไม่ไกลจากที่นี่” “ขอไปทานร้านอาหารได้หรือเปล่าคะ”ต่อให้เรารู้สึกดีกับเขาแค่ไหนแต่ก็เป็นเวลาที่ไวเกินไปที่เราจะไปคอนโดของเขาสองต่อสอง “ไม่ต้องกลัวหรอกผมเป็นลูกผู้ชายพอผมจะไม่ทำอะไรผมสัญญา”เราได้เพียงแต่มองหน้าเขาในแววตาของเขาเราอ่านใจเขาไม่ออกเลยในแววตาของเขาดูเหมือนมีอะไรซ่อนอยู่แต่ก็เหมือนคนที่อบอุ่นมองดีๆก็เหมือนคนที่เย็นชา “ขอไปทานร้านอาหารนะคะ”เราพูดของเขาอีกครั้งคือเราไม่กล้าที่จะไปคอนโดของเขาและก็น่าเกลียดเกินไปอีกอย่างเราเพิ่งรู้จักเขาแค่ไม่กี่ครั้งยังไม่สนิทกับเขาเลยด้วยซ้ำไม่รู้นิสัยใจคอเขา “ok ครับ” แล้วคุณเตชินเขาก็ยิ้มพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆหลังจากนั้นคนขับรถก็ขับรถตรงไปที่ร้านอาหารในขณะที่นั่งรถแล้วก็นั่งบอกคู่กับเขานั่นแหละ ไปร้านไหนดีครับ!! “แล้วแต่คุณเลยค่ะ” “ไม่สิครับต้องแล้วแต่ไหม” “ถ้าแล้วแต่ไหมอย่างนั้นไหมขอทานก๋วยเตี๋ยวข้างทางนะคะ”เมื่อเราพูดออกไปแบบนั้นคุณเตชินมองจ้องหน้าเราก่อนที่คิ้วจะขมวดเข้าหากันเป็นปม “พูดจริง? “ใช่ค่ะทานได้หรือเปล่าคะ”เราเองก็อยากลองใจเขาเหมือนกันว่าเขาจะรู้สึกยังไงถ้าเราทานก๋วยเตี๋ยวข้างทางเราทานบ่อยนะถึงแม้ว่าคุณพ่อคุณแม่เลี้ยงมาดีเลี้ยงมาไม่ได้พามาทานแต่เรามาเองบางครั้งก็ส้มตำอะไรแบบนี้ “อย่างนั้นแวะร้านก๋วยเตี๋ยวแบบที่คุณผู้หญิงบอก”แล้วคุณเตชินก็สั่งคนขับรถให้แวะจริงๆเมื่อรถจอดคุณเตชินก็มองซ้ายมองขวาแล้วก็ก้มมองที่ร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทางนั่นแหละเป็นร้านก๋วยเตี๋ยวธรรมดาจริงๆนะแต่รสชาติรับรองว่าอร่อยไม่แพ้ในห้างแน่นอน “ชอบหรอ”นั่นเป็นคำถามของคุณเตชินนั่นแหละเราเลยพยักหน้าให้กับเขา “ค่ะ” “ครับเชิญครับ”เมื่อเราลงจากรถผู้คนในร้านก๋วยเตี๋ยวก็พากันหันมองเราแล้วก็เดินเข้าไปนั่งเก้าอี้ถ้าเป็นเก้าอี้ไม้เก่าๆน่าจะเป็นก๋วยเตี๋ยวโบราณนั่นแหละ “รับอะไรดีคะ” “คุณทานอะไรคะ”เราหันหน้าไปหาคุณเตชินโดยที่คุณเตชินเขานั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเรา “หนูสั่งแบบไหนผมก็กินแบบนั้น”คำว่าหนูก็มายิ่งทำให้เราใจสั่นขึ้นไปอีกไม่มีใครเรียกเราแบบนี้เลยนะ “เอาหมูน้ำตก 2 ค่ะ”เมื่อนั่งได้ไม่นานเหงื่อของคุณเตชินเริ่มไหลเพราะว่าที่นี่ไม่มีแอร์มีแต่พัดลมที่เขากดส่ายไปส่ายมา “ร้อนหรอคะ” “สุดๆ”🤣 “เราได้เพียงแต่ก้มหน้าลงแล้วก็ขำเล็กน้อย” “แปลกเนาะผมพึ่งเห็นไหมเป็นคนแรกที่ชอบมาในที่แบบนี้เห็นผู้หญิงส่วนมากก็จะไปเดินในที่หรูๆแพงๆ” “ก็คนเราไม่เหมือนกันนี่คะความชอบส่วนตัวแต่ละคนไม่เหมือนกัน” “ครับ”☺️ “มาแล้วค่ะก๋วยเตี๋ยวหมูน้ำตก 2 ถ้วย”เมื่อก๋วยเตี๋ยวมาเสิร์ฟคุณเตชินเขาก้มมองในถ้วยก๋วยเตี๋ยว “อย่าบอกนะคะว่าไม่เคยทาน” “เคยครับแต่ไม่ใช่ที่แบบนี้” “ตะเกียบค่ะ”เราหยิบตะเกียบออกมาจากตะกร้าพร้อมกับดึงออกจากซองแล้วก็เอากระดาษทิชชูเช็ดและก็ยื่นให้กับคุณเตชินคุณเตชินยิ้มก่อนที่จะรับไปจากเราแล้วก็เอาช้อนไปด้วย “ขอบคุณครับ”แล้วก็นั่งทานก๋วยเตี๋ยวกันนั่นแหละเขาเองก็ทานเป็นแต่เขาไม่เคยมาทานในที่แบบนี้ทั้งก๋วยเตี๋ยวรสจัดและบรรยากาศที่ร้อนในตอนนี้เหงื่อท่วมตัวคุณเตชินเลยแหละ “โหร้อนเผ็ดสุดๆ” “ทิชชู่คะ”เราหยิบทิชชู่ยื่นให้กับคุณเตชิน “ผมมองไม่เห็นหรอกต้องเช็ดให้ผมแล้วแหละ”เราพยักหน้าให้กับคุณเตชินก่อนที่จะเอากระดาษทิชชูที่เรายื่นให้กับเขามาซับเหงื่อตรงช่วงใบหน้าให้กับเขา “ขอบคุณนะครับก๋วยเตี๋ยวมื้อนี้พิเศษจังเลย” ☺️ โปรดติดตามตอนต่อไป!! ครบรสแน่นอนจากอ้วนเอง55555