ตอนที่ 2 EP : 1 คำท้าทาย ยั่วโมโห!

ลวงรักเมียเช่ามาเฟีย บทที่ 1 ปลายจมูกของทั้งสองคนชนกันจนลมหายใจแผ่วเบานั้นรดราดอยู่บนใบหน้า ดวงตาของธามไทจับจ้องมองใบหน้าน้อยขาวอวบอิ่มอมชมพูอยู่ในระยะใกล้ชิดปากหนาค่อยๆประกบจูบปากบางเกือบจะถึง จนใบหน้าน้อยนั้นหลับตาพริ้ม เขาจึงดีดตัวออกจากเธอพร้อมกับมือที่จับไหล่นั้นผลักเมอร์ลินออกจากตนเอง "เธอก็เป็นผู้หญิงแบบนี้จริงๆ เธอคิดจะเข้ามาทำอะไรในบ้านของฉันกันแน่" เมอร์ลินตกใจในการกระทำของธามไทจนเธอพูดไม่ออกเลยรีบจับเสื้อคลุมปกปิดหน้าอกของตนเองและรีบวิ่งกลับเข้าไปในห้อง ธามไทส่ายหน้าไปมาและถอนหายใจ "เห้อ~ดีนะไม่หลงคนแบบเธอ ผู้หญิงอะไรไม่เคยรักนวลสงวนตัวเลยหรือว่าจะโชกโชนจนไม่เหลือแล้วนะ" ในขณะที่เขากำลังอารมณ์ดีธามไทก็อดคิดไม่ได้ที่เมอร์ลินอยู่บ้านนี้และอยู่กับแม่ของตนเองที่สำคัญพ่อของตัวเองก็เป็นผู้ชายและถ้าอยู่ๆธารามเกิดหลงเมอร์ลินขึ้นมาจะเกิดอะไรขึ้นต่อครอบครัว "ฉันต้องทำทุกวิถีทางให้เธอออกไปจากบ้านของฉัน เมอร์ลินไม่อย่างนั้นครอบครัวของฉันคงจะวิบัติแน่ขนาดพ่อแม่ของเธอยังไล่เธอออกจากชีวิตเลย" ในขณะที่เขากำลังขับรถหรูของพ่อตนเองนั้นมุ่งหน้าไปยังบาร์แห่งหนึ่งที่นัดเพื่อนรอดื่มแต่อยู่ๆมีหมามาตัดหน้ารถ "เอี้ยด!!" ธามไทกัดฟันเข้าหากันและโกรธไอ้เจ้าหมาน้อยตัวหน้ารถของเขา จึงรีบเปิดประตูและลงไปด้านหน้าบ้านนั้นเป็นไฟสว่างที่มองเห็นหมาได้อย่างชัดเจน "ไอ้หมาเวร!เดินไม่ดูอยากเป็นแหนมหรือยังไงห๊ะ" หมาน้อยทำท่าดุ๊กดิ๊กใส่เพราะคิดว่าเป็นรถของเจ้านายตนเอง มันมองจ้องหน้าของธามไทด้วยแววตาที่น่ารักและในขณะเดียวกันที่ธามไทกำลังจะเดินเข้าไปเสียงฝีเท้าของเขาที่ดังตุ๊บตั๊บจึงทำให้มันกลัวและรีบวิ่งกลับเข้าไปในประตูรั้ว "เลี้ยงหมาทำไมไม่เอาไว้ในบ้านหรือเอาไว้ในที่นอนวะ ให้ออกมาเพ่นพ่านคนอื่นทำไม เปิดประตู!! ไม่ต้องนอนกันหรอกวุ่นวายคนอื่นมากใช่ไหม" ธามไทตะโกนดังลั่นพร้อมกับกดออดหน้าบ้านเจ้าของหมาน้อยตัวนั้นรัวๆจนคนด้านในต้องรีบวิ่งออกมา "มีอะไรกันคะคุณ...แล้วคุณเป็นใครมากดออดหน้าบ้านแบบนี้" ผู้หญิงวัยกลางคนเดินออกมาพร้อมกับหมาน้อยตัวนั้นที่อุ้มอยู่ในอ้อมกอดของเขา แน่นอนที่หมาน้อยตัวนั้นจะมองธามไทและทำท่าดุ๊กดิ๊กใส่ "เลี้ยงหมายังไงให้ออกมาเพ่นพ่าน ถ้ารถผมเหยียบ รถผมเป็นอะไรขึ้นมาป้าจะรับผิดชอบไหวไหม" "ป้าบ้านแกสิ! กรี๊ด!! อีเด็กเวร" "หยุดนะ...ถ้าไม่หุบปากเจอดีแน่!!" แน่นอนที่ป้าคนนั้นจะเบะปากใส่ธามไทโดยที่ไม่กลัวคำขู่และทำเป็นยั่วโมโหธามไทด้วยคำพูด จนทำเอาธามไทอดใจไม่ไหวจึงเข้าไปคว้าปืนของผู้เป็นพ่อที่อยู่ประจำตำแหน่งของรถนั้นออกมา "นี่ๆปืน" ดูท่าลุกลี้ลุกลนและกลัวของเจ้าของหมานั้นอยากจะหลบปลายกระบอกปืนของธามไทที่เล็งเข้าไปหาตนเองผ่านประตูรั้วหน้าบ้าน "เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ พูดใหม่อีป้า ว่ากูเป็นเด็กเวรเหรอห๊ะ!!" "ก็มันจริงๆนี่นา" "ปั้ง!! กรี๊ด เอ็งๆๆๆๆ" ป้าเจ้าของหมาปล่อยหมาน้อยในอ้อมกอดของตนเองและยกมือปิดหูพร้อมกับนั่งยองๆลงคิดว่าตนเองนั้นถูกธามไทยิงด้วยปืนอย่างแน่นอน แต่จริงๆแล้วธามไทเล็งปืนขึ้นฟ้าต่างหากก่อนที่จะลั่นไกปืน เสียงเอะอะโวยวายของเพื่อนข้างบ้านพร้อมกับคนในบ้านของป้าเจ้าของหมานั้นออกมาดู "จำเอาไว้ว่าเลี้ยงหมาอย่าให้มายุ่งวุ่นวายคนอื่นและพูดให้มันดีๆก่อนที่จะไม่มีปากเอาไว้อมเหรียญตอนตาย!!" ธามไทโมโหมากและไม่อยากให้เรื่องมันยุ่งวุ่นวายไปกว่านี้จึงด่าให้กับป้าเจ้าของหมาก่อนที่จะออกมาจากหน้าบ้านของเขา "โอ้ย!! ทำไมที่นี่เจอแต่ความวุ่นวายกำลังจะไปดื่มให้สนุก" เขาขับรถออกมาจากหน้าบ้านป้าเจ้าของหมาด้วยความเร็วมุ่งหน้าไปยังร้านที่ตนเองนั้นนัดกับเพื่อน เมื่อมาถึงร้านได้เจอเพื่อนทั้งสองคนที่เคยเรียนด้วยกันเมื่อ 5 ปี ก่อนแต่ก็ยังติดต่อกันอยู่ตลอดและในตอนนี้พวกเขาก็เริ่มโตเป็นหนุ่มหล่อ หนุ่มฮอตในมหาลัยชื่อดังที่ธามไทจะต้องกลับมาเรียนให้จบ "เอาเลยเพื่อนเต็มที่กูจ่ายเองอยากได้เด็กเอ็นคนไหน เปิดห้องไหนกูจ่ายไม่อั้น" ธามไทยังใช้นิสัยเดิมคือการเปย์เพื่อนและใช้เงินซื้อทุกอย่าง "ยังเหมือนเดิมนะมึงอ่ะ เอาสิไหนๆเพื่อนกลับมาอยู่ที่ไทยทั้งทีต้องจัดให้สนุกหน่อยแล้ว เอ้อ จะว่าไปเดี๋ยวกลุ่มพวกเราจะต้องไปเข้าค่ายช่วยเด็กยากไร้ไปด้วยป่าววะ" "ไม่ไปอ่ะ...ไม่ค่อยถนัดเอาเป็นยอดสมทบทุนบริจาคไปก็แล้วกัน เดี๋ยวส่งเลขบัญชีมาในแชทนะโอนให้" "มึงนี่มันใช้ความรวยไม่เลิกจริงๆโชคดีนะที่เกิดมาในตระกูลรวยพ่อเป็นถึงพญามาเฟียที่ใครต่อใครก็รู้จัก" "แน่นอนเมื่อกี้นี้กูยังจะยิงเจ้าของหมาที่ตัดหน้ารถกูทิ้งเลย มันไส้!" เพื่อนๆต่างหัวเราะและส่ายหน้าให้กับธามไทที่ยังคงนิสัยเดิมวู่วามและใช้เงินเป็นการแก้ปัญหา ทั้ง 3 คน เวลาผ่านไปเกือบ 2 ชั่วโมง เริ่มเกิดอาการมึนเมากันเพราะฉลองกันหนักไปหน่อย "ธามมึงไม่เอาผู้หญิงคนไหนมานั่งด้วยเหรอวะ คนเดียวมันเหงานะเว้ย" เพื่อนทั้งสองคนนั้นมีผู้หญิงมานั่งด้วย แต่ธามไทไม่ต้องการเพราะชอบหงุดหงิดและไม่ชอบผู้หญิงที่ขายบริการ "ไม่อ่ะ...กูไม่ชอบผู้หญิงที่ขายได้แม้กระทั่งเรือนร่างของตัวเองโคตรเกลียดเลย" สายตาของธามไทจับจ้องมองผู้หญิงทั้งสองคนและพูดออกมาจากความรู้สึกจริงๆที่ตนเองไม่ชอบทำเอาผู้หญิงทั้งสองคนนั้นรีบก้มหน้าลง "เห้ยๆ ใจเย็นมึงน้องทั้งสองคนเขาก็ต้องมีเหตุผลที่ทำงานแบบนี้ป่าววะ" "เออๆๆกูแค่ไม่อยากพูดเท่านั้นเองเกลียดอ่ะ" "ระวังนะคะเกลียดอะไรมักจะได้แบบนั้นนะ ระวังจะได้ผู้หญิงขายตัวเป็นเมียนะคะ" หูของธามไทแดงก่ำเมื่อได้ยินคำพูดของหญิงสาวคนหนึ่งที่ดังมาจากด้านหลังซึ่งไม่ใช่ผู้หญิงทั้งสองคนที่ตนเองนั้นว่าให้ แต่เป็นผู้หญิงอีกคนที่อยู่ด้านหลังของเขาซึ่งแต่งตัวสวยเซ็กซี่วาบหวิว ผู้ชายที่ได้เห็นต้องร้องเป็นเสียงเดียวกันรวมถึงเพื่อนของธามไทที่นั่งอยู่โซฟาทั้งสองคนด้วย สายตาของธามไทหันกลับไปมองผู้หญิงคนนั้นด้วยแววตาที่นิ่งๆ เขาไม่ได้รู้สึกชอบในความวาบหวิวของหญิงสาวผู้นี้เลย "จะถามใช่ไหมคะ ว่าฉันเป็นใคร ฉันเป็นเจ้าของที่นี่และเป็นพี่เลี้ยงดูแลของผู้หญิงทั้งสองคนนั้นที่คุณกำลังดูถูก" "แล้วไงอ่ะ...พูดไม่ถูกอย่างนั้นเหรอก็ผู้หญิงพวกนี้เป็นผู้หญิงขายตัว??" "ขอโทษนะคะ ร้านของเราไม่ยินดีต้อนรับคนที่ดูถูกคนอื่นเชิญค่ะ!!" ธามไทจ้องมองหน้าของหญิงสาวเซ็กซี่ผู้นี้โดยที่ไม่ออกไป ในขณะที่หญิงสาวผู้นี้เชิญเขาออกพร้อมกับผายมือออกทางประตู "ร้านนี้มันเท่าไหร่กันวะ!! เดี๋ยวจะซื้อให้หมามันขี้ใส่!!" "อยากจะหัวเราะให้ฟันร่วงนะคะ มีปัญญาซื้อหรือเปล่าเป็นเพียงเด็กแว้นทั่วไปหรือเปล่า ทำเป็นกร่าง ถ้าแจ้งตำรวจมาเดียวก็กลับมาขอโทษเหมือนกับเคสที่ผ่านมา" แน่นอนที่หญิงสาวผู้นี้ไม่รู้จักธามไทลูกชายคนเล็กของธารามมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่และอำนาจบารมีมากมาย "แน่จริงก็พูดมาดิว่าขายเท่าไหร่" "10 ล้านจ่ายตรงนี้มาเลยสิ ถ้ามีปัญญาจ่าย 10 ล้าน ฉันจะคุกเข่าแล้วไหว้กราบขอโทษคุณตรงนี้ต่อหน้าทุกคนเลย" หญิงสาวเซ็กซี่ผู้นี้กล้าที่จะท้าเพราะคิดว่าธามไทไม่มีปัญญาจ่ายเงิน 10 ล้าน ให้กับตนเองอย่างแน่นอนแต่ฝั่งตรงข้ามกับแสยะยิ้มและถอนหายใจ "คุกเข่ารอเลย ขอเวลาแป๊บ" ธามไทยกนิ้วชี้ขึ้นพร้อมกับทำหน้าตาทะเล้นใส่กับหญิงสาวผู้เซ็กซี่ แถมยังบอกให้เธอคุกเข่ารอก่อนที่ตนเองนั้นจะหยิบมือถือในกระเป๋าเสื้อเชิ้ตออกมา "~ ครืดด!!" ในขณะที่ธารามกำลังนอนหลับฝันดี เขาได้ยินเสียงมือถือที่โทรเข้าบนหัวเตียงจึงเอื้อมจับมาหยิบแล้วกดรับสายโดยที่ไม่ได้มองว่าใครเป็นคนโทรเข้ามาในช่วงเวลาพักผ่อน "ฮัลโหลครับ" "ป๊า! โอนเงินให้ผม 10 ล้าน" "โอเค แป๊บนึงเลขบัญชีเดิมใช่ไหม" "ใช่ครับป๊า" "เออๆ" ในขณะเดียวกันปลายนิ้วมือของผู้เป็นพ่อนั้นกดเข้าแอปธนาคารโดยการโอนเงินให้กับลูกชาย 10 ล้าน เมื่อเขาตั้งสติได้ตาของเขาสว่างขึ้นมาทันทีพร้อมกับลุกพรวดขึ้นจากที่นอน "เหี้ย! ไอ้ธาม..." "ตู๊ดๆๆๆๆ" แน่นอนที่ธามไทได้เงิน 10 ล้าน ผ่านการโอนของผู้เป็นพ่อแล้วเขาตัดสายจากผู้เป็นพ่อทันที ส่วนธารามนั้นนั่งเกาหัวและมองหน้าจอมือถือที่มีใบสลิปปรากฏอยู่ตรงหน้า "เกิดอะไรขึ้นคะคุณ" "เอิ่ม ไม่มีอะไรครับนอนเถอะนะ" ธารามไม่อยากให้เพลงมีนาภรรยาของตนเองนั้นไม่สบายใจ จึงเลือกที่จะปิดบังว่าโอนเงินให้กับลูกชายไป 10 ล้าน ในขณะที่ตนเองสะลึมสะลือ