ตอนที่ 7 EP : 6 ถูกใส่ร้ายให้เป็นคนใช้

ลวงรักเมียเช่ามาเฟีย บทที่ 6 "เมอร์ลิน" เมื่อธามไทหันไปมองตามปลายนิ้วมือของเพื่อนที่กำลังพูดถึงผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินเข้ามาในร้านทำท่าทีกล้าๆกลัวๆเหมือนกับไม่เคยมา เขาเอ่ยชื่อพูดขึ้นว่าเมอร์ลินและลุกขึ้นพูดทันทีเมื่อเห็นเมอร์ลินสาวน้อยที่ตนเองนั้นไม่ชอบมาที่นี่ "มึงรู้จักเหรอ" "คนใช้ที่บ้านกูเองแหละ หึ ไงล่ะหม่ามี๊กับป๊าของกูชมนักชมหนาว่าเป็นเด็กดีดูสิ กลางคืนก็หนีมาเที่ยว ต้องไปทักทายสักหน่อย" เขาปล่อยมือออกจากหญิงสาวที่มาบริการตนเองทันทีและเดินออกจากเพื่อนสนิทลงมาด้านล่างทันที เมอร์ลินเธอไม่ได้มาเพียงคนเดียวมีเพื่อนอีกมากมายที่มาเพราะว่าเลี้ยงฉลองกันตั้งแต่เธอเข้ามหาลัยใหม่ๆเพิ่งจะมีโอกาสที่รุ่นพี่ได้มาเลี้ยงรุ่นน้องเท่านั้น สาวๆมากมายต่างพากันหันมองธามไทที่เดินตรงเข้าไปกลุ่มของพวกเขาแถมยังพากันยิ้มกรุ้มกริ่มเพราะธามไทนั้นทั้งหล่อและดูดีจนสาวๆพากันจับตามอง "ทำงานบ้านเสร็จแล้วเหรอ ถึงได้หนีมาเที่ยวล้างชามหรือยังซักผ้าหรือยัง อ๋อ...กางเกงในของฉันอยู่ในตะกร้าเอาไปซักหรือยัง" เขาเดินตรงเข้าไปหาเธอทันทีพร้อมกับพูดในทำนองว่าเมอร์ลินนั้นคือคนใช้บ้านของตนเองซึ่งสายตาของเพื่อนๆและรุ่นพี่ต่างหันมองเมอร์ลินเป็นตาเดียวกัน "เธอเป็นคนใช้เหรอเมอร์ลิน" เมอร์ลินอยู่ในมหาลัยที่ดีมีชื่อเสียงระดับต้นๆของประเทศซึ่งมีแต่ลูกคุณหนูและลูกผู้มีอิทธิพลเรียนอยู่ เธอถูกใส่ร้ายให้กลายเป็นคนใช้เพื่อนของเธอต่างพากันขยับหนีทำท่าทีเหมือนรังเกียจ "อ้าวน้องๆไม่รู้เหรอว่าเมอร์ลินเพื่อนของน้องๆเป็นคนใช้ที่บ้านของพี่เอง" สายตาคู่ร้ายยิ้มด้วยความเจ้าเล่ห์หัวเราะในลำคอเพียงเล็กน้อย หันไปบอกกับสาวๆเพื่อนของเมอร์ลินพร้อมกับใส่ร้ายให้เธอเป็นคนใช้ "คุณ!" "เธอจะโกรธฉันทำไมสายตาของเธอที่มองฉันนี่กำลังโกรธอยู่นะ ความเป็นจริงก็คือความเป็นจริงสิ จะโกหกเพื่อนทำไมเป็นคนใช้นี่ เมื่อเช้ายังทำกับข้าวให้ฉันกินอยู่เลย ไม่สิไม่ใช่แค่ทำกับข้าวสิยังเอาตะกร้ากางเกงในฉันไปซักอยู่เลย" "ว้าย! ใจจะวายนี่ฉันมีเพื่อนเป็นคนใช้อย่างนั้นเหรอไม่เอาอ่ะ ไม่อยากมีเพื่อนเป็นคนใช้" เสียงทุ้มที่ดัดแปลงเป็นเสียงหวานแน่นอนที่เธอไม่ใช่ชายแท้เสียงกรีดร้องขึ้นพร้อมกับทำท่าทีสะบัดใส่เมอร์ลินทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ทั้งสองคนคุยกันดีจนเป็นเพื่อนกัน "ขอโทษนะที่มาบอกความจริงให้กับเพื่อนได้รู้อะ อย่าโกหกเขาสิ เป็นคนใช้ก็คือเป็นคนใช้และที่ออกมานี่พ่อกับแม่ของฉันรู้หรือเปล่าหรือแอบหนีออกมาทางหน้าต่าง ? เห้อเธอนี่มันธาตุแท้ออกเร็วจังนะ ยังไม่สนุกเลย" "งานฉลองเลี้ยงรุ่นน้องจะไปสนุกอะไร เมื่อมีคนใช้มาร่วมด้วยฉันอยากกลับบ้าน" รุ่นพี่คนหนึ่งแต่งตัวดูดีระดับไฮโซอย่างแน่นอนซึ่งดูจากกระเป๋าก็รู้ว่าใช้แบรนด์เนมทั้งตัว เธอเอ่ยพูดขึ้นและทำท่าทีไม่พอใจเมอร์ลิน "ใช่ฉันก็ไม่สนุกหรอก...ถ้าจะให้มาดื่มกับเพื่อนที่เป็นคนใช้" คำพูดต่างๆนานาของเพื่อนและรุ่นพี่ที่ยืนอยู่ด้วยกันนั้นพูดหลายคำ "เดี๋ยวเมอร์ลินกลับเองค่ะ ขอโทษทุกคนด้วยนะคะ" เมอร์ลินเธอยกมือไหว้รุ่นพี่หันหลังและวิ่งออกมาจากร้าน มือน้อยยกปาดน้ำตาตนเองด้วยความเสียใจที่ถูกเขากลั่นแกล้งด้วยคำพูดจนทำให้ทั้งเพื่อนและรุ่นพี่รังเกียจตนเอง "ฮื่อๆ" "วิ่งออกมาร้องไห้เหมือนนางเอก MV และคิดว่าฉันจะวิ่งตามออกมาดึงเธอมากอดหรือยังไง" เขายังไม่หยุดที่จะตามก่อกวนเธอและยังตามออกมาด้านนอกพร้อมกับคำพูดที่ต่อว่าจนเมอร์ลินนั้นหันไปมองหน้าของเขา "คุณสนุกมากเหรอคะ ที่เห็นคนอื่นมีความทุกข์ คุณสนุกมากอย่างนั้นเหรอ ฉันไม่เคยทำอะไรให้กับคุณเลย ฮึ๊ก แกล้งกันทำไม" เสียงน้อยปะปนเสียงสะอื้นที่กำลังร้องไห้ว่าให้กับธามไทว่าแกล้งตนเองทำไม ส่วนเขานั้นหัวเราะโดยที่ไม่รู้สึกผิดที่เป็นคนทำให้เธอร้องไห้เลยสักนิด "หึ! ฉันพูดความจริง ฉันแกล้งอะไรเธอตรงไหน เธอเข้ามาเป็นคนใช้บ้านฉันไม่ใช่เหรอ อย่าคิดนะว่าการที่พ่อกับแม่ของฉันเอ็นดูเธอและเธอจะได้มาเป็นลูกสาวฝันไปเถอะเธอต้องเป็นคนใช้" "ทำไมคุณถึงไม่ใจดีเหมือนกับคุณแม่ของคุณเลยทำไมคุณถึงใจร้ายขนาดนี้" แขนเรียวบางถูกจับเข้ายังข้อแขนและกระชากจนลำตัวของเธอเซเข้าหาเขา "กล้าดียังไงมาว่าฉัน ห๊ะ!!" มือน้อยพยายามปัดมือหนาออกจากแขนของตนเองด้วยความเจ็บ ใบหน้าของเธอบิดเบือนพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินอาบแก้มทั้งสอง "เจ็บ" "ผู้หญิงแบบเธอก็ไม่แตกต่างอะไรจากผู้หญิงขายตัวทั่วไปหรอก เข้าไปเสนอตัวให้กับบ้านผู้ชายทำท่าทีออดอ้อนเมียเขา!!" เมอร์ลินสะบัดแขนของตนเองและยกมือน้อยฟาดตบหน้าธามไทด้วยความโกรธเขาไม่เพียงแต่ดูถูกเธอแต่ยังดูถูกพ่อของตนเองอีก "ต้องเป็นคนแบบไหนที่ดูถูกพ่อแม่ตัวเอง" มือหนาลูบไปยังปลายคางของตนเองพร้อมกับริมฝีปากที่รู้สึกแสบๆ เมื่อถูกมือน้อยนั้นตบหน้าเขามองจ้องเธอพร้อมกับแววตาที่กำลังโกรธ "กล้าทำฉันเหรอ!! ได้!! มานี่!" เมอร์ลินถูกเขาจับฉุดกระชากจนร่างกายของเธอนั้นพยุงเอาไว้ไม่อยู่ เขากระทำกับเธอรุนแรงกระชากเธอจนมาถึงรถยนต์ของเขาพร้อมกับผลักเธอเข้ามาด้านในรถพร้อมทั้งปิดประตูวิ่งมาทางคนขับแต่เมอร์ลินนั้นคว้าเปิดประตูได้ เธอเตรียมที่จะออกจากรถของเขา "ปล่อยนะ" มือหนาคว้าโอบเอวของเธอดึงเอาไว้และเอื้อมปิดประตูรถพร้อมทั้งสตาร์ทและล็อกรถทันที "คุณปล่อย!" ธามไทโกรธและนิ่งเขาไม่โต้ตอบแถมยังกระชากเกียร์รถขับออกด้วยความเร็วไม่สนใจในคำพูดและเสียงร้องไห้ของคนด้านข้างตนเอง "ฮื่อๆ คุณธามคุณจะพาฉันไปไหน หยุดรถเดี๋ยวนี้นะคะ ฉันจะกลับบ้าน" "เอี้ยด!!" ในขณะที่เธอกำลังจะจับแขนเขาเพื่อให้หยุดรถ แต่เขานั้นเหยียบเบรครถกะทันหันก่อนจึงทำให้เธอไม่ทันได้ตั้งตัวช่วงหน้าผากของเธอก้มลงไปกระแทกกับด้านหน้าของรถ "โอ้ย" มือน้อยจับเข้ายังหน้าผากของตนเองด้วยความเจ็บ โชคดีเพียงแค่แดงไม่ถึงกับแตก "เปิดประตูรถ! ฉันจะกลับบ้าน กรี๊ด! คุณจะทำอะไรอย่านะ คุณธาม อื้อ~ อย่า ปล่อย" ร่างใหญ่จู่โจมขึ้นคร่อมยังร่างบางและจับข้อมือของเธอกดลงเข้าที่เบาะ ใบหน้าของเขาจับจ้องมองเธอด้วยความโกรธ "เก่งไม่ใช่เหรอมีปัญญารอดไปให้ได้ก็แล้วกัน" "กรี๊ด!! อย่า ฮื่อๆ"