ตอนที่ 6 EP : 5 เธอที่เข้ามาเป็นตัวปัญหา

ลวงรักเมียเช่ามาเฟีย บทที่ 5 ร่างบางของเมอร์ลินนั้นเปียกโชกไปด้วยน้ำ เธอมีเพียงแต่เสื้อคลุมที่ป้าแม่บ้านหาให้เธอได้สวมใส่ ในขณะที่เมอร์ลินกำลังจะเดินขึ้นไปยังห้องของตนเอง เธอต้องหยุดชะงักเพราะมีคนตัวโตยืนขวางอยู่ตรงหน้าซึ่งเขารีบขึ้นมาจากสระเพื่อขวางหน้าเธอเอาไว้ "หน้าตาก็ดี การศึกษาก็ดีเกิดมาในฐานะที่ดี แต่กลับทำตัวไม่ดี พ่อแม่ก็มีทำไมไม่กลับไปอยู่กับพ่อแม่ตัวเอง" ในแววตาของธามไทนั้นเต็มไปด้วยความดูถูกและเขากำลังต่อว่าให้กับเธอ ส่วนเมอร์ลินเธอไม่ได้เถียงอะไรกับเขาได้เพียงแต่ก้มหน้าลงเตรียมที่จะเดินผ่านเขาไปขึ้นบันไดเพื่อเข้าไปในห้องของตนเอง "อุ้ย" เธอเดินแทรกเขาขึ้นไปเพียงแค่ก้าวเดียวเท่านั้นแขนน้อยถูกจับกระชากกลับและทำให้เธอเสียหลักจึงหงายท้องลงมาจากบันไดขั้นที่หนึ่งและเธอไม่ใช่เจ้าหญิงที่จะถูกเจ้าชายโอบอุ้มเอาไว้ดั่งในนิยาย เขาปล่อยให้เธอล้มลงไปกับพื้นในท่าหงายหลังก้นจ้ำเบ้าลงกับพื้นจังๆ "เธอคิดว่าฉันจะดึงเธอแล้วอุ้มเธอเอาไว้อย่างเจ้าหญิงอย่างนั้นเหรอ อ่านนิยายมากเกินไปหรือเปล่า??" ธามไทหัวเราะในลำคอพร้อมกับกอดอกมองเมอร์ลินที่นั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่ตรงพื้นต่อหน้าตนเอง "ทำไมต้องแกล้งกันด้วยคะ ทำไมถึงไม่ต่างคนต่างอยู่" "แล้วเธอต่างคนต่างอยู่เหรอ...ถ้าเธอต่างคนต่างอยู่ เธอคงไม่มาก้าวก่ายในชีวิตครอบครัวฉันหรอก ฉันละเกลียดที่สุดพวกที่มาเกาะกิน ทำไมมันไม่มีทางไปขนาดนั้นเลยเหรอ ถ้าไม่มีทางไปก็ไปทำงานนู่นขายบริการให้คนรวยๆ เผื่อจะได้ผัวรวยแล้วไปต่างประเทศก็ได้นะ ไม่ต้องมาเกาะพ่อแม่คนอื่นกินแบบนี้หน้าทุเรศ" คำพูดของธามไทนั้นดูถูกเมอร์ลินจนเธอน้ำตาคลอ "หยุดเดี๋ยวนี้นะ...ธามไท" ธามไทและเมอร์ลินหันกลับไปทางด้านหลัง และไม่รู้ว่าธารามกับเพลงมีนามาตั้งแต่เมื่อไหร่ เมื่อเห็นอีกทีคือทั้งสองคนเห็นว่าลูกชายตนเองนั้นกำลังว่าให้กับเมอร์ลิน เพลงมีนาจึงเอ่ยพูดขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาโอบกอดไหล่ของเมอร์ลินพยุงลุกขึ้นด้วย เขาจับจ้องมองลูกชายตนเองด้วยแววตาที่ไม่พอใจ เมื่อเห็นลูกชายเกเรที่กำลังรังแกเมอร์ลินสาวน้อยที่ตนเองเลี้ยง "หม่ามี๊ผมไม่รู้หรอกนะว่าทำไม หม่ามี๊ถึงเอาผู้หญิงคนนี้มาเลี้ยงทั้งๆที่หม่ามี๊ก็รู้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นตัวกาลกิณีขนาดพ่อแม่ของเธอยังไม่เอาเลย" "ธามขอโทษน้องเดี๋ยวนี้! หนูเมอร์ลินไม่ได้เป็นคนแบบนั้นนั่นมันข่าวลือ" "ไม่อ่ะ...ถ้าเป็นข่าวลือทำไมพ่อกับแม่ที่แท้จริงถึงไม่เอาเธอไปล่ะ ให้มาอยู่เพ่นพ่านเกะกะบ้านคนอื่นทำไม แถมยังเป็นภาระอีกต่างหาก" ดูแววตาของธามไทนั้นไม่ชอบเมอร์ลินเอามากทั้งๆที่เธอไม่เคยทำอะไรให้กับเขาเลย "ธามลูกใจเย็นๆสิ" ธารามผู้เป็นพ่อนั้นรักธามไทและตามใจมาก เขาไม่เคยต่อว่าและด่าให้กับลูกชายเลยสักครั้งอย่างเช่นในครั้งนี้ เขาเดินโอบกอดไหล่ลูกชายและกระซิบเบาๆให้ใจเย็นๆ "ผมไม่สนหรอกใครอยู่บ้านนี้ได้ก็อยู่ไปและแน่นอนว่าผมจะทำให้ผู้หญิงคนนี้ออกจากบ้านของเราไปโดยเร็วที่สุด" เขาเดินหันหลังและกลับขึ้นไปบนห้องทันทีอารมณ์หงุดหงิดของธามไทลงด้วยฝีเท้าที่เดินตึกตั๊กตึกตั๊กแรงๆ ฝ่ามือหนาลูบหัวของเมอร์ลินด้วยความเอ็นดูพร้อมกับแววตาที่ดูเศร้าเสียใจที่ลูกตัวเองว่าให้กับเมอร์ลินรุนแรง "หม่ามี๊ขอโทษนะแต่...ให้เวลาพี่เขาหน่อย พี่เขาไม่รู้ว่าหนูนิสัยยังไง" "หนูไม่อยากทำให้หม่ามี๊กับป๊าต้องทะเลาะกับคุณธาม หนูไม่อยากเป็นตัวปัญหาให้กับครอบครัวต้องแตกแยก" ดวงตาคู่น้อยเต็มไปด้วยน้ำตาที่เอ่อล้นจนอาบแก้มขาว เธอส่ายหน้าไปมาแล้วบอกกับเพลงมีนาผู้เป็นแม่ของธามไท "หนูไม่ใช่ตัวปัญหา หนูไม่ใช่อย่างที่เขาพูด หนูเหมือนลูกสาวของหม่ามี๊คนนึงนะเมอร์ลิน หม่ามี๊ขอเวลาให้กับลูกชายของหม่ามี๊ได้ปรับตัวก่อนนะ เขาเป็นคนปากร้ายแต่จริงๆแล้วถ้ารู้ลึกถึงใจเขาแล้วเขาเป็นคนที่จริงใจและรักมากด้วย" "หม่ามี๊รักหนูจริงๆนะหนูเมอร์ลิน เราก็เหมือนครอบครัวเดียวกันหม่ามี้กับป๊าเห็นหนูเหมือนลูกสาวและแน่นอนที่พ่อกับแม่จะไม่มีวันให้ลูกสาวของตนเองไปลำบาก" ตัดมาทางด้านของธามไทเขาขึ้นมาอาบน้ำด้วยความหงุดหงิดต่อให้เสียงมือถือของเขาเข้าเป็นสายของผู้หญิงที่แสนสวย เขาก็ไม่ต้องการที่จะรับสายมันพร้อมทั้งยังขว้างมือถือราคาแพงตนเองนั้นเข้าข้างผนังจนแตกกระจาย "โถ่เว้ย!! จะทำยังไงให้เธอออกไปจากบ้านของฉัน" ร่างใหญ่นั่งคิดฟุ้งซ่านเขาลุกขึ้นแต่งตัวและออกมาจากห้องพร้อมกับกุญแจรถคันหรูของพ่อตนเอง "ธามไปไหนลูก" ในขณะที่ธามไทเดินลงมาจากบันไดด้านบนและได้ยินเสียงของผู้เป็นพ่อนั้นเอ่ยทักจึงหันกลับไปมองธารามนั่งดูทีวีอยู่ยังโซฟากลางบ้านพอดีและอยู่เพียงแค่คนเดียว "หม่ามี๊คงจะไปปลอบใจผู้หญิงคนนั้นสินะ" เมื่อธามไทหันหาผู้เป็นแม่ของตนเองไม่เจอจึงเอ่ยพูดขึ้นถึงเมอร์ลิน "ธามอย่าไปไล่น้องเลย...หนูเมอร์ลินน่าสงสารและน่าเอ็นดู" ธามไทถอนหายใจเมื่อพ่อของตนเองนั้นพูดคำว่าน่าเอ็นดูตบท้ายซึ่งเขาไม่พอใจและคิดว่าผู้หญิงคนนี้จะทำให้ครอบครัวของตนเองแตกแยก "ใครจะคิดยังไงก็ช่างแต่ผมเชื่อสายตาของตัวเองว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เข้ามาดีอย่างที่ทุกคนคิดอย่างแน่นอน แค่ผมมองแววตาผมก็รู้แล้วว่าเธอไม่ได้จริงใจอะไรกับพวกเราเลย" "ลูกคิดมากเกินไปหรือเปล่าหนูเมอร์ลินเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวจะทำอะไรได้" "ผมไม่อยากเถียงกับป๊าแล้วอ่ะ ผมจะไปซื้อมือถือใหม่ผมขอตังค์ป๊าสักแสน" "แล้วบอกป๊าทำไมอ่ะ เงินในบัตรเครดิตก็ใช้ไปดิ ป๊าก็ทำไว้ให้แล้ว" ธารามผู้เป็นพ่อของธามไทนั้นไม่เคยบ่นเรื่องการใช้เงินกับลูกเลยเพราะเงินของเขาเยอะมากพร้อมกับให้ลูกใช้อย่างมีความสุข และธามไทก็ใช้เงินพ่อของตนเองนั้นได้ฟุ่มเฟือยตั้งแต่เล็กจนโตซึ่งแตกต่างจากพี่ชายของเขาที่ช่วยประหยัดแถมยังเรียนเก่งและตั้งใจที่จะกลับมาช่วยพ่อบริหารงานหลังจากเรียนจบด้วย แต่ก็เป็นอีกหนึ่งสำคัญที่พ่อของเขานั้นรักลูกคนเล็กมากกว่าลูกชายคนโต "ขอบคุณครับ...ผมไปแล้วนะครับ" "แล้วอย่าไปทำอะไรไม่ดีอีกนะ นึกถึงหน้าตาป๊าไว้ด้วย" เขายกมือโอเคให้กับพ่อของตนเองและรีบเดินออกไปยังรถหรูที่แน่นอนว่าธามไทนั้นจะไม่ได้ใช้รถคันนี้แล้วเพราะลูกชายตนเองครอง >> ตัดมาในช่วงดึก ธามไทนัดกับเพื่อนสนิท 2 คนมานั่งดื่มที่บาร์แห่งหนึ่งได้ประมาณ 1 ชั่วโมงและเรียกสาวๆ พีอาร์สวยๆมานั่งด้านข้างกันทั้งสามคนมือหนานั้นโอบกอดเอวหญิงสาวสวยๆแต่งตัวเซ็กซี่กระชั้นชิดแนบกายของตนเอง "แน่นอนจริงๆว่ะเพิ่งกลับมาก็ฮอตเลยนะ ได้ข่าวว่าน้องบิวตี้ดาวมหาลัยรอเจอมึงอยู่ไม่ใช่เหรอไปแอบคุยกับน้องตอนไหนวะ" เตโชเพื่อนสนิทที่เคยเรียนรุ่นเดียวกันนั้นเอ่ยพูดแซวธามไทขึ้น "ก็แน่นอนคนมันหล่อ แต่ถ้าจะให้มาเป็นแฟนกูก็ยังไม่เอาหรอกไม่อยากมีพันธะ" "ใช่ถ้ามึงไม่อยากมีพันธะ มึงอย่าหลงเข้าไปเป็นแฟนกับน้องบิวตี้นะมึง เพราะเธอไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดาเป็นถึงลูกสาวเจ้าของมหาวิทยาลัยเลยเชียว" ศิลาเพื่อนสนิทอีกคนของธามไทได้เอ่ยพูดขึ้นตาม "เรื่องพวกนี้ไม่จำเป็นต้องผูกมัดปะวะ ถ้าถูกใจก็พร้อมที่จะ...." ธามไทกัดปากตนเองและหยิบมือถือเครื่องใหม่ขึ้นมาดูเวลา "เฮ้ยพวกมึงดูผู้หญิงคนนั้นดิ น่าจะไม่เคยมานะดูใสๆซื่อๆมาก แถมยังเดินเข้ามาทำท่าทีเลิ่กลั่กอีกต่างหาก ถ้าไม่เต็มใจมาแล้วจะมาทำไมวะ?" เตโชพูดขึ้นอีกครั้งพร้อมกับชี้นิ้วไปที่ด้านล่างประตูทางเข้าร้าน เพื่อนทั้งสองคนจึงหันไปมองตามเตโชที่พูดขึ้น "เมอร์ลิน????"